All Chapters of LOST IN LOVE พ่ายรักท่านประธานลูกติด: Chapter 11 - Chapter 20

"นาน่าผมทำการบ้านเสร็จแล้ว" เด็กน้อยเงยหน้ามาบอกฉันพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า เราอยู่กันที่สวนหย่อมข้างบ้านเพราะไคเรนบอกว่าไม่อยากทำการบ้านในห้อง ซึ่งฉันก็เห็นด้วยเพราะเวลาค่อนข้างเย็นแบบนี้ในห้องปิดมิดชิดเห็นทีก็มีแต่ความอึดอัด สู้ออกมารับลมท้าแดดข้างนอกกลับรู้สึกสดชื่นมากกว่า"ถ้างั้นทำการบ้านเสร็จแล้ว เรามาหาอะไรเล่นดีไหม" ฉันออกความคิดเห็น ทันใดนั้นเด็กน้อยก็ตาเป็นประกายพยักหน้ารัว ๆ ให้ฉัน"เราเล่นอะไรกันดี" ฉันทำหน้าครุ่นคิด วันนี้จะเอาอะไรมาสอนประสบการณ์เด็กน้อยคนนี้อีกดี"นาน่าสอนผมพับกระดาษอีกได้ไหมครับ" ติดใจการเล่นรถแข่งแล้วล่ะสิ"ได้สิ แต่วันนี้เรามาพับจรวดกันดีไหม" จรวดสิ่งประดิษฐ์ที่เด็กบ้าน ๆ ไม่มีใครไม่รู้จัก"ครับ ผมอยากพับจรวด" เท่านั้นใบหน้าเด็กน้อยก็มีแต่ความตื่นเต้น แปลกดีสำหรับเด็กทั่ว ๆ ไป ต่างอยากได้รถบังคับเครื่องบินบังคับเครื่องใหญ่ แต่สำหรับไคเรนที่ครอบครัวให้ได้ทุกอย่างกลับตื่นเต้นกับอะไรง่าย ๆ ที่ฉันเสนอให้เสมอ ซึ่งมันน่ารักสำหรับฉันมาก เขาทำให้ฉันเหมือนได้ย้อนวัยกลับมาเป็นเด็กวิ่งเล่นกับพี่น้องอีกครั้งระหว่างที่ฉันกำลังสอนวิธีการพับกระดาษเสียงติดเครื่อ

"หน้าตาสดใสเชียวนะคุณพี่เลี้ยงมือใหม่" ทันทีที่นานะมาถึงที่ฝึกงานแผนกการตลาดบริษัทใหญ่โต ไม่วายที่เสียงหวานของเพื่อนสนิทจะดังแซวแถมยังยกยิ้มหน้าตากรุ้มกริ่มเหมือนคนคิดไปไหนต่อไหน"ฉันก็ปกตินั้นแหละ จ้องจะแซวฉันท่าเดียว" นานะรีบส่ายหัวปฏิเสธ เธอไม่มีอะไรที่จะต้องสดใสเพราะชีวิตตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับก่อนหน้านี้เลย ยกเว้นการย้ายไปอยู่บ้านของประธานบริษัททว่าที่เหลือก็ยังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิม"ไปอยู่วันแรกเป็นยังไงบ้าง ตกหลุมรักท่านประธานหรือยัง""ยัยปราง!" นานะถลึงตาใส่เพื่อนทันใด สายตาล่อกแล่กกลัวคนรอบข้างจะได้ยิน ยิ่งคำถามล่อแหลมของเพื่อนใครผ่านมาได้ยินคงเข้าใจผิดแน่ ๆ แต่ก็โชคดีที่เวลานี้ยังไม่มีใครมาถึงบริษัท"คุยอะไรกันสาว ๆ" ยังไม่ทันนานะจะดุเพิ่ม เสียงเข้มของใครอีกคนในชุดนักศึกษาก็เดินมาถึงพอดี เขายิ้มทักทายสองสาวด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรที่ทำสาว ๆ หลายคนเห็นก็ระทวย ก่อนที่จะทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้ข้าง ๆ มะปรางแล้วร่วมวงสนทนาด้วยอีกคน"คุยกันเรื่องทั่วไปนั้นแหละ แต่วันนี้นายมาเช้านะธีโอ" ธีโอหนุ่มนักศึกษาฝึกงานอีกคนของแผนกการตลาด ทว่าอยู่คนละมหาวิทยาลัยแต่เมื่อได้ฝึกงานพร้อมกันจึงเริ่มสนิท

"ครั้งนี้นาน่าไม่แพ้แน่นอน" ฉันว่าด้วยความมั่นใจในตัวเองเป็นอย่างมาก ก่อนที่จะตั้งใจหยิบบล็อกไม้เล็ก ๆ หนึ่งชิ้นจากทั้งหมดหลายอันที่กำลังถูกวางซ้อน ๆ กันให้เบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้"ตาไคเรนแล้ว" ใช่ค่ะตอนนี้เรากำลังเล่นเกมที่ใช้บล็อกไม้เป็นอุปกรณ์หรือที่เรียกกันว่าเกมตึกถล่ม โดยกติกาการเล่นไม่ได้ซับซ้อน ผู้เล่นจะต้องหยิบบล็อกไม้ที่วางซ้อนและสอดประสานกันออกมาหนึ่งชิ้น จากนั้นก็วางใหม่ตรงชั้นบนสุดของตึกแล้วสลับกับผู้เล่นอีกฝ่ายไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะมีใครทำตึกหรือบล็อกไม้ถล่มลงมาก็จะแพ้เกมในครั้งนั้นไป เกมนี้ถือว่าเป็นเกมที่ฝึกสมาธิให้ไคเรนเป็นอย่างดี ช่วยพัฒนากล้ามเนื้อมือ แถมยังได้ความสนุกสนานร่วมด้วยถือว่าเป็นรางวัลสำหรับเด็กดีที่ทำการบ้านเสร็จหมดทุกวิชา"เย้ ๆ" ไคเรนกระโดดโลดเต้นทันทีที่เขาวางบล็อกไม้ที่หยิบออกมาสำเร็จ โดยตึกของเราไม่แม้แต่จะสั่นคลอน เอาจริง ๆ ตัวแค่นี้เล่นเก่งกว่าฉันอีก"เก่งมากไคเรน นาน่าใช้เวลาตั้งนานกว่าจะหยิบได้" คนถูกชมยิ้มแป้น"แด๊ดบอกว่าผมเก่งเหมือนแด๊ดครับ" อันนี้ก็ไม่เถียง ไคเรนถอดดีเอ็นเอทั้งใบหน้าและสติปัญญาจากคนเป็นพ่อ แต่ยกเว้นดวงตาของเขา ดวงตาของคนสองคน

อาหารสุดพิเศษจากฝีมือของเราสองคนที่ช่วยกันรังสรรค์ออกมาได้หน้าตาดีน่ารับประทานใช้ได้ ฉันและไคเรนมองมันอย่างภาคภูมิใจ แต่กว่าจะเสร็จถึงขั้นนี้เจ้าเด็กของฉันก็เล่นทำไข่แตกและครัวเละเทะไปหมด"เปื้อนหมดเลย" ฉันใช้หลังมือเช็ดเศษแป้งที่มีติดอยู่บนใบหน้าเล็ก นอกจากจะทำอาหารคาวแล้ววันนี้ฉันยังสอนไคเรนทำขนมหวานเป็นบัวลอยไข่หวานของโปรดของเขาและคุณไคโรที่ฉันตั้งใจอยากจะห่อไปให้เขาที่บริษัทด้วย"ผมชอบทำอาหารครับ" โตไปเจ้าเด็กของฉันต้องเป็นผู้ชายที่อบอุ่นแน่นอน ทั้งชอบทำงานบ้าน พูดเพราะ นิสัยน่ารัก ไหนจะทำอาหารอีก ใครที่ได้เป็นแฟนก็คงจะโชคดีเป็นบ้า ฉันภูมิใจในตัวเขาจัง"ไว้นาน่าจะสอนไคเรนทำบ่อย ๆ ดีไหม เราจะได้เอาไปฝากคุณแด๊ดของไคเรนด้วย""ดีครับ""งั้นเราไปอาบน้ำไปหาคุณแด๊ดของไคเรนกัน""รับทราบครับ" ไคเรนตะเบ๊ะท่าเลียนแบบตำรวจแล้วรีบวิ่งกลับห้องอย่างไม่รีรอ ฉันมองตามแผ่นหลังเล็กด้วยความเอ็นดู ก่อนจะขึ้นไปอาบน้ำก็ไม่ลืมจะบรรจุอาหารเอาใส่กล่องเพื่อนำไปฝากท่านประธานบริษัทที่ทำงานห่ามรุ่งห่ามค่ำจนไม่มีเวลาออกไปหาอะไรทานอาบน้ำอาบท่าเสร็จกันเรียบร้อยฉันและไคเรนก็เดินออกมาหน้าบ้านเพื่อจะเตรียมตัวเดินทา

"เอ่อ...พี่ธันวาล่ะคะ" หญิงสาวมองร่างสูงที่กำลังจะเปิดประตูฝั่งคนขับ แทนที่จะมีพลขับประจำของเขายืนรอทว่าตอนนี้กลับไม่มีเสียอย่างนั้น"ผมให้เขากลับไปแล้ว" ว่าจบไคโรก็เปิดประตูรถ กำลังจะลงไปนั่งแต่ก็สังเกตเห็นอีกคนที่กำลังจะเปิดประตูที่นั่งเบาะหลัง"คุณเห็นผมเป็นคนขับรถของคุณเหรอ" นานะชะงัก จากที่กำลังจะเปิดก็รีบหมุนตัวมาเปิดประตูข้างคนขับแทน เธอต้องนั่งรถด้วยความเกร็งอีกแล้วไคโรสตาร์ทรถพร้อมขับออกจากบริษัท เขากำลังตรงไปที่โรงเรียนของลูกชายตัวแสบเพื่อจะพาไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำตามสัญญาเพียงไม่นานทั้งเธอและเขาก็มาถึงโรงเรียนอนุบาลนานาชาติ นานะรับอาสาลงจากรถถึงในโรงเรียนเพราะที่จอดหายากพอสมควร คนตัวโตจึงจำเป็นต้องขับวนเพื่อรอรับลูกอีกครั้ง"แด๊ด!!" ขึ้นรถมาได้ลูกชายก็เรียกคนเป็นพ่อเสียงใส พอนานะปรายไปมองเขาที่นั่งเบาะคนเดียว สีหน้าแกมดุเล็กน้อยของนานะก็เหมือนจะทำ้เขานึกอะไรขึ้นมาได้"สวัสดีครับแด๊ด" ไคเรนพูดพร้อมกับยกมือไหว้ เขาไหว้สวยสมกับได้คนสอนที่เป็นนานะ คนที่มักโดนชมเรื่องการไหว้สวยตลอดเวลา"ครับ" ไคโรแม้จะไม่ชินที่เห็นลูกดีขึ้นในทุกด้าน ปรายมองนานะก็ส่งยิ้มแทนคำขอบคุณ"เรียนสนุกไหม"