All Chapters of ท่านประธานใหญ่ของยัยสุดที่เลิฟ: Chapter 21 - Chapter 30

‘…สักวันเดียร์ก็ตามตอบแทนเขานะ ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง…’ จู่ ๆ คำพูดของเพื่อนสนิทก็แวบขึ้นในหัวสมอง ไดอาน่าไม่มีเวลาจะมานั่งตระหนักถึงเหตุผลอีกต่อไปเพราะผู้มีบุญคุณกับเธอรุกคืบเข้าประชิดตัวอีกครั้งหลายปีมานี้โลกทั้งใบมีแค่เธอกับพี่ชาย วันหนึ่งต้องถูกทิ้งให้เผชิญหน้ากับปัญหาที่ตัวเองไม่ได้ก่อ ส่วนเมธากรคือคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตได้ไม่นานยังอุตส่าห์ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ ให้ที่พักพิงรับประกันความปลอดภัยถึงเพียงนี้ทีนี้ผู้รับควรวางตัวอย่างไรดีล่ะ“คุณเรย์คะ ดะ เดี๋ยวค่ะ ระ เราเพิ่งรู้จักกันนะคะ” ไดอาน่าพยายามเบี่ยงตัวหลบ แต่ถูกมือหนาคว้าหมับที่แขน“เราไม่ใช่เด็กวัยรุ่นแล้วที่ต้องมาคุยศึกษากันเป็นเดือน ๆ ผู้ใหญ่อย่างเราน่ะดูนิสัยไม่ยากหรอก” เมธากรกดปลายจมูกแหลมพุ่งบนหลังมือที่สั่นระริก“แต่เดียร์ว่าเราน่าจะใช้เวลาให้มากกว่านี้”“ที่ผ่านมาพี่ไม่มีเวลาเลยนะ ถ้าเจอคนที่ใช่พี่ก็ไม่อยากรอแล้ว”“แต่เดียร์…” คำพูดต่อจากนี้มันจุกอกเสียเหลือเกิน “แต่อะไรล่ะหมวย” “เดียร์…ต่ำต้อยค่ะ ไม่คู่ควรกับคนแบบคุณเรย์เลย” เมธากรสางเรือนผมยาวสลวยด้วยความเอ็นดู“อย่าด้อยค่าตัวเองอย่างงั้นสิ เรื่องอย่างนี้มันวัดก

เวลาสิบโมงสี่สิบห้านาที ห้องนอนสุดหรูในเพนท์เฮ้าส์ยอดตึกโอลิมปัสจะเป็นเพราะที่นอนมูลค่ากว่าครึ่งล้านบาททำให้หลับสบายเกินไปหรือเพราะความอ่อนล้าจากการถูกเผด็จศึกช่วงกลางดึกเมื่อคืนวานเลยส่งผลให้ไดอาน่ารู้สึกตัวอีกทีก็สายโด่งมากแล้ว แม้จะเป็นวันหยุดประจำสัปดาห์แต่การตื่นสายไม่ใช่อุปนิสัยของเธอ‘โห! จะสิบเอ็ดโมงแล้ว เรามัวนอนแบบนี้ไม่ได้นะ เผื่อไปช่วยงานบ้านป้าน้อยได้บ้าง…’โอ๊ย!แค่ขยับตัวเร็วเกินไปก็ถูกความเจ็บปวดตรงระหว่างขาเล่นงานจนได้ พอก้มมองถึงรู้ว่ากำลังสวมชุดคลุมตัวยาวอยู่ ลิ้นชักหัวเตียงข้างกันมีเสื้อยืดกางเกงขายาวและแจ๊คเก็ตของเธอถูกพับอย่างเรียบร้อยวางเตรียมไว้ให้แต่เจ้าของห้องไม่อยู่ด้วยนี่สิไดอาน่าเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับคืนแล้วกลับลงไปที่ห้องพักชั้นสอง เพื่ออาบน้ำชำระร่างกายและสำรวจตัวเอง แม้ไม่พบร่องรอยความบอบช้ำหรือความเปลี่ยนแปลงใด ๆ บนผิวขาวอมชมพูก็ตาม พอแตะพื้นที่ลับมันกลับเจ็บจนตัวงอเลยทีเดียว เธอกัดฟันแน่นจนปากสั่น ระหว่างทำความสะอาดร่องสาวปวดระบมที่ยังคงมีของเหลวเหนอะหนะหลงเหลืออยู่น่าแปลกตรงที่มันก็ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว ไดอาน่ายังรู้สึกถึงสัมผัสจากฝ่ามือหนาที่ลูบไ

“พี่คนนึงขอสลับกวันทำงานกับเดียร์น่ะ เดียร์อยากกลับไปดูบ้าน ไปเอาของอะไรนิดหน่อย” วันนี้จึงกลายเป็นวันหยุดของไดอาน่าอีกวันหลังไปทำงานได้ 3 วัน ส่วนวันหยุดประจำสัปดาห์ก็ยังคงเดิม“อือ ไปสิเดี๋ยวพี่เป็นเพื่อน แล้วอยากติดตั้งกลอนนิรภัยเพิ่มมั้ยล่ะ” เมธากรเสนอความเห็น“แล้วถ้าพี่แดนกลับไปบ้านจะเข้าบ้านได้เหรอคะ” “งั้นเขาก็ต้องโทรหาหมวยก่อน ตอนจะไปไม่บอกไม่กล่าว กลับมาก็ควรรายงานตัวด้วย” ก็จริงอย่างที่ว่า“ถ้าลุงจะไปด้วยช่วยเอารถคันที่ธรรมดา ๆ หน่อยนะคะ เดียร์ไม่อยากเป็นจุดสนใจ” รถยนต์แต่ละคันในลานจอดล้วนเป็นรถยุโรปราคาเหยียบล้าน แถมบางคันก็ไม่ใช่ยี่ห้อที่จะเห็นได้ทั่วไปบนท้องถนน“อะได้ทั้งนั้น เผอิญมีรถญี่ปุ่นอยู่พอดี” เมธากรนัดเวลาและสถานที่กับช่างจากบริษัทติดตั้งกลอนนิรภัยให้เป็นที่เรียบร้อย ส่วนรถคันที่ว่าธรรมดาที่สุดก็ยังเป็นตัวท๊อปอยู่ดี จากเพนท์เฮ้าส์ไปยังแฟลตใช้เวลาราว 45 นาที โชคยังดีที่เป็นวันธรรมดาช่วงใกล้เที่ยงนี่มันทำเลทองชัด ๆทางเข้าแฟลตมีทั้งสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ร้านสะดวกซื้อห้อมล้อมไปด้วยโครงการคอนโดอีกหลายแห่ง อยากย้อนเวลาไปสักยี่สิบปีแล้วบอกให้พ่อกว้านซื้อที่ดินรอบ ๆ นี

ฮ่องกงวันที่ 2 ไดอาน่าจากแผ่นดินเกิดไปกว่า 20 ปี ทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างกับไม่ใช่ที่เดียวกันแต่ยังจำได้คลับคล้าคลับคลาว่าคาเฟ่ขนมหวานนี้เคยเป็นร้านตัดสูทของพ่อ เดิมทีมันกว้างกว่านี้แต่คงถูกแบ่งเป็นสองคูหาย่อยไป เมธากรตามหลังคนร่างบางที่เดิน ๆ หยุด ๆ เป็นระยะภาพความทรงจำผุดขึ้นเหมือนดอกเห็ด “บ้านเราอยู่ตรงนั้นค่ะ แต่เมื่อก่อนจำได้ว่า…ไม่หนาแน่นขนาดนั้น” ปลายนิ้วชี้ไปยังย่านที่อยู่อาศัยเต็มไปด้วยอาคารสูงแบบไม่กี่ชั้นจนถึงสูงเสียดฟ้า“อาคารนี้ค่ะ ถึงจะทาสีใหม่แต่เดียร์ยังจำได้ค่ะ เดียร์กับพี่แดนจะวิ่งลงบันไดตรงนี้มาเล่นกับเพื่อนบนพื้นที่ส่วนกลางที่เรายืนอยู่ วันไหนเล่นเพลินไม่ยอมขึ้นบ้าน แม่ก็จะตะโกนเรียกลงมาจากชั้นห้าค่ะ” ไดอาน่าเดินวนเป็นวงกลมเล็ก ๆ ขณะใช้ความคิด เงยหน้าชี้ไปยังห้องที่เคยอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าแม้มันกลายเป็นห้องของคนอื่นไปแล้วก็ตาม“ตอนกิจการรุ่ง ๆ พ่อทำงานหนักมากค่ะ เพื่อจะพาพวกเราย้ายไปห้องชุดที่ใหญ่กว่าในย่านคนมีอันจะกิน” “พี่รู้แล้วล่ะว่าแดนนี่ได้ความขยันและความมุ่งมั่นจากใคร เขาต้องการสานต่อความฝันของคุณพ่อนี่เอง” เมธากรรู้สึกชื่นชมจากใจจริง ถ้ามีโอกาสเขาก็อยากได้

ที่ออฟฟิศไม่มีใครรู้เรื่องคนรู้ใจคนใหม่ของท่านประธานแห่งประทานชัย กรุ๊ป แต่ที่เห็นได้ชัดเจนก็คือเมธากรเดินเข้าห้องประชุมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสกว่าที่เคย ทุกคนเดาว่าระดับท่านประธานหมื่นล้านคงไปทริปสุดหรูที่ไหนสักแห่งเป็นแน่ความจริงแล้วไปฮ่องกงแค่ไม่กี่วัน เดินเล่นไปเรื่อยเปื่อย ไม่ได้ชอปปิ้งแบรนด์เนมเพราะฝ่ายหญิงไม่อยากได้อะไร สุดท้ายไปได้ถุงสุ่มแปลก ๆ ที่โดนอาซิ้มคนหนึ่งยัดเยียดขายให้พอเปิดดูไดอาน่าก็ไม่รู้อยู่ดีว่ามันคืออะไร พอกลับมากรุงเทพก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกันตลอดจนสภาพจิตใจของไดอาน่าดีขึ้นตามลำดับเธอกลับไปทำงานตามปกติและ…ที่ทำงานก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอคบหาอยู่กับนักธุรกิจชื่อดัง‘พูดไปคงไม่มีใครเชื่อหรอกค่ะ อย่างมากก็คงจะมองว่าเดียร์แค่มีคนเลี้ยงดูเฉย ๆ เดียร์ไม่อยากให้มองลุงเรย์แบบนั้นค่ะ’‘แล้วแต่หมวยล่ะกัน พี่ไม่อะไรอยู่แล้ว ว่าแต่เรื่องพ่อเราน่ะถ้าแดนนี่รู้เข้าคงจะเสียใจมากแน่ ๆ แล้วได้อะไรมาน่ะ’ เมธากรหมายถึงของในถุงปริศนาพอเห็นเข้าก็กลั้นขำแทบไม่ทันแต่ก็ลอบยิ้มแล้วลูบคางอย่างมีนัยยะ‘เสร็จแน่หมวย’เพราะงั้นจิตใจเกือบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทั้งวันเลยGroove เซ็นทรัลเวิร์ลระหว่าง