All Chapters of วิศวะล้ำเส้นเพื่อน: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 39(น้องฟังนะ รวยจนมันไม่ใช่ปัญหาเลยเว้ย คนแม่งไม่ได้รักกันเพราะมีเงินพอ ๆ กัน หรือฐานะเท่ากันหรอก คนมันรักกันเพราะรู้สึกดีต่อกัน อยู่ด้วยแล้วสบายใจ แค่นั้นเลย แล้วที่บอกว่าเขาหล่อ หล่อแล้วไงวะ? หล่อก็ยังเป็นคน หล่อก็ยังเจ็บได้ถ้าโดนทิ้ง หล่อก็ยังร้องไห้เป็นถ้าคนที่เขารู้สึกด้วยไปมีคนอื่น แล้วเรื่องฐานะ ถ้าผู้ชายเขารู้ว่าเรามีแผล มีปม มีเรื่องไม่มั่นใจ แล้วเขายังอยากอยู่ ยังรับเราได้ แล้วเราก็โอเคกับเขา แค่นั้นมันก็พอแล้ว มันก็ไม่มีอะไรผิด มันคือเรื่องของคนสองคน ไม่ใช่เรื่องของบัญชีธนาคาร)“....”(ฐานะไม่เท่ากันไม่เป็นไรเลยเว้ย ถ้าน้องมั่นใจว่าน้องไม่ได้ชอบเขาเพราะเงิน น้องควรภูมิใจด้วยซ้ำว่าความรู้สึกที่มีอะมันโคตรจริง แล้วถ้าน้องก็รู้ว่าเขารู้สึกเหมือนกันแล้วจะถอยทำไมวะ? ถ้าน้องถอยตอนนี้ น้องไม่ได้ปกป้องใจตัวเองนะ แต่น้องกำลังหักอกตัวเองแบบเงียบ ๆ เชื่อพี่คนเราไม่ได้เจ็บเพราะเขาไม่รักหรอก เราเจ็บเพราะเราไม่กล้ารักให้สุดต่างหาก)“....”(ลูกพีช คนที่เราชอบ แล้วเขาก็ดันรู้สึกกับเรากลับแบบนี้ มันไม่ได้เจอบ่อย ๆ นะ น้องยังไม่ต้องรีบบอกก็ได้ ไม่ต้องฝืนใจตัวเอง แต่ขออย่างเดียว อย่าหน

บทที่ 41@เช้าวันต่อมาแสงแดดอุ่น ๆ ส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้องนอน ไอมิเอะก็บิดตัวเบา ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปควานหาโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ที่โต๊ะข้างหัวเตียงนอน เพื่อจะเช็กว่าจินยังค้างสายอยู่รึเปล่า“หือ?” เธอพึมพำเมื่อเห็นว่ามือถือดับสนิท กดปุ่มเท่าไหร่ก็ไม่ติด เพราะโทรศัพท์ของเธอแบตหมดดวงตากลมก็เบิกโพลงขึ้นมาทันที เธอรีบเด้งตัวลุกจากเตียงแล้ววิ่งไปคว้าสายชาร์จมาจิ้มเสียบอย่างไว มือไม้ก็สั่นนิด ๆ ด้วยความกังวลว่าเขาจะเข้าใจผิดหรือเปล่าทันทีที่เครื่องเปิด หน้าจอก็เด้งแจ้งเตือนรัว ๆ เสียงติ๊งๆๆ ของไลน์และสายโทรไลน์จากจินขึ้นเต็มไปหมด“โอ้ยยย” ไอมิเอะยกมือปิดปากพลางกลั้นยิ้ม ทั้งเขินทั้งดีใจ หัวใจพองโตจนแทบระเบิด แต่เธอก็เลือกส่งแค่สติกเกอร์สวัสดีตอนเช้าของลูกหมูน้อยยิ้มหวาน โดยส่งยังไม่ถึงหนึ่งวินาทีRrrrrrrRrrrrrโทรศัพท์ก็สั่นสะเทือนขึ้นแทบจะทันทีที่ส่งสติกเกอร์ไป ไอมิเอะชะงัก แล้วก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างพึงพอใจ ดวงตาก็เป็นประกายระยิบระยับ เธอกดรับสายด้วยมือที่ยังอุ่นจากผ้าห่ม(ฮัลโหล) เสียงทุ้มแหบพร่าดังลอดออกมาจากปลายสาย เสียงจินราวกับเพิ่งตื่นนอน ผสมกับความขี้เซา “เมื่อคืนเราหลับสนิท

บทที่ 43ทิศเหนือกับไตเติลถึงกับยกมือขึ้นมากุมขมับ ไตเติลก็เบือนหน้ามองเพดาน ทิศเหนือก็ไหลตาม หันไปอีกทางเหมือนมัวแต่สำรวจโต๊ะข้างๆ อย่างตั้งใจเต็มที่ ทั้งที่ไม่มีอะไรเลย“เอาอีกขวดมั้ย ดูคอแห้งๆ นะ” แก้มยุ้ยพูดขึ้นพลางยื่นขวดน้ำเย็นฉ่ำมาตรงหน้าจิน น้ำเสียงติดตลกแต่นัยน์ตาแอบขำไม่ไหว“เหงื่อออกเยอะนะ ร้อนเหรอ?” ยี่หวาก็สมทบ พลางหยิบกระดาษทิชชู่ส่งให้ด้วยท่าทางหวังดี แต่รอยยิ้มมุมปากก็บอกชัดว่า กำลังเพลิดเพลินกับการดูเพื่อนโดนแกล้งแบบไม่ต้องพูดจินกระพริบตาถี่ๆ สองสามครั้งเหมือนเพิ่งได้สติ มือใหญ่รับขวดน้ำมากลืนรวดเดียวเกือบครึ่งขวด เส้นเลือดตรงลำคอหนาก็ปูดขึ้นเล็กน้อยจากแรงกลืน แต่แทนที่จะรู้สึกชุ่มคอ มันกลับรู้สึกฝืดกว่าเดิมเขาวางขวดลงเงียบๆ ก่อนจะเสไปมองทางอื่น พยายามข่มสีหน้าให้เป็นปกติ แต่เหงื่อที่ซึมขึ้นตรงขมับ กับใบหูที่เริ่มขึ้นสีแดงจางๆ นั้น ขายเขาหมดเปลือกแล้ว“ใบเตยไหน ทำไมพวกกูไม่รู้?” เส้นด้ายหันมาทำหน้างงเต็มสูบ“ก็พี่ใบเตยไง ครูฝึกสอนนาฏศิลป์ มอต้นอะ” เพื่อนผู้ชายอีกคนรีบเฉลยพลางหัวเราะเจ้าเล่ห์“อ่อ แล้วไปได้กันตอนไหนวะ?” ยี่หวาถึงกับขมวดคิ้วแล้วหันไปมองจินอย่างจับผิด

บทที่ 45“….” ไอมิเอะหลุบตาลงพลางเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เสียงในอกตะโกนดัง แต่เสียงจริงกลับเบาเหมือนลมหายใจ “แล้วชอบเด็กแบบไหน…”เธอถามโดยไม่กล้ามองหน้าเขา ไม่ใช่เพราะไม่อยากรู้คำตอบ แต่เพราะกลัวจะเจอสายตาที่ไม่จริงจัง กลัวว่าตัวเองจะเผลอหวั่นไหวกับคำลวง“....” จินก็ชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนจะหัวเราะในลำคออย่างแผ่วเบา น้ำเสียงก็ขรึมต่ำพร่า “ขนาดนี้แล้ว ยังต้องถามอีกเหรอ”เขาไม่ตอบตรงๆ ไม่บอกว่า ชอบ หรือ รัก แค่เอ่ยคล้ายตำหนิ แต่ในดวงตาคู่นั้นกลับเต็มไปด้วยอะไรบางอย่าง อะไรบางอย่างที่ลึกกว่าอารมณ์ชั่ววูบ มือหนายื่นมาขยี้กลุ่มผมของเธอเบาๆ ก่อนจะใช้นิ้วเกี่ยวปลายผมเล่นพลางยิ้มมุมปาก “ไม่เคยรู้อะไรเลย” คำพูดเขาคล้ายตำหนิ แต่แฝงความเอ็นดู และติดร้อนรุ่ม เขามองเธอเหมือนของบางอย่างที่หวง ไม่อยากให้ใครแตะ แต่มันก็ไม่ใช่คำว่าชอบ ไม่ใช่คำว่ารัก ไม่มีแม้แต่ประโยคปลอบโยนหรือคำสัญญาทำให้ไอมิเอะนิ่ง เธอรู้สึกได้ถึงไออุ่นในคำพูดและการกระทำของเขา แต่มันไม่พอ ไม่พอจะลบความสงสัยในใจเธอได้ เธอยังไม่เชื่อว่าเขามีใจให้เธอจริงๆ เพราะผู้ชายที่เข้ามาเพื่อเล่นสนุก ก็มักทำแบบนี้เหมือนกัน พูดน้อย สัมผัสมาก

บทที่ 47“พวกมึงก็เลิกแกล้งมันได้แล้ว เดี๋ยวมันก็ร้องไห้หรอก” เสียงของยี่หวาดังขึ้น ทำให้เพื่อนอีกสองคนหยุดหัวเราะได้ในทันที แก้มยุ้ยกับเส้นด้ายก็สบตากัน ก่อนจะถอนหายใจยาว ๆ“เออ” แก้มยุ้ยรับเสียงเบาอย่างขอไปที แล้วยกแก้วน้ำขึ้นดูดแล้วปรายตามองไปทางอื่น“ไม่แซวก็ได้ เดี๋ยวขี้แยอีก” เส้นด้ายว่าตาม กอดอกพิงพนักเก้าอี้ จากนั้นบรรยากาศก็เริ่มกลับมาเป็นปกติ เปลี่ยนเป้าหมายไปนินทาเรื่องเพื่อนห้องข้าง ๆ แทนจินก็เลียริมฝีปากตัวเองเบาๆ พลางยื่นขาเข้ามาใต้โต๊ะ ช้า ๆ นิ่ง ๆ ก่อนจะใช้ปลายรองเท้าสะอาดเรียบลูบแผ่ว ๆ ไปตามแนวเรียวขาของไอมิเอะใต้กระโปรงนักเรียนทำเอาไอมิเอะสะดุ้งตกใจเบาๆ หัวใจดวงน้อยก็เต้นตึกอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอเบือนหน้าไปทางเพื่อนๆ ที่กำลังคุยกัน ทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในใจกลับร้องลั่น ใบหน้าก็แดงระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่เธอขยับขาตัวเองหนีและแอบใช้เท้าปัดขาเขาออกเบา ๆ ด้วยความเขินจัด แต่จินกลับไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย เขายกแก้วน้ำขึ้นจิบ พร้อมยิ้มมุมปากเบาๆ สายตาก็ทอดมองเธอเหมือนไม่ได้ทำอะไรผิด พออาหารมาเสิร์ฟ เธอก็รีบตั้งใจตักอาหารเข้าปากหวังเบนความสนใจ แต่ทันทีที่เธอก