All Chapters of เจ้าสาวป้ายแดง: Chapter 11 - Chapter 19

"หึ..." เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหลุดเสียงในลำคออย่างพอใจ ดวงตาคมกริบตวัดหันมองตามร่างแบบบางที่ในตอนนี้ทั้งแก้มและจมูกเปลี่ยนเป็นสีแดงกำลังเดินเร็วๆ ผ่านหน้าเขาเพื่อออกจากห้องครัวไปส่งบ่นอุบอิบพอให้ได้ยินส่งผลให้ภูมิรพีระบายรอยยิ้มชัด ดูก็รู้ว่าเธอไม่ชอบใจกับความตรงไปตรงมาของเขานัก แล้วไง ใครแคร์! ทุกย่างก้าวที่เจ้าสาวหมาดๆ ก้าวขึ้นบันไดอยู่ในสายตาของคนที่เดินตามหลังตลอดเเวลา หุ่นสวย สะโพกเย้ายวน น่าแปลกที่เขาลอบกลืนน้ำลายเมื่อมองผู้หญิงคนนี้ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยเป็น"...ทำไมไม่ไปอาบน้ำ" ชายหนุ่มมองร่างแบบบางที่นั่งหลังตรงบนเตียงมือประสานกัน สังเกตเห็นว่าเธอแทบไม่กล้ามองสบตาเขาด้วยซ้ำ"รักให้เฮียอาบก่อน""แผนเดิมมันใช้ไม่ได้ผล..." "บอกไปแล้ว ยังไงวันนี้เธอก็โดน""เป็นคนแบบไหนกันถึงพูดจาแบบนี้""ก็เห็นว่ามันเข้าใจง่ายดี" เจ้าของคำพูดกดยิ้มที่มุมปาก ขายาวก้าวไปคว้าผ้าขนหนูขึ้นมาพาดบ่า ท้ายที่สุดก็ปรายตามามองเมียหมาดๆ ที่ยังทำหน้าบึ้งตึง"ฉันจะไปอาบน้ำห้องไปภพ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน ทำเวลาด้วย ยิ่งดึกบ้านก็ยิ่งเงียบ" พูดออกมาทั้งที่หน้าตายังคงนิ่งเฉยทำคนฟังหัวใจเต้นแรง เปี่ยมรักได้แต่บ

@วันต่อมา"...อ้าวเฮีย" เสียงของภูพิงค์ที่ตะโกนไปทางด้านหลังส่งผลให้หญิงสาวที่กำลังหั่นผักชะงักมือก่อนจะหันตามแก้มนวลพาลร้อนผะผ่าวเมื่อประสานสายตากับคนตัวโตที่เพียงแต่พันผ้าขนหนูสะอาดไว้บนเอวสอบพอหมิ่นเหม่ ผมยุ่งไม่เป็นทรงถึงอย่างนั้นก็ยังดูดีบ่งบอกว่าสามีของเธอที่ทวงสิทธิ์ครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อคืนนี้พึ่งตื่นนอนเขายังไม่ทันได้จัดการกับตัวเองเลยสักอย่าง ยังไม่ล้างหน้า ยังไม่แปรงฟัน เหตุผลอะไรกันที่ทำให้เขารีบร้อนลงมา"ตาภูมิ จะเอาอะไรลูก" เบญญาร้องถามบุตรชายคนโตที่แต่งกายไม่เรียบร้อย สีหน้าหงุดหงิดในยามที่มองมายังผู้ที่เป็นเมีย เบญญาหันมองที่ลูกสะใภ้ทันที"ตาคนนี้โกรธอะไรรึเปล่าหนูรัก" "ไม่รู้เลยค่ะแม่เบญ" เปี่ยมรักยิ้มแห้ง คราวนี้เธอหันไปมองสบตากับผู้ที่เป็นสามีตรงๆ เห็นว่า ใบหน้าของเขาหลุดความหงุดหงิดออกมาอย่างชัดเจน"เช้านี้คุณแม่ทำเมนูไหนเหรอครับ" "อย่าบอกนะเฮียว่าที่รีบลงมาทั้งที่สภาพเหมือนพึ่งตื่นเพราะแค่หิว" "เบา น้ำลายกระเด็น" ชายกลางเอ็ดเบาๆ ใส่ผู้เป็นน้อง เล่นตะโกนใส่กันทั้งที่อยู่ใกล้แค่นี้ คนที่กำลังนั่งสังเกตการณ์เงียบๆ อย่างภพนิพิฐถึงกับขัดใจ"ขอโทษครับเฮียภพ เฮียภพ

"อ้าว..." เปี่ยมรักพึมพำตามหลังคนตัวโตที่ลุกจากโซฟาแล้วก้าวขายาวๆ ออกไปจากห้องนั่งเล่นในเวลาต่อมาหน้าตึงๆ กับคิ้วหนาเข้มที่ขมวดเข้าหากันยุ่ง ไม่เข้าใจเลยว่าคนตัวโตรู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องอะไรถึงอย่างนั้นความรู้สึกเขินอายในสิ่งที่อีกฝ่ายเพิ่งจะรับรู้เกี่ยวกับเธอมันก็ทำให้เปี่ยมรักลืมลงลึกค้นหาความหมายในท่าทีไม่พอใจที่คนตัวโตเพิ่งจะแสดงมันออกมามือเรียวยกขึ้นลูบแก้มของตัวเองเบาๆ ความรู้สึกในใจมันต่อต้าน ต่อให้เธอจะอ่านหนังสือและเสพเนื้อหาสิบแปดบวกอย่างลึกซึ้ง ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้เก่งแบบในนางเอกนิยายสักหน่อยเนื้อหาในนิยาย นางเอกสายหื่นขย่มได้ขย่มดี แต่พระเอกก็ชอบซะด้วยสิ ทั้งรักทั้งหลง มีร้อยให้ร้อย มีล้านให้ล้าน หลงเมียหัวปักหัวปำ หรือเธอควรเอาอย่างนางเอกในหนังสือดี?"บ้าเอ้ย ยัยรักนี่!" มือเรียวตบเบาๆ ที่แก้มของตัวเองเป็นเชิงเรียกสติ เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ที่เผลอไปคิดเรื่องอะไรที่มันไร้สาระบรรยากาศบนโต๊ะอาหารในมื้อค่ำ ทุกคนยังอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแบบเดิม พ่อแม่สามียังคงพูดคุยหยอกล้อสร้างความคุ้นเคยไม่หยุดหย่อน น้องเล็กของบ้านยังขี้เล่นสร้างความเป็นกันเองจนผู้ที่ก้าวเข้ามาเป็นสะใภ้

บ้าเอ้ย อีตาบ้า! เปี่ยมรักกรีดร้องในใจพลันแก้มนวลก็ร้อนผะผ่าว เจ้าของใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มที่มุมปาก ในจังหวะที่กำลังจะผละตัวออกห่าง อีกฝ่ายเลื่อนมือเข้ามาประคองสองแก้มนวลเนียน ดวงตากลมโตเบิกกว้างพลางตวัดขึ้นประสานกับเจ้าของมือเย็นที่เป็นเจ้าของพันธนาการ ในตอนที่สบตากันหัวใจดวงน้อยยิ่งเต้นรัวแรงไม่ทันได้เอ่ยสิ่งใด ริมฝีปากร้อนก็ประกบลงมาครอบครองเรียวปากนุ่มเอิบอิ่มอย่างรวดเร็ว"อื้อออ~" สัมผัสที่รวดเร็วแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนส่งผลให้ขาสวยอ่อนระทวยสัมผัสที่ปาก แต่คล้ายว่าเขากำลังดูดกลืนเรี่ยวแรงไปจากเธอจนหมดสิ้น เจ้าสาวป้ายแดงหลับตาพริ้ม ปล่อยให้ลิ้นสากรุกรานเข้ามาในโพลงปากบางโดยไร้การต่อต้านใดๆ จากเธอหมับ~"อื้อออ~" มือหนารั้งเอวคอดกิ่วเข้ามาประชิดลำตัว ขายาวมันคงสาวไปที่เบื้องหน้า ดันร่างแบบบางให้ขยับถอยหลัง ไม่นานนักขาสวยก็ประชิดกับเตียงกว้าง ท่อนขาแกร่งดันหุ่นเย้ายวนให้ล้มลงไปกับเตียง ตามด้วยร่างหนาที่ถาโถมตัวทาบทับลงไปส่งผลให้ความใหญ่โตบดกระแทกเข้ากับกลีบกุหลาบอวบนูนที่ถูกห่อหุ้มด้วยกางเกงชั้นในอย่างดีและเนื้อผ้าอีกตัวที่สวมใส่อยู่ชั้นนอก"ระ รีบร้อนจังเลยนะคะ" คนที่พยายามไขว่คว

"โอ้โห! นี่กล้าทำน้องเลยเหรอเฮีย...อ้าวเจ้!" เสียงของภูพิงค์ในประโยคท้ายส่งผลให้คนตัวโตที่ยืนหันหลังให้กับใครบางคนที่อาจจะอยู่ทางด้านหลังของเขาชะงักไป"อย่ามากวนตีน""อ้าวเฮีย พูดไม่เพราะเลยว่ะ เฮียคิดว่าน้องแกล้งว่างั้น?" ภูพิงค์เลิกคิ้วถามพลางยกยิ้มที่มุมปาก ท่าทีแบบนี้นั่นแหละที่ทำให้ภูมิรพียังคงอยู่ในอิริยาบทเดิม "เฮียกำลังจะบอกว่าเฮียไม่เชื่อน้องที่น้องเรียกเจ้งั้นเหรอ?" คนฟังชักสีหน้าด้วยความหงุดหงิด ไม่ได้สละเวลาคิดด้วยซ้ำว่าที่ภูพิงค์เรียกใครอีกคนจากทางด้านหลังมันคือเรื่องจริงรึเปล่า แต่คราวนี้เขาเลือกที่จะหันกลับไปยังทิศทางด้านหลังของตัวเองด้วยตัวของเขาเอง ครั้นพอดวงตาคมกริบประสานเข้ากับร่างแบบบางที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขาจริงๆ ภูมิรพีชะงักไปทันที เสียงภายในห้องครัวเงียบลง ส่วนคนที่พึ่งจะเข้ามาใหม่ก็ได้แต่ยิ้มเจือนๆ กลับไปเช่นกัน "ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะค่ะ พอดีว่ารักอยากได้น้ำส้มเพิ่มก็เลยเดินลงมา" คนฟังจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น เห็นชัดเจนว่าหญิงสาวในชุดนอนสีขาวลายตัวการ์ตูนสีดำ เลี่ยงการสบตากับเขาอย่างชัดเจน "...เชิญ" ภูมิรพียอมหลีกทางจากพื้นที่หน้าตู้เย็นแต่โดยดี ส่