Semua Bab เจ้าสาวป้ายแดง: Bab 31 - Bab 40

"เฮียจะให้อะไรรักเหรอคะ" "ของเล็กๆ น้อยๆ น่ะ ไม่ได้มีค่าอะไรมากมาย แต่ฉันอยากให้เธอไว้ติดตัว" มือหนาผลักประตูห้องนอนขณะที่มืออีกข้างกุมมือบางไม่ยอมปล่อยกลิ่นน้ำหอมบนปกเสื้อเชิ้ตอย่างดีที่คนตัวโตสวมใส่กระแทกเข้าโพลงจมูกเมื่อภูมรพีหันตัวเข้าหาพลางดันร่างบางให้นั่งลงที่ปลายเตียงโดยไม่บอกกล่าวให้ทราบล่วงหน้า และนั่นส่งผลให้ปลายจมูกเชิดรั้นฝังเข้ากับปกเสื้อของอีกคนเต็มๆ"นั่งรอตรงนี้ก่อน" เปี่ยมรักพยักหน้ารับ มือเรียวยกขึ้นประสานกันเมื่อคนตัวโตสาวเท้าออกห่าง แม้ลึกๆ หญิงสาวจะไม่ได้อยากได้ของของเขา แต่ในตอนนี้มันเป็นความรู้สึกอยากรู้มากกว่า อยากรู้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายจะให้เธอมันคืออะไรดวงตากลมโตมองตามร่างสูงโปร่งแบบไม่ละสายตา เรียวปากเอิบอิ่มเม้มเข้าหากันน้อยๆ ในตอนที่ผู้เป็นสามีได้ในสิ่งที่ต้องการเป็นที่เรียบร้อยก่อนจะเดินกลับ ท้ายที่สุดหน่วยตากลมสวยก็กลิ้งกลอกไปมาเมื่อเริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะอีกคนลดสายตาลงมาประสานมองกันเขากำลังจับได้ว่าเธอแอบมองและแอบตื่นเต้นกับของที่เขาบอกว่าจะให้ภูมิรพีหัวเราะในลำคอเบาๆ กับท่าทีของคนตัวเล็ก หากเขาไม่ได้เข้าใจไปเอง การใช้หัวใจเข้าหาคนหนึ่งคนครั้งแรกในชีว

"ก็ถ้ามึงจะแคร์เจ้มึงถึงขนาดนั้น มึงก็ควรรีบกลับไปส่งกูให้ถึงมือเจ้มึงนะ" หนุ่มหล่อเจ้าของคำพูดปรายตาไปมองหญิงสาวที่เป็นคู่สนทนากับน้องชายของเขาเมื่อครู่เพียงนิดแทบนับวินาทีได้ที่ภูมิรพีมองสุดท้ายก็มองเลยผ่านไป เสมือนกับว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นเพียงธาตุอากาศ ไม่ได้มีตัวตนพอที่เขาจะเสียเวลาให้ความสนใจ"เฮียภูมิก็นะ แค่บอกน้องว่าอยากกลับไปนอนกกเมีย แค่เนี่ยน้องก็ยอมไปส่งแล้ว" ภูพิงค์หยัดตัวลุกพลางเดินเข้าไปเกาะไหล่ผู้ที่เป็นพี่ชาย ใช้มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋าสตางค์และหยิบธนบัตรออกมาจ่ายค่าเครื่องดื่ม จากนั้นหนุ่มหล่อทั้งสองก็เดินออกมาจากผับพร้อมกัน"เท่าที่กูเห็น ผับนี้แลดูเหมือนเปิดมานานแล้วนะ" "แฮ่ เฮียของภูนี่ฉลาดเป็นกรดเลยนะ" ภูพิงค์ยิ้มแห้ง ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถหลบหลีกฝ่ามือหนาที่ฟาดลงมาที่กลางศีรษะของหนุ่มหล่อผู้เป็นน้องได้อยู่ดีผัวะ! "โอ๊ยเฮีย" "เสียเวลากกเมียฉิบหายเลย!" รถยนต์ของภูพิงค์เลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านในเวลาห้าทุ่มกว่า ด้วยความที่ตลอดเวลาที่นั่งรถกลับ พลขับแอบเห็นว่าผู้ที่เป็นพี่ชายให้ความสนใจที่หน้าจอโทรศัพท์มากเป็นพิเศษ อดไม่ได้จริงๆ ที่จะไม่ยิงคำถามกลับไป"เฮียดูอะไรใ

"เหนื่อยไหม" เจ้าของใบหน้าคมคายร้องถามขณะที่ปลายจมูกโด่งลากไล้แล้วหยุดมากดลงที่เรียวปาก คนถูกถามพยักหน้าเบาๆ กลิ่นลมหายใจร้อนผะผ่าวผสานกับกลิ่นหอมตามแบบฉบับของผู้ชายพาลทำให้ใจดวงน้อยกระตุกเต้นไม่หยุดเลย"งั้นก็พักเถอะ ที่เหลือเดี๋ยวฉันจัดการเอง" ความใหญ่โตของช่วงล่างถูกถอดถอนจากช่องทางรัก มวลน้ำหวานที่ไหลย้อนกลับส่งผลให้ใบหน้านวลเนียนเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำดวงตาคมกริบเพียงแต่เหลือบมอง ไม่ได้หลุดแสดงความไร้เกียจใดๆ ออกมาทั้งนั้น เปี่ยมรักไม่ทันมีโอกาสได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ ชายหนุ่มผู้เป็นสามีก็โน้มตัวเข้ามาอุ้มเธอจนตัวลอยเหนือพื้นที่นอนนุ่มในเวลาต่อมา"เฮีย..." "เฉยๆ เถอะน่า ฉันแค่จะพาเธอไปทำความสะอาดตัวในห้องน้ำ กลับออกมานอนจะได้สบายตัวขึ้น" "แน่ใจเหรอคะ" "ทำไมล่ะ หน้าฉันเหมือนคนหื่นมากเหรอ?" ในยามที่นัยน์ตาคมหรี่ลงมองซ้ำยังหลุดความหื่นกระหายค่อนข้างชัด เปี่ยมรักกรอกตาพลางตวัดลำคอหนาเข้ามากอดไว้ทันที"นี่ยังไม่รู้ตัวเหรอคะ" "ท้าทายว่ะ อยากจุกอีกรอบ?"ปึก~ "คนบ้า" กำปั้นเล็กที่ฟาดลงมา ทว่า รอยยิ้มแห่งความพึงพอใจกลับผุดขึ้นที่มุมปากหนาทั้งที่ไม่คิดว่ามันจะเป็น"แค่หยอกเล่น ฉันรู้หรอกน่าว่า

"ทะ ทานส้มตำกันก่อนดีไหมคะ หากปล่อยไว้นานกว่านี้ต้องเสียรสชาติแน่ๆ เลยค่ะ" คนที่เห็นท่าไม่ดีเริ่มสร้างประเด็นแทรก ในยามที่ดวงตาคมกริบของผู้เป็นสามีหันมอง เจ้าสาวหมาดๆ ก็ทำได้เพียงฝืนยิ้มแห้งๆ กลับไปทำไมเธอจะไม่รู้ว่าหนุ่มหล่อข้างกายกำลังไม่พอใจ"เฮียลองทานส้มตำไหมคะ จานนี้เรียกว่าตำถาดค่ะ ภายในจานนอกจากจะมีส้มตำแล้ว จะมีพวกเครื่องเคียงและขนมจีนอยู่ในถาดด้วย อ้อ บางทีการที่คนขายจัดใส่ถาดมันเลยอาจจะเป็นที่มาของคำว่าตำถาดก็ได้นะคะ" คนกลางพยายามจะแก้สถานการณ์ แต่ทว่า"กำลังขายขำ?""เปล่าคิดแบบนั้นนะคะ" คนตัวเล็กรีบโต้เถียง พลอยให้คนฟังกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ"สั่งอาหารด้วยครับ" หนุ่มหล่อผู้มีหน้าตาและรูปร่างราวกับนายแบบบอกกับพนักงานที่กำลังมองมายังโต๊ะที่พวกเขานั่งด้วยความสนใจ"ลูกค้ารับอะไรเพิ่มคะ" "ตำถาด แต่ขอถาดที่ใหญ่กว่านี้" "ถะ ถาดที่ใหญ่กว่านี้เหรอคะ" พนักงานที่เข้ามารับออเดอร์เลิ่กลั่ก เปี่ยมรักที่เหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของพนักงานสาวรีบเข้าแทรกทันที"ทำไมต้องใช้ถาดใหญ่กว่านี้ล่ะคะ นี่เป็นภาชนะที่เป็นมาตรฐานของทางร้านนะคะเฮีย" คนฟังเพียงแต่ปรายตามอง ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้คิดที่จะใ

@อัศวราช"กลับมาแล้วเหรอลูก" บ้านหลังใหญ่ยังคงเต็มไปด้วยความอบอุ่นเสมอ เบญญาแจกจ่ายรอยยิ้มหวานๆ ให้กับบุตรชายคนโตและสะใภ้คนสวยที่เดินเข้ามาในบ้านในเวลาพร้อมกัน ประมุขใหญ่อย่างภีมพลวางไอแพดลงบนพื้นที่ข้างลำตัวและย้ายตัวเองมาหาผู้ที่ภรรยาทันที"คุณพ่อกับคุณแม่แลดูตื่นเต้นนะครับ" ภพนิพิฐแซวยิ้มๆ ในมือถือแอปเปิ้ลชิ้นโตพลางยัดเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ย ผู้มาใหม่มองดูแล้ว แน่ใจว่าหนุ่มหล่อผู้มีนิสัยขี้เล่นและมีอายุน้อยสุดซ้ำยังอ้อนตีนที่สุดไม่ได้อยู่ที่บ้าน"มีอะไรรึเปล่าครับ" "มานั่งตรงนี้กับแม่หน่อยสิ หนูรัก มานั่งข้างๆ แม่เลยลูก" เปี่ยมรักระบายรอยยิ้มสดใส แว๊บหนึ่งที่ลอบมองเสี้ยวใบหน้าคมคายของผู้เป็นสามี จากนั้นก็รีบสาวเท้าเข้าไปหาแม่สามีที่กำลังรอคอย"แม่พึ่งรู้ว่าหนูกลับไปทำงานที่เดิม" "อ๋อ ขอโทษที่รักไม่ได้บอกแม่เบญนะคะ พอดีว่าเมื่อเช้ารักไม่เจอแม่เบญกับพ่อภีมที่ชั้นล่างน่ะค่ะ" "รักมีปัญหาอะไรรึเปล่าลูก ถ้าตาภูมิดูแลเมียไม่ดีหนูบอกพ่อกับแม่ได้เลยนะ" ภีมพลหรี่ตามองบุตรชาย รู้ดีว่าประโยคนี้อาจจะไม่ถูกใจบุตรชายคนโตสักเท่าไหร่ แต่รู้ดีว่าได้ใจภรรยาที่แสนดีไปเต็มๆ"รักขอบคุณพ่อภีมกับแม่เบญน