All Chapters of ทาสสวาทชู้ซาตาน: Chapter 31 - Chapter 40

“ฮ่าๆ เค้าขอโทษ เค้าผิดไปแล้ว ตัวยกโทษให้เค้านะ” “ย่ะ เก็บคำขอโทษของหล่อนใส่กระเป๋าไปเลย เออนี่ เมื่อกี้ฉันเห็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษมาใหม่ น่าจะมาแทนคนเก่านะ หล๊อ หล่อน่ะมารี” “เหรอๆ แบบนี้เราก็มีคนให้ส่องแก้เซ็งแล้วอ่ะดิ” พอเปลี่ยนเรื่องคุย สองสาวก็เม้าท์มอยกันอย่างสนุกสนานตามวัย ไม่กี่นาทีต่อมาเพื่อนคนอื่นๆ ที่เพิ่งมาถึงก็ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดทักทายกันราวกับนกกระจอกแตกรัง การได้อยู่กับเพื่อนๆ ก็ทำให้มารียันลืมชู้รักของเธอไปได้ไม่มากก็น้อย ยังดีกว่าจมปลักกับเรื่องราวของเขา แม้กระทั่งหลังจากกลับมาจากสิงคโปร์ก็ไม่ได้ติดต่อกันเลย เธอก็ยังคงคิดถึงเขาเสมอตลอดเวลา กาย บริพัตน์กายชล เจ้าของบริพัฒน์ธนกิจยานยนต์ บริษัทผลิตชิ้นส่วนรถยนต์ยักใหญ่ที่เติบโตขึ้นแบบก้าวกระโดดจนเรียกเสียงฮือฮาจากคนทั้งประเทศ เขามีพร้อมทุกอย่าง มีอำนาจ มีอิทธิพล เงินทองมากมายที่ใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด ผู้ชายที่ไม่หยิบหย่ง จับอะไรก็กลายเป็นเงินเป็นทองสร้างชื่อเสียงให้คนอื่นๆ อิจฉา วิเชียรถือแคตตาล็อคแบบบ้านเข้ามาให้เลือก ทั้งที่ใจก็ได้แต่ถาม ทำไมเจ้านายของเขาชอบซื้อบ้

ปรีชญามาเยี่ยมพี่สาวตัวเองตามปกติ และเล่าเรื่องชีวิตคู่ที่ล้มเหลวให้พี่สาวฟัง ไม่ใช่เพราะอยากประณามตนเอง แค่อยากบอกความจริงให้กับคนที่ไว้ใจและรักยิ่ง ปรีชญาไม่เหลือใครที่ไว้ใจได้อีกแล้วนอกจากกังสดาลผู้เป็นพี่สาว “ทำไมล่ะปรี คุณกายก็เป็นคนดีนี่นา ทำไมไม่พยายามรักษาชีวิตคู่เอาไว้ คนอย่างคุณกายไม่ได้หากันง่ายๆ” “เราไม่ได้รักกันน่ะพี่กุ้ง” คนเป็นน้องตอบง่ายๆ “แล้วแต่งงานกันทำไม” “ก็เพราะตอนนั้นต่างคนก็ต่างต้องการใครสักคนล่ะมั้ง ฉันก็ต้องการเขา เขาก็ต้องการฉันไงพี่กุ้ง” “แล้วไอ้ความต้องการที่ว่าเนี่ยมันไม่ใช่ความรักหรอกหรือปรี” “ไม่ใช่ ปรีก็เพิ่งรู้ว่าเราไม่เคยรักกัน จะเหนี่ยวรั้งกันไว้ทำไมล่ะพี่กุ้ง” “หมายความว่าเธอมีคนใหม่แล้วสินะ” “อื้ม...ก็ทำนองนั้น ฉันกับแพททริกก็ไปกันได้ดีนะ ดีกว่าคุณกายเยอะ” “พูดอย่างกับคุณกายไม่ใช่คนดี” “เปล่าหรอก คุณกายเป็นคนดีนะพี่ แต่เราเข้ากันไม่ได้หลายเรื่อง เอาน่าพี่กุ้ง ถึงฉันจะหย่าขาดกับคุณกายแล้ว แต่ฉันก็ได้จากเขามาเยอะ พอจะตั

“สวัสดีครับ เราเคยเจอกันที่งานวันเกิดฤทัยนาคครับ” “อ้อ จริงด้วย แม่แก่แล้วก็อาจจะหลงๆ ลืมๆ ไปบ้าง อย่าถือสานะพ่อคุณ” “คุณน้ายังไม่แก่เลยนะครับ เป็นพี่ผมได้เลยด้วยซ้ำ” จิณณ์พูดความจริงตามที่เห็นกับตาทุกประการ “ชื่ออะไรหรือจ๊ะ” “จิณณ์ครับ ผมมีศักดิ์เป็นน้องของพี่กายครับ” “อ้อใช่ จำได้ รูปร่างหน้าตาก็มีส่วนคล้ายกัน แล้วนี่มากับมารีได้ยังไงจ๊ะ” มารียันที่ยืนยิ้มแป้นแร้นอยู่นานก็ตอบแทน “พี่จิณณ์ไปเจอมารีกับกิ๊กที่ห้างฯ จ้ะแม่ ก็เลยใจดีแวะรับมาส่งบ้านซะเลย” “ขอบใจนะ อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนสิจ๊ะ” เอ่ยชวนเพราะนึกถูกชะตากับชายหนุ่มหน้าตาดีคนนี้ “เอ่อ...” “ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะจ๊ะ” “ไม่ใช่ครับ ผมว่างไม่ได้ไปไหน ถ้าไม่ลำบากจนเกินไป ขอผมฝากท้องไว้สักมื้อนะครับคุณน้า” “ตามสบายเลยจ้ะ แต่รอสักครู่นะ น้ายังทำไม่เสร็จ อีกแป๊บเดียวจ้ะ” “ครับ” มารียันรู้สึกว่าแม่จะถูกใจจิณณ์เข้าแล้ว ดูจากสีหน้ายิ้มแย้มของแม่ แม่คงคิดว่าพี่จิณณ์เป็นญา

“เธอเป็นทาสของฉันมารียัน สัญญาเรายังไม่สิ้นสุด” “งั้นเหรอคะ มารีนึกว่ามันจบแล้ว” กายเม้มปาก ความสูงใหญ่ของเขาข่มร่างแบบบางให้เล็กกระจ้อยร่อย ไม่สนใจด้วยว่าจะมีปาปารัซซี่แอบถ่ายภาพของเขาส่งขายที่ไหนหรือเปล่า หรือหากจะยังมีคนไม่รู้ว่าเขาโสดแล้วคิดว่าคบชู้กับสาวน้อย กายก็พอใจจะให้เป็นแบบนั้น “เธอขาดฉันไม่ได้หรอกมารี ไม่มีใครมอบความสุขให้เธอได้นอกจากฉันเท่านั้น” “หลงตัวเอง” “เดี๋ยวนี้เธอกล้าหาญขึ้นมากนะ ปากเธอนอกจากจะหวานแล้วยังร้ายกาจขึ้นอีกด้วย” “เพราะมารีโตขึ้นกระมังคะ เลยรู้ว่าอะไรดี อะไรไม่ดี” “คิดจะกลับตัวเป็นคนดีหรือไง สายไปแล้วทาสสาวของฉัน เพราะฉันจะยิ่งพันธนาการเธอให้ดิ้นไม่หลุด” ลมหายใจของเธอร้อนผ่าวจนต้องแย้มกลีบปากออกจากกัน ตาสบตาและเห็นความนัยที่พร่างพรูในแววตา ก็ยิ่งทำให้ร่างกายเย็นๆ ร้อนเร่าเหมือนยืนอยู่ใกล้ๆ กระทะทองแดง กายจ้องเข้าไปในแววตาคู่ที่ไม่เคยมองเขาต่างจากเดิม ยังคงรักและเทิดทูนให้เขาเป็นนายของเธอเสมอ สองมือประคองต้นคอระหง ปลายนิ้วก้อยเกลี่ยไปทั่วแอ่งชีพจรปร

“ไปอะไรกันนานๆ กิ๊กก็ใช่ว่าจะชอบเที่ยวกลางคืนหรอกนะพ่อ” “ก็ดีแล้วที่ไม่ชอบ นี่มากับใคร หนูมารีมาส่งรึ” จิณณ์ได้ยินก็ลงไปไหว้พ่อกฤษณา แม่ของเธอออกมาจากบ้านคงจะได้ยินเสียงพ่อกระมัง เขาจึงไหว้แม่ของเธอด้วย “สวัสดีครับ ผมชื่อจิณณ์ครับ” “ใครน่ะกิ๊ก แฟนใหม่เอ็งหรือไง” พ่อถามตรงๆ ตามประสาคนซื่อ “ไม่ใช่ๆ นี่เพื่อนรุ่นพี่ของมารีจ้ะพ่อ แม่ เขาผ่านมาทางนี้ก็เลยแวะมาส่ง” กฤษณาแก้ตัวเสียงระรัว “เรอะ ถึงจะเป็นแฟนใหม่พ่อกับแม่ก็ไม่ว่า แค่อยากให้ระวังตัวไว้บ้าง ดูกันนานๆ อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจ” “จ้ะพ่อ” กฤษณาทำหน้าไม่ถูก เฉไฉหันไปไล่จิณณ์กลับบ้าน “กลับได้แล้วมั้งคุณ” “เอ้อ...” จิณณ์นึกถึงมารียันขึ้นมา เขาควรจะกลับไปรับเธอเผื่อเพื่อนๆ จะมาส่งบ้านกันไม่ไหว “ไหนๆ ก็มาแล้ว เข้าบ้านก่อนสิคุณ” แม่ของกฤษณาเอ่ยปากเชิญ อยากทำความรู้จักชายหนุ่มหน้าตาดีและคงฐานะดีให้มากกว่านี้ “แม่เขาต้องรีบกลับน่ะ” คนไม่อยากให้อยู่ก็เอาแต่จะไล่ “รีบร้อนไปไหนล่ะพ่อหนุ่ม นั่งพักเสียก่อนดีกว่ามั้ง”