Lahat ng Kabanata ng ปกติ... คือแอบรัก: Kabanata 91 - Kabanata 100

ครืด! ครืด! ครืด!ครืด! ครืด! ครืด!“เพลิงเรากลัว” เรนไม่สามารถลืมตามองสถานการณ์ได้แล้วในขณะนี้ ใบหน้าชื้นเหงื่อซบเข้ากับอกกว้าง แม้เรียวนิ้วยังคงติดอยู่กับแก้วแต่เธอขอไม่มองเสียยังดีกว่าแก้วซึ่งมีควันธูปลอยอวลที่ด้านในขยับอย่างรวดเร็วชนิดที่ทุกคนต้องโยกตัวตามการชี้นำทาง ทุกคู่สายตาตื่นตระหนกจับมอง

“ชั้นล่างไม่เห็นมีอะไร ก็เหมือนเดิม” เทมป์เท้าสะเอวกวาดสายตามองไปรอบตัว “หวังว่าพี่นุ่นจะไม่แกงนะไอ้สัด ไม่ใช่คืนนี้เดี๋ยวได้ไปหลอกหลอนใครต่อใครอีก” อาจเพราะเป็นช่วงเวลากลางวันจึงไม่มีใครคิดถือสาคำพูดของคนปากเปราะ ต่างก็เดินสำรวจไปตามมุมต่าง ๆ อย่างทั่วถึง คนที่ยืนพนมมือหลับตาพึมพำที่กลา

คำบ่นร่ายยาวของคะนิ้งบ่งชัดว่าเก็บกดมานาน ส่งผลให้เจ้าของคำถามหัวเราะทั้งใบหน้ากึ่งขบขันระคนเห็นใจ“ผมก็ว่า… ปกติเห็นเจ๊แว้ดเสียงเก่งยิ่งกว่าเฮียเติร์กซะอีก” “ไอ้เติร์กอะนะ?” นิ้งถามทวนคำ ชำเลืองสายตามองหาคนที่ถูกอ้างถึง ก่อนจะป้องปากกระซิบเสียงบ่น “ตั้งแต่ได้รับมอบหมายให้เป็นพี่ว้าก แม่

กว่าจะรู้ตัวก็รักไปแล้ว ทั้งยังเป็นรักข้างเดียวที่การถอนใจกลับคืนทำได้ลำบากยากเย็น ซ้ำร้ายการพยายามตีตัวออกหากหวังตัดใจเพราะถึงอย่างไรก็คงไม่มีทางเปลี่ยนความสัมพันธ์ก็ล้มเหลวไม่เป็นท่าสุดท้าย ก็กลับมาตายรังแอบรักคนเดิม… หลายครั้งที่เรนมักเผลอตัวเผลอใจจนลืมสนใจสิ่งต่าง ๆ รอบตัว หลายหนที่

“เดี๋ยวมา” เพลิงพยักหน้าตอบกลับ ดวงตาคมยังคงจับมองคนตัวเล็กที่ถึงตอนนี้ก็ยังเอาแต่กินไม่สนใจเขาแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าหล่อผุดยิ้มมุมปาก หากอยู่ต่อหน้าคนอื่นยายเด็กดอยมักจะเก็บอาการเสมอ ไม่เหมือนตอนอยู่ด้วยกันสองคน จากนั้นทั้งเพลิงและไฉก็ผละไปทำหน้าที่ต่อจนเสร็จ ก่อนจะเดินกลับมานั่งร่วมวงกั