All Chapters of รักมัดใจนายวายร้าย: Chapter 1 - Chapter 5

"พี่เทม...ฝันรออยู่นะ..."[ฝัน...พี่ไม่รับไม่ได้แล้ว...ฝันโบกรถกลับเองนะ]"พี่เทม...แต่นี่มันดึกแล้วนะ...แล้วมันไม่มีรถแล้ว..."[อ๊าส์...แค่นี้นะ...พี่ไม่ว่าง] เสียงกระเส่าของเทมหรือแฟนของเพียงฝันเอ่ยขึ้นก่อนจะรีบตัดสายไป"อีกแล้ว...ทิ้งฉันให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว...นี่ฉันยังเป็นแฟนเขาจริงๆ ใช่ไหม?"ร่างบางใบหน้าอ่อนหวานเอ่ยขึ้นกับตัวเองท่ามกลางความมืดของท้องฟ้าร่างเล็กแสนอรชรหย่อนก้นลงนั่งที่ป้ายรถเมล์ ที่ตอนนี้แทบจะไม่มีรถวิ่งผ่านไปมาเลย"ปราย...แกว่างไหม...มารับฉันหน่อยได้ไหม...พี่เทม..."[อีกแล้วเหรอฝัน...มันผิดนัดอีกแล้วเหรอ...เลิกกับมันเถอะผู้ชายแบบนี้น่ะ...แล้วนี่แกอยู่ไหน?] เสียงเพื่อนสนิทเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง"ป้ายรถเมล์...แถวๆ ร้านกาแฟที่ฉันทำงาน"[อ้อ...แป๊บนะแก...เดี๋ยวขอโทรหาเฮียก่อนว่ายังอยู่แถวนั้นไหม...]4ทุ่ม15"หมอปราณคะ...ตารางวันนี้ไม่มีอะไรแล้วนะคะ...จะออกเวรเลยไหมคะ"เสียงเลขาเอ่ยรายงานปราณ หมอทั่วไปที่พ่วงตำแหน่งผู้บริหารโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง"ครับ...ออกเลยครับ""ค่ะ...ไม่ทราบว่า...รับกาแฟไหมคะ""ไม่ครับ...ขอบคุณครับ"ปราณเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก่อนจะเดิน

"อ้อ...ดีแล้ว...มีแพทชั่นมันดูมีเสน่ห์ดี"2ชั่วโมงต่อมา..."พี่เจคะ...ยังไงฝันไปเรียนก่อนนะคะ...เดี๋ยวตอนเย็นฝันจะมาใหม่ค่ะ"ร่างบางเอ่ยบอกเจ้าของร้าน"อื้ม...ให้พี่ไปส่งไหม?""อุ๊ย...ไม่ดีกว่าค่ะ...เดี๋ยวฝันขึ้นรถเมล์ไปแปบเดียวเอง...""ถ้าเรียนเหนื่อย...ตอนเย็นก็ไม่ต้องมาก็ได้...ที่ร้านมีเด็กเยอะแยะ...เดี๋ยวพี่ให้คนอื่นทำแทนก็ได้""ไม่เอาค่ะ...ฝันไม่อยากเอาเปรียบคนอื่น...ไว้ตอนเย็นฝันมานะคะ...ไปก่อนนะ"จากนั้นเธอก็ถอดผ้ากันเปื้อนของทางร้านออกแล้วหยิบกระเป๋าผ้าสีขาวลายแมวน้อยขึ้นมาสะพาย@มหาวิทยาลัยxxx"ไงแก...วิ่งหอบมาเชียว...อะ่นี่...น้ำพั้นซ์ดื่มหน่อยจะได้สดชื่น"ปรายฟ้า สาวสวยผมลอนเอ่ยทักเพื่อนรักที่เหลือเพียงคนเดียวของเธอ เนื่องจากอะไรน่ะหรอ กลับไปอ่านตอนแรกเลยจ้า"ขอบใจ...""แล้วนี่จะได้กลับไปร้านอีกไหม?""อืม...ไปสิ...""ยืมตังค์ฉันก่อนไหมฝัน...เหลืออีกเท่าไหร่ค่าเทอมเทอมหน้าน่ะ""2หมื่นกว่า...แต่ไม่เอาหรอกปราย...ฉันไม่อยากรบกวนแก""รบกวนอะไร...เงินแค่นั้นเอง...ฉันให้แกฟรีๆ ยังได้...แกเป็นเพื่อนฉันนะ...แล้วก็รักมากๆ ด้วย""ไม่!!...ยังไงก็ไม่ยืม!!"เพียงฝันตอบเสียงหนักแน่น"เฮ้อ...แ

"ฝัน...แกพูดอะไรหน่อย...ฉันไม่ชอบเลยที่เห็นแกเป็นแบบนี้"ปรายฟ้าเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง เพราะนี่ก็2ชั่วโมงแล้ว ที่เพื่อนเธอเอาแต่นั่งจ้องแก้วเหล้าที่อยู่ในมือ ไม่ยอมพูดยอมจาอะไรกับใคร"มีอะไรก็เรียกเฮียนะ...เฮียขอไปนั่งกับเพื่อนก่อน"ปราณเอ่ยบอกน้องสาว พร้อมกับปรายตามองร่างเล็กที่เอาแต่เงียบ ก่อนจะเดินออกไป"..."น้ำใสๆ ไหลออกมาไม่หยุด มันหน่วง หัวใจมันเหมือนถูกบีบจนเธอหายใจแทบจะไม่ออก มันจุกอยู่ในอก ภาพนั้นมันยังคงติดตาเธอไม่ยอมหายไปไหน"ความรัก...แค่รักกันคงไม่พอสินะ"อยู่ๆ เธอก็พูดกับตัวเองเบา"เฮ้อ...ดื่มหน่อยไหมแก...เผื่อมันจะดีขึ้น"ปรายฟ้าชงเหล้าแก้วใหม่ส่งให้เพื่อน เพราะแก้วในมือนั้นมันจืดไปแล้ว"อึก..."ร่างเล็กยกแก้วเหล้าแก้วใหม่กระดกจนหมดแก้ว หวังให้แอลกอฮอล์ช่วยล้างแผลในใจของเธอ แต่แผลมันยังสด ยังใหม่มันเลยเจ็บ"ถ้าเมา...ฉันจะดูแลแกเอง..."ร่างเล็กพยักหน้าให้เพื่อน ก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่ม แก้วแล้วแก้วเหล้า1ชั่วโมงผ่านไป..."ปราย...ร้านจะปิดแล้ว...พาเพื่อนกลับได้แล้ว"ปราณเอ่ยบอกน้องสาว พร้อมกับหันไปมองร่างเล็กที่นั่งซึมร้องไห้จนตาบวม เธอร้องไห้หนักแต่กลับไม่มีแม้แต่เสียงร้องไห้ออกม