All Chapters of เล่ห์รักร้ายนายเพื่อนสนิท: Chapter 1 - Chapter 10

ปันปัน...ก๊อก ก๊อก ก๊อก"ปันตื่นหรือยังลูก" แม่เคาะประตูห้องนอนพร้อมกับตะโกนเรียก"ตื่นแล้วค่าแม่" ฉันตะโกนออกไปขณะที่กำลังนั่งทาครีมอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง"โอเคแม่นึกว่าหนูยังไม่ตื่นงั้นเสร็จแล้วก็ลงไปทานข้าวเช้าด้วยนะลูก""ค่าแม่"สวัสดีค่ะฉันมีชื่อจริงว่านางสาวปัญฑิตาส่วนชื่อเล่นชื่อปันปันค่ะเป็นไงคะชื่อฉันน่ารักใช่มั้ยล่ะแต่ฉันไม่ได้น่ารักแค่ชื่อนะคะรูปร่างหน้าตาฉันก็น่ารักไม่แพ้กัน คริ คริ อย่าหาว่าฉันชมตัวเองเลยนะเพราะไม่ว่าใครที่พบเจอก็มักจะชมฉันแบบนี้เสมอตั้งแต่เด็กจนโต ฉันไม่ใช่ผู้หญิงหน้าตาสะสวยหรือหุ่นดีอะไรฉันจะออกแนวสาวน้อยอวบอิ่มน่ารักน่าฟัดเพราะเป็นคนชอบทานของอร่อย แต่ฉันก็ชอบฉันที่เป็นฉันแบบนี้นะคะไม่เคยมีความคิดที่อยากจะผอมเลยเพราะความสุขของฉันคือการหาของอร่อยเข้าปาก ฉันมัวแต่เม้าท์มอยเรื่องตัวเองพอฉันเหลือบไปมองดูนาฬิกาที่ฝาผนังก็ต้องตกใจเพราะมันจะสายแล้วฉันรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกมาจากห้องนอนเพราะฉันต้องไปปลุกวินหรือคุณชายวินที่ป่านนี้ไม่รู้จะตื่นหรือยัง เนื่องจากว่าวันนี้เปิดเทอมและวินต้องไปช่วยเพื่อนๆคุมเด็กปีหนึ่งทำกิจกรรมรับน้อง อันที่จริงก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไ

ปันปัน...."หุ่นอย่างเค้ารูปร่างอย่างเค้าไม่เรียกว่าอ้วนหรอกนะจะบอกให้หุ่นแบบนี้เค้าเรียกอวบเข้าใจป่ะ""ไม่เข้าใจอ้วนก็คืออ้วนนั่นแล่ะ อวบเอิบอะไรไม่มีไม่เข้าใจ" ดูฟังเข้าสิมันน่าทุบมั้ยล่ะผู้ชายอะไรปากแบบนี้ไม่รู้ผู้หญิงหลงคารมเข้าไปได้ไง หรืออาจจะเป็นเพราะตอนอยู่กับสาวๆวินคงจะพูดด้วยน้ำเสียงหวานๆแต่พอพูดกับฉันก็จะเป็นอีกน้ำเสียงนึงก็อย่างว่าอะเนอะคุยกับสาวๆสวยๆก็ต้องพูดดีด้วยสิกับฉันเป็นแค่เพื่อนจะมาพูดดีด้วยทำไมใช่มะ "ยัยอ้วน ยัยอ้วย" เห็นมั้ยวินยังแซวฉันไม่เลิกเลยอ่ะ"เออ เค้าอ้วนแล้วทำไมมันหนักตรงส่วนไหนของตัวเองวะห๊ะ" ฉันขึ้นเสียงใส่ทันที"ไม่หนักส่วนไหนหรอกแต่ฉันชอบเรียกเธอแบบนี้มันดูน่ารักดี""......." ฉันถึงกับอึ้งพูดไม่ออกเพราะรู้สึกเขินที่วินชมฉันว่าน่ารักเพราะปกติวินไม่เคยชมฉันเท่าไหร่หรอกไอ้บ้าเนี่ยชอบว่าชอบแกล้งฉันประจำตั้งแต่เด็กจนโต"เงียบทำไมหรือมีปัญหาห๊ะยัยอ้วน" ดูคำพูดมันสิมันน่าเอาอะไรตีปากนัก"เออใช่มีปัญหา" ฉันโต้กลับทันที"นั่นมันปัญหาของเธอไม่ใช่ปัญหาของฉันและฉันก็จะเรียกเธอแบบนี้ไปตลอดจนแก่เลยไม่เชื่อก็คอยดูฉันจะเรียกทุกวันยัยอ้วนยัยอ้วนยัยอ้วนยัยอ้วน""เหอะ

ภูวิน....ผมอดแซวคนข้างๆไม่ได้แม้ว่าปันปันจะกินเก่งกินเยอะแต่แปลกที่กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนลงพุงแต่ปันปันก็ไม่ได้ผอมนะสำหรับผมปันปันหุ่นกำลังดีเนื้อนมไข่จับตรงไหนก็นุ่มนิ่มเต็มไม้เต็มมือ เฮ้ยผมคิดอะไรอยู่วะ>วินอย่าพูดแบบนี้สิไม่น่ารักเลยนะเรา น้องปันอย่าไปใส่ใจคำพูดตาวินเลยนะลูกหนูอยากกินเท่าไหร่ก็กินเลยเต็มที่กินให้อิ่มไม่พอเดี๋ยวป้าให้แม่ครัวทำเพิ่ม" ผมโดนแม่ดุอีกตามระเบียบซึ่งผมก็ชินแล้วล่ะเพราะแม่รักแล้วก็เอ็นดูปันปันมาตั้งแต่เด็กผมจะว่าอะไรไม่ได้เลยแม่เข้าข้างปันปันตลอด ผมเคยถามแม่ว่าแม่ชอบเด็กผู้หญิงแล้วทำไมไม่มีลูกสาวเพิ่มอีกสักคนการแพทย์สมัยนี้เราสามารถเลือกเพศลูกได้ รู้มั้ยแม่ตอบผมว่ายังไงแม่บอกว่าแค่แม่มีปันปันแม่ก็มีความสุขแล้วไม่ต้องมีลูกเพิ่มก็ได้ คิดดูเถอะว่าแม่รักยัยตัวแสบขนาดไหน"เข้าข้างกันซะจริ๊งงงใครลูกแม่กันแน่เนี่ย" ผมแซวแม่"ทำไมอิจฉาหนูปันรึไงเรา" พ่อหันมาแซวผม"ก็มันจริงมั้ยล่ะพ่อดูแม่ดิผมว่าอะไรลูกสาวคนโปรดของแม่ไม่ได้เลยเข้าข้างกันตลอด" ผมพูดพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ"แน่นอนสิน้องปันทั้งน่ารักขี้อ้อนพูดอะไรก็เชื่อฟังไม่เหมือนเราหรอกพูดอะไรบอกอะไรไม่ค่อยเชื่อฟังบ้า

ปันปัน..."วิน""หื้ม""อย่าลืมป้องกันตัวเองด้วยล่ะเข้าใจไหม" ฉันบอกวินด้วยความเป็นห่วงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าวินดูแลตัวเองดีป้องกันมาตลอด"คร๊าบบผมจะป้องกันตัวเองอย่างดีไม่ต้องห่วง^^" ยิ่งเห็นวินอารมณ์ดีฉันก็ยิ่งน้อยใจเข้าไปใหญ่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้หลังจากนั้นฉันก็เงียบมาตลอดทางจนวินขับรถมาส่งฉันที่หน้าบ้านจากนั้นวินก็ขับรถออกไปเลยด้วยความเร็ว ฉันยืนมองด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบายซึ่งนี่ไม่ใข่ครั้งแรกที่ฉันรู้สึกแบบนี้ฉันเดินเข้าบ้านมาก็ไม่เจอใครสักคนสงสัยแม่กับพ่อจะออกไปข้างนอก เชื่อไหมว่าจนถึงตอนนี้พ่อกับแม่ของฉันก็ยังสวีทกันอยู่เลยชอบชวนกันไปเที่ยวไปดินเนอร์กันแบบสองต่อสองบางทีก็ไปเที่ยวต่างประเทศกันสองคนส่วนฉันน่ะเหรออยู่เฝ้าบ้านค่ะแต่ฉันก็ชินแล้วล่ะครืดดด ครืดดดดพี่บาส สายเรียกเข้า"ฮัลโหลค่ะพี่บาส" ฉันกดรับสายพี่บาส"น้องปันปัน" น้ำเสียงปลายสายที่ฟังดูสดใสมากๆ ฉันกับพี่บาสเราไม่ได้คุยกันมาเกือบอาทิตย์เพราะเขาบินไปฝรั่งเศสเห็นว่าไปดูงานกับครอบครัว"พี่บาสสวัสดีค่ะ""สวัสดีครับไม่ได้ยินเสียงน้องปันปันตั้งหลายวันคิดถึงจังเหมือนกับว่าเราไม่ได้คุยกันเป็นสิบปีเลย""5555เวอร์ไปหรือเปล่าคะ

ปันปัน...."น้องปันปันมองหาอะไรอยู่เหรอครับ" พี่บาสถามฉันคงเพราะเห็นฉันมองเหม่อไปนอกร้าน"เปล่าค่ะมองไปเรื่อยๆน่ะค่ะ" ฉันรีบปฏิเสธก่อนจะก้มหน้าคีบซูชิเข้าปากแต่ตอนนี้ทำไมฉันรู้สึกว่าอาหารมันไม่ค่อยอร่อยแล้วล่ะ"น้องปันปันนั่นใช่ภูวินหรือเปล่า" พี่บาสชี้ให้ฉันดูวินที่กำลังเดินโอบเอวสาวเข้าไปในช็อปกระเป๋าหรูแบรนหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามกับร้านอาหารที่ฉันกับพี่บาสนั่งทานข้าวกันอยู่ ซึ่งตอนนี้วินกำลังช่วยผู้หญิงคนนั้นเลือกของอยู่ภูวินสายเปย์ฉายานี้ไม่ได้เล่นๆสาวๆในมหาลัยพากันตั้งให้เพราะผู้หญิงทุกคนที่วินเคยควงวินจะเปย์ข้าวของเงินทองให้ไม่ขาดเลย ก็อย่างว่าอ่ะเนอะคุณชายวินซะอย่างให้สาวๆแค่นี้ขนหน้าแข้งคุณชายเค้าไม่ร่วงหรอก ชิส์"ภูวินเพื่อนเรานี่นิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลยนะตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสี่ควงแต่สาวๆสวยๆแล้วก็ไม่เคยซ้ำหน้าด้วย""ของชอบของเขานี่คะผู้หญิงสาวๆสวยๆน่ะ หึ" ฉันพูดอย่างอดไม่ได้พร้อมกับมองออกไปก็เห็นวินกำลังหัวร่อต่อกระซิกผู้หญิงของตัวเองอย่างมีความสุข"ทำไมน้ำเสียงเราเหมือนไม่พอใจพี่พูดอะไรผิดไปหรือเปล่า" พี่บาสเลิกคิ้วถามอย่างสงสัยจนฉันต้องรีบปฏิเสธ"เปล่าค่าปันจะไปโกรธพี่เรื่องอะไร ป