All Chapters of เจ้าสาวป้ายแดง: Chapter 31 - Chapter 40

"อื้อออ~" กำปั้นเล็กฟาดลงบนท่อนแขนแกร่งไม่แรงนักเมื่อคนตัวโตกดกระแทกความใหญ่โตซ้ำๆ ในร่องรักทั้งที่เขาถึงฝั่งฝันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว "อย่าขยับถ้าไม่อยากโดนซ้ำอีกรอบ" เสียงแหบพร่ากระซิบบอกพลอยทำให้คนฟังกัดปาก ซุกใบหน้าเข้าหาซอกคออุ่นด้วยความเขินอาย ต่อจากนั้นไม่นานคนตัวโตก็ยอมถอดถอนแกนกายใหญ่ ในยามที่ดวงตาคมกริบเหลือบมามองหน้าเธอแบบตรงไปตรงมา คนตัวเล็กหลบตาเก็บซ่อนความเขินอายแทบไม่ทัน "ดะ เดี๋ยว อื้ออ~ กลัวตกค่ะ" "เฉยๆ เถอะน่า" หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งในตอนที่ผู้เป็นสามีสอดแขนเข้ามาอุ้มร่างเปลือยเปล่าในท่าเจ้าสาวอีกครั้ง ตอนที่ขายาวมั่นคงก้าวออกจากอ่าง แขนเรียวเกี่ยวลำคอหนาเข้ามากอด เบียดร่างเข้ากับร่างแกร่งเพื่อบดบังเรือนร่างตนเองแก่สายตาของอีกคนเป็นพัลวัน "ฮะ เฮีย..." "จะพากลับขึ้นไปอาบน้ำล้างตัว หรือยังอยากอยู่ตรงนี้?" คนถูกถามรีบส่ายหน้าทันที ในจังหวะที่ขายาวสาวออกไปเบื้องหน้ามันยิ่งพาลพาให้รู้สึกร้อนใจ "รักอยากใส่เสื้อผ้าก่อน" "ถึงห้องก็ต้องถอด ไม่อยากล้างตัว?" "แต่เราจะมาเดินไม่ใส่เสื้อผ้าในสถานที่ชั่วคราวแบบนี้ไม่ได้นะคะ" "บอกไปแล้วว่าจะไม่มีใครเห็น"

ความน้อยอกน้อยใจถูกแปรผัน บัดนี้หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามแทบหลุดออกมานอกเบ้า นิ้วเรียวยาวเลื่อนเข้ามาประคองสองแก้มกระทั่งใบหน้าสะสวยเชิดขึ้น ขนตางามงอนกระพริบถี่ ท้ายที่สุดก็ปิดลงจนสนิทในตอนที่ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้ามาใกล้ กดเรียวปากร้อนประกบลงมาบนเรียวปากเอิบอิ่มอย่างรวดเร็วขาสวยไร้ซึ่งเรี่ยวแรงเมื่อกลีบปากถูกรุกราน เสียงสัมผัสแนบชิดคละเคล้ากับเสียงน้ำลาย ครู่เดียวเท่านั้นที่เสียงนั้นสิ้นสุดลง เพราะจากนั้นเรียวลิ้นสากก็สอดกระหวัดเข้ามาควานหาความหวานในโพรงปากบางเจ้าสาวหมาดๆ ตวัดแขนเรียวขึ้นโอบเกี่ยวลำคอหนาเมื่อต้องการที่พึ่ง ขณะเดียวกันท่อนแขนแกร่งรั้งเอวคอดกิ่วเข้ามาประชิดลำตัวกระทั่งหน้าท้องแบนราบกระแทกเข้ากับหัวเข็มขัดเย็นเฉียบอย่างแรงนัยน์ตาสีเข้มฉายแววพึงพอใจในยามที่ลิ้นเล็กตวัดโต้ตอบ สิ่งที่เขาสัมผัสได้ค่อนข้างชัดคือหญิงสาวไร้ซึ่งประสบการณ์แต่แบบนี้แหละที่เขาต้องการ ไม่ต้องเก่ง ไม่จำเป็นต้องทำอะไรเป็นเลยสักอย่าง เขาพร้อมจะจู่โจมและเป็นฝ่ายส่งมอบให้เองในทุกๆ ครั้ง และสัญญาว่าเขาจะส่งเธอให้ถึงฝั่งฝันในทุกครั้งที่ร่างกายสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกันครึ่งชั่วโมงต่อมา"แน่ใจเหรอว่าจะ

"เฮียจะให้อะไรรักเหรอคะ" "ของเล็กๆ น้อยๆ น่ะ ไม่ได้มีค่าอะไรมากมาย แต่ฉันอยากให้เธอไว้ติดตัว" มือหนาผลักประตูห้องนอนขณะที่มืออีกข้างกุมมือบางไม่ยอมปล่อย กลิ่นน้ำหอมบนปกเสื้อเชิ้ตอย่างดีที่คนตัวโตสวมใส่กระแทกเข้าโพลงจมูกเมื่อภูมรพีหันตัวเข้าหาพลางดันร่างบางให้นั่งลงที่ปลายเตียงโดยไม่บอกกล่าวให้ทราบล่วงหน้า และนั่นส่งผลให้ปลายจมูกเชิดรั้นฝังเข้ากับปกเสื้อของอีกคนเต็มๆ "นั่งรอตรงนี้ก่อน" เปี่ยมรักพยักหน้ารับ มือเรียวยกขึ้นประสานกันเมื่อคนตัวโตสาวเท้าออกห่าง แม้ลึกๆ หญิงสาวจะไม่ได้อยากได้ของของเขา แต่ในตอนนี้มันเป็นความรู้สึกอยากรู้มากกว่า อยากรู้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายจะให้เธอมันคืออะไร ดวงตากลมโตมองตามร่างสูงโปร่งแบบไม่ละสายตา เรียวปากเอิบอิ่มเม้มเข้าหากันน้อยๆ ในตอนที่ผู้เป็นสามีได้ในสิ่งที่ต้องการเป็นที่เรียบร้อยก่อนจะเดินกลับ ท้ายที่สุดหน่วยตากลมสวยก็กลิ้งกลอกไปมาเมื่อเริ่มทำตัวไม่ถูกเพราะอีกคนลดสายตาลงมาประสานมองกัน เขากำลังจับได้ว่าเธอแอบมองและแอบตื่นเต้นกับของที่เขาบอกว่าจะให้ ภูมิรพีหัวเราะในลำคอเบาๆ กับท่าทีของคนตัวเล็ก หากเขาไม่ได้เข้าใจไปเอง การใช้หัวใจเข้าหาคนหนึ่งคนครั้งแ

"...คุยอะไรกับคุณแม่" หนุ่มหล่อเอ่ยถามภรรยาสาวหลังจากอาหารในช่วงมื้อเย็นตกถึงท้องเป็นที่เรียบร้อยกระทั่งแยกย้ายกันมาพักผ่อน "ก็คุยเรื่อยเปื่อยน่ะค่ะ เฮียจะอาบน้ำก่อนไหมคะ" "คุณแม่คงเร่งถามเรื่องมีหลานสินะ" คนถูกถามอดไม่ได้ที่จะมองหน้าสามี เลยพบว่าเขามองเธออยู่ก่อนแล้วเช่นกัน "มีบ้างค่ะ ตามประสาคนที่อยากสมหวังนั่นแหละค่ะ" "อืม อย่าไปถือสาให้มาก ฉันไม่ได้เร่งอะไร เขาอยากมาเกิดเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ไม่ว่าจะมาตอนไหนฉันก็ยินดีไม่ต่างกัน" "ค่ะ" เปี่ยมรักตอบกลับพลางคลี่ยิ้มบางๆ อยากคิดไปล่วงหน้าว่าสาเหตุที่เขาไม่อยากให้เธอมองว่าผู้ใหญ่เร่งรัด เขาคงไม่อยากให้เธอรู้สึกแย่มากหากจะมองว่าตัวเองเป็นสะใภ้ที่มีหน้าที่ผลิตทายาทเพียงอย่างเดียว ไลน์~ เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของชายหนุ่มเป็นการตัดบทสนทนา หนุ่มหล่อล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากระทั่งมีการปลดล็อกหน้าจอด้วยการแสกนใบหน้าอัตโนมัติ และแน่ว่า มันปรากฏข้อความของภูพิงค์ทันที '...อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่โรงจอดรถนะเฮีย เอารถภูไปคันเดียวพอ' หนุ่มหล่อกระแทกลมหายใจอย่างเบื่อหน่าย จากนั้นก็เลือกที่จะสาวเท้าเข้าห้องน้ำโดยไม

"ก็ถ้ามึงจะแคร์เจ้มึงถึงขนาดนั้น มึงก็ควรรีบกลับไปส่งกูให้ถึงมือเจ้มึงนะ" หนุ่มหล่อเจ้าของคำพูดปรายตาไปมองหญิงสาวที่เป็นคู่สนทนากับน้องชายของเขาเมื่อครู่เพียงนิดแทบนับวินาทีได้ที่ภูมิรพีมองสุดท้ายก็มองเลยผ่านไป เสมือนกับว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นเพียงธาตุอากาศ ไม่ได้มีตัวตนพอที่เขาจะเสียเวลาให้ความสนใจ"เฮียภูมิก็นะ แค่บอกน้องว่าอยากกลับไปนอนกกเมีย แค่เนี่ยน้องก็ยอมไปส่งแล้ว" ภูพิงค์หยัดตัวลุกพลางเดินเข้าไปเกาะไหล่ผู้ที่เป็นพี่ชาย ใช้มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋าสตางค์และหยิบธนบัตรออกมาจ่ายค่าเครื่องดื่ม จากนั้นหนุ่มหล่อทั้งสองก็เดินออกมาจากผับพร้อมกัน"เท่าที่กูเห็น ผับนี้แลดูเหมือนเปิดมานานแล้วนะ" "แฮ่ เฮียของภูนี่ฉลาดเป็นกรดเลยนะ" ภูพิงค์ยิ้มแห้ง ถึงอย่างนั้นก็ไม่สามารถหลบหลีกฝ่ามือหนาที่ฟาดลงมาที่กลางศีรษะของหนุ่มหล่อผู้เป็นน้องได้อยู่ดีผัวะ! "โอ๊ยเฮีย" "เสียเวลากกเมียฉิบหายเลย!" รถยนต์ของภูพิงค์เลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านในเวลาห้าทุ่มกว่า ด้วยความที่ตลอดเวลาที่นั่งรถกลับ พลขับแอบเห็นว่าผู้ที่เป็นพี่ชายให้ความสนใจที่หน้าจอโทรศัพท์มากเป็นพิเศษ อดไม่ได้จริงๆ ที่จะไม่ยิงคำถามกลับไป"เฮียดูอะไรใ