All Chapters of เด็กเลี้ยงหมอคีรินทร์: Chapter 21 - Chapter 30

ขวัญนภัสกำลังสับสนกับความรู้สึกของตนเอง ใจหนึ่งอยากให้คุณหมอคีรินทร์เรียนจบและรีบกลับมาไวๆ เพราะอยากจะเจอเขาอยากคุยถึงเรื่องคืนนั้นต่อหน้าเขาอีกครั้ง แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะให้เวลาผ่านไปช้าๆ เพราะยังไม่อยากจะเรียนจบเธอยังอยากอยู่ในบ้านของเขาแม้ว่าเจ้าของบ้านจะไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ตามเธอใช้ชีวิตอยู่ในบ้านของคุณหมอคีรินทร์มาเกือบสามปีแล้ว หญิงสาวรู้สึกผูกพันกับบ้านหลังนี้มาก รู้สึกว่าที่นี่เป็นที่ที่ปลอดภัยสำหรับเธอ และนึกไม่ออกเลยว่าถ้าหากตัวเองเรียนจบแล้ว จะต้องย้ายไปอยู่หอพักหรือเช่าห้องอยู่คนเดียว ความรู้สึกมันจะเป็นยังไงที่ผ่านมาขวัญนภัสอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กกับครอบครัว แต่พอได้มาอยู่บ้านของคุณหมอหนุ่ม ก็รู้สึกถึงความอบอุ่นในบ้านหลังนี้ เธอรู้สึกว่าที่นี่คือบ้าน หญิงสาวทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมอย่างพิถีพิถัน ดูแลรดน้ำต้นไม้จนมันเขียวขจี อีกทั้งยังปลูกดอกกุหลาบสีแดงสดไว้หน้าบ้านอีกด้วยแม้จะเป็นการโกหกตัวเอง แต่อย่างน้อยก็ทำให้ช่วงเวลานี้ขวัญนภัสมีความสุขมากๆ เธอพยายามหาเรื่องคุยกับหมอคีรินทร์อยู่เป็นประจำ แต่เรื่องที่คุยส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องทั่วๆ ไป ดินฟ้าอากาศ รวมถึงเรื่องที่เธอกำลังจะ

หลังจากกลับไปเมืองไทยครั้งนั้นและเจอปริณดาอยู่กับวงศธรจากนั้นคีรินทร์ก็ไม่ได้ข่าวของทั้งสองคนอีกเลย จนกระทั่งมีเพื่อนในกรุ๊ปไลน์ส่งรูปการ์ดแต่งงานของทั้งสองมาให้เพื่อนหลายคนสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นเพราะทุกคนต่างก็รู้ว่าปริณดากับคีรินทร์นั้นคบกันมาหลายปี หากแต่ชื่อในการ์ดกลับไม่ใช่ชื่อหมอคีรินทร์อย่างที่ทุกคนคิด“มันเกิดอะไรขึ้นกันวะคีย์” ตั้มเพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งของหมอคีรินทร์ต่อสายตรงมาหาเขาในบ่ายวันหนึ่ง“นายหมายถึงอะไรตั้ม”“ก็การ์ดแต่งงานนั้นไงเลย ทำไมไม่ใช่ชื่อนาย พวกนายคิดทำอะไรแผลงๆ กันหรือเปล่าหรือแกล้งใส่ชื่อเจ้าบ่าวผิดใช่ไหม” อีกฝ่ายถามเพราะนึกไม่ออกเลยว่าคีรินทร์กับปริณดาจะไม่แต่งงานกันได้ยังไง“ชื่อเจ้าบ่าวในการ์ดแต่งงานมันก็ถูกแล้วนี่ตั้ม” คีรินทร์ตอบเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่“เฮ้ย!...มันเกิดอะไรขึ้นพี่ทำไมนายดูเหมือนไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรเลย ตอนงานศพแม่ของน้ำฉันยังเห็นนายมาช่วยงานและดูยังรักกันดีอยู่เลยนะ มันเกิดอะไรขึ้นเล่าให้ฉันฟังได้ไหม”“เอาไว้ฉันกลับเมืองไทยก่อนจะเล่าให้นายฟังดีไหม”“ได้ยังไงล่ะตอนนี้เพื่อนๆ อยากรู้กันมากเลยนะ นี่ถึงขนาดลงขันกันจ่ายค่าตั๋วเครื่องบินไปหา

คีรินทร์พาขวัญนภัสมาถึงหัวหินในเวลาสายจากนั้นก็พากันไปเที่ยวตลอดทั้งวันก่อนจะกลับมายังบ้านพักริมทะเลหลังจากทานอาหารค่ำด้วยกันแล้วท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีไปเรื่อยจากสีส้มแล้วค่อยๆ มืดลงทีละนิด ตอนนี้ทุกอย่างรอบตัวมืดไปหมด ทั้งสองคนเดินฟังเสียงคลื่นที่กระทบฝั่งไม่มีใครพูดอะไร ก่อนที่คีรินทร์จะตัดสินใจเป็นคนทำลายความเงียบนั้น“ชอบทะเลไหนเฟิร์น”“ชอบค่ะ ขอบคุณหมออีกครั้งนะคะ หนูมีความสุขมากๆ เลยค่ะ” ขวัญนภัสกล่าวด้วยความรู้สึกขอบคุณจากใจจริง“ผมก็มีความสุขเหมือนกัน ผมว่าถึงเวลาแล้วที่เราจะคุยกันเรื่องคืนนั้น”“หนูนึกว่าหมอคีย์ลืมมันไปแล้ว” เธอพูดเสียงเบาหวิวเพราะตั้งแต่เขากลับมาจากอเมริกาเขาก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้เลยสักครั้งจนทำให้ขวัญนภัสคิดว่าหมอคีรินทร์คงจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว“ผมไม่เคยลืมหรือว่าเฟิร์นลืมไปแล้ว” เขาหยุดเดินแล้วหันมาถาม“หนูไม่เคยลืมแต่หมอคีย์ไม่เคยพูดเรื่องนี้เลยตั้งแต่กลับมา”“ที่ผมไม่พูดเพราะคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลา พอกลับมาถึงเฟิร์นก็สอบผมกลัวเรื่องนี้จะทำให้เฟิร์นไม่มีสมาธิ” คีรินทร์รีบอธิบายเพราะกลัวว่าเธอจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้น้ำเสียงของเขาจริงจังขึ้น“หนูก็นึกว่าหมอไม่อ

ขวัญนภัสไม่รู้จะบอกคีรินทร์ยังไงว่าตอนนี้ร่างกายของเธอมันกำลังจะไปถึงจุดสูงสุดของห้วงอารมณ์พิศวาสในอีกไม่ช้า“เสียวไหมเฟิร์น ชอบให้ผมทำแบบนี้หรือเปล่า”“หมอคีย์ขา...ซี๊ดดด....อื้ม....เสียวหมอคีย์ช่วยเฟิร์นที เฟิร์นว่าจะไม่ไหว”“ใกล้แล้วใช่ไหมเฟิร์น เฟิร์นจะเสร็จใช่ไหม”คีรินทร์รู้สึกถึงแรงตอดรัดบนท่อนเอ็นร้อนถี่ขึ้นแรงขึ้น อีกทั้งร่างกายของเธอก็สั่นเกร็ง ลมหายใจหอบถี่ตาคู่สวยฉ่ำปรือเขารีบกระหน่ำสะโพกเข้าหาอย่างหนักหน่วงเพื่อส่งให้เธอไปถึงดินแดนแห่งความสุขอีกครั้ง“อ้า..อื้ม...หมอคีย์ขา เฟิร์นไม่ไหว ....ถึงแล้วเฟิร์นถึงแล้วหมอคีย์ อร๊ายยยย”หญิงสาวกรีดร้องแล้วผวากอดเขาไว้แน่นเมื่อความสุขสูงสุดมาเยือน เธอทั้งหอบเหนื่อยและเกร็งกระตุก คีรินทร์กอดเธอไว้แน่นปากร้อนพรมจูบไปทั่วใบหน้าที่แดงระเรื่อ“มีความสุขใช่ไหม”ขวัญนภัสพยักหน้ายอมรับอย่างไม่อายว่ามันมีความสุขมากเพราะคืนนี้ชายหนุ่มมีสติครบถ้วนไม่มีแอลกอฮอล์อยู่ในร่างกายเลยสักนิด“เฟิร์นจ๋าหันนอนคว่ำคลานสี่ขาให้ผมหน่อยนะคนเก่ง”ขวัญนภัสรีบทำตามเขาอย่างว่าง่าย หญิงสาวรู้ว่าที่เขาพูดถึงมันหมายถึงท่าทางอะไรแบบไหน เธอไม่ได้อ่อนต่อโลกถึงขนาดไม่ร

ขวัญนภัสตกใจกับสิ่งที่หมอคีรินทร์พูดเพราะที่ผ่านเธอไม่เคยนึกถึงเรื่องการแต่งงานเลย ยิ่งแต่งงานกับหมอคีรินทร์นั่นยิ่งห่างไกลจากความคิดของเธออยู่มาก“ทำไมต้องทำหน้าทำเสียงตกใจแบบนั้นล่ะหรือคิดว่าเรียนจบแล้วจะออกไปจากบ้านผม”“เฟิร์นยอมรับค่ะว่าเฟิร์นเคยคิดแบบนั้นจริงๆ” เธอตอบตามความรู้สึกของตัวเองออกมา“อะไรนะเฟิร์น” หมอคีรินทร์ถามด้วยความตกใจสีหน้าแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจกับสิ่งที่ได้ยิน“ใจเย็นค่ะหมอคีย์ ที่เฟิร์นคิดแบบนั้นมันก่อนที่เราสองคนจะตกลงคบกัน เฟิร์นเคยวางแผนไว้ว่าถ้าเรียนจบก็จะออกไปเช่าหออยู่ข้างนอกเพราะถึงตอนนั้นคงทำหน้าที่ทั้งแม่บ้านทำหน้าที่และทำงานบริษัทไม่ไหวค่ะ”“แล้วตอนนี้เฟิร์นเปลี่ยนใจแล้วใช่ไหม”“ค่ะหมอคีย์” เธอตอบอย่างมั่นใจ“เฟิร์นจะไม่ทิ้งผมไปไหนใช่ไหม” คีรินทร์ใจหายถ้าหากวันหนึ่งขวัญนภัสจะไปจากเขา“ไม่หรอกค่ะ เฟิร์นจะอยู่ที่บ้านหมอคีย์จนกว่าหมอจะไม่อยากให้อยู่หรือไล่เฟิร์นออกจากบ้าน”“ใครเขาจะไล่เมียตัวเองออกจากบ้านกันล่ะครับ คิดอะไรแปลกๆ”“จริงเหรอคะ”“จริงสิ ผมรักเฟิร์นนะ จะไม่ยอมให้เฟิร์นไปจากผมอย่างเด็ดขาด” คีรินทร์กอดเธอไว้แน่นแล้วกดจมูกลงบนแก้มเธออย่าง