All Chapters of วิศวะล้ำเส้นเพื่อน: Chapter 31 - Chapter 40

(ไม่มีอะไร แล้วร้องไห้ทำไม)“....” เธอนิ่ง ไม่ตอบ แค่เงียบอยู่อย่างนั้น แล้วฝืนยิ้มอีกครั้งเหมือนเดิม แต่รอบนี้กลับได้ยินเสียงจินขบฟันเบา ๆ เหมือนหงุดหงิด(ไม่เซ้าซี้แล้ว) เขาพูดเสียงต่ำเหมือนตัดบท แต่ก็ไม่วางสาย“....” (มิเอะ) เสียงของเขาดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เบาลง แต่เข้มขึ้นจนเธอสะดุ้งเล็กน้อย“…?” เธอขานรับในลำคอ(พูดอะไรหน่อย อยากได้ยินเสียง อย่าเอาแต่เงียบ)“....”(มีปัญหาอะไรปรึกษาได้ อย่าเอาแต่กลั้นไว้ในใจ อย่าแบกไว้คนเดียว)“ให้เราพูดอะไร…” เธอเอ่ยเสียงแผ่วเบา สั่นนิด ๆ คล้ายจะร้องไห้อีกรอบ(พูดอะไรก็ได้)“....” ไอมิเอะก็เงียบไปอีกครั้ง หัวใจดวงน้อยก็เต้นแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่(…ไม่เคยคุยโทรศัพท์กับผู้ชายใช่มั้ย)เสียงทุ้มต่ำของจินเอ่ยขึ้นช้า ๆ ฟังเผิน ๆ อาจเหมือนแค่แซวเล่น แต่โทนเสียงนิ่งเกินไป จนไอมิเอะไม่แน่ใจว่าเขาพูดจริง หรือแค่หยอกแบบหยาม ๆสายตาเขาจ้องเธอผ่านหน้าจอเหมือนหมาป่าจ้องลูกกวาง มือหนึ่งลูบปลายนิ้วช้า ๆ ไปตามขอบโต๊ะอย่างไม่มีอะไรทำ แต่ดวงตาแม่งโคตรอ่านออกทุกอย่าง เขาดูออกหมด ดูแว้บเดียวก็รู้ ว่าเธอไม่เคยคุยกับผู้ชายผ่านโทรศัพท์มาก่อนเธอเงียบเกินไป ช้อนสา

บทที่ 31(เดี๋ยวสิ คุยต่ออีกหน่อย)ประโยคนั้นเหมือนบีบหัวใจดวงน้อยให้หยุดเต้น ไอมิเอะชะงัก มือที่ถือโทรศัพท์อยู่แทบสั่น“.…”(กูไม่รับคืน)“เราต้องคืนแกจริงๆ ถ้าไม่คืน ป้าเราจะโกรธ”(ไม่ได้ใช้เงินป้าซื้อ มีสิทธิ์อะไรมาโกรธ)“.…”(ถ้าจะเอามาคืน ต้องจ่ายดอกเบี้ย) น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ของเขาทำเอาหัวใจดวงน้อยกระตุกแรงขึ้นอีกขั้น“ดอกเบี้ยอะไร…ก็แกเป็นคนซื้อให้เราเอง...เราไม่ได้ขอให้แกซื้อให้แล้วเราก็ไม่ได้อยากได้ตั้งแต่แรก”(ถ้าไม่จ่ายดอกเบี้ย ก็ไม่รับ)“....” คำตอบจากเขาทำเอาไอมิเอะนิ่งไป “…เราต้องจ่ายแกเท่าไหร่”(ขอไซร้คอทีหนึ่ง)“ไม่คุยกับแกแล้ว! เราจะนอนแล้ว!”เสียงของเธอแว้ดออกมารัวเร็วเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายและเสียงหัวใจที่เต้นเหมือนจะระเบิด ใบหน้าหวานในตอนนี้เห่อร้อนจนแทบจะเอาหมอนมากัดให้จม(หึ ฝันดี เจอกันพรุ่งนี้) เขาหัวเราะในลำคอหนาออกมาเบาๆ พลางยกยิ้มมุมปาก“แกก็เหมือนกัน” ไอมิเอะพูดแค่นั้น ก่อนจะกดวางสายไปถึงเธอจะวางสายไปแล้ว แต่สายตาคมกริบของจินก็ยังคงไม่ละจากจอมือถือ แต่ในหัว เต็มไปด้วยภาพของลำคอระหงของไอมิเอะในชุดนักเรียนลายสก็อต ที่นั่งบนตักให้เขากัดคอ ไซร้คอ ดูดคอจนเธอร้อ

บทที่ 33“แค่นั้นพวกมันก็หงายเงิบทั้งแก๊งล่ะ กูโคตรเกลียดพวกอีเหี้ยนี่ ถ้ามีโอกาสกูก็อยากเอาตีนเหยียบหน้าพวกมันทีละคน อยากเอาส้นเข็มยัดปากพวกมันสักครั้ง ปากพวกมันจะได้หุบสักที”“เหมือนกัน” ยี่หวาก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย“เกลียดอีสัส ไม่รู้ทำไมกูไม่ชอบคนชื่อเมย์ กูเจอคนชื่อนี้ทีไรของขึ้นตลอด ไม่ถูกชะตากับคนชื่อนี้จริงๆ และอีคนชื่อนี้ก็จะชอบมีปัญหากับกูตลอด ไม่รู้เป็นเหี้ยอะไร” เส้นด้ายเอ่ยพลางใช้หางตามองไปที่โต๊ะของเมย์ ก่อนจะหันกลับมาด้วยใบหน้าเกลียดสุดขีด “อีอ้วน ขี้เสือก ขี้อิจฉา”“กูเกลียดคำพูด เกลียดสายตาของมันที่มองเหยียดเรา แต่ดูสภาพมัน กูนึกว่าศพเน่า สภาพหุ่นกับหนังหน้าแย่มาก แต่ชอบว่าคนอื่น ไม่ดูตัวเอง” แก้มยุ้ยเอ่ยเสริมอีกคนพลางเท้าคางส่ายหัวอย่างเอือมระอา“กูเกลียดที่พวกมันชอบมองคนอื่นเหมือนต่ำกว่า แต่ไม่ดูสภาพตัวเอง มองทีไรกูนึกว่าศพข้างคลอง กูอยากรู้ว่าเวลาที่พวกมันส่องกระจก ตกใจหน้าตัวเองบ้างมั้ย”“จริง” ยี่หวาตบโต๊ะเบา ๆ อย่างหัวเสีย “อีเมย์กับพวกมันควรเอาเวลาที่แซะคนอื่นไปลดน้ำหนักก่อน อ้วนกันทั้งแก๊ง แถมนิสัยก็เหี้ยพอกัน อ้วน ปากเสีย ขี้อิจฉา หน้าเน่า เห็นแล้วจะอ้วก พู

บทที่ 35เสียงลมหายใจของเธอสลับกับเสียงเข็มนาฬิกาในห้องแต่ไม่มีสิ่งไหนกล่อมเธอให้หลับได้เลย เธอพลิกตัวไปมาอยู่หลายครั้ง ท่ามกลางความมืดและอุณหภูมิแอร์เย็นสบาย แต่ร่างกายกลับร้อนรุ่ม ราวกับอารมณ์บางอย่างกำลังซึมเข้ามาในผิวหนังอย่างเงียบงันภาพสีหน้า น้ำเสียง ท่าทางของจิน ยังวนเวียนอยู่ในหัวแม้แต่ประโยคหยาบ ๆ ที่เขาพูด ยังทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมาได้ในความมืดไอมิเอะลืมตาขึ้นในความมืด สายตามองไปยังอีกฟากของเตียง เห็นน้องชายของเธอนอนหลับสนิท ขดอยู่ใต้ผ้าห่ม ไม่มีท่าทีว่าจะรู้สึกตัว เธอก็ค่อย ๆ ขยับตัว ลุกขึ้นจากเตียงช้า ๆ อย่างเบาที่สุดเธอหยิบโทรศัพท์มาด้วย ขณะเดียวกันเท้าเปล่าก็สัมผัสกับพื้นเย็น เธอเดินอย่างระมัดระวังตรงไปยังห้องน้ำ มือเธอเอื้อมไปที่ลูกบิด ก่อนจะหยุดชั่ววูบอย่างลังเล แล้วสุดท้ายเธอก็เปิดประตูเข้าไปข้างในอย่างเงียบที่สุดประตูค่อย ๆ ปิดลง เสียงคลิกของกลอนดังแผ่วเบา ไอมิเอะยืนนิ่งอยู่หน้ากระจก เธอมองเงาสะท้อนของตัวเอง ก็เห็นผิวแก้มขึ้นสีแดงเรื่อชัดเจน เธอสูดหายใจเบา ๆ มือทั้งสองยกขึ้นแตะที่แก้ม ก่อนจะเลื่อนลงมาที่คอช้า ๆเธอรู้ว่ามันไม่ควร แต่หัวใจเธอมันไม่ฟังเหตุผลอีกแล้วคื

บทที่ 37“หึ” เมย์หลุดหัวเราะออกมาทันที เสียงนั้นแหลมสูงและเย็นชา หล่อนสะบัดผมแรง ๆ ก่อนจะเชิดหน้าใส่เส้นด้ายและไอมิเอะอย่างเหยียดหยามในขณะที่ฟ้ายังร้องโอดโอย แต่แก๊งเพื่อนของเธอกลับยืนหัวเราะลั่นเหมือนกำลังดูโชว์ตลก ท่าทีของพวกเธอทุกคน ชัดเจนว่าไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของคำว่าสำนึก พวกเธอยังคงยืนเด่นกลางอัฒจันทร์ อย่างไม่กลัวใครระหว่างที่สองฝ่ายยังคงถกเถียงกันเสียงดัง หน้าตึงคิ้วขมวดแทบจะตบกันกลางลานกีฬา “แสบมากมั้ย?” จินก็ประคองมือข้างที่โดนน้ำร้อนของไอมิเอะขึ้นมาอย่างเบามือ “....” ไอมิเอะก็ชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาสั่นไหวด้วยความเจ็บแต่ยังฝืนยิ้มบาง ๆ พลางพยักหน้าช้า ๆ เป็นเชิงบอกว่าแสบมากเธอไม่กล้าแม้แต่จะมองตาเขานาน ๆ เพราะแววตาของเขาในตอนนี้ ทั้งจริงจัง ทั้งดุดัน และลึกซึ้ง จนหัวใจเธอสั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่จินปรายตามองแผลของเธอด้วยสายตาขรึมจัด สีหน้าของเขากร้าวอย่างควบคุมแทบไม่อยู่ กรามเขาขบแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความหงุดหงิดและความเป็นห่วงที่ปะปนกันอย่างชัดเจนเขาไม่พูดอะไรอีก แค่เอื้อมมือโอบไหล่เธอเบา ๆ แล้วพาเดินฝ่าฝูงคนออกมา ไม่มีแม้แต่จะเหลือบตาไปมองพวกแก๊งผีเสื้อสมุทรที่ยังคงยื