All Chapters of ซีรีส์ ความลับที่รัก: Chapter 51 - Chapter 60

“เดี๋ยวก็หายเจ็บ โยกอีก อีกนิดเดียวอา...” ฉันขยับโยกตามที่เขาแนะนำสุดท้ายเสียงดังกึก บ่งบอกว่าฉันมาจนสุดทางแล้วและตอนนี้ฉันเจ็บมาก ฉันนั่งแช่อยู่บนหน้าตักเขาเขาเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาตรงหางตา“เดี๋ยวก็หายเจ็บ” เขาลุกขึ้นยืนทั้งที่มีฉันเกาะอยู่บนตัวเขา ร่างกายของเรายังสอดประสานกันแน่น“เจ็บ..เจ็บ..คุณพีท..เจ็บ”“กอดคอเดี๋ยวพาไปต่อบนเตียง” ขาฉันโอบรัดเอวเขาไว้แน่น มือทั้งสองมือกอดคอเขาแน่นเพราะกลัวตก จังหวะเดินจากห้องแต่งตัวมาห้องนอนทั้งฉันและเขาต่างร้องครางเพราะความเสียว หนทางถึงจะราบเรียบแต่จังหวะมันก็ทำให้เสียวมาก“หวานเธอรัดฉันมาก”“คุณพีทลึกมากเลย หวานรู้สึกเหมือนจะเสร็จ” ยังไม่ทันที่ฉันจะถึงเตียงตัวฉันก็สั่นเทิ้มไปทั้งร่างด้วยความสุขสมอย่างรุนแรง ฉันพยายามหนีจากความเสียวซ่านนี้ด้วยการยกก้นหนี แต่เมื่อเขาเดินอีกจังหวะก้นของฉันกลับกระแทกลงมาอีกครั้งทำให้ฉันเสร็จสมอีกครั้ง สองครั้งติดในเวลาไม่ กี่นาที“คุณพีท..หวานเสียว”“รู้ร้องครางขนาดนั้นแถมยังตอดจนฉันจะแตกแล้วเนี่ย” เขาวางฉันลงบนเตียงนุ่ม นาทีนั้นเองเขาเปลี่ยนเป็น ผู้รุกแล้ว เขากระหน่ำตัวตนเขาเข้าหาฉันอย่างบ้าระห่ำ เส

ความวุ่นวายในห้องน้ำจบลงแค่ตรงนั้น ฉันและเพื่อนเดินออกจากห้องน้ำ และเพื่อน ๆ คงหมดสนุกเหมือนกันเลยขอตัวกลับกันหมด ทิ้งฉันให้อยู่กับคุณพีทตามลำพังบนห้องนอนเขา “ไหนบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้” “ถ้าพี่กลับพรุ่งนี้ จะรู้ไหมว่าเราหนีเที่ยว” ไม่ได้หนีสักหน่อยแค่ไม่บอกแค่นั้นเอง ฉันแอบทำปากยื่นนิด ๆ แต่ก็อย่างว่านั่นแหละ ยื่นมากไม่ได้ “ทำไมมาเที่ยวไม่บอก” “ก็กลัวคุณพีทไม่ให้มา” ฉันทำเสียงอ้อมแอ้มก็เขาชอบห้ามชอบดุ ฉันเหรอจะกล้ามาเที่ยว “อยากมาเที่ยวก็บอก ห้ามหนีเที่ยวแบบนี้อีก รู้ใช่ไหมว่าพี่เป็นห่วง” คำว่าเป็นห่วงทำให้ฉันหน้าร้อนทุกครั้งที่ได้ยิน อย่าหวังว่าจะโกรธเขาเลย ฉันใจอ่อนตลอดแหละแค่ได้เห็นหน้าเขา “รู้ค่ะ หวานง่วงแล้วกลับเถอะค่ะ” ตอนนี้ร่างกายฉันเหมือนไม่ไหว ทั้งเมา ทั้งเจอเรื่องตื่นเต้นและตอนนี้ก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว “หวานมีปัญหาอะไรกับน้องแตน” ฉันนึกว่าเขาจะไม่ถามถึงเรื่องนี้แล้ว แต่ก็นั่นแหละ บอก ๆ เขาไปฉันก็เบื่อยายรังแตนนั่นเหมือนกัน วัน ๆ ดูชีวิตนางไร้สาระ หวงผู้ชายที่ไม่ใช่ของตน อิจฉาคนอื่นที่ได้ดีกว่าตัวเอง เดี๋ยวน

“จริงเหรอ? คนแบบนั้นไม่น่ามาคบแกได้นะตาพีท” คุณแม่พูดแล้วก็หรี่ตามองลูกชายคนเดียวของท่าน “อ้าว! แม่นี่ลูกแม่นะ ถามหวานดูครับ หวานเจอแฟนผมบ่อย ๆ” นั่นไง! คุณแฟนสุดที่รักเล่นฉันเสียแล้ว “จริงเหรอหมอ หมอเจอบ่อยเหรอ” คุณแม่สายตาเป็นประกายหนักกว่าเดิม คงเพราะดีใจที่คุณพีทมีแฟน แววจะได้อุ้มหลาน ถ้าคุณแม่รู้ว่าอีกห้าปีกว่าฉันจะท้องได้ท่านจะเสียใจไหมเนี่ย “ค่ะ ก็เจอบ้าง” ฉันตอบไม่เต็มเสียง เพราะเจอบ้างแหละ ตอนส่องกระจกไง “แล้วทำไมไม่บอกแม่” คำถามของท่านยังส่งมาไม่หยุด “เอ่อ คือคุณพีทห้ามไว้น่ะค่ะ” ได้ทีฉันก็เลยโบ้ยไปทางเขาซะเลย “ตกลงเราทั้งคู่มีแฟนแล้ว แม่ไม่ต้องคอยหาคู่ให้เราทั้งสองแล้วนะครับ” อ๋อ ที่แท้เขาไม่อยากให้หาแฟนให้นี่เอง นึกว่าจะเปิดตัวกันวันนี้เลย ฉันค่อยหายใจหายคอได้คล่องหน่อย “เออ ๆ พามาทำความรู้จักด้วย ไม่รู้จะมีความลับอะไรกันหนักหนา แม่ขึ้นไปดูละครดีกว่า” คุณแม่บ่นแต่ก็ยิ้มมุมปากเดินเข้าลิฟต์ไปยังชั้นส่วนตัวของท่าน “มานี่เลย แม่ตัวดี” คุณพีทลากฉันมาห้องนอนของฉัน ดูอาการแล้วมีคนยังแอบโมโหอยู่บ้างนิดหน่อย

ฉันนั่งเคาะนิ้วกับโต๊ะตัวใหญ่ดูรายชื่อที่บล็อกอยู่มีมากกว่าสามสิบคน ฉันไปบล็อกคนพวกนี้ตอนไหนนึกยังไงก็นึกไม่ออก บางคนก็เป็นรุ่นพี่ บางคนก็เป็นรุ่นน้อง บางคนก็เป็นเจ้าหน้าที่ที่โรงพยาบาล บางคนก็ใครไม่รู้ คิดแล้วก็อดตกใจไม่ได้ว่าเราทำไปตอนไหน ไม่สิ...ฉันว่าฉันไม่น่าจะเป็นคนทำนะ เพราะสิ่งที่ดูเหมือนกันของคนที่โดนบล็อกเหล่านี้คือ ...ทั้งหมดเป็นผู้ชาย “เมียจ๋ารอผัวนานไหมจ๊ะ” นั่นไงเสียงคนที่บล็อกมาแล้ว นี่เขาทำแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วเนี่ยแล้วทำตั้งแต่ตอนไหน “คุณพีทมานั่งตรงนี้หน่อยค่ะ หวานมีอะไรจะให้ดู” คนไม่รู้ตัวยังทำหน้าระรื่น “มีอะไรเหรอจ๊ะเมียจ๋า” เสียงหวานมาเลย “มานั่งตรงนี้ก่อนค่ะ ข้างหวานตรงนี้เลยค่ะ” ฉันตบเบาะข้าง ๆ ตัวเอง “จ้าคิดถึงพี่เหรอจ๊ะคนสวย” นั่นยังมาหอมแก้มฉันอีก อยากจะหยิกให้เนื้อเขียว “คุณพีทเห็นอะไรนี่ไหมคะ?” ฉันเปิดรายชื่อที่โดนบล็อกทั้งหมดเกือบสามสิบคนให้เขาดู “เอ่อ..เอ่อ...เมียจ๋าผัวผิดไปแล้ว” ฉันถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ไม่ได้เบื่อหน่ายเขาแต่เบื่อหน่ายนิสัยขี้อ้อนของเขานี่แหละ

การผ่าตัดผ่านไปด้วยดี แต่แม่ยังไม่ฟื้นตอนนี้ยังรักษาอยู่ในห้องไอซียู “หมอโอเคไหมลูก” เสียงของคุณแม่ที่เพิ่งมาถึงเพราะคุณพีทไม่อยากให้ท่านคิดมากเลยเพิ่งแจ้งท่านเมื่อการผ่าตัดผ่านพ้นไปด้วยดี “หวานโอเคค่ะคุณแม่ ขอบคุณคุณแม่กับคุณพีทมากนะคะที่ช่วยหวานครั้งนี้” ถ้าไม่มีทั้งสองคนนี้ตอนนี้ฉันเองก็ไม่รู้ว่าแม่จะเป็นอย่างไร “ไม่เป็นไร หมอเป็นลูกสาวแม่นะคะ อีกอย่างที่นี่ก็โรงพยาบาลของเรา จะรักษาคนในครอบครัวทำไมจะทำไม่ได้” คำพูดของคุณแม่ยิ่งทำให้ฉันสะอื้นอย่างหนัก บุญคุณครั้งนี้ฉันไม่รู้จะทดแทนอย่างไร และวันที่ฉันรอคอยก็มาถึง วันที่แม่ผู้ให้กำเนิดฟื้นขึ้นมา “แม่!!!!” “แม่จำหวานได้ไหมคะ ลูกแม่ไง หลานยายบุญ” สีหน้าแม่ยังงงงวยกับสิ่งที่ได้ยินหรือว่าท่านจำฉันไม่ได้แล้ว ลูกสาวคนนี้แม่ลืมไปแล้วอย่างนั้นหรือ “เอ่อ หวานเหรอลูก ลูกสาวแม่โตขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย” แม่บีบมือฉันแน่นน้ำตาเอ่อล้นในดวงตาที่แห้งผาก “จ๊ะแม่” ฉันอยากจะบอกแม่เรื่องยาย อยากจะถามแม่เรื่องที่ท่านหายไปเลยตั้งแต่พาฉันมาฝากไว้กับยาย แต่เพราะตอนนี้อาการของแม่เพิ่งดีขึ้