บททั้งหมดของ รักข้ามเส้น: บทที่ 21 - บทที่ 30

“นั่งลงก่อน อย่าเพิ่งขยับ”แยมตั้งท่าจะลงจากเคาน์เตอร์ แต่เขากลับเอ่ยห้ามไว้ “ทำอะไรโง่ ๆ แบบนี้ สมควรแล้วล่ะที่เจ็บตัว”ปากของเขายังไม่วายพูดแทงใจดำ ร่างสูงก้มลงเก็บเศษถ้วยที่แตกกระจาย ก่อนจะเก็บกวาดของบนพื้นจนสะอาดเธอนั่งตัวแข็งอยู่บนเคาน์เตอร์ น้ำตาไหลพรากเพราะทั้งเจ็บและเสียใจ ความร้อนจากน้ำร้อนยังคงแผดเผาที่เท้า มือสั่นเพราะความเจ็บปวดและความอับอายทำไมเธอถึงซวยขนาดนี้ เธอคิดพลางกัดฟัน น้ำตายังคงไหลรินออกมา บะหมี่ที่กำลังหิวก็หล่นหมด จังหวะชีวิตเหมือนเล่นตลกประชดเธออีกครั้ง ร่างสูงหายออกไป แยมรีบก้มหน้าเช็ดน้ำตาทันที มันไหลออกมาคลอเบ้าจนจะร่วงอาบแก้ม เธอใช้ผ้าเช็ดตัวที่พันลำคอไว้ซับมันให้แห้ง บนหลังเท้าเป็นรอยแดงทันใดนั้นเขาก็กลับเข้ามา สายตาของศรัณย์มองมาด้วยความเย็นชา ในมือมียาทาแผลมาด้วย เขาเดินมาหยุดลงตรงหน้าแยม “ยื่นเท้ามา”นิ้วเรียวยาวแต้มยาบางๆตรงแผลที่โดนลวก แยมส่งเสียงเล็กน้อยอย่างเจ็บแสบศรัณย์ส่งหลอดยาให้เธอ เขาล้างมือตรงอ่าง ก่อนจะหันไปสนใจอาหารที่เขาเตรียมไว้ กลิ่นหอมของเนื้อกับเนยลอยออกมา สาวน้อยที่อดอาหารมาทั้งวันถึงกับท

“ฉันอยากให้แกเป็นคนที่มีเกียรติ ไม่ใช่เอาแต่ใช้คำพูดทำร้ายคนอื่น อย่าทำให้ฉันผิดหวังไปมากกว่านี้เลย” มาวินถอดใจกับคำพูดของลูกชายที่เอาแต่พูดจาทำร้ายคนอื่นในบ้านไม่เลิก“ไม่ได้มีแค่พ่อหรอกครับที่รู้สึกผิดหวัง ผมก็รู้สึกไม่ต่างกัน”มาวินชะงักกับคำตอบของลูกชาย ไม่คิดว่าคำตอบประโยคนั้นจะทำให้เขาจุกในอก ศรัณย์มองเขาด้วยสายตาไร้ความรู้สึก ก่อนจะกลับขึ้นห้องไปโดยไม่สนใจเขาอีก“ขอโทษด้วยน่ะ”มาวินหันมาขอโทษรสริน ที่ลูกชายปากหนักไปหน่อย เขาลูบแผ่นหลังบางของภรรยาราวกับปลอบใจอีกฝ่ายไม่ให้คิดมากแยมเห็นข้อความจากเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกในรายชื่อ แต่เธอไม่ได้สนใจและยังลบทิ้งไปอีกด้วย จากนั้นไม่นานแม่ของเธอก็โทรมา สาวน้อยเบาเสียงทีวีลง และหันไปทางเพื่อนว่าห้ามส่งเสียง ก่อนจะกดรับสาย“ว่าไงคะ”เธอเอ่ยขึ้นถามปลายสายด้วยเสียงเล็ก“หนูอยู่ไหน”“กำลังเรียนอยู่ค่ะ”แยมหันสายตาไปทางเพื่อนอีกสองคน ที่ทำสีหน้าล้อเลียนเธอระหว่างคุยโทรศัพท์“พี่เขาบอกว่า เมื่อวานหนูไม่กลับบ้าน”แยมขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ เขาจับตามองเธออยู่ตลอดสิน่ะ ขนาดรู้ว่าเธอไม่ได้กลับบ้าน ปกติเธ

สาวน้อยดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างให้เพื่อนสาว พร้อมกับเปิดแอร์เย็นฉ่ำ เลโอก็ถูกโยนลงเตียงข้างๆ เธอจึงขยับเข้าไปดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้แยมเดินไปหยิบน้ำเย็นจากตู้เย็นหลังจากพาเพื่อนขึ้นเตียงจนหลับสนิทแล้ว ความกระหายแล่นขึ้นคอจนเธอเผลอยกดื่มรวดเดียวแทบหมดแก้วพอหันกลับมา เธอเห็นมิณทร์ยังยืนพิงประตูห้องนอนอยู่ สายตาคมมองมาเหมือนจับจ้องทุกการกระทำของเธอโดยไม่ปิดบัง“เอาน้ำไหม?” แยมถามสั้น ๆ เพื่อตัดบรรยากาศแปลกและอึดอัด ที่อบอวลอยู่รอบตัว ก่อนจะหยิบขวดใหม่แล้วยื่นไปให้มิณทร์ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย รับน้ำไปช้า ๆ จนปลายนิ้วของเขาแตะสีกับปลายนิ้วของเธออยู่ชั่วขณะแยมสะดุ้งเล็กน้อย หัวใจเต้นวูบหนึ่งโดยไม่ทันตั้งตัว เธอรีบชักมือกลับทันที แต่ก็เผลอสบตากับเขาเข้าเต็ม แววตานั้นเจือปนไปด้วยเสน่ห์ลึกลับอ่านยาก และเหมือนว่าเขากำลังอ่านใจเธอ หรืออาจจงใจทำให้เธอว้าวุ่น“ขอบใจ” เขาพูดเพียงสั้น ๆ ก่อนบิดฝาขวดน้ำ แต่ท่าทางเรียบเฉยกลับทำให้แยมรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเธอหันไปทำทีเหมือนจัดโต๊ะ เพราะบรรยากาศชวนให้เธอเกร็งและทำตัวไม่ถูก ชายหนุ่มนำขวดน้ำวางไว้บนโต๊ะ เขา

หลังจากวางสายแม่สาวน้อยจึงเก็บมือถือเข้ากระเป๋า เธอตั้งท่าเดินเข้ามาในตึกคอนโด ทว่ารปภหน้าตึกเรียกไว้ซะก่อนแยมเดินไปยังเจ้าหน้าที่ และเขาก็ยื่นกล่องพัสดุให้ เธอรับมาอย่างงงๆ เพราะจำได้ว่าไม่ได้สั่งของไว้ แถมยังไม่มีชื่อผู้ส่งอีก แต่ผู้รับเขียนชื่อเล่นเธอไว้ชัดเจนน้อยมากที่จะมีคนรู้ว่าชื่อเล่นเต็มๆของเธอคือ แยมโรล อาจจะเป็นพัสดุจากคุณแม่ก็ได้ เมื่อครู่เธอโทรมา อาจจะอยากให้ของขวัญเป็นการขอโทษแยมขึ้นลิฟต์กลับขึ้นห้องไป วันนี้มีแค่เธอกลับมาจากมหาลัยแค่คนเดียว เพราะพีชมีนัดออกไปตั้งแต่หลังเลิกเรียน เธอวางกล่องพัสดุที่แสนจะเบาไว้บนโต๊ะ แยมถอดชุดเปลี่ยนเสื้อผ้าและเข้าไปจัดการกับตัวเองในห้องน้ำ คิดไว้ว่าหลังจากอาบน้ำแล้วเธอจะเปิดดูมัน เวลาใกล้ค่ำขึ้นทุกที แยมเดินมายังโต๊ะที่วางของไว้ บนศีรษะเล็กมีผ้าคนหนูผืนเล็กคลุมไว้บนหัว เธอมองกล่องพัสดุอย่างละเอียดอีกครั้ง ก่อนจะหาคัตเตอร์มาเปิดออกกล่องที่เธอได้รับมามีน้ำหนักเบามาก จึงอยากรู้เป็นพิเศษว่าข้างในมีอะไร ทว่ากลับต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น มันคือจีสตริงสีแดงสด แยมหยิบขึ้นมามองให้ละเอียดอีกครั้ง ก่อน

“นี้…”แยมร้องเสียงหลง เพราะเขาลากเธอเข้าไปในห้องของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว ศรัณย์รีบล็อคประตูอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะหันมากระตุกยิ้มให้สาวน้อยตรงหน้าราวกับมีแผนการบางอย่าง “เป็นบ้าหรือไง”“ใช่…ฉันเป็นบ้าเพราะไม่เจอหน้าน้องสาวมาหลายวัน” ชายหนุ่มพูดพลางกระตุกยิ้มมุมปาก “อย่ามาเรียกฉันว่าน้องสาวน่ะ” แยมรีบเอ่ยค้านทันควัน พร้อมใบหน้าบูดบึ้ง“แล้วจะให้เรียกว่าอะไร คู่ขาเหรอ”“พี่น้องเขาพูดกันแบบนี้เหรอ”“ทำไมตอนนี้ มานับเป็นพี่น้องอีกแล้วล่ะ เมื่อกี้บอกว่าไม่ใช่นิ”ยิ่งเขาพูดเธอก็ยิ่งมีโทสะกับคำพูดกวนประสาท จนไม่อยากจะคุยกับเขาอีกแล้ว ทั้งที่เธอพยายามหลีกหนี หลบหน้า ทว่าเขากลับปรากฏตัวตรงหน้าซะงั้น แยมขยับตัวไปทางประตู แต่เขาก็เบี่ยงตัวเข้ามาขวางไว้ ร่างสูงกำยำแผ่นหลังกว้าง แค่เขายืนขวางก็บดบังประตูได้ทั้งบานสาวน้อยเบี่ยงตัวไปทางขวาที่มีช่องว่างเพียงเล็กน้อย แต่เขาก็ขยับขวางอีกครั้ง ศรัณย์เลิกคิ้วมองเธอด้วยสายตาอย่างผู้ชนะ ราวกับว่าเธออยู่ในกำมือของเขาฝ่ามือใหญ่วางลงบนลำคอระหง ทำเอาสาวน้อยสั่นสะท้านไปทั่วร่าง ปลายนิ้วเย็นเยียบลูบไล