All Chapters of เด็กกำพร้ากับมาเฟียคลั่งรัก: Chapter 121 - Chapter 130

“ทำซ้ำซ้อน การจีบผู้หญิงคุณบอกว่าทำซ้ำซ้อนอย่างนั้นเหรอคะ การที่คุณทำงานหนักแล้วทำให้สารเคมีในสมองคุณผิดปกติไปหรือเปล่า ดูอย่างคุณชาร์วีเห็นอย่างนั้นยังจีบพลอยใสตั้งหลายปี”“มันไม่ได้จีบมันใช้อำนาจบังคับต่างหาก”“แล้วต่างกันตรงไหนกับคุณ คุณก็ใช้อำนาจความเป็นเจ้าหนี้บังคับฉันเหมือนกันแหละ” มุกดาเถียงกลับทั้งน้ำตา ฝ่ามือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่า“ผมจำได้ว่าวันนั้นคุณขึ้นขย่มผมก่อนนะ”“ก็คุณมันเอาแต่ขี้เก๊กผลักไสฉันทุกวัน สุดท้ายก็หลงเสน่ห์ฉันจนทนไม่ไหว”“ถึงใครจะเคยบวชมาเป็นสิบพรรษาก็ไม่มีใครทนไหวหรอก ผมไม่จับคุณกระแทกบนทางด่วนก็ดีแค่ไหนแล้ว”“ฉันรู้สึกว่าคุณพูดมากไปนะคะ”“เสร็จแล้วเข้านอน เลิกพูดมากได้แล้ว”“อึ๊บ! อุ้มฉันหน่อยค่ะปวดขาเดินไม่ไหว”“ออกกำลังขาก่อนนอนดีไหมจะได้เลิกปวด”“คุณจะพาฉันไปวิ่งตอนนี้เนี่ยนะ ฉันไม่เอาด้วยหรอก”“เปล่าแค่ยืนอยู่เฉย ๆ แค่นั้นเอง”“แล้วมันจะเรียกว่าออกกำลังกายได้ไงคะ”“อย่างน้อยก็เสียเหงื่อแน่นอน”“อื้อ!” ไม่รอให้หญิงสาวได้อ้าปากห้ามปรามชายหนุ่มก็เข้าประกบริมฝีปากจู่โจมอย่างเร่าร้อน สองมืออุ้มหญิงสาวในท่าเจ้าสาวตรงดิ่งไปยังเตียงนอนขนาดใหญ่ จ

ธาราจำต้องจับเธอนอนราบลงกับฟูกหนานุ่มและเดินตรงดิ่งเข้าห้องน้ำและกลับออกมาอีกครั้งพร้อมกะละมังใส่น้ำถึงครึ่งและผ้าขนหนูผืนเล็กที่ชุบน้ำมาพอหมาด“ขึ้นให้แค่นี้ถึงกับหมดแรงเลยหรือไงยัยคุณหนูขี้อ่อย” เสียงเรียบบ่นคนเดียวขณะที่กำลังใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดตามร่างกายให้คนที่หลับอยู่ไม่เว้นแม้กระทั่งจุดกลางใจสาวที่เช็ดทำความสะอาดอยู่นาน“อือ..หนูเจ็บ” เสียงครางดังขึ้นเมื่อผ้าเช็ดโดนกลีบกุหลาบที่บวมเปล่งเพราะพึ่งผ่านศึกมาอย่างหนัก“ชู่~เสร็จแล้ว” ธาราจัดการห่มผ้าคลุมตัวให้หญิงสาวและเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปจัดการกับตัวเอง ไม่นานก็กลับออกมาที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบกายพรึบ!ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ถูกโยนทิ้งไปกองอยู่ที่พื้น ร่างกำยำเปลือยเปล่ามุดเข้าไปใต้ผ้าห่มที่มีหญิงสาวนอนขดตัวอยู่ ปกติธาราไม่ชอบถอดเสื้อผ้านอนเพราะชีวิตเขาต้องระวังตัวตลอดเวลาแต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขามีความคิดที่จะทำแบบนี้“ผมต้องพิจารณาขายธุรกิจที่อยู่ต่างประเทศทิ้งจริง ๆ แล้วใช่ไหมหืม..” ใบหน้าคมเข้มนอนจ้องหน้าหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ และเผลอหลับไปในเวลาต่อมาตอนเช้า“เมื่อคืนไอ้ลุคค์บอกมึงลืมปิดหน้าต่างห้อง” ชาร์วีถ

“ฉันอธิบายให้ท่านเข้าใจแล้วค่ะ แล้วตอนนี้งานคุณเสร็จหรือยังคะเมื่อกี้ฉันดู Map เส้นทางมาบ้านฉันรถไม่ติดสักเท่าไหร่ใช้เวลาขับรถครึ่งชั่วโมงก็ถึง”“ยัง ถ้าผมเสร็จงานไวจะไปหา แต่ไม่ต้องรอให้นอนก่อนได้เลย”“คุณจะมาหาฉันจริง ๆ เหรอคะ”“ผมบอกว่าถ้าเสร็จงานไว รีบไปอาบน้ำเข้านอนได้แล้วดึกมากแล้ว”“ฉันจะรอคุณนะคะ”“ผมจะวางแล้ว”“คุณคิดถึงฉันไหมคะ”“เราพึ่งห่างกันยังไม่ถึงสองชั่วโมง”“บอกก่อนว่าคุณคิดถึงฉันไหม”“อย่าอ้อนให้มากเก็บไว้อ้อนต่อหน้าผมจะดีกว่า แค่นี้แหละผมจะรีบทำงานให้เสร็จ”“ค่ะ คิดถึงคุณนะคะ”“ยัยคุณหนูขี้อ่อย” หลังจากวางสายบอดี้การ์ดหนุ่มก็เอาแต่ยิ้มให้โทรศัพท์จนชาร์วีเห็นและอดหมั่นไส้ไม่ได้“มึงจะนั่งยิ้มอยู่แบบนั้นอีกนานไหม งานกองท่วมหัวเมื่อไหร่มันจะเสร็จกูคิดถึงลูกเมียกู กูอยากรีบกลับบ้าน”“เราทำงานเยอะเกินไปหรือเปล่าชาร์ อันไหนที่ขายทิ้งได้ก็ขายทิ้งบ้างดีไหม เงินทองเท่าที่มีอยู่ชาตินี้ทั้งชาติก็ใช้ไม่หมด มึงจะทำงานเยอะแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่วะ” ชาร์วีนิ่งอึ้ง เป็นครั้งแรกที่เขาไม่สามารถตอบคำถามของธาราในทันที“มึงคิดดี ๆ ก่อนที่จะตอบกู” ธาราพูดดักจนชาร์วีคิ้วขมวดราวคนกำลังคิดหนัก

“หึ” ใบหน้าคมเข้มมองตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่นึกภาพตัวเองในอนาคตที่จะมีลูกตัวน้อยน่ารักนั่งอยู่บนตัก มีหญิงสาวคอยพูดเจื้อยแจ้วอยู่ข้างหูตลอดเวลา ชีวิตเขาต่อจากนี้คงไม่เหมือนเดิม“ชุดที่มันเรียบร้อยกว่านี้ไม่มีหรือไง” ธาราเดินออกจากห้องแต่งตัวด้วยชุดเรียบร้อยเป็นทางการ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงสแลกสีดำ เซตผมเป็นทรงเรียบร้อยต่างจากหญิงสาวที่ด้านล่างสวมกระโปรงรัดรูปเอวสูงสีดำและด้านบนสวมเกาะอกสีขาวโชว์บ่าเล็กเนียนขาว“ฉันมีเสื้อคลุมค่ะแต่ยังไม่ใส่ตอนนี้มันร้อน” หญิงสาวตอบกลับหน้าตาเฉยเป็นคำตอบว่าเธอพอใจที่จะใส่ชุดนี้“แต่เรากำลังจะลงไปพบพ่อแม่คุณ ควรต้องแต่งตัวให้เรียบร้อยกว่านี้หน่อยไหม” ธาราอดไม่ได้ที่จะดุออกไป“พ่อแม่เห็นฉันแต่งตัวแบบนี้มายี่สิบกว่าปีแล้วค่ะ ท่านชินกับภาพนี้แล้ว” มุกดาตอบกลับมาไม่รู้สึกสะทกสะท้านที่ธาราดุเธอออกไปเมื่อกี้“ผมคิดถูกแล้วใช่ไหมที่เอาคุณมาเป็นเมีย” ธาราถอนหายใจส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะคว้าเสื้อสูทที่พาดอยู่เก้าอี้โต๊ะทำงานเดินนำหญิงสาวลงบันไดไปชั้นล่าง“ถูกต้องที่สุดค่ะ เพราะไม่มีใครเหมาะสมกับคุณเท่าฉัน” หญิงสาวตอบกลับรีบสาวเท้าเดินมาคล้องแขนชายหนุ่มซบใบหน้าลงบ่าก

“ขอบคุณครับป้า ผมจะรีบโทรไปบอกมุกดาครับ รอดูว่าพ่อแม่เธอจะว่ายังไง”“มึงรีบขนาดนั้นเลยเหรอวะ พออยากจะมีแม่งก็รีบจนกูตั้งตัวไม่ทัน” ชาร์วีพูดแทรกขึ้นเมื่อกลืนข้าวในปากลงคอเสร็จ“กูไม่ได้จะแต่งกับมึง ไม่ต้องเสือกมาตั้งตัวไม่ทัน”“โตจนมีครอบครัวกันหมดแล้ว ยังไม่เลิกเถียงกันเป็นเด็ก ๆ อีกเหรอคะ” ป้าณีพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มมีความสุขราวกับว่าเธอนั้นกำลังเห็นลูก ๆ มีครอบครัวเป็นฝั่งเป็นฝา“ขอบคุณป้าณีนะครับที่ทนเลี้ยงผมมาจนโต ขอบคุณที่ดูแลพวกเรามาเป็นอย่างดี” ธาราหันไปบอกกับแม่บ้านคนเก่าคนแก่ จนหญิงสูงวัยถึงกับน้ำตาคลอด้วยความปลื้มปีติ“ป้าก็ขอบคุณที่คุณธาราเป็นเด็กดีของป้ามาตลอด ถ้าคุณท่านและคุณภีรภพยังอยู่พวกท่านคงภูมิใจในตัวพวกคุณมาก” น้ำตาแห่งความปลื้มปีติหยดลงหลังมือเหี่ยวย่นที่กุมมือหนาของชายหนุ่มไว้ มือเล็ก ๆ ที่คอยป้อนข้าว คอยอาบน้ำ คอยทำอาหารให้กิน“ป้าพูดเหมือนไอ้ธาราเลี้ยงง่ายอยู่คนเดียว ผมเองก็เลี้ยงง่ายเชื่อฟังป้ามาตลอดเถอะครับ” ชาร์วีที่นั่งดูภาพตรงหน้าอยู่นานเอ่ยพูดขึ้นน้ำเสียงไม่พอใจ จนพลอยใสที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถึงกับหลุดหัวเราะ ลอนดอนเองก็ด้วย“คึ คึ คุณแสดงออกว่าคุณกำลังเรียกร้อ