All Chapters of เจ้าสาวป้ายแดง: Chapter 41 - Chapter 50

"ไม่ใช่แบบนั้นเลยนะคะ""แล้วใครให้ยั่วด้วยคำพูดแบบนี้กันล่ะ""เถอะนะคะ รักวางตัวไม่ถูกหากต้องอยู่ในช่วงที่ว่างงาน คนเราก็ต้องทำงานด้วยกันทั้งนั้น อีกอย่างนะคะ เจ้าของห้องสมุดที่รักเคยทำงานด้วยก็อุตส่าห์ให้โอกาส รักไม่อยากปล่อยโอกาสให้มันหลุดมือ""ฉันมีปัญญาเปิดห้องสมุดให้เธอเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว ไม่จำเป็นต้องไปเป็นลูกน้องหรือว่าลูกจ้างของใคร""เรื่องนั้นมันไม่ได้สำคัญอะไรเลยนะคะ แล้วอีกอย่าง การเปิดห้องสมุดมันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ไหนจะค่าใช้จ่ายในการก่อสร้าง งบประมาณในการจัดซื้อหนังสือในแต่ละหมวด แล้วอีกอย่างนะคะ สมัยนี้การอ่านหนังสือมันเปิดกว้างมากขึ้น คนที่จะอ่านหนังสือได้ไม่จำเป็นต้องถือหนังสือเฉพาะแบบที่เป็นรูปเล่มด้วยซ้ำ ผู้อ่านเลือกอ่านในรูปแบบอีบุ๊กถมเถไปค่ะ เพราะมันให้ความสะดวกที่มากกว่า การหารายได้จากการเปิดห้องสมุดมันไม่ได้มากมายถึงขนาดนั้นนะคะ รักไม่อยากให้เฮียเสียผลประโยชน์""หาข้ออ้างมากกว่า""มันเป็นงานที่รักชอบนะคะ" คนตัวเล็กมองใบหน้าหล่อเหลาของผู้เป็นสามีตาละห้อย การที่คนเราได้โอกาสและมีโอกาสที่จะได้กลับไปทำในสิ่งที่ตัวเองรักและชอบมันไม่ง่าย พอมีโอกาส เธอก็แค่อยา

@อีกด้าน"...จริงๆ เราสั่งไปทานที่ห้องสมุดก็ได้นะคะ ไม่เห็นจำเป็นต้องออกมานั่งทานที่ร้านแบบนี้เลยค่ะ""ทำไมล่ะ คุณกลัวหนังสือหายเหรอ" หนุ่มหล่อผู้เป็นทั้งนักเขียนและเจ้าของห้องสมุดเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่มือยังคงวุ่นวายอยู่กับการแยกไก่ย่างในส่วนที่เป็นเนื้อและหนังออกจากกัน"ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ รักก็กลัวว่าคนที่เข้าไปยืมหนังสือจะไม่เจอเรา""ปกติคนที่รักการอ่านจะใช้เวลาในช่วงที่ว่างจริงๆ มาหยิบยืมหนังสือนะ เพราะเวลานั้นเป็นเวลาที่คนในกลุ่มนั้นได้ใช้เวลากับหนังสือสักเล่มที่ชื่นชอบจริงๆ อีกอย่าง เราติดป้ายไว้ชัดเจนแล้วว่าไม่อยู่ประมาณสองชั่วโมง สามารถนั่งอ่านที่ห้องสมุดรอก่อน หรือไม่ก็สามารถใช้เวลานี้เลือกหนังสือได้เต็มที่เลยไง" เปี่ยมรักคลี่ยิ้มกลับไป สิ่งที่ชายหนุ่มผู้อยู่ในฐานะเจ้านายเอ่ยออกมาถูกต้องทุกประการเลย"รักเพิ่งกลับมาทำงานวันนี้เป็นวันแรกก็ได้รับการต้อนรับดีมากๆ เลยค่ะ จะมีใครโชคดีอย่างรักอีกไหมคะเนี่ย""ถ้าคิดว่าตัวเองโชคดีก็รักษาความโชคดีนี้ไว้นานๆ สิ""รักถึงกลับต้องหันกลับมามองตัวเองใหม่เลยนะคะว่ารักทำอะไรถูกตาหรือถูกใจคุณกวินมากเป็นพิเศษหรือเปล่า คุณกวินถึงใจดีกับรัก

หลายชั่วโมงต่อมา "วันนี้ไม่มีงานทำเหรอคะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ทั้งวันล่ะ" เปี่ยมรักยื่นขวดน้ำดื่มให้ผู้เป็นสามี ตั้งแต่ตอนที่ออกจากร้านอาหารเขาก็เลือกที่จะตรงดิ่งมาที่นี่ และไม่มีวี่แววว่าจะกลับออกไปแต่อย่างใด "วันนี้ฉันว่าง ก็แค่รู้สึกอยากอ่านหนังสือขึ้นมาซะอย่างนั้น ที่นี่เป็นห้องสมุดไม่ใช่หรือไง ฉันมีสิทธิ์เข้ามานั่งอ่านไม่ใช่เหรอ หรือฉันต้องเช่าก่อนและเธอต้องการหารายได้เข้าห้องสมุดก่อนเธอถึงจะพอใจ" "คิดไปได้" เปี่ยมรักขมวดคิ้วยุ่ง จากนั้นก็เลือกที่จะนั่งทับส้นตรงหน้าของคนตัวโตที่ยอมอยู่ในอิริยาบถที่เธอคาดไม่ถึง เขานั่งพิงชั้นหนังสือ วางขาข้างหนึ่งแนบกับพื้น อีกข้างตั้งฉากในท่าที่สบายแต่ไม่เคยคิดว่าชาตินี้จะได้พบเจอ "เหม็น!" "มะ เหม็น? เหม็นอะไรคะ" เปี่ยมรักทำหน้าเหลอหลา ดวงตากลมโตกลอกกลิ้งไปมาบริเวณใบหน้าหล่อเหลาที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้าเธอ ทั้งเป็นกังวลในสิ่งที่คนตัวโตเหม็น และแทบนึกไม่ออกถึงสาเหตุของมัน! "เหม็นตัวเธอ" "เหม็นตัวรัก แต่ว่ารักไม่ได้ทำงานหนักจนเหงื่อออกนะคะ หรือเฮียได้กลิ่นอับของหนังสือเก่าๆ บนตัวรักคะ?" "ฉันคงพูดไม่ชัดเจนสินะ" ความงุนงงส่งผลให้คิ้วสวยขมวดยุ่ง

@อัศวราช "กลับมาแล้วเหรอลูก" บ้านหลังใหญ่ยังคงเต็มไปด้วยความอบอุ่นเสมอ เบญญาแจกจ่ายรอยยิ้มหวานๆ ให้กับบุตรชายคนโตและสะใภ้คนสวยที่เดินเข้ามาในบ้านในเวลาพร้อมกัน ประมุขใหญ่อย่างภีมพลวางไอแพดลงบนพื้นที่ข้างลำตัวและย้ายตัวเองมาหาผู้ที่ภรรยาทันที "คุณพ่อกับคุณแม่แลดูตื่นเต้นนะครับ" ภพนิพิฐแซวยิ้มๆ ในมือถือแอปเปิ้ลชิ้นโตพลางยัดเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ย ผู้มาใหม่มองดูแล้ว แน่ใจว่าหนุ่มหล่อผู้มีนิสัยขี้เล่นและมีอายุน้อยสุดซ้ำยังอ้อนตีนที่สุดไม่ได้อยู่ที่บ้าน "มีอะไรรึเปล่าครับ" "มานั่งตรงนี้กับแม่หน่อยสิ หนูรัก มานั่งข้างๆ แม่เลยลูก" เปี่ยมรักระบายรอยยิ้มสดใส แว๊บหนึ่งที่ลอบมองเสี้ยวใบหน้าคมคายของผู้เป็นสามี จากนั้นก็รีบสาวเท้าเข้าไปหาแม่สามีที่กำลังรอคอย "แม่พึ่งรู้ว่าหนูกลับไปทำงานที่เดิม" "อ๋อ ขอโทษที่รักไม่ได้บอกแม่เบญนะคะ พอดีว่าเมื่อเช้ารักไม่เจอแม่เบญกับพ่อภีมที่ชั้นล่างน่ะค่ะ" "รักมีปัญหาอะไรรึเปล่าลูก ถ้าตาภูมิดูแลเมียไม่ดีหนูบอกพ่อกับแม่ได้เลยนะ" ภีมพลหรี่ตามองบุตรชาย รู้ดีว่าประโยคนี้อาจจะไม่ถูกใจบุตรชายคนโตสักเท่าไหร่ แต่รู้ดีว่าได้ใจภรรยาที่แสนดีไปเต็มๆ "รักขอบคุณพ่อภีมก

"ทำไม เธอรังเกียจฉัน?" คนฟังเบิกตาโพลง ตามด้วยการส่ายหน้าไปมารัวๆ เพื่อปฏิเสธในสิ่งที่คนตัวโตกล่าวหาออกมา "รักไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยนะคะ" "แล้วทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไง? ทำไมต้องทำเหมือนคนไม่ใช่ผัวเมียกัน ทีฉันยังเคยใช้ปากของฉันกับตรงนั้นของเธอเลย" "เฮีย" "หรือฉันต้องสาธยายเพื่อเป็นการเตือนความทรงจำให้เธอก่อนว่าฉันทำแบบไหนไปบ้าง" "พอแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว" เปี่ยมรักกระแทกลมหายใจออกมาอย่างคิดไม่ตก อะไรแบบนั้นสำหรับเธอมันใช่เรื่องง่ายซะที่ไหน เพราะเจ้าสาวหมาดๆ มัวจมอยู่กับความกังวล เลยไม่ทันเห็นว่าเจ้าของใบหน้าหล่อเหลากระตุกยิ้มบนมุมปากอย่างพึงพอใจ หนุ่มหล่อเลื่อนมือเข้ามาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างใจเย็น ขณะเดียวกันนัยน์ตาคมที่ฉายแววเจ้าเล่ห์ก็หยุดมองที่ดวงหน้าสะสวยไม่วางตา "จำเรื่องที่พ่อกับแม่พูดได้หรือเปล่า" เปี่ยมรักพยักหน้าหงึกหงัก แม้จะยังไม่แน่ใจว่าผู้เป็นสามีกำลังหมายถึงเรื่องไหน แต่หากเขาเข้าประเด็น เธอก็มั่นใจว่าเธอจำคำพูดของพ่อแม่สามีได้เป็นอย่างดี "เรื่องที่คุณแม่อยากให้เราสองคนไปพบหมอเพื่อเข้าคอร์ส เพราะกลัวว่าเราจะเป็นเคสที่มีลูกยาก บอกตรงๆ ว่าฉันไม่ได้เห็นด้วยเล