เด็กเลี้ยงหมอคีรินทร์

เด็กเลี้ยงหมอคีรินทร์

last updateLast Updated : 2025-09-27
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
37Chapters
678views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

"เมื่อ 'บุญคุณ' แปรผันเป็น 'ความรัก' และ 'สถานะ' กลายเป็นกำแพง เธอจะรักมากพอที่จะก้าวข้ามทุกอุปสรรค เพื่อ 'เขา' ผู้เป็นทุกสิ่งในชีวิต" ***** ในเวลาที่ผู้มีพระคุณหัวใจแตกสลาย เธอคอยอยู่ข้างๆ จนความสัมพันธ์มันเลยเถิด เพราะเขาคิดว่าเธอคือคนรัก แต่ใสถานะเด็กเลี้ยงเขาจะจริงจัง หรือจะเห็นแค่เธอเป็นตัวแทนของใครบางคน แต่สำหรับเธอแล้วเขาคือทุกอย่างและรักเขาจนหมดใจ

View More

Chapter 1

ตอนที่ 1 ความฝันที่ถูกกีดกัน

Amber

“Amber you should be careful, entering another pack’s territory means instant death” Aunt Kelly would always tell me.

After our pack was attacked seven years ago, Aunt Kelly and I have been living as rogues.

My dad was the beta of our pack and he died when I was only five during a war.

My mum and brother protected me while Aunt Kelly and I fled when our pack was raided. They both promised to come look for us when everything was over, but little did I know that it was the last time I was going to see them.

I crouched, hiding between the grass, while aiming at the rabbit who was chewing on a leaf, without a care in the world.

My stomach grumbled thinking of all the dishes we could make from this.

Living as a lone wolf was difficult, but Aunt Kelly always tried her best to make it adventurous and fun.

We stayed in a small cottage which was exposed to different climates, with less food to eat.

Although sometimes it was hard to keep on living like this but my goal kept me moving, remembering how I lost everything in just a day made me more determined to avenge all the lives that were lost.

My mouth watered as I stared at the rabbit waiting for the perfect time to pounce on it.

Taking little steps forward, I mistakenly stepped on a broken branch.

The rabbit's ears perked up sensing he was in danger, it hopped away, realizing that I was going to lose my lunch, I reacted immediately.

Standing from my crouching position, I chased the rabbit trying not to let it out of sight.

I underestimated my opponent, the little creature was really fast and everytime I decided to catch it, I always seemed to miss.

I kept on running after, chanting the same words in my head to keep me determined.

‘Rabbit stew’

It was as though I had been running for a while, suddenly the rabbit stopped, and without hesitation, I jumped on it bringing my hands forward to hold it.

‘I caught it’

Taking a deep breath, I laid on the moist ground with the rabbit still in my hands, as I tried to catch my breath.

“For making me run after you, I am going to eat you” I said to the rabbit who wriggled in my hands.

Well, I was planning to eat it right from the first time I saw it, you can call it food at first sight.

Laughing at my silly thoughts, I sat up on the grass and suddenly realized where I was.

I was in another pack’s territory.

I quickly got up and hoped they had not sensed that someone had trespassed their territory because I was going to have the punishment of a rogue who trespassed a pack’s territory which was death.

I was about to make a run for it, when a wolf suddenly appeared in front of me.

Shit.. busted….

I turned around and noticed three more wolves were closing in on me.

What a turn of events.

I was just chasing my prey and now I was their prey.

“I am not a threat, how about you just let me go” I smiled at the wolves who had encircled me, but they growled back at me.

The ferocious look in their eyes said it all, they will only let me leave here when I am dead.

“Your stew will have to wait” I said to the little creature, who snorted in response.

Pulling my jacket, I tied the rabbit to my back.

I could not lose the rabbit when I kept on craving for rabbit stew.

I have been training for years because of my goal, my plan was to kill the alpha of the pack who had attacked my pack.

I have been training everyday just to be able to kill an Alpha, and fighting off some wolves would not be hard for me when I have fought many rogues over the years of staying as a lone wolf.

Taking out two knives from my boot, I took a fighting stance.

I have always kept my hunting knife with me, because living in the woods no one knows what might happen.

I know that right now you might be wondering why I don't shift to fight the wolves, but shifting to fight them would be troublesome. Firstly, my dinner is going to flee and secondly, I will have to rip my clothes when I don’t even have much clothes at home to begin with.

Surprisingly, the little rabbit did not wriggle or try to escape, it just stayed still like a behaved kitten, which made me less worried about losing my dinner.

Just as one of the wolves was about to pounce on me, I slid to the left and kicked it with my heel before doing a three sixty on the floor, using the knife in my hand to slit his knee, making it hard to get up.

Realizing that one of their wolves was down, the three wolves attacked me at the same time.

I smirked ‘let’s dance’

Jumping and spinning upward, I stood on their back and with a back flip I landed on the ground, now I was not in the middle giving me a better chance of fighting them off.

The second wolf lunged at me and I sidestepped the attack with lightning speed.

My small physique always gives me an advantage in fights, I was swift and quick on my toes.

I continued trying to fight them off and at the same time making sure I didn't kill them, although it would take a long time for them to recover because the knives were coated with wolfsbane.

There were two down and one more to go, I hoped that I would be able to leave here before dawn, I did not want to make Aunt Kelly worry.

Sensing the plight of his comrades, the third wolf launched itself at me.

His claws were just a breath away from my skin.

I stepped back, holding the knife. I aimed it at the wolf and it hit his back.

He growled, clearly it was mad and was fed up with me.

I ran towards a tree, and he ran after me. Climbing the tree, I jumped backward, landing on the ground and shoving my knife deep into his side, dragging it upward, and blood splattered.

I heaved a sigh of relief that it was over.

I was about to retrieve my knives from the wolf who was still on the floor, not because of the cut but because of the wolfsbane.

Touching the hilt of the knife and trying to pull it out from the wolf’s body, I felt all the hair in my body stand.

There was a menacing presence behind me, and the person had a deadly aura.

There was something strange about the presence and I could feel it.

Turning around slowly, I raised my head and it seemed the wolves I had fought had mindlinked for backup, and some of the pack warriors were here, four of them were in their wolf form while the rest had not shifted.

But what caught my attention was the man in the middle, his presence demanded attention and as wide as the forest, it became really suffocating to stand in front of him.

There was no doubt that this was the alpha of the pack.

His brown eyes shifted to the wolves writhing in pain on the ground and then they rested on me.

Why does it feel like the temperature in the forest just became more cold, was it because of his cold demeanour.

His piercing gaze was enough for me to writhe in fear.

I have always trained myself to be able to avenge my pack but standing in front of this alpha made me realize that I was not ready and I don’t think I ever would be.

I tried not to let his presence intimidate me.

I made a quick observation, calculating what I was going to do next.

I could not make a run for it, because I was sure he would be able to catch up with me in minutes.

My only decision was to shift and fight.

Removing the rabbit from my back, I did not care if I was going to rip out my clothes or lose my dinner.

I did not want Aunt Kelly to worry and I was scared that if I didn't go back to her she wouldn't have anybody to protect her. She was old and too weak to fight.

I prayed silently that I would be able to go back, but I knew deep down that this was going to be my burial ground.

I could feel my bones breaking and my fur sprouting out from my skin.

I howled as I shifted, as every bone rearranged back, and instead of being a human, my white wolf stood elegantly.

I needed to make the first attack and run.

I lunged forward at their alpha, aiming for his face , but in a swift movement, my wolf was pressed against a tree.

He held me by my neck, pushing me against the tree.

I clawed at his hands which were around my neck but he did not flinch, his unwavering gaze was on me.

It was so hard to breathe not because of his hands which held my neck, but it was his intimidating presence.

“Alpha Kai” I heard someone say his name, I did not even have a chance to process who he was before he snapped my neck.

The last thing I saw before I blacked out was the little rabbit who was a few feet away from me.

I was sure it would be laughing at me right now.

From hunting my prey to being the prey.

Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
37 Chapters
ตอนที่ 1 ความฝันที่ถูกกีดกัน
เช้าวันหนึ่งในบ้านไม้หลังเล็กขวัญนภัสหรือเฟิร์นเด็กสาววัย 18 ปี ในชุดนักเรียน ม.6 กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่กับกองหนังสือเรียนกองโต ใบหน้าเต็มไปด้วยความเครียด ดวงตากลมโตจ้องมองตัวหนังสืออย่างตั้งใจ“ฉันต้องทำได้สิยัยเฟิร์น” เธอพึมพำเพื่อให้กำลังใจตัวเอง คณะเภสัชศาสตร์ หลักสูตรวิทยาศาสตร์เครื่องสำอางคือความฝันของเธอเพราะไม่ได้เรียนพิเศษหรือกวดวิชาที่ไหนทำให้ขวัญนภัสจึงต้องขวนขวายหาความรู้เพิ่มเติมด้วยตัวเองอย่างหนักในทุกๆ เช้าเธอจะตื่นนอนตั้งแต่ตีห้าเพื่อทบทวนบทเรียนเธอฝันที่จะทำงานในห้องแล็บที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทันสมัยและสร้างสรรค์ผลิตภัณฑ์ที่ช่วยเสริมให้ผู้หญิงทุกคนดูดีขึ้นเสียงเอะอะโวยวายจากด้านล่าง ชุลีพรผู้เป็นมารดากำลังตะโกนคุยกับพ่อเลี้ยง เรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านที่นับวันมีแต่จะเพิ่มขึ้น“นี่ ยัยเฟิร์น ตื่นรึยังสายโด่งแล้วไม่คิดจะลุกมาช่วยงานบ้านหน่อยเหรอ” ชุลีพรตะโกนดังไปทั่วบ้านขวัญนภัสถอนหายใจและรีบเก็บหนังสือลงในกระเป๋าอย่างรวดเร็ว เธอไม่ต้องการให้มารดาเห็นว่ากำลังอ่านหนังสือเรียน เพราะนั่นจะกลายเป็นชนวนให้เกิดการทะเลาะวิวาทขึ้นอีกครั้ง“จะเรียนไปทำไมให้เสียเงินเยอะแยะ ออกมาหางาน
last updateLast Updated : 2025-09-23
Read more
ตอนที่ 2 ทำไมหายากจัง
เสียงนาฬิกาปลุกดังในเวลา 05.30 น. คีรินทร์นายแพทย์หนุ่มวัย 29 ปีกำลังงัวเงียลุกขึ้นจากที่นอนด้วยสภาพอิดโรยเพราะเมื่อคืนกว่าเขาจะเข้านอนก็เกือบจะตีสองเนื่องจากมีเคสของผู้ป่วยที่ต้องศึกษาเพิ่มเติมเขากำลังเรียนอายุรแพทย์ได้เกือบสามปีและตอนนี้ก็ขอทุนไปไปเรียนต่อเฉพาะทางเกี่ยวกับโรคมะเร็งที่ประเทศสหรัฐอเมริกาได้แล้วคุณหมอหนุ่มอาบน้ำสระผมเรียกความสดชื่นก่อนจะเดินมาจากห้องนอนบ้านของเขาเป็นบ้านเดียวชั้นเดียวหลังเล็กอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรซึ่งอยู่ไม่ห่างจากโรงพยาบาลมากไม่นักเมื่อออกมาจากห้องก็รู้สึกว่างเปล่าซึ่งตามปกติแล้วป้าแจ่มแม่บ้านจะต้องเตรียมอาหารเช้าไว้รอแต่ตอนนี้ป้าแจ่มขอลาออกเพื่อกลับไปดูแลหลานที่ต่างจังหวัดคีรินทร์กำลังหาคนมาทำงานแทนป้าแจ่มแต่มันก็ยากเหลือเกินที่จะหาใครสักคนที่ไว้ใจได้มาช่วยดูบ้านหลังเล็กๆ และแมวของเขาถ้าเป็นคนอื่นการทำความสะอาดบ้านซักผ้ารีดผ้าคงเป็นเรื่องง่ายๆ แต่สำหรับคนที่แทบไม่มีเวลามันก็เป็นเรื่องที่ค่อนข้างยากตอนนี้เขาเลยอาศัยป้าศรีจันทร์ที่อยู่ข้างบ้านให้มาช่วยทำความสะอาดสัปดาห์ละสองวันระหว่างที่ยังหาแม่บ้านประจำไม่ได้“ทำไมแม่บ้านเดี๋ยวนี้หายากจังนะ” เขาบ่น
last updateLast Updated : 2025-09-23
Read more
ตอนที่ 3 ไม่มีเงินก็คงไม่เรียน
ขวัญนภัสเดินคอตกออกมาจากห้องแนะแนวของโรงเรียนหลังจากเข้าไปคุยกับอาจารย์ถึงเงื่อนไขการกู้ยืมเงินกองทุนการศึกษา ซึ่งอาจารย์ยืนยันว่ายังไงก็ต้องให้บิดามารดาเซ็นชื่อในเอกสารกู้ยืมถึงแม้ว่าเธอจะอายุครบ 18 ปีบริบูรณ์แล้วก็ตาม“อาจารย์ว่ายังไงบ้างเฟิร์น” ชุติมณฑ์เพื่อนสนิทที่ยืนลุ้นอยู่หน้าห้องรีบเข้าไปถามเพื่อนด้วยความร้อนใจ“คำตอบก็เหมือนเดิมนั่นแหละบิว ถ้าแม่ไม่ยอมเซ็นชื่อในเอกสารกู้ยืมเงินก็คงกู้ยืมเงินไม่ได้” เธอส่ายหน้าด้วยอย่างหมดหวังเพราะนั่นหมายถึงโอกาสที่จะเรียนต่อก็คงน้อยเต็มที“แล้วทีนี้จะเอายังไงต่อล่ะเฟิร์น”“ฉันคิดคิดว่าต้องหางานทำช่วงปิดเทอม เงินเก็บฉันพอมีแต่มันมีไม่มากพอที่จะจ่ายค่าเทอมทั้งหมดหรอกนะ”ขวัญนภัสคิดเอาไว้ว่าตนเองจะต้องหาเงินก้อนแรกมาเป็นค่าใช้จ่ายในการเข้าเรียนก่อน ส่วนค่าใช้จ่ายในเทอมที่สองก็จะทำงานพิเศษเพื่อเป็นค่าเรียนเนื่องจากตอนนี้เธออายุครบ 18 ปีบริบูรณ์แล้วสามารถทำงานได้มากกว่าแต่ก่อน“แกคิดว่าจะหาเงินทันไหม”“ช่วงปิดเทอมฉันก็ต้องเร่งหาเงิน ฉันยังมีเวลาช่วงปิดเทอม ประมาณสามเดือน ถ้าไม่เลือกงานก็น่าจะทันอยู่นะ ฉันว่าจะลองไปเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านเหล้าตรงหน้
last updateLast Updated : 2025-09-23
Read more
ตอนที่ 4 เหมือนถูกไล่ทางอ้อม
“ก็เรื่องเรียนนั่นแหละค่ะยาย หนูอยากกู้เงินเรียนแต่แม่ไม่ยอมเซ็นเอกสารให้หนูก็เลยเครียดนิดหน่อย”“แล้วจะทำยังไงล่ะ ยืมเงินยายไปก่อนไหม ยายพอมีนะ” ยายศรีจันทร์เสนอเพราะความสงสาร“ขอบคุณค่ะยาย แต่หนูว่าจะลองหางานทำดีกว่าค่ะ ยายพอจะรู้ไหมว่าแถวนี้มีงานอะไรให้เด็กอย่างหนูทำบ้าง รับจ้างทั่วไปก็ได้นะคะ ทำงานบ้านซักผ้าหนูทำได้หมดเลยนะคะ”“ยายลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงละ” ยายศรีจันทร์มีสีหน้าดีใจเหมือนกำลังคิดอะไรออกสักอย่าง“ลืมเรื่องไรเหรอคะยาย” ชุติมณฑ์รีบขยับเข้ามานั่งใกล้ด้วยความสนใจ“ก็เรื่องที่หมอคีรินทร์ให้ยายช่วยไงล่ะ”“หมอคีรินทร์ข้างบ้านเราเหรอคะ”“ใช้จ้ะ หมอให้ยายช่วยหาแม่บ้านให้หนูเฟิร์นพอจะทำได้ไหม”“ได้ค่ะยาย หนูทำความสะอาดบ้าน ซักผ้ารีดผ้า ก็ทำกับข้าวได้หมดเลยนะคะ”“แบบนี้ก็ตรงตามที่หมอต้องการเลย ว่าแต่หนูกลัวแมวไหม”“ไม่ค่ะ ทำไมเหรอคะ”“ก็ที่บ้านหมอมีแมวอยู่ด้วยน่ะ หนูต้องคอยดูแลมันด้วย”“สบายมากเลยค่ะยายแล้วต้องไปทำที่ไหนคะ”“บ้านหลังนั้นไง” คุณยายชี้ออกไปด้านข้างบ้านของตนเองซึ่งเป็นบ้านหลังเล็กที่รั้วอยู่ติดกัน“ยายคะ เขาจะรับหนูทำงานไหมคะ” ขวัญนภัสถามด้วยความสนใจ“ยายก็ไม่แน่ใ
last updateLast Updated : 2025-09-23
Read more
ตอนที่ 5 มันคงถึงเวลาที่ต้องไป
“หนูจะออกไปอยู่ข้างนอกแล้วจะไม่ทำให้แม่เดือดร้อนเรื่องเงินเลยค่ะ” ขวัญนภัสรีบบอกทั้งที่ยังไม่รู้ว่าจะได้ทำงานหรือเปล่า“นี่ยังไม่ทันเรียนจบก็ปีกกล้าขาแข็งออกไปอยู่ข้างนอกแล้วเหรอ แกจะออกไปอยู่กับผู้ชายใช่ไหม”“หนูไม่ได้ออกไปอยู่กับผู้ชายนะคะ หนูแค่ออกไปหางานทำ ในเมื่อที่บ้านนี้ไม่มีที่ให้หนูอยู่แล้วหนูจะอยู่ที่ไหนล่ะ”“ก็ในห้องเก็บของไงอย่าเรื่องมากไปหน่อยเลยได้ไหม” เกษมที่นั่งฟังอยู่อดพูดขึ้นมาไม่ได้“ลุงเกษมคะ ทำไมดูให้หนูไปอยู่ห้องเก็บของแล้วที่น้องสาวของลุงถึงให้ไปอยู่ห้องข้างบนล่ะ”“ก็เพราะเขาจ่ายเงินไงล่ะ” เกษมพูดอย่างไม่ไยดีอันที่จริงแล้วเขาก็ไม่ได้อยากรับผิดชอบลูกติดภรรยาสักเท่าไหร่นัก“ถ้างั้นหนูจะย้ายออกค่ะ หนูขอเวลาอีกสักสองสามวันสำหรับเก็บของได้ไหม”“แกไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอกน่าเฟิร์นเพราะกว่าน้องสาวของพี่เกษมเขาจะย้ายมาก็ตั้งเดือนหน้า ว่าแต่ที่แกบอกว่าจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่นนี่ไม่ใช่หนีตามผู้ชายไปใช่ไหม”“แม่คะ แล้วถ้าหนูทำยังงั้นจริงๆ ขึ้นมาล่ะ” เธอถามอย่างประชด“ไม่ได้นะแกจะหนีตามผู้ชายคนไหนไปไม่ได้ทั้งนั้น” ชุลีพรรีบห้ามขวัญนภัสยิ้มที่ได้ยินแบบนั้นเพราะอย่างน้อยมารดาก็ย
last updateLast Updated : 2025-09-23
Read more
ตอนที่ 6 เหมือนเป็นส่วนเกิน
เช้าวันต่อมาหมอคีรินทร์ก็ขับรถจากบ้านเวลาเดิม ขณะขับผ่านบ้านของยายศรีจันทร์ก็เจอคุณยายยืนโบกรถอยู่เขารีบลดกระจกลงแล้วทักทายเหมือนทุกครั้ง“สวัสดีครับคุณยายมีอะไรหรือเปล่าหรือจะไปโรงพยาบาลครับ ถ้าจะไปพร้อมผมก็ขึ้นรถมาได้เลย”“ไม่ใช่หรอกค่ะคุณหมอยายแค่จะบอกว่ายายหาคนมาทำความสะอาดบ้านให้คุณหมอได้แล้วนะคะ”“จริงเหรอครับแล้วเขาจะมาเริ่มงานได้เมื่อไหร่”“ยายนัดให้เขามาเจอคุณหมอวันเสาร์ คุณหมอว่างไหมคะ”“ผมว่างครับคุณยาย ว่าแต่เขาเป็นใครเหรอครับคุณยายไว้ใจได้ใช่ไหม”“คนนี้ไว้ใจได้เลยยายเห็นมาตั้งแต่เด็ก”“เห็นมาตั้งแต่เด็กคือยังไงครับคุณยาย”“ก็คนที่จะมาเป็นแม่บ้านให้หมอคีรินทร์น่ะเป็นเพื่อนกับหลานสาวยายไงล่ะ”“อะไรนะครับคุณยายถ้าเป็นเพื่อนกับน้องบิวก็ยังเด็กมากเลยนะครับ แล้วจะไหวเหรอ” คีรินทร์ตกใจเพราะพอจะรู้ว่าเด็กวัยรุ่นบางคนก็แทบจะทำงานบ้านไม่เป็นเลย“ไหวสิหมอ ยายการันตีได้เลยเด็กคนนี้ทำความสะอาดบ้านเป็นทำกับข้าวก็ได้ หมอลองให้โอกาสหน่อยนะ” ยายศรีจันทร์รีบบอกเพราะกลัวหมอจะไม่ยอมเจอกับขวัญนภัส“เอางั้นก็ได้ครับ ผมจะลองเชื่อยายดู”“วันเสาร์ตอนบ่ายยายจะให้เธอไปเจอกับหมอที่บ้านนะคะ หมอสะดวกไ
last updateLast Updated : 2025-09-23
Read more
ตอนที่ 7 น่าจะพอได้
เช้าวันเสาร์ขวัญนภัสมารีบทำงานบ้านจนเสร็จเรียบร้อยจากนั้นก็มานั่งรอเมล์ที่หน้าปากซอยเพื่อไปยังบ้านของชุติมณฑ์“สวัสดีค่ะยาย” เด็กสาวยกมือไหว้คุณยายที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ที่หน้าบ้าน“สวัสดีจ้ะหนูเฟิร์น กินอะไรมาหรือยังวันนี้ยายทำกับข้าวไว้เยอะเลยไปกินในบ้านนะ”“ขอบคุณค่ะคุณยายแค่หนูกินมาแล้วค่ะ บิวอยู่ในบ้านใช่ไหมคะ”“ใช่จ้ะ ยายเห็นเตรียมหนังสือออกมากองเต็มเลยวันนี้นัดกันอ่านหนังสือเหรอ”“ค่ะคุณยาย”“หนูตัดสินใจเรื่องทำงานที่บ้านหมอคีรินทร์แล้วใช่ไหมเฟิร์น”“ค่ะคุณยาย บ่ายนี้หนูจะไปเจอคุณหมอค่ะ ยายว่าคุณหมอเขาจะรับหนูทำงานไหมคะ” ขวัญนภัสถามอย่างมีความหวัง“เรื่องนี้ยายก็ตอบไม่ได้ แต่ยาก็บอกหมอไปแล้วนะว่าหนูทำงานบ้านได้ทุกอย่างแต่ถ้าหมอไม่รับ หนูออกมาอยู่ที่บ้านยายก่อนนะลูก ยายไม่อยากให้ไปเช่าหออยู่เลย ถ้าจะเช่าจริงๆ ก็ต้องเข้ามหาวิทยาลัยก่อน”“ขอบคุณค่ะคุณยายแต่หนูจะต้องให้คุณหมอรับหนูเข้าทำงานให้ได้ค่ะ”“ยายก็อยากให้หนูได้ทำงานนี้จ้ะ”“หนูขอเข้าไปหาบิวก่อนนะคะ”ขวัญนภัสเดินเข้ามาในบ้านของคุณยายศรีจันทร์อย่างคุ้นเคยเธอยิ้มเมื่อเห็นว่าชุติมณฑ์นั่งอยู่กับหนังสือกองใหญ่“มาแล้วเหรอเฟิร์น
last updateLast Updated : 2025-09-23
Read more
ตอนที่ 8 คะแนนแค่เจ็ด
ครบหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ขวัญนภัสมาทำงานที่บ้านของคุณหมอคีรินทร์ เธอทำงานได้อย่างดีไม่มีอะไรขาดตกบกพร่องเลยสักนิด คุณหมอหนุ่มพอใจมาก ถึงแม้จะเคยดูถูกว่าเธอเป็นแค่เด็กวัยรุ่นแต่คุณภาพงานที่ได้มันดีพอๆ กับงานของป้าแจ่มเลยทีเดียว“รู้ใช่ไหมเฟิร์นว่าฉันเรียกเธอมาคุยวันนี้เรื่องอะไร” เขานั่งลงบนโซฟารับแขกกลางห้องส่วน ขวัญนภัสก็นั่งบนโซฟาอีกตัวถัดไปหมอคีรินทร์ไม่ได้พิธีรีตองอะไรมาก จึงปฏิบัติกับเธอเหมือนเธอเป็นน้องสาวคนหนึ่ง บางครั้งเขาก็ให้เธอนั่งทานข้าวด้วยหรือถ้าวันไหนเลิกงานเร็วก็มักจะซื้อขนมมาฝากและชวนเธอนั่งทานด้วยกันหน้าทีวีการมีเด็กวัยรุ่นมาอยู่ในบ้านด้วยทำให้ความเหงาของเขาลดลงไปมากกว่าเดิมเพราะตอนที่อยู่กับป้าแจ่มพอหัวค่ำป้าก็ขอตัวเข้าในห้อง ต่างกับขวัญนภัสที่มักจะคอยถามว่า วันนี้เขาไปเจอคนไข้แบบไหนมาบ้างและต้องให้การรักษายังไงหญิงสาวจะตื่นเต้นทุกครั้งเวลาที่เขาเล่าถึงเคสผู้ป่วยในการที่รักษายากๆ ให้ฟังแต่คีรินทร์ก็เล่าคร่าวๆ เขาไม่ได้บอกชื่อของผู้ป่วยจึงไม่ได้ผิดจรรยาบรรณ“หมอบอกว่าวันนี้จะให้คำตอบว่าจะจ้างหนูต่อหรือจะให้หนูเก็บของกลับบ้าน” เด็กสาวพูดเสียงเบา เธอไม่รู้ว่าที่ผ่านมาตน
last updateLast Updated : 2025-09-23
Read more
ตอนที่ 9 ติวเตอร์ส่วนตัว
หมอคีรินทร์ออกจากบ้านไปตั้งแต่บ่ายวันเสาร์และกลับเข้ามาที่บ้านอีกครั้งในช่วงบ่ายของวันอาทิตย์เขาค่อนข้างแปลกใจมากเมื่อเปิดประตูบ้านเข้ามาแล้วเจ้านุ่มนิ่มแมวสีส้มตัวอ้วนกลมของเขาไม่ออกมาต้อนรับเหมือนกับทุกครั้งเขาเดินตามหาไปทั่วบ้านก่อนจะเจอว่าตอนนี้แมวของเขากำลังนอนหลับอยู่กับแม่บ้านคนใหม่บนเสื่อใต้ต้นไม้หลังบ้าน ดูท่าทางแล้วทั้งคนทั้งแมวน่าจะหลับอย่างมีความสุขคุณหมออดยิ้มไม่ได้กับภาพตรงหน้าดูเหมือนว่าตอนนี้เจ้านุ่มนิ่มจะตามติดขวัญนภัสมากกว่าตัวเขามากเลยทีเดียวตั้งแต่เธอมาทำงานหนึ่งสัปดาห์เจ้านุ่มนิ่มก็เดินตามเธอต้อยๆ เพราะแบบนี้เลยทำให้คุณหมอรู้สึกวางใจเป็นอย่างมากถ้าหากตนเองจะต้องไปเรียนต่อและฝากแมวตัวนี้ให้ขวัญนภัสดูแล เดิมทีคีรินทร์วางแผนเอาไว้ว่าตอนที่ตัวเองไม่อยู่บ้านจะปิดตายบ้านหลังนี้และให้แมวของตนเองไปอยู่ที่บ้านของปริณดาแต่เมื่อเห็นแบบนี้แล้วก็คิดว่าจะให้ขวัญนภัสอยู่ที่นี่ระหว่างที่ตนเองไปเรียนให้เธอช่วยดูแลบ้านดูแลแมวและจ่ายเงินเดือนให้กับเธออย่างเดิมคีรินทร์ปิดประตูหลังบ้านก่อนจะกลับขึ้นไปบนห้องของตนเองและเมื่อลงมาจากด้านบนอีกครั้งในเวลาค่ำก็เห็นว่าตอนนี้บนโต๊ะอาหารมีอ
last updateLast Updated : 2025-09-23
Read more
ตอนที่ 10 ไม่คิดจะบอกกันเลย
“หมอคีย์คะบ่ายนี้หนูขอกลับไปที่บ้านนะคะ จะเอาเงินไปให้แม่ค่ะ” ขวัญนภัสบอกกับคุณหมอเจ้าของบ้านหลังจากเขาโอนเงินเดือนให้เธอในช่วงเช้า“เธอจะค้างกับแม่เลยก็ได้นะ ฉันเองก็จะไม่กลับมาเหมือนกันเจอกันอีกทีก็นู่นแหละเย็นวันอาทิตย์ แล้วเย็นวันอาทิตย์เธอไม่ต้องทำกับข้าวให้ฉันก็ได้นะ ฉันว่าจะกินมาจากข้างนอกเลย”“ได้ค่ะหมอคีย์ หนูไปก่อนนะคะ” หญิงสาวบอกกับหมอคีรินทร์ก่อนจะเดินไปด้านหลังบ้าน“แล้วจะไปทำไมหลังบ้านล่ะเฟิร์นประตูมันอยู่ด้านหน้านะ” เขาถามอย่างไม่เข้าใจ“หนูจะไปบอกนุ่มนิ่มก่อนค่ะ เดี๋ยวคืนนี้นุ่มนิ่มหาหนูไม่เจอแล้วจะตกใจ” เธอบอกก่อนจะเดินไปด้านหลังบ้านเสียงพูดคุยกับแมวส้มดังแว่วมาทำให้คุณหมอหนุ่มอดยิ้มไม่ได้ดูเหมือนตอนนี้แมวส้มจะไม่สนใจเขาอีกเลยตั้งแต่ขวัญนภัสเข้ามาทำงานหญิงสาวคุยกับแมวแล้วก็เดินออกจากบ้านนั่งรถสองแถวที่หน้าปากซอยไปยังบ้านของตนเอง เธอแวะกดเงิน ซื้อของและขนมไปฝากน้องสาวด้วยเมื่อไปถึงหน้าบ้านก็เห็นรถบรรทุกคันใหญ่จอดอยู่พร้อมกับผู้ชายอีกหลายคนกำลังช่วยขนกล่องลังใบใหญ่ขึ้นรถ ขวัญนภัสเห็นมารดาของเธอกำลังชี้นิ้วสั่งคนเหล่านั้นว่าเอาอะไรไว้ตรงไหนบ้างก็รีบเดินเข้าไปถาม“แม่คะ
last updateLast Updated : 2025-09-23
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status