All Chapters of ซีรีส์ ความลับที่รัก: Chapter 71 - Chapter 80

“สำหรับคุณแม่ครับ ขอบคุณที่คลอดผมและเลี้ยงดูผมตลอดมานะครับ รักแม่จัง” “อย่ามาทำซึ้ง ฮือ” คนบอกอย่างมาทำซึ้งอย่างคุณแม่กอดลูกชายตัวโตพร้อมทั้งยังร้องไห้ไม่หยุด ฉันเดินเข้าไปกอดทั้งสองคนอีกชั้นกลายเป็นตอนนี้ทั้งคุณแม่ ทั้งพี่พีทและทั้งฉันเองร้องไห้ทั้งสามคน ไม่เว้นแม้แต่พี่หนูนาที่แอบปาดน้ำตาแล้วเดินออกจากห้องรับแขกไป “ไม่เอาแล้ว อย่างเอาแต่ร้องสิครับ แม่เปิดของขวัญเร็ว” พี่พีทตัดบท เพราะถ้าเอาแต่ร้องเรื่องฉันท้องคุณแม่จะได้รู้ตอนไหนกัน “เออ กล่องอะไรเบาขนาดนี้ คงไม่ใช่จดหมายรักนะ” คุณแม่ยังไม่วายแซวลูกชายคนเดียวของท่าน “พูดเยอะ เอาคืนเลยดีไหม” “เอ้ย! ไม่ได้สิให้แม่แล้ว” คุณแม่ดึงกล่องไว้ใกล้ตัวเองเหมือนกลัวว่าพี่พีทจะเอาคืน ก่อนที่ท่านจะรีบเปิดดู “...” ท่านอึ้งและเงียบไป จนฉันกับพี่พีทตกใจ “แม่เป็นอะไรคะ” “หมอไม่หลอกแม่ใช่ไหม แม่กำลังจะเป็นย่าใช่ไหม” น้ำตาของคุณแม่ไหลออกมาอีกครั้งด้วยความดีใจ “ไม่หลอกค่ะ ลูกของหวานกับพี่พีท หลานของคุณแม่ค่ะ” น้ำตาฉันก็ไหลออกมาอีกครั้ง เราสองคนต่างกอดกันร้องไห้ด้วยความดีใจ “

พิชญ์เดินยิ้มออกมาต้อนรับเพื่อนทั้งสองคนที่แวะมาหาเขาถึงจังหวัดน่าน วันนี้เป็นงานเลี้ยงขอบคุณและเปิด ศูนย์พักฟื้นผู้ป่วยแห่งที่สอง แห่งแรกเขาเปิดเมื่อห้าปีก่อน “ไม่เจอกันนานเลยนะ” พิชญ์ทักทายเพื่อน เขาดีใจที่มีวันนี้ ดีที่เขาอดทนรออย่างใจเย็นจนสุดท้ายเขาก็สามารถมีลูกเยอะกว่าพวกมัน “ไอ้ภามดูรอยยิ้มมัน มันเยาะเย้ยเราแน่” เสียงของยิ่งใหญ่บอกภามและสายตายังจับจ้องพิชญ์ “กูจะไปเยาะเย้ยอะไรพวกมึง แค่มีลูกมากกว่าพวกมึงสองคนเอง ไม่ใช่เรื่องที่ต้องอวด” คำพูดบอกว่าไม่ใช่เรื่องที่ต้องอวดแต่สายตาของพิชญ์เยาะเย้ย มองจากนอกโลกก็รู้ว่ามันอวดว่าเขาทั้งสองคนไม่มีน้ำยา “แหมเยอะกว่าแค่สองคนเอง จริง ๆ พวกกูทำเพิ่มกันก็ได้ แต่แค่ไม่อยากได้เพิ่มแล้ว สามคนก็กำลังดี” ยิ่งใหญ่ผู้มีลูกแค่สามคน ครั้งหนึ่งเขาเคยปรามาสเพื่อนไว้ตอนที่มีลูกช้า ใครจะคิดว่าพอคุณหมอน้ำหวานเปิดอู่เท่านั้นแหละ ไม่ยอมปิดเลย หลังจากลูกชายคนแรกน้องพีคลอด อีกปีถัดคุณหมอสาวจะท้องลูกแฝด พอคลอดลูกแฝดแล้วอีกแค่สองปีคุณหมอก็ท้องแฝดอีกครั้ง และที่อึ้งและอึ้งคือทั้งสองท้องคือแฝดธรรมชาติ ทำให้ตอนนี้พิช

สี่ปีที่คบกันคงไม่มีความหมายเลยสินะ สุดท้ายแล้วความใกล้ชิดในที่ทำงานก็เป็นปัญหาอย่างที่เธอเคยกลัว สี่ปีเธอกับภาษิตเลิกรากันทั้งหมดสองครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามสองครั้งก่อนหน้าเธอเป็นคนขอเลิกเพราะจับได้ว่าเขาแอบคุยกับคนอื่น แต่ครั้งนี้ต่างจากทุกครั้งเพราะเขาเป็นคนขอเลิกเขาขอเลิกในวันที่เธอกับเขาวางแผนเรื่องแต่งงานแล้ว กำลังอยู่ในระหว่างเลือกออแกไนเซอร์“ทำไม” คำถามของเจนจิราทำคนฟังหัวใจเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ“พี่ยังไม่พร้อมแต่งงาน” ภาษิตหรือษิตอายุมากกว่าเธอสามปี เขาทำงานในแหน่งรองผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลของบริษัทรัตนะธานิน‘รัตนะธานิน’ คือบริษัทโฮดิงด์ขนาดใหญ่ลงทุนในหลายอุตสาหกรรม เจนจิรารู้จักบริษัทของแฟนหนุ่มเป็นอย่างดีเพราะภาษิตทำงานที่นี่ตั้งแต่เรียนจบวันที่เขาเจอเธอครั้งแรกเขายังเป็นเพียงพนักงานเข้าใหม่ของ ‘รัตนะธานิน’ สี่ปีที่ชายหนุ่มตั้งใจทำงานอย่างหนัก เขาจึงได้รับโพรโมตเป็นรองผู้จัดการสี่ปีที่คบหาหากมองว่ายาวนานก็ถือว่ายาวนาน หากมองว่าเป็นเพียงระยะเวลาสั้น ๆ มันก็สั้นอย่างที่คิด ทุกอย่างล้วนแต่อยู่ที่มุมมอง “เจนมีอะไรอีกไหม ถ้าไม่มีแล้วพี่ขอตัวนะ”ภาษิตตัดสินใจเดินออกจาก

“คุณทำอะไรกับพี่ษิต คุณบีบบังคับเขาใช่ไหม คุณใช้อำนาจบีบเขาให้เลิกกับฉันใช่ไหม” เจนจิราสะอื้นกอดเข่าตัวเองไว้แน่น“ฉันไม่เคยบีบให้มันเลิกกับเธอ”“แล้วทำไม” เจนจิราพึมพำ“มันมีใหม่ไง มันหลงผู้หญิงใหม่แล้วไง แค่นี้ก็คิดไม่ได้เหรอเจน มันไม่ได้รักเธอเลย ไม่เคยรัก ถ้ามันรักมันคงไม่ทำอย่างนี้หรอก สี่ปีที่ผ่านมามันดูแลเธอดีแค่ไหน ไม่สิ เรียกว่าไม่เคยดูแลเลยต่างหาก”เจนจิราเม้มปากกับคำพูดของเขา สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงสองปีแรกที่คบหากัน เธอยังเรียนอยู่เธออยู่หอหญิง ตอนเย็นและเสาร์อาทิตย์ทำงานพิเศษ เธอเจอเขาบ้างแต่ไม่บ่อย ส่วนมากก็เน้นคุยกันผ่านทางข้อความหลังจากเรียนจบ เธอออกมาอยู่คอนโดกับเพื่อนที่ตั้งใจจะเปิดบริษัทด้วยกันภาษิตไม่เคยเห็นด้วยกับความคิดของเธอกับเพื่อนเลยสักครั้ง เขาดูถูกว่าบริษัทไม่มีทางไปรอด แต่เธอกับเพื่อนก็พาบริษัทมาถึงวันที่มีโฮมออฟฟิศเป็นของตัวเองเจนจิราหลับตลอดการเดินทางและรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อร่างบางถูกอุ้มช้อนลงจากรถ ช่างน่าแปลกใจเหลือเกินว่ากลิ่นและสัมผัสจากเขาทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยราวกับว่าอ้อมกอดนี้เคยตระกองกอดกันมาแล้ว คงเป็นเพราะอารมณ์ของคนอกหัก ทำให้เธอหวั่นไ

“กลัวคงไม่มาด้วย” เธอเองก็ลอยหน้าลอยตาท้าทายเขาอยู่ในที“ไม่กลัวจริงเหรอ” คนที่โอบไหล่ จับเธอยกขึ้นอุ้มวางขอบระเบียง เจนจิรากอดคอเขาไว้แน่น ถึงระเบียงจะไม่สูง แต่เธอก็ไม่อยากตกลงไปนะ“คุณใหญ่อย่าเล่นบ้า ๆ” เธอแหวใส่คนที่เล่นหวาดเสียว“บอกก่อนว่า ‘เจน’ กลัว เรียกตัวเองว่า ‘ฉัน’ อยู่ได้ไม่น่ารักเลย เพื่อนเล่นเหรอ นี่แก่กว่าเธอตั้งหลายปี”“ก็ ก็” เธออยากจะบอกว่าก็คนไม่คุ้นเคย จะให้มาเรียกชื่อแทนได้ยังไง แต่ไม่กล้าพูดออกไปเพราะกลัวเขาจะหาเรื่องมาให้เป็นคนคุ้นเคยอีก“เจนกลัวแล้วค่ะ คุณใหญ่”คนได้ยินอย่างนั้นก็พอใจ กดจมูกลงกลางหน้าผาก ยกเธอลงจากราวระเบียงแต่ยังไม่ยอมวางเธอลง เขายังอุ้มเธอไว้ด้วยแขนทั้งสองข้างตัวเธอเวลานี้ถูกอุ้มให้สูงกว่าเขา ใบหน้างามก้มลงมองคนอุ้ม มือบางจากที่จับไหล่เขาไว้เพราะกลัวตก เธอจับสองข้างแก้มสากตาประสานตา ใบหน้างามเคลื่อนต่ำลง สองแขนแกร่งที่อุ้มเธอไว้ค่อยคลายให้เธอเคลื่อนตัวลงเข้ามาใกล้เขาได้มากขึ้นเธอหลับตาลงเมื่อภาพใบหน้าเขาเลือนรางเพราะความใกล้ มองไม่เห็นเขาแต่รับรู้ได้ว่าเขาอยู่กับเธอตรงนี้เมื่อริมฝีปากหนาทาบทับกลีบปากนุ่มแรงดูดริมฝีปากล่างให้เธอเปิดทางให้