ฉันเป็นเด็กท่านประธาน ( NC 18+) のすべてのチャプター: チャプター 51 - チャプター 60

หลังจากตกใจเรื่องตำแหน่งงานใหม่ของเขายังไม่หาย เบ๊บพาฉันมาที่บ้านของเขา ซึ่งตั้งอยู่ในเขตของคนรวย คงไม่ผิด บ้านอยู่ในหมู่บ้านขนาดใหญ่ นี่มันหมู่บ้านของคนรวยชัด ๆ เพราะแต่ละหลังเนื้อที่ไม่ต่ำกว่าหนึ่งไร่ หน้าประตูทางเข้าบ้านมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอย่างแน่นหนา “เบ๊บ นี่บ้านพ่อกับแม่เบ๊บจริง ๆ นะคะ” “น่าจะจริงนะ แต่พี่ก็ไม่เคยตรวจดีเอ็นเอนะว่าใช่ลูกพ่อแม่จริงหรือเปล่า โอ๊ย!” ฉันตีแขนเขาอย่างแรงคนกำลังตื่นเต้นยังจะมาพูดเล่นอีก “มันใช่เวลาพูดเล่นไหมคะ” “เห็นว่าบี๋เครียด ไม่ต้องเครียดนะคะ บ้านพี่สบาย ๆ” “ไม่เครียดได้ไง หนูเป็นคนทำให้พี่ออกจากงาน” คิดถึงเรื่องนี้ทีไรฉันรู้สึกไม่สบายใจทุกครั้ง “พี่บอกแล้วไง อย่าคิดมากนะครับเข้าบ้านกันเถอะ” เบ๊บจอดรถที่หน้าประตูเข้าบ้านจากนั้นก็มีคนนำรถไปเก็บ นี่เขาเป็นเจ้าชายปลอมตัวมาหารักแท้หรือเปล่านะ “แพร” เสียงเรียกของอิงดาวดังขึ้น แหมไม่ยอมบอกเลยนะว่าที่จริงแล้วพี่ชายตัวเองรวย “อิง พ่อแม่พี่อรรถจะโกรธเราไหม” ฉันกระซิบถามซึ่งคิดว่าอิงดาวน่าจะรู้เรื่องของเบ๊บเหมือนกัน “โกรธมาก แพรเตรียมตัวเลย” อิงดาวบอก ก่อนจะโดนเขาผลักหัว “โอ๊ย! พี่อรรถ”

การฝึกงานของฉันเข้าเดือนที่สี่แล้ว อีกแค่เดือนเดียวการฝึกงานของฉันจะจบลงแล้ว และเรื่องของฉันกับท่านประธานไม่ต้องเป็นความลับอีกแล้ววันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง ฉันเดินทางล่วงหน้าไปก่อนรถบัสของบริษัท โดยอ้างกับทุกคนว่าไปกับพี่แจ่มใส ส่วนเจ้ติ๊กกี้กับเจ้ลิลลี่ขับรถไปกันเอง แต่ทั้งสองก็แวะกินข้าวกับพนักงานในร้านอาหารกลางวันก่อนเข้าพักที่รีสอร์ตแห่งหนึ่งในอำเภอแกลง จังหวัดระยองไม่ต้องกังวลใจเรื่องห้องพัก เพราะรายชื่อของฉันพักกับพี่แจ่มใส ส่วนตัวจริง ๆ ของฉันอยู่ห้องเดียวกับบอส เพราะห้องที่พี่แจ่มพักคือบ้านหลังเดียวกับท่านประธานพักนั่นแหละ “เบ๊บ คืนนี้มีการแสดงด้วยนะ” คืนนี้แผนกของฉันมีการแสดงโชว์ เป็นการแสดงมายากล ที่เจ๊ติ๊กกี้ฝึกฝนมาเป็นอย่างดีโดยฉันเป็นผู้ช่วย ส่วนแผนกอื่น ๆ ฉันก็ได้ยินว่ามีการส่งเข้าแข่งขันกันหลายทีมเหมือนกัน คืนนี้นอกจากมีการแสดงแล้วยังมีการแต่งการชุดแฟนซี ธีมวันนี้คือให้แต่งแบบธีมผีไทย เพราะเพิ่งผ่านเทศกาลวันฮาโลวีนมาไม่นาน พวกฉันทั้งสี่คนจึงมาแต่งตัวที่ห้องของพี่แจ่มใส เพราะรู้ว่าไม่มีใครกล้ามาที่บ้านของบอส พวกเราจะได้แต่งกันเต็มที่ ไม่มีใครแอบดู

“คู่หมั้น!” สีหน้าของทั้งสองคนซีดยิ่งกว่าหน้าผีของฉันอีก อยากจะปล่อยวางนะ แต่พี่สองคนนี้เกินเยียวยาจริง ๆ“เออ! ใช่น่ะสิ แกสองคนเตรียมตัวเลย” เสียงเจ้ติ๊กกี้ตะคอกทั้งสองคน ส่วนฉันถูกอุ้มออกมาจากงาน พี่พยาบาลที่ประจำบริษัทซึ่งจะตามมางานเลี้ยงด้วยทุกปีเข้ามาตรวจดูอาการของฉัน“เลือดกำเดาไหลเพราะแรงกระแทกน่ะค่ะ เอาเจลประคบน่าจะดีขึ้นค่ะ” พี่พยาบาลอธิบายให้ฉันกับเบ๊บฟัง สีหน้าของเขายังไม่ดีขึ้น คงเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเจ็บตัวถึงขั้นเลือดตกยางออกตั้งแต่คบกันมาหลังจากพี่พยาบาลเข้ามาดูแลฉันกลับเข้าไปร่วมงานแล้วปล่อยให้ฉันนั่งประคบเจลเย็นอยู่ ซึ่งกำลังหงุดหงิดไม่หาย ไม่พอใจน่าจะเป็นท่านประธานนี่แหละ“เบ๊บ อย่าอารมณ์เสียเลยนะคะ”“จะไม่ให้อารมณ์เสียได้ยังไง จมูกเกือบหัก แม่งไล่ออกให้หมด” เขาว่าออกมาอย่างเหลืออด หากเขาจะไล่ใครออกฉันก็คงไม่ห้าม ไม่ได้ใจดีขนาดที่ต้องเก็บคนนิสัยไม่ดีอย่างนั้นไว้ในที่ทำงานหรอกนะ“ปล่อยให้พี่แจ่มจัดการเถอะค่ะ อย่าคิดมากเลย” ฉันรู้ว่าพี่แจ่มใสจัดการสองคนนั้นได้แน่นอน ไม่ต้องถึงมือเขาหรอก“ไม่ไปหาหมอแน่นะ” เขาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เพราะฉันยืนยันว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก

ฉันเดินกลับมาที่ห้องทำงานของเจ้ติ๊กกี้ เพราะตอนนี้ยังไม่อยากคุยกับเขา ไม่อยากแสดงความก้าวร้าวออกมาให้เขาเห็น หรือแม่นี่จะเป็นเจ้ากรรมนายเวรฉันมาตั้งแต่ชาติไหนถึงจองเวรไม่เลิกไลน์กลุ่มสวยสตรอง Baby แปลว่าที่รัก : เนยมาทำงานที่เดียวกับฉัน มาเป็นผู้ช่วยเลขาเบ๊บแจ๊ดจี้ : เอ๊ย! ได้ไงวะ ทำไมโลกกลมอย่างนั้นครีมมี่ : แพรก็ต้องระวังตัวนะอีนี่ มันไว้ใจไม่ได้ พี่อรรถเขาต้องรู้เรื่องนี้ แกต้องเล่าให้เขาฟังนะBaby แปลว่าที่รัก : ฉันต้องเล่าจากตรงไหน ฉันไม่อยากให้ยายนี่เข้ามาในชีวิตฉันเลยแก ฉันเกลียดแจ๊ดจี้ : ฉันเข้าใจแกครีมมี่ : ฉันก็เข้าใจ แต่แกเชื่อเถอะพี่อรรถเขาไม่เหมือนไอ้มินหรอกแกBaby แปลว่าที่รัก : ฉันรู้แต่ฉันก็ไม่อยากให้เขาเข้าใกล้มันอยู่ดีแจ๊ดจี้ : ใจเย็น ๆ นะแกเดี๋ยวคืนนี้ค่อยวิดีโอคอลนะ หัวหน้าฉันเรียกแล้วเสียงเจ้ติ๊กกี้กำลังสั่งงานพี่เตชินทำให้ฉันกลับมาอยู่กับหน้าจอคอม ความรู้สึกตอนนี้มันตีกันไปหมด ฉันกำลังอิจฉา หรือฉันกำลังกลัว ภาพในวันวานที่เพื่อน ๆ หลายคนตีตัวออกห่างฉัน มีเพียงแจ๊ดกับครีมเท่านั้นที่อยู่เคียงข้างฉัน แม้แต่คนที่ได้ชื่อว่าแฟนยังไม่เข้าข้างฉันภาพเหล่านั้นมันบั

“แพรเป็นคนนิสัยไม่ดี แล้วคุณจะเสียใจที่รักเธอ”“ฉันนิสัยไม่ดียังไง คนนิสัยไม่ดีคนนี้ไม่ใช่เหรอที่จ่ายค่าเทอมให้เธอ คนนิสัยไม่ดีคนนี้แหละที่ให้คนขับรถพาแม่เธอไปหาหมอ” สีหน้าทั้งเบ๊บและเนยตกใจที่เห็นฉันออกมาจากห้องเล็ก“บี๋” เขาเข้ามากอดปลอบฉันอย่างเอาใจ ลูบแขนฉันคงเพราะกลัวฉันโมโห“เพราะแกรวยไงเรื่องแค่นี้แกก็ไม่ได้ลำบากอะไร”“ออกไปได้แล้ว พี่แจ่มพาแม่นี่ออกไป” ฉันยังไม่ได้พูดอะไรต่อ เบ๊บก็รีบสั่งพี่แจ่มใสให้พาเนยออกไป สายตาของเนยยังมองมายังฉันด้วยความเกลียดชัง ไม่นานพี่แจ่มใสก็พาเนยออกไปจากห้อง“บี๋ อย่าไปสนใจคนบ้าเลยนะครับ” เขากอดเอวฉันแน่น“เบ๊บขอบคุณนะคะ ที่อยู่ข้างหนู” ฉันรู้สึกขอบคุณเขามาก ถึงฉันจะไม่ได้เล่าอะไรให้เขาฟังเลยแต่เขากลับเข้าข้างฉัน เข้าข้างชนิดที่ว่าออกตัวล้อฟรีกันเลยทีเดียว“ยิ้มได้แล้วนะครับ เราไม่ควรให้ค่า คนที่ไม่มีค่าครับ บางคนผ่านเข้ามาสร้างความเจ็บปวดให้เรา ให้เขาทำร้ายเราแค่ในอดีตพอ เขาไม่ได้มีค่าอยู่ในอนาคตกับเรา” ฉันยิ้มให้กับคำพูดของเขา ไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าตอนอยู่กับเขาฉันมีความสุขแค่ไหน เพราะเขาเป็นอย่างนี้สินะเรื่องราวของเนยพัดผ่านไปเหมือนกลิ่นขยะเน่าท