Lahat ng Kabanata ng พันธนาการรักนายก้อนหิน: Kabanata 21 - Kabanata 30

"ตำรวจมาครับนาย"นธีวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาภายในห้องนอนของผู้เป็นเจ้านายเพื่อมาแจ้งข่าวที่ไม่ค่อยจะดีนัก ตำรวจกำลังจะบุกขึ้นมาถึงบนชั้นสามนี้แล้วหลังจากที่นายใหญ่เจ้าของไร่ศีขรินที่แท้จริงเปิดทางให้เข้ามาภายในไร่ได้ และเจ้านายของเขากำลังจะโดนจับกุมข้อหาเป็นโจรลักพาตัว"อะไรกันอีกวะ"ภูผาที่ยังคงมีแอลกอฮอล์ในเลือดสูงกว่าเกณฑ์มาตรฐานอยู่มากลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดที่มีคนมาปลุกให้ตื่นสายตาคมที่แดงก่ำจ้องมองไปยังนธีเพื่อคาดโทษก่อนจะลุกเดินออกจากห้องนอนไปเพื่อไปจัดการกับคนที่เป็นต้นเหตุให้เขาอารมณ์เสีย"จับตัวเอาไว้อย่าให้คนร้ายหนีไปได้"ตำรวจนับสิบคนเข้าล้อมจับภูผาที่กำลังเดินลงบันไดมาจากชั้นบนสุดของบ้านตามหมายจับคดีลักพาตัวที่มีหลักฐานแน่นหนาที่สามารถทำให้คนอย่างภูผายอมจำนนได้"ปล่อยกู"ร่างหนาแสนแข็งแรงที่ถึงแม้จะยังเมาอยู่เหวี่ยงร่างของตำรวจหลายคนกระเด็นตกบันไดไปด้วยความโมโหที่ตำรวจพวกนี้เข้ามาจับตัวเขา"หยุดบ้าสักทีเถอะภูผา"เสียงหนาอันแสนน่าเกรงขามของพ่อเลี้ยงอาทิตย์ตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่างของบ้านด้วยถึงไม่เห็นเหตุการณ์ที่ด้านบนว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็รู้ดีว่าลูกชายคนโตที่เลี้ยงดูมาตั

"อือ"ร่างบางที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากในห้องน้ำที่อยู่ภายในห้องนอนพร้อมกับฮัมเพลงเบาๆอย่างอารมณ์ดีที่วันนี้เธอไปได้ข่าวคราวเกี่ยวกับภูผาไปในที่ดีว่าเขาไม่ใช่คนขี้คุกอีกต่อไปถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้อยู่แถวนี้แล้วก็ตามแต่แล้วเสียงเพลงเบาๆนั้นก็เงียบลงอย่างกะทันหัน ปากบางของเธอถูกมือหนาที่โผล่ออกมาจากมุมมืดปิดปากเอาไว้ส่วนลำตัวก็ถูกแขนอีกข้างที่แข็งแรงกว่าเธอหลายเท่าเกี่ยวรัดเอาไว้แน่นอลิสสารู้ในทันทีว่าคนที่แอบเข้ามาจับตัวเธอถึงในห้องนอนนี้เป็นใครด้วยกลิ่นกายของเขาที่เธอต้องยอมรับว่ามันหอมมากๆโชยเข้าจมูกของเธอเต็มๆถึงเธอจะรู้ว่าเขาคือใครแต่เธอก็ไม่ยอมให้เขาจับตัวเธอ เธอทั้งดิ้นทั้งหาทางเอาตัวรอดจนผ้าเช็ดตัวที่ห่อตัวอยู่ใกล้จะหลุดออกจากตัวเต็มทน"คิดถึงผัวบ้างไหม"มือหนาของภูผาข้างที่กอดเกี่ยวร่างบอบบางของเธอเอาไว้อดใจไม่ไหวเมื่อมีของอวบอิ่มมาอยู่ตรงหน้า เขาขยับมือเข้าบีบเคล้นนมเต้าสวยของเธอทันทีส่วนด้านบนเขาก็ใช้ปลายจมูกโด่งเป็นสันไล่สูดความหอมไปตามพวงแก้มขาวของเธอด้วยเขาโหยหากลิ่นหอมชื่นใจนี้มาหลายวันแล้ว"อือ อือ"เธอพยายามดิ้นราวกับอยากเอาตัวรอดไปจากตรงนี้เพื่อสร้างเกราะปกป้องใ

"หนูจะแต่งงานกับเขา"น้ำเสียงของอลิสสาเปล่งออกมาด้วยความอยากลำบากเหมือนกับมียาพิษมาจุกอยู่ตรงอกของเธอด้วยเธอนั้นยังคงรักธาวินทร์อยู่เต็มอกแต่กลับต้องตัดสินใจแต่งงานกับคนที่ทำร้ายเธอจนจิตใจพังยับเยิน"ไม่นะลูก"คณิตดึงบุตรสาวเพียงคนเดียวของเขาเข้ามากอด สองมือหนาของเขาลูบศีรษะและแผ่นหลังของเธอเบาๆ เพื่อเรียกสติของเธอ ด้วยสิ่งที่เธอตัดสินใจออกมานั้นมันเหมือนกับเป็นการทำให้ตัวเธอเองต้องตายทั้งเป็น พ่ออย่างเขาที่อุทิศทั้งชีวิตเพื่อดูแลลูกสาวเพียงคนเดียวคนนี้ทนเห็นให้มันเกิดขึ้นไม่ได้"หนูจะปล่อยให้คุณพ่อตกอยู่ในอันตรายไม่ได้"อลิสสาปล่อยให้น้ำตาของเธอไหลลงบนอกของผู้เป็นพ่ออย่างมิอาจจะกลั้นเอาไว้ได้ด้วยรู้ดีว่าชีวิตนับต่อจากนี้คงเหมือนตกนรกทั้งเป็น แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นเพราะภูผาคงไม่ปล่อยทั้งเธอและพ่อของเธอไปง่ายๆ แน่ถ้าเขายังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ"พ่อเป็นตำรวจคนอย่างมันทำร้ายพ่อไม่ได้หรอก"คณิตไม่มีวันยอมให้ลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาไปตกนรกแบบนั้นทั้งที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าสู้อะไรคนบ้านนั้นไม่ได้เลย แค่เขาขยับตัวคนบ้านนั้นก็ใช้อำนาจที่มีอยู่ล้นมือเขี่ยเขาออกจากราชการได้แล้ว"คุณพ่อก็รู้ว่าเ

"เธอชอบสบู่แบบไหน"มือหนาลูบไล้ไปมาอยู่บนก้นงอนๆ ของเธอ และท่อนเอ็นยักษ์ที่ชูชันสู้สายน้ำจากฝักบัวถูกไถอยู่แถวๆ เอวคอดกิ่วของเธอ พร้อมด้วยริมฝีปากหนายังคงจุมพิตไปตามแผ่นหลังหอมๆ ของเธอไปทั่วตามที่ใจเขาอยากจะไป"หนูไม่รู้"อลิสสาได้แต่ส่ายหน้าไปมาเมื่อสมองของเธอไม่อาจจะคิดอะไรออกด้วยจิตใจเธอไปจดจ่ออยู่ที่ดุ้นแข็งๆ ของเขาที่กำลังเสียดสีไปมาอยู่แถวๆ เอวของเธอดุ้นใหญ่นั้นมันน่ากลัวเป็นที่สุดสำหรับเธอเพราะเมื่อมันเข้ามาในตัวเธอคราวใดเธอจะต้องเสียวแทบขาดใจคราวนั้น"เดี๋ยวฉันเลือกให้"เขาเอื้อมมือไปกดสบู่เหลวใส่อุ้มมือจนเต็มแล้วนำกลับมาชโลมไปทั่วเรือนร่างอรชรของเธอจนเกิดฟองขึ้นมากมายและกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วห้องน้ำ"คุณ"มือหนาของเขาเริ่มขยับมาทางด้านหน้าของเธอ เริ่มลูบไล้ไปทั่วอย่างไร้ทิศทางและเริ่มมีเสียงครางในลำคอเบาๆ เกิดขึ้น เขาเริ่มจะไม่น่าไว้ใจจนเธอต้องร้องท้วงออกมา เพราะถ้ามีอะไรกับเขาอีกรอบเธอกลัวว่าจะเดินออกจากห้องน้ำไม่ไหว"ถูขี้ไคลเสียบ้างสิสาวน้อย"ภูผาออกคำสั่งให้มือหนาทั้งสองข้างของเขาวางบนหน้าขาอ่อนของเธอพร้อมกันแล้วลูบไล้ขึ้นมาด้านบนอย่างช้าๆ โดยมีสายน้ำไหลตีมือของเขาเบาๆ เนื้อ

"หมดเวลาเล่นของเธอแล้วอลิสสา"ร่างหนาแสนกำยำของภูผาวิ่งตามร่างบางของอลิสสาจนตามเธอทันเมื่อเขาเริ่มที่จะเอาจริงเขารวมร่างบางขึ้นพาดไว้บนบ่าหนาแล้วกลับหลังหันเพื่อจะเดินกลับบ้าน ด้วยช่วงสายของวันนี้เขามีงานต้องทำไม่มีเวลาที่จะวิ่งเล่นกับเธอต่อแล้ว"ปล่อยนะ ปล่อยสิ ไอ้คนนิสัยไม่ดีปล่อยฉันนะ"สองมือของอลิสสาออกแรงทุบไปตามแผ่นหลังของเขาด้วยแรงที่เธอมี แรงบ้างเบาบ้างแล้วแต่จังหวะแต่ก็เข้าเป้าทุกครั้งไป"หยุดเสียทีเถอะอลิสสา"เสียงหนาตะคอกใส่เธอเสียงดังด้วยเขานั้นเริ่มจะรำคาญกับการกระทำของเธอจนจะอดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว"ไม่"เสียงหวานตะเบ็งเสียงดังสู้กับเขาอย่างไม่ยอมและไม่กลัวเพราะในใจของเธอยังมีแต่ความไม่พอใจเขาอยู่"แล้วจะเอายังไง"เขาวางร่างบางลงใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อายุน่าจะเกินร้อยปีเพื่อจะเคลียร์เรื่องที่เธอตบหน้าเขาแล้ววิ่งหนีมาให้จบ เพราะถ้าปล่อยเอาไว้แบบนี้เธออาจจะคิดหนีออกจากไร่และทำให้เขามีเรื่องปวดหัวไม่หยุดไม่หย่อนอีก"ฉัน"ใบหน้าหวานที่เลอะเทอะไปด้วยคราบน้ำตารีบก้มหน้าหลบสายตาอันทรงเสน่ห์ที่จ้องมองมาอย่างไม่ลดละของเขาแต่ยังคงมีสีหน้าบึ้งตึงอยู่ ด้วยเธอแพ้อย่างหนักทุกครั้งที่ถูกเขาจ้อง