All Chapters of LOST IN LOVE พ่ายรักท่านประธานลูกติด: Chapter 1 - Chapter 10

เพล้ง!คนมาใหม่ยืนนิ่งทันทีที่เปิดประตูเข้ามาแล้วพบกับแจกันราคาห้าหลักได้ถูกขว้างผ่านเฉียดจมูกตั้งโด่งเพียงนิดเดียว ข้าวของในห้องกระจัดกระจายไร้ซึ่งทิศทาง แฟ้มเอกสารที่เคยเป็นระเบียบตอนนี้ได้ถูกรื้ออกมาเต็มพื้นเหตุเกิดจากฝีมือของคนคนเดียวที่ยืนตระหง่านกลางห้องทำงาน"แด๊ด…" เจ้าของการกระทำพึมพำเสียงเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน เขาจดจ้องคนเป็นพ่อที่ยืนมองตาเขม็งก่อนที่จะรีบหลบสายตาด้วยความหวั่นกลัวที่เริ่มก่อขึ้นในใจ"ลงมาจากโต๊ะแด๊ดไคเรน..." เสียงทุ้มนุ่มลึกราวกับสายน้ำที่นิ่งสนิทแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัวของมวลคลื่นใต้ผืนน้ำที่สั่นกระเพื่อมพร้อมจะก่อคลื่นยักษ์ซัดทุกอย่างที่ขวางหน้า แน่นอนว่าความน่ากลัวที่สัมผัสได้นั้นทำให้คนที่ดื้อรั้นค่อย ๆ ปีนลงจากโต๊ะทำงานตามคำสั่งอย่างไม่มีข้อถกเถียง"คุณไคโรคะ…" ผู้ช่วยสาวที่อยู่ในเหตุการณ์กลืนน้ำลายอย่างลำบาก เธอกุมมือทั้งสองไว้แน่นแล้วรีบเดินปรี่มายืนก้มหน้าหงุดตรงหน้าท่านประธานใหญ่ของเคลวานกรุ๊ป บริษัทอันดับหนึ่งในด้านการผลิตบรรจุภัณฑ์สินค้าต่าง ๆ สร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำและเข้าตลาดหลักทรัพย์ภายในเวลาไม่กี่ปี หวังจะรายงานเหตุการณ์ที่เกิดทั้งหมดก่อนหน้า

ไคโรมองตามลูกน้องที่อยู่ ๆ ก็เปิดประตูห้องประชุมด้วยอาการตื่นตัว จนเขาพยักหน้าเป็นการอนุญาตลูกน้องจึงตัดสินใจเดินไปกระซิบถึงธุระด่วนที่ต้องขัดขวางการประชุมสำคัญ"วันนี้เลิกประชุมแค่นี้นะครับ ขอบคุณทุกคน" เพียงได้ฟังเท่านั้นท่านประธานใหญ่ก็รีบหยัดขึ้นติดกระดุมเสื้อ กล่าวลาผู้ถือหุ้นที่ใบหน้ายังเกิดคำถามมากมาย ด้วยประเด็นการหารือยังไม่ถูกจัดการเวลาการประชุมก็ยังไม่หมดตามกำหนดการทำทุกคนเริ่มไม่เข้าใจ แต่เขาไม่ได้มีเวลามากพอจะตอบคำถามเหล่านั้น เท้ายาวรีบก้าวเท้าออกจากห้องประชุมอย่างไม่สนใจใคร"ธันวาอยู่ไหน" ระหว่างยืนรอลิฟต์ไคโรกล่าวถามเสียงเข้ม ขณะที่ลูกน้องอีกสองคนได้แต่ยืนก้มหน้าตามหลัง"กำลังตามหานายน้อยที่วิ่งออกไปครับ"ติ๊ง!เท่านั้นเขาก็ก้าวเข้าไปในลิฟต์โดยลูกน้องรีบกดชั้นปลายทางที่ธันวาคอยรายงานการหายไปของลูกชายอย่างใจเย็น แน่นอนว่าเขาไม่ค่อยห่วงลูกชายตัวดีมากนัก แต่แค่เป็นห่วงคนรอบตัวที่กำลังจะถูกสร้างปัญหาโดยลูกชายของเขามากกว่าและคนที่จะจัดการได้เห็นทีก็คงเป็นเขาเท่านั้น"เจอตัวแล้วครับนาย" ธันวาที่ยืนรอหน้าสำนักงานของพนักงานแผนกหนึ่งยืนรวบมือพร้อมรายงาน เขาไม่กล้าแม้จะสบตาเพราะ

"นาน่าจะพาผมไปเล่นอะไรครับ" เด็กชายตัวน้อยเงยหน้ามองฉันอย่างตื่นเต้น ตอนนี้เราเดินออกมาจากแผนกกันแล้ว กำลังจะตรงไปชั้นโรงอาหารของพนักงาน สถานที่พักผ่อนชั่วคราวของพนักงานทุกคนโดยเฉพาะ เพราะฉันได้คิดกิจกรรมดี ๆ ที่จะมาเล่นกับเด็กคนนี้ไว้แล้วตอนแรกฉันก็กล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะอาสาเป็นหน่วยกล้าตายดูแลเขา เป็นถึงลูกท่านประธานเชียวนะ ถ้าฉันทำอะไรไม่ถูกใจจะไม่ถูกไล่ออกเหมือนรุ่นพี่ที่ทำงานเมื่อวานเหรอ แต่อีกใจฉันก็รู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้เป็นการส่วนตัวแฮะ สายตาที่ดื้อตาใสจ้องมองมาที่ฉัน การกระทำที่ออดอ้อนฉันปฏิเสธไม่ลงหรอก อย่างไรเสียก็ต้องทำหน้าที่ที่พี่ทั้งแผนกตั้งความหวังให้สำเร็จ"เดี๋ยวไคเรนนั่งตรงนี้ก่อนนะ เดียวพี่มา" ว่าแล้วฉันก็ดันร่างเล็กให้นั่งที่โต๊ะกว้าง ก่อนที่ตัวเองจะเดินไปหาหนังสือที่ใกล้วัยของเขามากที่สุดเท่าที่บริษัทจะมีให้"พี่มาแล้ว" ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นฉันก็กลับมาพร้อมกับหนังสือและกระดาษหลายแผ่น ทำเอาคนเห็นถึงกับขมวดคิ้วไม่ชอบใจขึ้นมา"พี่เห็นเราปิดเทอมอยู่ งั้นเรามาหากิจกรรมสร้างเสริม IQ ก่อนเปิดเทอมดีไหม""แต่หนังสือพวกนั้นผมเคยอ่านหมดแล้ว" ฉันชะงักมองคนเพิ่งพูดจบ หนังสือ

"นายคะ..." ป้านิดเดินทำหน้าเครียดมาแต่ไกล ทำเอาไคโรขมวดคิ้วยุ่งทำไมเวลาเที่ยงคืนแล้วแม่บ้านที่ควรจะกลับไปพักผ่อนในที่ของตัวเองกลับยังอยู่ในบ้านหลังใหญ่ แถมยังทำหน้าไม่สู้ดีสะท้อนมาถึงเขาด้วย"มีอะไรครับ" ชายหนุ่มขยับคลายเนกไทที่ผูกแน่นมาทั้งวัน ใบหน้าเริ่มอ่อนล้าจากการทำงานติดต่อหลายวันและยังไม่ได้รับการพักผ่อน"คือนายน้อย...""พูดออกมาเลยครับ" ใบหน้าลำบากใจทำให้เขาเริ่มจะอึดอัดตาม"นายน้อยไม่ยอมนอนบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับนายท่าเดียวเลยค่ะ ป้าบอกให้ค่อยคุยพรุ่งนี้ก็ไม่ยอม" ลูกชายตัวดีเขาสร้างเรื่องอีกแล้ว ก็คงจะต้องการอะไรสักอย่างและสิ่งนั้นคงต้องสำคัญมากเพราะถึงขนาดอดใจรอวันรุ่งขึ้นไม่ไหว"ป้านิดกลับไปพักผ่อนเลยครับ ผมจัดการต่อเอง""ค่ะนาย" เท่านั้นไคโรก็ตรงไปเปิดประตูห้องที่ติดกับห้องของเขา โดยจะเป็นห้องใครไม่ได้ถ้าไม่ใช่ห้องลูกชายวัยสี่ขวบที่สร้างเรื่องไม่เว้นวัน"เที่ยงคืนแล้วทำไมยังไม่นอนไคเรน..." เสียงทุ้มที่จำได้ดีว่าเป็นพ่อบังเกิดเกล้าทำให้คนที่นั่งกอดอกอยู่โซนหนังสือรีบเงยหน้าขึ้นพร้อมกับเดินไปหา"ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับแด๊ดครับ" เด็กชายว่าเสียงเอาจริงเอาจัง ส่วนสูงเท่าเอวคนเป็น

"นาน่า" เสียงเล็กที่คุ้นหูดังขึ้นมาแต่ไกล ก่อนที่จะวิ่งไปกอดขานานะที่เพิ่งเดินทางมาถึงบ้านใหญ่แห่งตระกูลเคลวานกรุ๊ปที่ยังทำเธออึ้งไม่หาย เพราะมันไม่สามารถเรียกบ้านได้เต็มปากแต่มันควรจะใช้คำว่าคฤหาสน์สุดหรูถึงจะเหมาะสม ถ้าเทียบกับหอพักที่เคยอยู่ของเธอแล้วที่นั้นก็ไม่ต่างจากรูหนูของที่นี่"ว่าไง..." นานะย่อตัวลงไปคุยกับเด็กน้อยในอ้อมกอด ซึ่งความดีใจของเธอในตอนนี้ก็ไม่ได้ต่างอะไรจากไคเรนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง แถมยังอยู่ในฐานะพี่เลี้ยงจำเป็นให้อีกด้วย"ผมดีใจมาก" ไคเรนเอ่ยด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข ในขณะที่นานะยู่หน้าลงแล้วชี้นิ้วใส่เขาที่ไม่เจอกันไม่กี่วันก็ลืมคำสอนของเธอเสียแล้ว"ผมดีใจมากครับ นาน่าจะมาอยู่กับผมแล้ว" เท่านั้นหญิงสาวก็อมยิ้มขึ้นมา แล้วขยี้ลุ่มผมของเด็กที่เชื่อฟังสอนง่ายตึกตึกแต่ฝีเท้าหนักเดินสม่ำเสมอของคนมาใหม่ทำให้นานะต้องผละสายตาไปมอง ก่อนที่จะเห็นว่าเป็นท่านประธานหรืออีกตำแหน่งคือเจ้านายที่ว่าจ้างในครั้งนี้ก็คลายยิ้มลง จากยิ้มกว้างเต็มใจก็เป็นรอยยิ้มฝืน ๆ แทน หรือจะเรียกว่ายิ้มธุรกิจประมาณนั้น"สวัสดีค่ะท่านประธาน" ร่างสวยรีบยกมือไหว้อย่างนอบน้อม"อยู่ที่นี่เร