All Chapters of โซ่ร้ายหวงรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 10 คนรักเก่าเวลาล่วงเลยไปจนถึงสี่ทุ่มครึ่ง นับดาวก็ขอเพื่อนกลับก่อนเพราะรู้สึกเหมือนจะไม่สบายตัว กลับถึงห้องก็อาบน้ำนอน เธอไม่ลืมที่จะส่งข้อความไปบอกฝันดีเขาอย่างเช่นที่เคยทำ ถึงมันดูงี่เง่าแต่ก็ยังทำถึงเขาไม่สนใจเธอก็จะทำอย่างนี้ต่อ เพราะมันรักไปแล้ว มันถอยไม่ได้แล้ว ต่อให้ทรมานกว่านี้ก็ยอมครืด~โซ่ : ขอโทษนะมีข้อความส่งเข้ามาขณะที่นับดาวเกือบจะเผลอหลับไปด้วยความอ่อนล้า เธอลืมตาขึ้นมองตามแสงที่สว่างวาบจากหน้าจอเครื่องมือสื่อสารที่เปิดแจ้งเตือนไว้ตลอดแม้กระทั่งเวลานอนเมื่อหยิบมันขึ้นมาดูและรู้ว่าเป็นข้อความจากเขาเธอก็รีบเปิดอ่านมันจนลืมความง่วงงุนที่เคยเกิดขึ้น แล้วก็เกิดคำถามกับข้อความที่ได้อ่านนับดาว : ขอโทษเรื่องอะไรคะตลอดเวลาที่ผ่านมา ตั้งแต่ที่ได้รู้จัก ตั้งแต่เริ่มชอบเขาจนกระทั่งตอนนี้ที่รักเขาแล้วหมดใจ ไม่มีครั้งไหนเลยที่เธอคิดจะตัดใจจากโซ่นับดาวไม่ใช่คนที่ยอมแพ้กับอะไรง่าย ๆ เรื่องนี้ก็เช่นกัน ถึงแม้ว่าลึก ๆ มันจะรู้สึกว่าไม่ใช่ความรัก สิ่งที่เธอได้จากเขามันห่างไกลจากคนรัก แต่นับดาวก็ไม่เคยคิดยอมแพ้ เพราะเชื่อว่าสักวันเขาจะรักเธอหมดใจอย่างที่เธอเป็น เขาจะไว้ใจแล

ตอนที่ 12 บันทึกหน้าสุดท้าย“…” ตลอดทางเธอไม่พูดอะไรเลยนอกจากร้องไห้ พยายามสูดลมหายใจให้ลึกเต็มปอด พยายามจะเข้มแข็งทั้งที่มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย“พี่โซ่ไปเถอะ นับอยากอยู่คนเดียวก่อน”เขานั่งเงียบอยู่นาน สุดท้ายก็หยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ ไม่มีคำลาใดจากปากของคนใจร้าย นับดาวก้มหน้าหลับตาลงเพื่อไล่น้ำตาที่เอ่อนองเกาะขอบตาจนมองอะไรแทบไม่เห็นแผ่นหลังของผู้ชายใจดำค่อย ๆ ไกลออกไปทีละนิด เธอไม่อยากมองเลยแต่ก็ละสายตาไม่ได้ สุดท้ายภาพความทรงจำที่ชัดเจนที่สุดคือภาพเขาเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใยเธอมีคำถามมากมายที่ต่อให้ถามไปมันก็ไร้ประโยชน์ อยากรู้ว่าเขามาคบกับเธอทำไม มาทำกับเธอแบบนั้นทำไมถ้าไม่ได้รักอันที่จริงคำตอบมันก็ชัดเจนอยู่แล้วและเธอรู้มาตลอด แต่หลอกตัวเองอยู่เรื่อย ๆ เป็นเธอเองที่โง่ไปรักเขา ทั้งที่โซ่ไม่เคยแสดงออกว่ารักกันเลย ไม่เคยทำเหมือนเธอเป็นคนรักแม้รู้ว่ามันต้องมีวันนี้ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเวลานี้ เธอคิดไว้แล้วสักวันเขาคงทิ้งผู้หญิงที่ไม่มีอะไรน่าสนใจแบบตัวเอง ทั้งที่รู้แต่ไม่เคยคิดเผื่อใจไว้เจ็บเลยสักนิดเดียว“…”เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังเข้ามาใกล้ ๆ ก่อนที่ปลายเท้าจะหยุดอยู่ตรงหน้

ตอนที่ 14 ขอคุยหลังจากสอบปลายภาคนับดาวก็คิดว่าจะกลับบ้านในวันพรุ่งนี้ ช่วงบ่ายของวันนี้เธอจึงตั้งใจว่าจะเก็บห้องและเก็บเสื้อผ้ารวมถึงของใช้บางส่วนกลับไปด้วยพรุ่งนี้พี่ชายเธอคงต้องไปส่งและขนของให้“แน่ใจแล้วใช่ไหม”เสียงเข้มดังขึ้นจากด้านหลัง น้ำเสียงของเขาฟังดูหนักใจและหน้าเขาก็คงเคร่งขรึมมากด้วย เธอรู้โดยไม่จำเป็นต้องหันไปมองด้วยซ้ำ“พี่ไนท์ถามนับมากี่รอบแล้ว” นับดาวถามพลางหัวเราะน้องสาวของเขาตอนนี้ดูเปลี่ยนไปมากทั้งรูปร่างและนิสัย นับดาวตัวอ้วนกลมของเขาที่กินเก่งและยิ้มง่ายหายไปไหนก็ยังไม่รู้ ตอนนี้น้องสาวตัวเล็กลงกว่าเดิม ไม่ถึงกับหุ่นดีมากแต่ก็ไม่ใช่ยายอ้วนแบบเมื่อก่อนอีกแล้วไม่รู้ทำไมเขาถึงอยากเห็นน้องสาวเขาในเวอร์ชั่นเดิม มันชินแบบนั้นไปแล้ว เห็นแบบนี้มันรู้สึกหวงน้องตัวเองกลัวมันจะเจอคนไม่ดีมาจีบถ้าเป็นยายนับคนเดิมเขาคงไม่ต้องมาคิดมากเรื่องนี้“มันเสียเวลา เดี๋ยวก็ต้องจบช้าอีก”นับดาวยิ้มบาง ๆ กับตัวเองขณะที่กำลังแปะเทปปิดกล่องที่ตัวเองใส่ของเพื่อเอาไปทิ้ง มันเป็นของที่เธอไม่ใช้และของที่เธอไม่อยากเห็นมันอีกสองเดือนมานี้มันดีขึ้นมากแล้ว ถึงแม้ว่าจะยังไม่มีความสุขเท่าเดิมแต

ตอนที่ 16 เปิดใจคุยช่วงที่หยุดเรียนนี้นับดาวมีแผนหลายอย่างที่คิดว่าต้องทำให้ได้ อย่างแรกคือการสร้างนิสัยให้ออกกำลังกายเป็นประจำ เพราะตั้งแต่น้ำหนักลดร่างกายของเธอก็รู้สึกอ่อนแอ แถมผิวพรรณก็ดูแย่ลงด้วยอย่างที่สองคือหญิงสาวตั้งใจจะเรียนขับรถ คงใช้เวลาไม่นาน หลังจากนั้นเธอก็จะไปใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านของยายสักสามถึงสี่เดือน หาที่เที่ยวและแรงบันดาลใจ จะได้รู้คำตอบว่าตัวเองควรเดินไปทางไหนต่อระหว่างนี้จะลองทำในสิ่งที่ชอบอย่างการวาดรูปและหารายได้จากสิ่งนี้ดู อย่างน้อยเธอคงได้ค่าขนมเพื่อซื้อเสื้อผ้าสวย ๆ ที่ตอนนี้ต้องเปลี่ยนไซซ์มันทั้งตู้ยายของเธอเปิดร้านขายส่งอยู่ที่เชียงราย อาจจะเข้าไปช่วยงานยายบ้างในเวลาที่เธอเบื่อ“น้องนับเก็บของเสร็จหรือยังลูก”เสียงผู้เป็นแม่ดังขึ้นด้านหลัง ตอนที่เธอกำลังสำรวจดูของที่จำเป็นในกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ก่อนที่จะหันไปส่งยิ้มให้ผู้เป็นแม้“ค่ะ”“เอาของไปเยอะขนาดนี้จะไปเป็นปีเลยเหรอ ไม่คิดถึงแม่บ้างหรือไง” เสียงตัดพ้อของแม่ทำให้นับดาวต้องหัวเราะเบา ๆ“ถ้าน้ำหนักเหลือสี่สิบห้าถึงจะยอมกลับมา”“จะเอาผอมอะไรขนาดนั้นลูก แบบนี้ก็สวยแล้ว” คนเป็นแม่บอกด้วยความเป็นห่วง“ล

ตอนที่ 18 พี่ปลื้มความอึดอัดเริ่มก่อตัวขึ้นเมื่ออัยมี่พาเธอมานั่งรวมกับรุ่นพี่กลุ่มหนึ่ง แต่ไม่ใช่กลุ่มของพี่ชายเธอ นับดาวรู้สึกแปลกใจที่มันเป็นแบบนี้ เพราะไนท์ไม่เคยเล่าเรื่องพวกนี้ให้เธอฟัง หรือพวกเขาจะเลิกคบกันไปแล้ว ตอนนี้มีแค่รามที่อยู่กับโซ่และพวกวิศวะรุ่นพี่คนอื่นเธอไม่รู้จักเลย ทั้งที่ปกติสี่คนนั้นจะอยู่ด้วยกันเสมอนับดาวมองหาพี่ชายตัวเองที่น่าจะอยู่แถวนี้บ้าง จนกระทั่งเห็นสายตาของพี่ชายกำลังมองมาจากมุมหนึ่ง เขานั่งอยู่กับม่อน ยิ่งเห็นหน้าพี่ชายตัวเองยิ่งรู้สึกน่าเบื่อเต็มทน เพิ่งหนีออกจากห้องมาเมื่อเช้าเพราะพี่ไนท์ของเธอเอาแต่บ่นเรื่องกระโปรงสั้นบ้างละ เสื้อตัวเล็กไปบ้างละ ตอนเธอตัวอ้วนกว่านี้ เสื้อแน่นกว่านี้ไม่เห็นบ่นเลย“นับเอาอะไรเดี๋ยวเราไปสั่งให้”“เดี๋ยวเราไปด้วย”นับดาวรีบลุกออกไป ขณะที่สายตาหลายคู่กำลังมองตาม ไม่มีใครพูดอะไรเลยแม้แต่พี่ชายของเธอก็ยังเงียบใส่ ไม่รู้โกรธเรื่องที่เธอดื้อหรือเปล่า“นับจะกินข้าวมันไก่เหมือนเราไหม แต่คนเยอะมากเลย”“คิดไม่ออก ข้าวมันไก่ก็ได้” นับดาวบอกเพื่อนแล้วพากันเดินไปที่ร้านข้าวมันไก่ซึ่งอยู่ร้านสุดท้าย ต้องเดินผ่านผู้คนมากมายที่ทั้งน