All Chapters of เล่ห์รักร้ายนายเพื่อนสนิท: Chapter 21 - Chapter 30

ภูวิน...."เราหึงปันปัน??"ครืดดด ครืดดด ผมยังไม่ทันได้ตอบคำถามข้อนี้มือถือผมก็สั่นในกระเป๋ากางเกงผมล้วงมือถือออกมาปรากฏว่าเป็นเบอร์พี่เบลโทรมา ตอนแรกผมว่าจะยังไม่รับสายแต่พอผมเงยหน้าขึ้นมาแล้วเห็นไอ้รุ่นพี่บาสจ้องหน้าผมอยู่เหมือนกำลังรอฟังคำตอบจากผมแต่สิ่งที่ทำให้ผมสะดุดและหยุดคิดก็คือสายตาของไอ้พี่บาสมันดันคล้ายกับใครคนนึงที่ผมรู้จัก..ใช่สายตาคู่นี้เหมือนกับลูกชายพี่เบลผมตัดสินใจกดรับสายพี่เบลต่อหน้าไอ้รุ่นพี่บาสพร้อมกับสังเกตอาการ"ว่าไงพี่เบลมีอะไรถึงโทรหาผมแต่เช้า" ผมพูดกับปลายสายแต่หางตาก็แลไปทางคนที่นั่งอยู่ที่โซฟา ไอ้รุ่นพี่บาสพอมันได้ยินชื่อพี่เบลมันก็หันมามองหน้าผมอีกรอบแต่ผมก็ทำเป็นไม่เห็น"วินคุณหมออนุญาตให้น้องบอสกลับบ้านได้แล้วนะ""ลูกชายพี่ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอแกอาการดีขึ้นแล้วใช่มั้ยน้องบอสน่ะ" ผมจงใจพูดชื่อลูกพี่เบลเพื่อดูอาการคนบางคนซึ่งมันก็ได้ผลจริงไอ้รุ่นพี่บาสพอมันได้ยินชื่อมันก็มีท่าทีตกใจอย่างเห็นได้ชัด หรือสิ่งที่สงสัยมันจะเป็นเรื่องจริง"อื้มม พี่ขอโทษนะที่โทรมาหาวินแต่เช้าเลย คือพี่จะถามเรื่องห้องน่ะ" พอพี่เบลพูดถึงเรื่องนี้ผมก็นึกขึ้นได้คือผมลืมไปซะสน

ปันปัน...."หึคิดถึงแต่หายไปทั้งวัน""ก็เค้ามีเรียนนี่นาแล้วตอนนี้เค้าก็มาง้อวินนี่ไง หรือวินเบื่อเค้าแล้ว>ฉันพูดพร้อมกับซบหน้าลงบนอกแกร่งจนได้ยินเสียงหัวใจของวินที่เต้นแรง"ใครจะเบื่อเธอกันวะ มานี่เลยรู้มั้ยว่าฉันโคตรคิดถึงเธอเลย" วินรั้งตัวฉันเข้าหาแล้วโน้มใบหน้าเข้ามาจูบฉันอย่างดูดดื่ม ฉันเอามือโอบรอคอวินแล้วจูบตอบวินอย่างโหยหาแล้วก็คิดถึง ฉันคิดถึงวินมากจริงๆ ส่วนวินที่บอกว่าคิดถึงฉันไม่รู้จริงมั้ยนะแต่ฉันขอเชื่อวินก็แล้วกันจุ๊บ จุ๊บ จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ"อืมมมมมม" เราสองคนจูบกันอย่างดูดดื่ม จากนั้นวินก็อุ้มฉันไปที่ห้องนอนวินวางฉันลงบนเตียงอย่างนุ่มนวลก่อนจะเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก ฉันนอนมองวินที่ถอดเสื้อผ้าไปสายตาก็จ้องมองมาที่ฉันแย่างสื่อความหมาย ฉันเห็นแบบนั้นก็เริ่มถอดชุดนักศึกษาตัวเองทีละชิ้นอย่างอ้อยอิ่งเชื่องช้า ถามว่าไปจำมาจากไหน ถ้าฉันบอกว่าฉันแอบดูหนังAVมาทุกคนจะว่าฉันหรือเปล่าแต่ฉันแค่ดูเพื่อศึกษาหาความรู้เท่านั้นเพื่อจะเอามาใช้กับคนตรงหน้า หลังจากวินถอดเสื้อผ้าออกจาหมดฉันก็คลานเข่าเข้าไปหาแล้วทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าทำนั่นก็คือการออรัลเซ็กส์จุ๊บ จุ๊บ บ๊วบ บ๊

ปันปัน...."เค้าตายแน่ถ้าวินเอาเค้าอีก>ฉันบอกคนหื่นที่จะเอาท่าเดียว"โอเคให้พักเดี๋ยวคืนนี้เอากันต่อ""ไม่ได้คืนนี้เค้าต้องกลับไปนอนบ้านแม่กับพ่อเค้ากลับมาวันนี้แล้ว" คืนนี้พ่อกับแม่จะบินกลับมาแล้วฉันไม่ได้เจอหน้าพ่อกับแม่เลย"อืมมม เอางี้งั้นฉันจะกลับด้วยแล้วฉันจะหาข้ออ้างไปนอนด้วยดีมั้ย" "ไม่เอาเค้ากลัวพ่อแม่รู้ เนี่ยถ้าพ่อแม่รู้ว่าเค้ากับวินมีอะไรกันไม่รู้ว่าพ่อกับแม่จะโกรธมั้ย""ไม่โกรธหรอกเชื่อดิ""รู้ได้ไงว่าไม่โกรธ" ฉันถามวินด้วยความสงสัย"รู้ก็แล้วกันน่าาา ห้าวววง่วงอ่ะนอนต่อเถอะ" วินพูดพร้อมกับกอดฉันแน่นขึ้นกว่าเดิมครืดดด ครืดดด มือถือวินสั่นอยู่บนโต๊ะหัวเตียง"วินใครโทรมา" ฉันสะกิดบอกวินที่หลับไปแล้ว"อืมม รับให้หน่อย" วินพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียฉันก็เลยเอื้อมมือไปหยิบมือถือวินมาดูว่าใครโทรหา"พี่เบลโทรมา" ฉันบอกวิน"รับแทนที" วินพูดทั้งที่ยังหลับตา"แน่ใจนะ""อืมมมม"ฉันตัดสินใจกดรับสาย"ฮัลโหลค่า""วิน..เอ่อนี่เบอร์วินหรือเปล่าคะ""ใช่ค่ะเบอร์วิน ปันรับสายแทนวินเองค่ะพี่เบล""อ้าวน้องปันปันเหรอจ้ะ เอ่อวินอยู่แถวนั้นมั้ยคือพี่มีธุระจะคุยกับวินน่ะ""ได้ค่ะแป๊บนะคะ" "วินพ

ปันปัน..."แล้วนี่มาแอบดูพวกเขาทำไม" วินถามฉันเมื่อถูกฉันลากตัวมาหลบอยู่หลังเสา"ก็เค้าอยากรู้นี่หรือวินไม่อยากรู้" ฉันบอกวินแต่สายตายังจ้องไปที่พี่บาสกับพี่เบลไม่วางตา"ฉันไม่ได้อยากรู้เรื่องชาวบ้านแบบเธอนะยัยอ้วนแล้ววิ่งออกมาทำไมเรียกก็ไม่ยอมหยุด" พอวินพูดขึ้นฉันก็นึกขึ้นได้ว่ากำลังงอนวินอยู่เรื่องที่วินพูดว่าจะหาเมียใหม่ถ้าฉันไปเรียนต่อ"เค้างอนวินอยู่ วินบอกจะหาเมียใหม่ เค้าไม่พูดกับวินหรอก แบร่!!!" ฉันหันไปแลบลิ้นใส่วินแล้วหันกลับมา"ยัยอ้วนเอ้ยฉันจะไปรักใครได้ ฉันก็แค่แกล้งพูดไปงั้นแล่ะ""เชอะไม่ต้องมาพูดหรอก วินทำได้เค้ารู้""ถ้าไม่อยากให้หาเมียใหม่ก็ไม่ต้องไปเรียนต่อ""แต่เค้าจะไป"ภูวิน..."เอาล่ะถ้าจะไปเรียนต่อก็ไปฉันไม่ห้ามเธอแล้วก็ได้แล้วฉันก็จะรอเธอกลับมาโอเคมั้ยฉันสัญญาว่าจะไม่มีใคร" พอผมพูดออกไปยัยตัวแสบก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ"จริงน๊าาาา^^""จริงดิแต่มีข้อแม้หนึ่งข้อ""ข้อแม้ไรอ่ะ""อาทิตย์หน้าไปเที่ยวเชียงใหม่กัน""เชียงใหม่เหรอ ไปไปเค้าอยากไปเค้าไม่เคยไปเชียงใหม่เลย^^ แล้วเราจะไปกี่วันเหรอวิน""สามวัน""โอเคเลยเดี๋ยวเค้าขอพ่อกับแม่ก่อน^^" ปันปันเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสจน

ปันปัน....."ถึงเมียพี่จะอ้วนเมียพี่จะไม่สวยแต่พี่ก็รักเมียพี่มากนะครับน้อง" พูดจบวินก็โน้มใบหน้าลงมาแล้วจุ๊บปากฉันเบาๆ พอเด็กนั่นเห็นก็กรี๊ดลั่นตึก"กรี๊ดดด กรี๊ดดดด อุ้มไม่จริงไม่เชื่อพี่วินโกหกกรี๊ดดด" ฉันหันไปมองรอบข้างที่ตอนนี้มีนักศึกษาเริ่มมามุงดู"ผีเข้าหรือไงห๊ะกรี๊ดอยู่ได้ถ้าเธอไม่หยุดกรี๊ดฉันจะถอดรองเท้าตบปากเธอ" ฉันอดไม่ได้ก็เลยขู่ยัยนั่นจนเงียบก่อนจะหัวฟัดหัวเหวี่ยงแล้วกระทืบเท้าเดินออกไป"เค้าต้องเจอผู้หญิงของวินอีกกี่คนเนี่ยเค้าไม่ชอบเลยอ่ะ" ฉันพูดกับวินอย่างไม่สบอารมณ์เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกและคงไม่ใช่ครั้งสุดท้ายอย่างแน่นอน"ไม่โมโหนะครับคุณเมียเดี๋ยวตอนเย็นจะพาไปกินของอร่อยโอเคนะครับ^^""ก็ได้>เพราะเห็นแก่ของอร่อยหรอกนะฉันถึงยอมหายโมโห แต่พอเดินเข้ามาในห้องเรียนสายตาทุกคู่ก็จ้องมาที่ฉันเป็นจุดเดียว ฉันก้มมองดูตัวเองว่ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่าแต่ก็ไม่มีอะไร"ยัยเพลินทำไมทุกคนถึงมองฉันแปลกๆ" ฉันนั่งลงแล้วถามเพลินด้วยความแปลกใจและสงสัย"ก็จะอะไรล่ะคะ เมื่อวานผัวแกน่ะมาป่าวประกาศที่คณะตอนที่ค้ากำลังประชุมกันอยู่บอกว่ามาลาป่วยแทนเมีย ตอนนั้นทุกคนต่างพากันงงแล้วก็สงสัยว่าเ