All Chapters of รักมัดใจนายวายร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

"เสร็จแล้ว..."ริมฝีปากปากสีหวานเอ่ยบอกเพื่อนด้วยเสียงสดใส ก่อนจะยกอาหารมาวางเรียงรายไว้บนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ กลิ่นอาหารลอยอบอวลชวนให้อยากอาหาร"ทำเยอะขนาดนี้...กินทั้งหมู่บ้านเหรอแก"ปรายฟ้ากล่าวแซวเพื่อน"แล้วพี่แกล่ะ...ถึงหรือยัง?"เพียงฝันเอ่ยถามเพราะกลัวว่าถ้าช้ากว่านี้อาหารจะเย็นชืดแล้วเสียรสชาติ"ถึงแล้วแหละกำลังขึ้นลิฟต์มา"ออดดดด!!!เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น ก่อนที่ปรายฟ้าจะเป็นคนไปเปิดประตู ส่วนเพียงฝันก็ตักข้าวใส่จานรอ"หื้ม...หอมน่ากินจัง...ทำอะไรบ้างเนี้ย"เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นทันทีที่น้องสาวเปิดประตูให้ กะจะทำคะแนน ชมไว้ก่อน เพื่อเอาอกเอาใจเจ้าของห้องคนใหม่ตอนนี้"ก็...อย่างที่เห็นเลยค่ะ..."เพียงฝันกล่าว ก่อนจะ เดินไปที่ตู้เย็นเพื่อเตรียมน้ำใส่แก้วสำหรับทุกคน"มาครับพี่ช่วย...ฝันไปนั่งรอที่โต๊ะเลยเดี๋ยวพี่จัดการเอง"ปราณกล่าวพร้อมกับแย่งแก้วในมือของเธอมาถือไว้ และมันเป็นโอกาสที่ทำให้มือของเขาได้สัมผัสมือนุ่มๆ ของร่างเล็ก แม้จะเพียงเสี้ยววินาทีเดียวก็ตาม แค่นี้ก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาแล้ว"เชี้ย!! มืออย่างนุ่ม!!"ปราณเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆ หลังจากที่ร่างบางนั้นไปนั่งรออยู่ที่โต

ร่างเล็กรีบเดินไปที่รถของปราณที่จอดอยู่หน้าคอนโดหรู แต่ทันทีที่ปราณกดรีโมทเปิดรถ เพียงฝันก็เปิดประตูหลังเข้าไปนั่งทันที ซึ่งมันทำให้ปราณขมวดคิ้วมุ่น"มานั่งหน้า...ถ้ารับคำท้าก็มานั่งข้างหน้ากับพี่...""ไม่ค่ะ...หนูจะนั่งตรงนี้...ถ้าไม่ให้หนูนั่งตรงนี้หนูจะไปเอง""เธอกลัวหวั่นไหวให้พี่ใช่ไหม...เลยไม่อยากอยู่ใกล้ๆ พี่...ใช่หรือเปล่าล่ะ?"ปราณยกยิ้มร้าย พร้อมกับน้ำเสียงยั่วยุคนตัวเล็ก"หนูไม่ได้กลัว!!"ร่างเล็กเชิดหน้าตอบ"ไม่ได้กลัวก็มานั่งข้างหน้า...เพื่อพิสูจน์ว่าเธอจะไม่มีทางหวั่นไหวให้คนแบบพี่"ปราณเริ่มปั่น และทำท่าท้าทายร่างเล็ก เขารู้อยู่แล้วว่าคนแบบเธอแม้จะตั้งแง่ใส่เขาแต่เธอไม่ชอบให้ปราณมาดูถูกเธอแบบนี้พรึ่บ!!ร่างเล็กลุกออกมาจากหลังรถ พร้อมกับเดินไปเปิดประตูด้านหน้าออกแล้วนั่งลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ นี่เขาตั้งใจที่จะบังคับให้เธออยู่ใกล้ชิดเขาชัดๆ ทั้งที่เธอพยายามเว้นระยะห่างแล้ว"หึๆ ...เด็กน้อย...แล้วพี่จะคอยดูว่าเธอจะทนใจแข็งไปถึงเมื่อไหร่"ปราณเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์หลังจากที่ปิดประตูรถแล้วเดินอ้อมไปอีกฝั่งของคนขับ และคำพูดนั้นเธอไม่ได้ยินแต่พอเข้ามานั่ง อยู่ๆ ปราณก็เอนตั

หมับ!!"พะ...พี่ปราณทำอะไรคะ?"เพียงฝันเบิกตาโต เมื่อคนตัวสูงจับมือเธอไปจับตรงไหล่กว้างของเขา ที่ตอนนี้เหมือนจะมีรอยช้ำจางๆ อยู่ แต่พอมือของปราณปล่อยมือเล็ก ฝ่ามือเล็กกลับร่วงลงไปจับหน้าอกหนั่นแน่นของเขาแทน "เฮือก!!"เธอมองตามมือตัวเองแล้วเงยหน้าไปจ้องเขาที่เอาแต่ยกยิ้มพอใจอยู่ ดวงตากลมเบิกโตยิ่งขึ้นก่อนจะรีบชักมือออกทันที"แหม...อยากจับหน้าอกก็ไม่บอกกันดีๆ"ปราณเอ่ยแซว แล้วมองคนตรงหน้าที่ใบหน้าเริ่มแดงลามไปจนถึงใบหู ยิ่งเธอเขินมันยิ่งดูน่ารักเข้าไปใหญ่"ใครจะอยากจับ...แล้วมันก็แค่ช้ำ...พี่ก็ไปทายาเอาเองก็แล้วกัน"เพียงฝันเอ่ยก่อนจะลุกขึ้น การกระทำที่ดูประหม่าของเธอ มันสร้างความพอใจให้ปราณอยู่ไม่น้อย แต่ก่อนที่เธอจะก้าวขาออกไป มือของปราณก็คว้ามือเล็กเอาไว้เสียก่อนพร้อมกับกระตุก แต่ดูเหมือนจะกระตุกแรงเกินไป เลยทำให้เธอนั้นเซถลาเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขาแทน แผ่นหลังของเธอสัมผัสเข้าไปที่หน้าอกเปลือยเปล่าของปราณ หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำรุนแรง อย่างกับมันจะกระเด็นออกมาข้างนอก และยิ่งใบหน้าหล่อๆ นั้นยื่นเข้ามาใกล้ๆ ใบหูของเธอ ลมหายใจเป่ารดไปที่ลำคอระหง ยิ่งทำให้เธอรู้สึกประ

"ไปนั่งรอที่โต๊ะ...เดี๋ยวพี่เอาอาหารใส่จานให้...จะได้กินแล้วรีบไปเรียน"ปราณพูดเองเออเองเสร็จสรรพ จากนั้นก็หิ้วถุงอาหารไปจัดเตรียม โดยทุกการกระทำของเขานั้นถูกร่างเล็กคอยจับตามองเป็นระยะๆ "ที่ท้องร้อง ไม่ได้แปลว่าหิวทุกครั้งก็จริง...มันเกิดจากกระบวนการของสมองถ้ามีอาหารเพียงพอ...สมองก็ไม่ต้องกระตุ้นกระเพาะอาหารว่าหิวหรอกจริงไหม?""หนูกินไปเยอะต่างหาก...กระเพาะเลยกำลังคลุกเคล้าอาหารในลำไส้ เพื่อย่อย"เธอยังคงเถียงข้างๆ คูๆ ร่างสูงอีก"เพราะเธอโกหกว่ากินแล้วไง...กินข้าวกับพี่มันไม่ได้แย่หรอกนะ...หิวก็บอกว่าหิว...อย่าทำอะไรให้มันซับซ้อนนักเลย...ก็เหมือนชอบพี่...ชอบก็บอกว่าชอบ"ประโยคสุดท้ายเขาตั้งใจจะกวนร่างเล็ก"หนูไม่เคยชอบพี่ค่ะ...นี่คือกระบวนการของสมองที่สั่งให้หนูตอบแบบนี้!"เธอย้ำเสียงแข็ง"อีกหน่อยก็ชอบ...และพี่จะทำให้เธอชอบพี่ให้ได้!"ปราณเอ่ยอย่างมั่นใจ ก่อนจะวางอาหารบนโต๊ะแล้วนั่งลงตรงข้ามร่างเล็กทันที"มั่นใจขนาดนั้น?""1เดือนของเรา...ถ้ามั่นใจว่าใจแข็งสู้พี่ได้...ก็ให้พี่ลองมาจีบเธอดูสิ...พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะทำให้เธอชอบพี่ได้ไหม...หรือที่เธอพยายามออกห่างพี่เพราะเธอไม่มั่นใจพอ

"แก...ฉันว่าข้อมูลมันยังไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่เลยอะ...หาเพิ่มอีกหน่อยไหม?"เพียงฝันเอ่ยถามปรายฟ้า ที่กำลังนั่งพิมพ์หัวข้อและข้อมูลที่รวบรวมมาได้อย่างจดจ่อ"อืม...ฉันก็คิดว่ามันยังน้อยไปจริงๆ นั่นแหละ""กินอะไรก่อนไหม...เดี๋ยวฉันสั่งให้"แดนเทพเอ่ยถามสาวๆ"กูไม่กินนะ...รีบทำรีบกลับ...อย่าลีลา"และนี่คือเสียงฮันเตอร์ พูดน้อย แต่พูดทีมีอึ้ง"งานยังไม่เสร็จเลย แล้วนี่ก็เริ่มมืดแล้วด้วย...ทำมาตั้งนานแล้วพักก่อนก็ได้มั้ง...มีเวลาอีกตั้งเยอะ"แดนเทพตอบ"ฉันเห็นด้วยกับฮันเตอร์นะแดนเทพ"ปรายฟ้ากล่าวและนั่นก็เรียกสายตาของฮันเตอร์ให้หันไปมองร่างเล็กที่เห็นด้วยกับเขา แต่สายตานั้นก็เรียบนิ่งไม่ได้แสดงสีหน้าหรืออาการใดๆ ออกมา"สั่งพิซซ่าไปและ"แดนเทพตอบอย่างเอาแต่ใจ ไม่สนใจความคิดเห็นคนอื่น กดสั่งอาหารทันทีอย่างที่ปากบอก"ถ้าไม่ช่วยทำงาน...ก็ไม่มีชื่อในกลุ่ม"ปรายฟ้าพูดให้แดนเทพได้ยิน"ก็ช่วยอยู่นี่ไง ฉันมีหน้าที่รวมเล่ม จัดรูปเล่ม"แดนเทพกล่าว"งานง่ายๆ แบบนั้นใครๆ เขาก็ทำได้ไหมแดน...มาช่วยหาข้อมูลนี่มาถ้าว่างนักน่ะ">ปรายฟ้าตื้อดึ่งๆเสียงออดหน้าห้องดังขึ้น ทำเอาแดนเทพที่กำลังจะไปนั่งลงข้างๆ เพียงฝันชะงัก