All Chapters of ชายาชังของว่าที่ทรราช: Chapter 31 - Chapter 40

“ข้ามิเคยมีคนรัก และไม่เคยคิดว่าจะมีสตรีใดมาสนใจในตัวข้า ที่เป็นเพียงองค์ชายไร้ค่า” หยางจิ้งคิดเช่นนั้นมาโดยตลอด เขายังเคยเกลียดที่โชคชะตาไม่เคยเข้าข้างเขาเลยสักครั้ง“อย่าพูดถึงตนเองเช่นนั้นเพคะ ไร้ค่าอันใดกัน”“ข้าไร้ค่า ไร้คนเหลียวแล มีเพียงเจ้าที่ไม่คิดเช่นนั้น” ร่างใหญ่พยุงให้ภรรยาลุกขึ้นไปนั่งพูดคุยกันบนศาลา จะได้สนทนาเรื่องนี้กันอย่างจริงจังเสียที“…”“ข้าขอบใจเจ้า และขอโทษที่เคยวาจาร้ายกาจกับเจ้า หึ ก่อนหน้าข้าก็ไม่เคยคิดว่าตนเองจะมีความรู้สึกเช่นนี้” สองมือเลื่อนเข้าไปกอบกุมมือเรียวเอาไว้ พลางจ้องใบหน้างามที่เขาเคยนึกเกลียด“…”“แต่ในวันนี้ข้ายอมรับกับเจ้าตามตรงว่าในใจข้า ผูกพันกับเจ้าไปเสียแล้ว”“เป็นหม่อมฉันในตอนนี้หรือ” เยี่ยนฟางรู้ดีแก่ใจว่านางในตอนนั้นกับนางในตอนนี้ มิใช่คนเดียวกัน แล้วเช่นนี้หยางจิ้งมีใจให้กับผู้ใดกันแน่“เป็นเจ้าในตอนนี้ ที่ข้ามีใจให้”“อ่อ” ริมฝีปากเล็กถูกฟันขาวขบเม้มเอาไว้ มิให้คลี่ยิ้มออกมา“ที่เจ้าหวงข้ากับเจียงอิ่ง ข้าจะตีความว่าเจ้าเองก็มีใจให้ข้าได้หรือไม่”“…”“ว่าอย่างไร เจ้าเองก็ใจตรงกันกับข้าใช่หรือไม่” แววตาคาดหวังของหยางจิ้ง ทำเอาแก้มใสขึ้

“หยางจิ้ง ท่านไม่ไปทำความรู้จักกับท่านอ๋องจางปี้ซวนได้หรือไม่” เยี่ยนฟางเอนกายพิงอกเปลือยเปล่าของสามีนางคิดอยู่หลายวันว่าจะทำอย่างไรมิให้องค์ชายถูกชินอ๋องชักจูงไปในทางที่ผิด จะไม่ให้ชายหนุ่มไปก็ไม่ได้ เพราะฝ่าบาทเอ่ยปากให้หยางจิ้งและนางไปร่วมพิธีในครานี้“เหตุใดเล่า” ถามไป มือใหญ่ก็วักน้ำขึ้นมาขัดตัวให้ภรรยาไปด้วย“ไม่ถามได้หรือไม่”“ข้าเพียงอยากรู้เหตุผล หรือชินอ๋องผู้นี้เจ้าชู้มักมาก เจ้าเลยมิอยากให้ข้าคบค้าสมาคมด้วย หากเป็นเหตุผลนี้เจ้ามิต้องห่วงไป ข้ามีเจ้าเพียงคนเดียวก็ปวดเมื่อยเต็มทนแล้ว” มือใหญ่เคล้นเบาๆ ตรงเอวคอด จนถูกชายารักเอ็ดเสียงดัง ยิ่งหยางจิ้งขอให้ใช้คำสามัญ นางก็อาจหาญถึงขั้นเรียกนามเขาโดยตรง“หวงหยางจิ้ง! มิใช่เรื่องนี้ อีกอย่างชินอ๋องจางไม่มีแม้แต่สตรีอุ่นเตียง”“แล้วเหตุใดเจ้าจึงไม่อยากให้ข้ารู้จักเขา”“…ข้าเพียงฝัน ฝันว่าตัวข้ามิใช่ตัวข้า ฝันว่าตนเองมองดูท่านถูกชินอ๋องนำพาไปในทางที่ไม่ดี ท่านโหดร้าย เข่นฆ่าผู้คนเป็นผักเป็นปลา แม้ข้าจะพยายามช่วยอย่างไรก็ไม่เป็นผล”“…”“ขะ ข้าจึงกลัวว่าทุกอย่างจะเป็นเช่นนั้น” ร่างบางพลิกกายหันหน้าเข้าหาสามี“ฟางเอ๋อร์ของข้าอย่าได้กั

ด้านหวงหยางจิ้งออกจากบริเวณที่ตั้งกระโจม ก็ค่อยๆ ควบม้าลัดเลาะเข้าป่า ตัวเขาเคยล่าสัตว์อยู่บ้างยามที่ได้ไปอยู่ค่ายกับท่านพ่อตา จึงพอรู้วิธีกระนั้นหยางจิ้งก็ไม่คิดจะล่าสัตว์ใหญ่ เพื่อเอาหน้ากับบิดาและเหล่าขุนนาง เพราะดูแล้วคงจะไม่คุ้มค่ากับความเสี่ยง อีกอย่างหากจับสัตว์เหล่านั้นได้ ย่อมหมายความว่าพวกมันต้องตาย“หากระต่ายสักตัวไปให้นางเลี้ยงดีไหมนะ” นึกได้เช่นนั้นก็ควบม้าหมายจะไปแถบทุ่งหญ้าฝั่งทิศเหนือ แต่ความตั้งใจของหยางจิ้งก็ล้มเหลว“ข้าจะไปทางนั้น หวังว่าเสด็จพี่ใหญ่จะไม่คิดแย่งที่ของข้า” หวงไท่ฉางควบม้ามาเทียบข้าพี่ชายต่างมารดา“ข้าเพียงจะไปหากระต่ายมาให้ชายาเลี้ยง มิได้คิดจะไปล่าสัตว์ใหญ่”“ฟางเอ๋อร์นางไม่ชอบเลี้ยงสัตว์ ท่านหยุดความคิดนั้นเถิด”“…” หวงหยางจิ้งเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม พลางเป่าลมออกจากปากเพื่อคลายความโมโหเจ้าน้องน่าชัง มันคิดว่าตนเองรู้จักเยี่ยนฟางดีกว่าเขาหรือไร“อ่อ ข้าจะเอ่ยเตือนอีกเรื่อง เสด็จพี่ใหญ่อย่าได้คิดสนิทสนมกับเชื้อพระวงศ์ต่างแคว้น มิเช่นนั้นผู้คนจะคิดเอาได้ว่าท่านต้องการทำการใหญ่” ว่าเพียงเท่านั้น องค์ชายสามก็ควบม้าไปทางทิศเหนือทันที ทำให้หยางจิ้งต้องคว

สองขาแกร่งอ่อนแรงลงทันใด ที่ได้ทราบข่าวร้าย ร่างสูงใหญ่ทรุดลงกับพื้น พร้อมน้ำตาที่ไหลอาบหน้า“องค์ชาย!” เกิงชุนกับจวินอู๋รีบเข้ามาพยุงน้องเขย ขนาดพวกเขายังตกใจกับคำรายงานของนายทหาร“ข้านำข่าวมาบอกก่อนขอรับ อีกไม่นานคงจะมีทหารมาแจ้งเรื่องนี้กับฝ่าบาท”“พระนางปลิดชีพตนเองอย่างไร” แม้จะลำบากใจที่ต้องถามเอาความต่อหน้าบุตรเขย แต่เรื่องนี้กั๋วเฉียงต้องรู้ให้ละเอียด“ใช้เชือก เอ่อ แขวนกับขื่อไม้ด้านบนขอรับ” นายทหารพยายามเลี่ยงคำที่จะกระทบจิตใจองค์ชายใหญ่และพระชายาให้มากที่สุด เพราะดูจากน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง คนคงมิอาจทนรับเรื่องพวกนี้ได้อีกแล้ว“ในนั้นจะมีเชือกได้อย่างไร”“นั่นสิขอรับท่านพ่อ ข้าว่าเรื่องนี้ต้องมีลับลมคมใน” จวินอู๋ลูบหลังปลอบน้องสาว พลางเอ่ยแสดงความเห็น“เจ้าไปสืบต่อให้ข้าที ว่าช่วงนี้มีผู้ใดเข้าออกคุกหลวงบ้าง ได้เรื่องอย่างไรรีบนำมาบอกข้า”“ขอรับท่านแม่ทัพ”หลังจากที่สายของแม่ทัพเกาออกไปได้ไม่นาน ด้านนอกก็มีเสียงรายงานเรื่องการสิ้นชีพของอดีตฮองเฮาต่อหน้าพระพักตร์ ซึ่งเนื้อความก็เป็นไปตามที่หยางจิ้งรับรู้ คือมารดาของเขาปลิดชีพตนเองในคุก“ข้าไม่เชื่อว่าเสด็จแม่จะทำเช่น

“ไม่คิดจะแก้แค้นให้นางหรือ นางตายอย่างไม่เป็นธรรม ใจเจ้าไม่เจ็บแค้นหรือ” สองบุรุษประจันหน้ากัน แววตาของคนทั้งคู่ มองปราดเดียวก็รู้ว่ามีความคิดตรงกัน จนเยี่ยนฟางนึกหวั่นใจ“เรื่องนี้คงไม่เกี่ยวกับชินอ๋องกระมังเพคะ”“ข้าอยากช่วย ข้าไม่ต้องการสิ่งใดทั้งนั้น นอกจากลากคนชั่วพวกนั้นออกมารับโทษ”“ท่านจะช่วยข้าอย่างนั้นหรือ” หยางจิ้งถามกลับ“ใช่” สายตาเคียดแค้น ทำให้คู่สามีภรรยาหันมองหน้ากันอย่างไม่ไว้ใจ พวกเขาไม่เข้าใจสักนิดว่าเหตุใดอ๋องผู้นี้ จึงเจ็บช้ำใจกับเรื่องของเสด็จแม่“ขอบพระคุณชินอ๋อง แต่เรื่องนี้ให้พวกข้าจัดการเองเถิดเพคะ”“จะจัดการอย่างไร ในเมื่อบิดาของเจ้าถูกสั่งมิให้สืบเรื่องนี้ต่อ”“…” สาวงามพูดไม่ออก เพราะความจริงก็เป็นอย่างที่อีกฝ่ายว่า“หวงหยางจิ้ง เจ้าจะปล่อยให้มารดาเจ้าตายอย่างไม่ยุติธรรมหรือ” จางปี้ซวนหันไปถามองค์ชายใหญ่ของแคว้น“ข้าย่อมทวงความยุติธรรมให้เสด็จแม่ เพราะพระนางคือผู้ให้กำเนิดและมอบความรักแก่ข้า เราผูกพันกันทั้งความรู้สึกและสายเลือด แล้วท่านเล่า เหตุใดจึงยื่นมือเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้”“….”“เพราะไม่แน่ว่าการช่วยเหลือของท่านครานี้ อาจทำให้ความสัมพันธ์ของแคว้นข