All Chapters of เจ้าสาวป้ายแดง: Chapter 51 - Chapter 60

"หะ หื่น ทำไมถึงหื่นได้มากถึงขนาดนี้" ภูมิรพียิ้มมุมปากทันที หนุ่มหล่อไม่ได้มีท่าทีสะทกสะท้านหรือรู้สึกอะไรกับคำต่อว่าของเมียสาวเลย"ดะ เดี๋ยว จะทำอะไรคะ" ลมหายใจคนตัวเล็กเริ่มติดขัดเมื่อร่างสูงโปร่งโน้มตัวลงต่ำ มือหนาดันที่ต้นขาขาวให้อยู่ในท่าที่เขาต้องการ"ฉันอยากชิมน้ำหวานของเธอบ้าง" หัวใจดวงน้อยพลันเต้นแรงขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง นัยน์ตาคมกริบที่ประสานขึ้นมาสบตากัน คำพูดคำจาที่ตรงไปตรงมา และไหนจะลมหายใจผะผ่าวที่เป่ารดยังจุดอ่อนไหว คนตัวเล็กถึงกับกลั้นลมหายใจใบหน้าหล่อเหลาซุกเข้าหาใจกลางความเป็นสาวเมื่อนิ้วยาวเลื่อนเข้ามาสัมผัสหยอกล้อที่รอยแยกจนกลีบกุหลาบอวบนูนบานแย้มลิ้นสากตวัดโลมเลียจนคนโดนสัมผัสสะดุ้งโหยง ขาสวยที่ลอยเหนือพื้นเริ่มหาที่พึ่งนั่นก็คือบ่าแกร่ง ยิ่งยามที่เอี้ยวหน้ามองแล้วเห็นว่าชายหนุ่มที่แสนจะสมบูรณ์แบบตั้งหน้าตั้งตาปรนเปรอที่ส่วนนั้นของเธอหัวใจดวงน้อยยิ่งเต้นรัวราวกลับเสียงกลองที่กำลังเล่นจังหวะเพลงสามช่าทั้งตื่นเต้น ทั้งเสียวซ่าน การกระทำของเขามันยิ่งทำให้หญิงสาวรู้สึกปานจะขาดใจ"ซี้ดด อื้ออ! สะ เสียว อ๊าส์" ยิ่งยามที่เมียสาวเปล่งเสียงครางออกมาแข่งประสาน คนตัวโตก็ยิ

"อ๊ะ!" ร่างบางสะดุ้งโหยง ในยามที่นิ้วยาวเย็นเฉียบสอดกระแทกเข้ามาในช่องทางรักโดยไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าคมคายซุกไซ้ไปตามร่องอกอวบ หนวดเคราสั้นๆ ที่ขึ้นใหม่ครูดผิวเนียนจนขนอ่อนลุกซู่ไปทั้งกาย "สะ เสียวอีกแล้ว อ๊าส์!" เสียงครวญครางหลุดออกมาอย่างสุดจะกลั้น ใบหน้างดงามเชิดขึ้น ขาสวยแยกกว้างรับสัมผัสจากนิ้วยาวที่กระทุ้งเข้ามาต่อเนื่อง ใบหน้าหล่อเหลาผุดรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ นัยน์ตาคมกริบเหลือบมองใบหน้าสะสวยที่เหยเกเพราะความเสียวซ่านอยู่ตลอดเวลา ริมฝีปากร้อนประกบดูดดุนไปตามผิวเนียนอย่างหลงใหล ขณะนิ้วยาวควงร่อนที่ร่องรักคับแคบ เกี่ยวควานกระทั่งความเย็นของแหวนที่บนนิ้วนางครูดผิวอ่อนโยนสร้างความรู้สึกแปลกใหม่ระคนเสียวซ่านปานจะขาดใจ "อื้ออ! มะ ไม่ไหว เอาเข้ามาได้แล้วค่ะ อ๊ะ!" หนุ่มหล่อยิ้มรับคำขอ รีบถอดนิ้วยาวจากช่องทางรักตามด้วยการสอดใส่แกนกายใหญ่เข้าไปในร่องแคบจนสุดความยาวของมันในครั้งเดียว ปึก! "อ๊าส์!" "อ่า แน่นเหมือนเดิมเลยนะ ซี้ดดส์" คนตัวโตพึมพำด้วยความพอใจ เอวสอบถาโถมแรงกายทั้งหมดที่มีเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง ยิ่งยามที่มองเห็นหน้าอกใหญ่เกินขนาดกระเพื่อมตามจังหวะ ใบหน้าคมคายโน้มต่ำ ใช้ปาก

"เห้อ...เป็นงั้นไป" เปี่ยมรักบ่นอุบพลางดันตัวลุก ในยามที่หันหลังให้อีกฝ่าย หญิงสาวถึงกลับก้มหน้างุด เม้มปากแน่น รับรู้ว่าพักนี้หัวใจของเธอช่างขยันเต้นแรงสามีภรรยาคู่ข้าวใหม่ปลามันไม่ทันอาหารมื้อเช้าไปโดยปริยาย วันนี้แม่บ้านรายงานหนุ่มหล่อข้างกายของเธอว่าประมุขใหญ่พร้อมทั้งภรรยามีธุระนอกบ้าน ภพนิพิฐกลับออกไปค้างที่คอนโดมิเนียมส่วนตัวหลังมื้ออาหารในช่วงค่ำ ภูพิงค์เองก็ยังไม่กลับตั้งแต่เมื่อคืนแซนวิชชิ้นเบ้อเร่อถูกยัดใส่มือเธอหลังจากที่ผู้เป็นสามีแวะร้านกาแฟระหว่างทาง หนุ่มหล่อมีกาแฟร้อนติดมือ ขณะที่ของเธอเป็นชาเขียวร้อนหวานน้อย น่าแปลกที่เขารู้เมนูที่เธอชอบทานทั้งที่ยังไม่เคยเอ่ยถามเลยสักคำ"ขอบคุณค่ะ แซนวิสของเฮียล่ะคะ" "แซนวิชในมือเธอก็ชิ้นโตขนาดนั้น เธอกินคนเดียวหมด?" ดวงตากลมโตหลุบมองที่แซนวิชในมือ ตามด้วยการสั่นศีรษะรัวๆ"ถ้ากินไม่หมดแล้วทำไมต้องหวง" "เปล่าหวง ใครจะคิดว่าเฮียจะกินแซนวิชชิ้นเดียวกับรักล่ะคะ" "กินๆ ไปเถอะน่า ฉันไม่ถือ อีกอย่าง ฉันอยากประหยัดตังค์ไว้เลี้ยงลูกบ้าง" คนฟังถึงกับกรอกตาไปมา พึ่งจะอวดรวยไปเองนี่นา"ถ้าบอกว่าอยากกินของชิ้นเดียวกับรักอันนั้นน่าเชื่อกว่าเ

เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นกระเบื้องส่งผลให้เลขาสาวที่พึ่งจะสำรวจเครื่องสำอางบนใบหน้าหยัดตัวลุกจากเก้าอี้ เพียงพบเสี้ยวใบหน้าคมคาย ทอฝันขยับตัวเข้าหาผู้เป็นนายทันที "บอสกลับมาแล้ว""เมียผมอยู่ไหน" ผู้บริหารหนุ่มเอ่ยถาม ขณะดวงตาคมกริบเหลือบมองเวลาบนนาฬิกามูลค่าแปดหลักที่ประดับบนข้อมือหนาหนุ่มหล่อพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เมื่อพบว่าอีกสิบนาทีจะถึงบ่ายโมง ซึ่งเป็นเวลาที่อีกคนควรอยู่ที่อื่นไม่ใช่ที่นี่"คุณรักกลับไปแล้วค่ะ" "เพราะอะไรรักถึงกลับก่อน คุณไม่บอกเธอว่าผมขอให้รอ?""คะ คุณรักดูรีบร้อนนะคะ เหมือนว่าไม่อยากรอ" "ผมว่าคุณทอฝันไม่ควรแต่งแต้มคำพูดเอาเองแบบนี้นะครับ มันดูเกินหน้าที่เลขามากไปหน่อย!" "คุณภพ!" เลขาสาวหน้าซีดเผือดเมื่อประสานสายตาเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาของภพนิพิฐ ผู้มีสถานะเป็นน้องชายแท้ๆ ของบอสหนุ่มที่เธอกำลังทำงานให้ในฐานะเลขา"คุณภพพูดแบบนี้หมายความว่าไงคะ" "หน้าที่ของเลขาคือช่วยประสานงานในองค์กรเพื่อให้ผู้บริหารทำงานได้ง่ายขึ้น มีหน้าที่ทำตามเมื่อผู้เป็นนายออกคำสั่ง ผมเช็กมาแล้ว เงินเดือนของคุณยังอยู่ที่มาตรฐานเดิม กรุณาอย่าเพิ่มหน้าที่ของตัวเองจะดีกว่านะครับ" ภพนิพิฐยกยิ้ม

"อื้ออ!" กลิ่นฉุนของกระเทียมที่กำลังถูกผัดในน้ำมันร้อนๆ ทำคนตัวเล็กนิ่วหน้า เปี่ยมรักยกมือขึ้นป้องปาก อาการคลื่นไส้และอยากปลดปล่อยมวลของเหลวออกมาทางช่องปากเกิดขึ้นกระทันหันจนพาลให้หนุ่มๆ รอบตัวตื่นตัวตาม"เป็นอะไรรึเปล่ารัก เหม็นอาหารเหรอ" มือหนาวางหมับที่ศีรษะทุยเล็ก ดวงตาคมกริบจ้องมองเมียสาวอย่างห่วงใย"อยู่ดีๆ ก็เหม็นกระเทียมค่ะ""เหม็นเหรอเจ้ ภูว่าหอมออกนะ" ภูพิงค์เลิกคิ้วพลางทำจมูกฟุดฟิดสูดดมกลิ่น"หรือเมื่อคืนนอนน้อย เช้ามาฉันยังกวนซ้ำรึเปล่า" "เฮีย" คนตัวเล็กหรี่ตา มือเรียวไขว่คว้าก่อนจะขยุ้มที่ท่อนขาแกร่ง แก้มนวลเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำแทบจะทันที"ทำไมต้องนอนน้อยวะเฮีย กวนซ้ำตอนเช้านี่หมายความว่าไง" ภูพิงค์หูดีไม่ได้มีท่าทีว่าจะปล่อยผ่านง่ายๆ"เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กแก่แดดเงียบไปเลย" "ปั่ดโถ่เอ้ย! เอะอะสะกิดแบบนี้ก็ไม่ไหว เจ้ก็ใจดีจนเฮียได้ใจ หูไงเจ้หู เจ้บิดเข้าไปแรงๆ เฮียจะได้จำว่ากวนเมียซ้ำๆ มันไม่ดี!""อ้าวไอ้เด็กเวรนี่ อยู่ดีไม่ว่าดีมาสอนให้เมียกูก้าวร้าวแบบมึง" เสียงโต้เถียงของสองหนุ่มพี่น้องสามารถเรียกรอยยิ้มจากหญิงสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มได้อีกครั้ง แต่ในตอนที่เปี่ยมรักเผลอ