Semua Bab เด็กเลี้ยงหมอคีรินทร์: Bab 11 - Bab 20

“เป็นยังไงบ้างล่ะเฟิร์นเมื่อวานกลับไปที่บ้านมาใช่ไหม” คีรินทร์ถามขณะนั่งทานอาหารเช้าพร้อมกับขวัญนภัส“ค่ะหมอคีย์” เธอตอบสั้นๆ เพราะการกลับไปที่บ้านไม่เหมือนอย่างที่คิดไว้“แม่ดีใจไหมที่เอาเงินไปให้”“หนูไม่ได้เอาเงินให้แม่หรอกค่ะ”“อ้าวทำไม” คีรินทร์แปลกใจเพราะเขาได้ยินเธอพูดว่าจะเอาเงินไปให้มารดาที่บ้าน“หนูเอาเงินให้น้องไว้ใช้จ่ายยามจำเป็นค่ะ”“น้องเธออายุเท่าไหร่แล้วเหรอเฟิร์น”“น้องหนูสิบขวบแล้วค่ะ”“เด็กสิบขวบจะมีค่าใช้จ่ายจำเป็นอะไรล่ะ ส่วนใหญ่ก็ต้องขอจากพ่อแม่ทั้งนั้น ฉันว่าเธอทำไม่ถูกนะ” เขาตำหนิเธอไปเพราะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของเธอในตอนนี้“ตอนนี้น้องอาจจะยังไม่ต้องใช้ค่ะ แต่หนูไม่รู้ว่าในอนาคตน้องจำเป็นต้องใช้หรือเปล่า”“แล้วทำไมไม่ฝากเงินไว้กับแม่ล่ะ”“ถ้าฝากไว้กับแม่เงินก็หมดสิคะ” ขวัญนภัสสาวตอบขณะเขี่ยข้าวต้มกุ้งในชามซึ่งมันต่างจากทุกครั้งที่เธอจะทานอาหารอย่างรวดเร็ว“เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมวันนี้สีหน้าไม่สดใสเลยหรืออ่านหนังสือหนัก” แม้ว่าขวัญนภัสจะมาทำงานกับเขาได้ไม่นานแต่คีรินทร์ก็สังเกตเห็นว่าวันนี้แม่บ้านของเขาผิดปกติไปจากเดิม“ครอบครัวของแม่กำลังจะย้ายไปอ

ตั้งแต่หมอคีรินทร์เดินทางไปศึกษาต่อต่างประเทศขวัญนภัสก็รู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้ามากวันแรกของการเป็นนักศึกษาขวัญนภัสตื่นเต้นมากเพราะมันเป็นก้าวใหม่ของการเรียนหญิงสาวคิดว่าถ้าหากมีหมอคีรินทร์อยู่ใกล้ๆ ก็คงจะดีกว่า แต่เมื่อนึกถึงกำลังใจและคำพูดของคุณหมอหนุ่มก็ทำให้ขวัญนภัสรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้นหญิงสาวพยายามปรับตัวให้เข้ากับสังคมใหม่และเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่ต่างก็เริ่มใหม่ด้วยกันทั้งนั้น การเรียนในระดับมหาวิทยาลัยนั้นเข้มข้นกว่าที่คิดมากและการเรียนปีหนึ่งก็ยังมีกิจกรรมทำให้เธอรู้สึกสนุกและพอจะหายเหงาได้บ้างขวัญนภัสยังคงดูแลบ้านของหมอคีรินทร์อย่าง ถึงแม้เจ้าของบ้านจะไม่อยู่แต่หญิงสาวก็ยังเข้าไปทำความสะอาดห้องนอนของเขาสัปดาห์ละครั้งและสิ่งหนึ่งที่ทำให้ขวัญนภัสมีความสุขก็คือการได้ดูแลเจ้านุ่มนิ่มและส่งรูปของมันไปให้กับหมอคีรินทร์เป็นประจำ หมอคีรินทร์มักจะเปิดดูรูปจากนั้นก็ส่งข้อความสั้นๆ มาหานับว่าเป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ขวัญนภัสมีกำลังใจในการเรียนในช่วงปิดเทอมขวัญนภัสไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนก็ยิ่งรู้สึกเหงา เธอไม่ได้ติดต่อกับมารดาที่เชียงใหม่เลยเพราะโทรศัพท์ไปหาครั้งล่าสุดมารดาบอกว่ากำลังยุ่ง

การสูญเสียมารดาไปอย่างกะทันหันทำให้หมอปริณดาเสียใจและจมอยู่กับความทุกข์แสนสาหัสแม้หมอคีรินทร์คนรักจะกลับมาอยู่ด้วยในช่วงที่จัดงานศพ แต่พอเขากลับไปเรียนต่อเธอก็รู้สึกเหงาและอ้างว้างมากกว่าเดิม เพราะกลับมาถึงบ้านก็ไม่มีมารดาอยู่เหมือนอย่างเคยเธอต้องอยู่บ้านคนเดียว เนื่องจากเด็กรับใช้ขอลาออกหลังจากทำงานที่นี่มานานหลายปี ความเงียบทำให้เธอเหงาและโดดเดี่ยวในยามที่อ่อนแอที่สุดหมอวงศธรคือคนเดียวที่อยู่ใกล้ๆ และคอยให้กำลังใจและโทรหาเธอตลอดเวลา คอยรับฟังทุกความรู้สึก ปลอบโยนในวันที่เธอหมดกำลังใจและมาค้างที่บ้านปริณดาอยู่บ่อยครั้งเพราะกลัวว่าเธอจะอยู่คนเดียวแล้วคิดมากเกินไปความสนิทสนมที่มีอยู่เดิมบวกกับความใกล้ชิดที่มากขึ้น ยิ่งทำให้ความรู้สึกของทั้งสองคนเริ่มเกินเลยไปกว่าคำว่าเพื่อนในคนที่ฝนตกหนัก ปริณดานั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ หมอวงศธรนั่งอยู่ข้างๆ เธอ เขาวางมือบนไหล่ปริณดาเบาๆ“น้ำยังไหวไหม” วงศธรถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง“น้ำไม่ไหวแล้วอาร์ม น้ำรู้สึกเหมือนจะขาดใจตายอยู่แล้ว” ปริณดาส่ายหน้าช้าๆ เธอซบหน้ากับไหล่ของวงศธรแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นอีกครั้ง“อย่าร้

หมอคีรินทร์รู้สึกหัวใจแตกสลายโลกทั้งใบหยุดหมุน เขารู้สึกได้ถึงความห่างเหินของปริณดาในช่วงหกเดือนที่ผ่านมาและที่กลับมาเพราะอยากจะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างคนเองกับคนรักกลับมาเป็นเหมือนเดิมแต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ จะเขารู้สึกเจ็บปวดจากการถูกทรยศจากคนที่รักทั้งสองคนแต่ทุกอย่างที่ได้ฟังจากปากของคนรักมันก็คือเรื่องจริงทั้งหมด เขาไม่อยู่กับเธอในวันที่เธอต้องการเขาและมีเพียงวงศธรเท่านั้นที่อยู่ข้างปริณดามาตลอด เขาผิดเองที่ให้ความสำคัญเธอน้อยเกิน คิดแต่จะก้าวหน้าในอนาคตจนลืมความรู้สึกของคนที่อยู่ข้างหลัง คนที่เห็นแก่ตัวอย่างเขาก็สมควรแล้วที่จะอยู่คนเดียวเขาอาจจะเจ็บปวดแค่วันนี้แต่ปริณดาคงเจ็บปวดและทรมานมานานแล้วที่ถูกเขาละเลยความรู้สึก มันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วที่ปริณดาจะมีคนที่เหมาะสมอยู่ข้างๆคีรินทร์พยายามสงบสติอารมณ์และหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินกลับมาที่รถอย่างช้าๆ มือของเขาสั่นเล็กน้อยขณะที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหาปริณดา“ฮัลโหลคีย์ นี่นอนดึกอีกแล้วเหรอ” น้ำเสียงที่เคยรู้สึกถึงความห่วงใยวันนี้เหมือนกำลังตำหนิเล็กน้อย“อือ น้ำล่ะทำอะไรอยู่ ผมคิดถึงคุณนะ” หมอคีรินทร์พยายามพูดด

คีรินทร์หลับไปอย่างมีความสุขหลังจากเขาได้ครอบครองขวัญนภัสไปโดยคิดว่าคิดว่าเธอคือปริณดา หญิงสาวนอนลืมตามองเพดานอยู่พักใหญ่ก่อนจะรีบลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าและออกมาจากห้องนอนเขาอย่างเงียบๆขวัญนภัสรู้สึกสับสน เสียใจและผิดหวังในตัวคุณหมอคีรินทร์เป็นอย่างมากไม่ใช่เพราะเขาย่ำยีเธอแต่เพราะเขาคิดว่าเธอเป็นตัวแทนของคนรักต่างหาก หญิงสาวไม่รู้เลยว่าระหว่างคุณหมอกับคนรักเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นแต่ถ้าเดาจากคำพูดของคุณหมอก็คิดว่าตอนนี้ทั้งสองคนน่าจะมีปัญหากันอยู่เธอไม่อยากให้เจ้านายอยู่ในสภาพนี้เลย เธออยากโทรไปถามคุณหมอปริณดาว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่ก็เคารพความเป็นส่วนตัวของเจ้านาย อีกอย่างพรุ่งนี้หมอคีรินทร์ก็จะบินกลับไปเรียนแล้ว เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนบางทีเขาอาจจะจำอะไรไม่ได้เลยก็อาจจะเป็นได้ถ้าหากเป็นแบบนั้นจริงเธอเองก็จะลืมมันไปเหมือนกัน หญิงสาวกลับเข้ามาในห้องใช้เวลาอาบน้ำอยู่นานเพื่อหวังว่าสายน้ำจะชำระล้างความรู้สึกผิดหวังความเสียใจออกไปได้แต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิดหญิงสาวกลับขึ้นมานอนบนเตียงกอดตุ๊กตาตัวโปรดร้องไห้จนกระทั่งหลับและตื่นขึ้นมาอีกทีเช้าของวันใหม่แม้เมื่อคืนเขาจะทำให้เธอผิดหวังเสี