All Chapters of ทาสสวาทชู้ซาตาน: Chapter 41 - Chapter 50

ภายในดูเรียบง่ายแต่หรูหราเหมาะกับตัวเจ้าของบ้านเป็นอย่างมาก ใครนะที่จัดแต่งเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นภายในบ้านหลังนี้ เขาคนนั้นคงต้องรู้จักเจ้าของบ้านเป็นอย่างดี ทุกอย่างที่นี่คือกาย “ฉันคิดถึงเธอใจจะขาดรู้มั้ย” กายสวมกอดมารียันจากด้านหลัง อ้อมแขนรัดร่างบางแนบแน่น จมูกปากซุกไซ้ไปทั่วแก้มสาวและซอกคอ ความหิวโหยทำให้เขาตะกละตะกลาม มือซุกซนไม่ได้รัดแค่เอวแต่ยังกอบกุมเต้าทรวงอวบอิ่ม เคล้นคลึงแสดงความเป็นเจ้าของ ลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดแถวๆ ใบหู ปลุกเร้าเลือดในกายของมารียันให้เดือดพล่าน เธอหลับตาอย่างสมใจ อ้อมกอดอันอบอุ่นที่เธอโหยหามาตลอดคืนกลับมาแล้ว “มัวทำอะไรอยู่ฮึมารี ทำไมถึงมาหาฉันช้านัก” กายสอดมือเข้าไปทางคอเสื้อรูปตัววี บีบเคล้นทรวงอกอิ่มเอิบและรู้สึกว่ามันขยายออก ดูเหมือนมารียันจะมีน้ำมีนวลมากขึ้นกว่าเก่า ไม่ได้กอดเธอแนบแน่นแบบนี้ไม่กี่เดือน เหมือนลาห่างมานานแสนนานจนใจหาย “มา...มารีต้องเรียน อาห์...แล้วน้ากายก็ไม่เรียก” เธอตอบเสียงสั่น สัมผัสของกายที่เธอคิดถึงกำลังพรากสติให้หายไปจากร่าง “น่าจะรู้หน้าที่ โทร.ห

และในที่สุด สิ่งที่กายรอคอยก็มาถึง “เพียะ!!” แส้หนังสีดำถูกฟาดไปบนต้นขา มารียันทดสอบร่างกายเขาจากที่ต้นขาก่อน กายยังคงนิ่งเหมือนจะไม่เจ็บ หรือเธอทำเบาไป “เพียะ!!” แส้หนังสีขาวในมือข้างซ้ายจึงฟาดซ้ำ คราวนี้เธอเห็นเขากัดปาก ร่างหนายังคงนิ่งเฉย เธอไม่พอใจ ไม่เลยสักนิด หากแต่น้ำตาเธอกลับรินไหล ไม่ๆ มันไม่ได้เกิดจากความกลัวหรือเป็นห่วงแต่อย่างใด ซึ่งพอคิดได้ดังนั้น แผงอกล่ำสันจึงถูกแส้ฟาดเต็มแรงในครั้งต่อมา “อาห์” กายครางออกมาแล้ว ผิวหนังบนแผงอกของเขาแดงก่ำ ร่างขาวบัดนี้มีแต่รอยแส้ที่เธอฟาดใส่ซ้ำๆ “เฮือก!!” กายสะดุ้งซ้ำๆ แขนและขากระตุกโซ่ตรวนจนเสียงดัง เขาเจ็บ เธอแน่ใจและนี่ก็ทำให้เธอยิ้มออก มารียันฟาดแส้ลงบนเตียง เสียงกระทบดังๆ ทำให้กายอ้าปาก เธอยิ้มเย็นก่อนจะขึ้นไปนั่งคร่อมบนตัวของเขา แผงอกหนาสะท้านขึ้นลงตามแรงหายใจ มือเล็กลูบไปบนร่องรอยสีแดงสด เขาจะต้องรู้สึกว่าเนื้อกำลังจะปริแตกเหมือนที่เธอรู้สึก เธอกดหน้าลงทำเหมือนที่เขาเคยทำกับเธอ รอยถลอกจะต้องแสบสันเพราะน้ำลายของเธอ ลิ้นเล็กๆ ตวัดเลียไปตามรอยแดงเป็นท

วันจันทร์การดำเนินชีวิตของมารียันก็เข้าสู่สภาวะปกติ เธอพาร่างกายอันบอบช้ำไปเรียน พยายามซ่อนความเจ็บปวดทางร่างกายที่เกิดขึ้น ไม่ให้ใครเห็นร่องรอยแดงๆ ที่ประทับทั่วร่างด้วยการสวมเสื้อคลุมแขนยาวทับเสื้อนักศึกษาและตั้งใจใส่กระโปรงยาวเป็นพิเศษ ทุกเย็นกายไปรับมารียันที่มหาลัย เขาเปลี่ยนไปมาก ห่วงใยเธอมากขึ้น บางครั้งก็มีสายตาอาฆาตเพื่อนชายทุกคนที่เข้าใกล้เธอ มันน่าจะเป็นเรื่องดีๆ ที่เกิดขึ้น เธอมีความสุขมากๆ และคิดว่าเขาก็น่าจะมีใจเอนเอียงมาบ้างไม่มากก็น้อย ความผิดปกติของกายมันทำให้หัวใจของเธอพองโต ฉะนั้นความเจ็บปวดจะมากมายเพียงใดเธอก็รับไหว “มารี วันนี้เขามารับอีกแล้วหรือ” กฤษณาไม่ค่อยชอบใจที่กายเทียวรับเทียวส่งมารียันแบบนี้ กฤษณารู้ว่ากายมารับถึงมหาลัย แต่เขาส่งมารียันแค่ปากซอยเข้าบ้าน “อื้ม” เพื่อนรักตอบสั้นๆ “จะเป็นแบบนี้ไปอีกเมื่อไหร่ ทำไมเขาดูเหมือนไม่ใช่สุภาพบุรุษเลย ทำไมไม่ส่งเธอถึงบ้าน หรือไม่ก็ควรจะเปิดเผยความสัมพันธ์นี้ให้แม่เธอรับรู้เอาไว้ด้วย” “เขาคงยังไม่พร้อมน่ะกิ๊ก อย่าลืมสิน้ากายเพิ่งหย่าได้ไม่นาน”

เมื่อไปถึง แทนที่มารียันจะได้เจอกฤษณาและครอบครัวของเธอ กลับต้องเจอจิณณ์อีกคน“อ้าวพี่จิณณ์ ทำไมอยู่ที่นี่ล่ะคะ” จังหวะนั้นกฤษณาก็ถือตะกร้าครึ่งใบใส่ผลไม้ออกมาพอดี“มารี!” ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจิณณ์กำลังไปได้สวย กฤษณาก็ไม่รู้ว่าทำไมจิณณ์จึงเปลี่ยนใจตั้งหน้าจีบเธออย่างจริงจัง เคยถามถึงความรู้สึกที่มีต่อมารียัน‘พี่ขอไม่ตอบได้มั้ยกิ๊ก ส่วนเรื่องของเรา พี่อยากให้เป็นเรื่องของอนาคต เพราะคิดดูแล้วอนาคตของพี่กับมารียันคงไม่มีทางเกิดขึ้นแน่’‘พี่จิณณ์คิดว่ากิ๊กจะอยากมีอนาคตร่วมกับพี่เหรอ’‘อยากไม่อยากไม่รู้ พี่รู้แค่ว่า พี่อยากอยู่กับกิ๊กมากกว่าน้องมารี และพี่ก็ไม่อยากผิดหวังซ้ำๆ อีกแล้ว’คำตอบของเขาตรงใจกฤษณาที่สุด อดีตที่ผ่านมาเธอเจ็บปวดกับความรักไม่น้อย จนถึงขั้นเข็ดขยาดกับความรักไปเลยก็มี โดยเฉพาะผู้ชายรวยๆ เขาไม่มองผู้หญิงจนๆ อย่างเธอหรอก เพราะไม่สามารถช่วยเชิดหน้าชูคอให้เขาได้จิณณ์ก็เหมือนกัน เธอคิดหนักพอสมควร แต่แล้วก็เลือกที่จะยอมเปิดใจให้กับความรู้สึกนั้นอีกครั้ง ด้วยหวังว่าจิณณ์จะไม่ทำให้เธอเสียใจเหมือนคนก่อนๆ“หรือว่ากิ๊กกับพี่จิณณ์ตกลงปลงใจกันแล้ว” มารียันเดา จิณณ์ยิ้มแห้งๆ ไ

ร่างกายของเขาพยศเหมือนม้า คึกคักและสนุกสนาน ทิ่มทะลวงปั่นป่วนในร่องสวรรค์ ปลายเล็บของมารียันขูดข่วนไปทั่วเรือนกายจนแสบสัน แต่นั่นกลับยิ่งทำให้เขาคลั่งในที่สุดสายธารสีขาวขุ่นก็ฉีดพร่าง ร่างแกร่งที่ยืนพิงกระจกห้องนอนเล็กบนชั้นสองกระตุกเฮือก ความสุขหลั่งไหลท่วมท้นเพียงแค่คิดถึงเธอ เขาก็สุขได้ไม่!เขาไม่ได้ต้องการแค่ในมโนภาพ!!รถลัมโบกินี่ราคาแพงระยับเคลื่อนออกจากบ้านหลังงามในอีก 2 ชั่วโมงต่อมา รถคันงามในฝันของใครหลายคนแล่นไปบนถนนและยังไม่ทันออกพ้นหมูบ้านก็มีรถสปอร์ตสีแดงสดแล่นเข้ามา“ปี๊นๆ” รถสีแดงบีบแตรให้รถสีส้มดำกายขมวดคิ้ว ใครกันที่บีบแตรเรียกเขา รถไม่คุ้นตาสีสดใสนั่นเป็นของใครกัน“อากายคะ” ฤทัยนาคลดกระจกลงให้กายเห็น “จะไปไหนคะอากาย”หัวคิ้วของกายคลายออก หลุบตามองริมฝีปากของฤทัยนาคที่ยิ้มจนเห็นฟันซี่ขาว“จะไปไหน” เขาถามกลับไป“นาคจะมาหาอากายไงคะ”กายหลุบตาลงอีกครั้งอย่างครุ่นคิด ก่อนพยักหน้าแล้วบอกให้ฤทัยนาคขับเข้าไป ส่วนเขาก็กลับรถเพื่อนำหน้ารถอีกคันมาที่บ้าน“เข้าไปในบ้านก่อนสินาค”“อากายยังไม่บอกนาคเลยว่าจะออกไปไหนคะ”“แล้วนาคมาหาอาทำไม”ฤทัยนาคจับมือใหญ่ก่อนจะลูบขึ้นไปตามแขน