All Chapters of LOST IN LOVE พ่ายรักท่านประธานลูกติด: Chapter 41 - Chapter 50

เสียงคลื่นซัดเข้าชายฝั่งในยามพระอาทิตย์ใกล้ตกดินทำคนที่นั่งเทียบชายฝั่งรู้สึกสบายกายและสบายใจ นานะนั่งมองน้ำทะเลสีฟ้าใสพลอยยกยิ้มกว้างขึ้นมาอย่างไม่อาจห้าม ครั้งแรกของการได้สัมผัสกับบรรยากาศที่ชอบ ทรายขาวละเอียดที่เหยียบไปก็สัมผัสถึงความนุ่ม เสียงคลื่นทะเลที่ซัดเข้าฝั่งดังกระหึ่มเหมือนมีคนคอยให้กำลังใจตลอดเวลา ลมอ่อน ๆ ที่โชยพัดปลิวว่อนสร้างความผ่อนคลายสำหรับคนที่หนีทุกข์มา ทุกอย่างหล่อหลอมให้คนที่มีบาดแผลทางใจเหมือนได้รับการเยียวยาเป็นอย่างดี"คิดถึงจัง ~" เรียวปากเล็กพึมพำพร้อมกับนัยน์ตาที่เริ่มมีน้ำเอ่อคลอ อดคิดไม่ได้หากได้เห็นไคเรนวิ่งเล่นน้ำทะเล ก่อปราสาททรายด้วยกันสามคนคงจะมีความสุขน่าดู"คิดถึงทำไมไม่กลับไป" นานะเบิกตาโพรงหันหมับตามเสียงที่ดังใกล้ใบหู เพราะมันใกล้มาก…มากเสียจนได้ยินลมหายใจของเขากระทั่ง…"คุณไคโร!" เอวคอดถูกเจ้าของชื่อคว้ามาโอบไม่ให้มีโอกาสได้หนี นานะตกใจตื่นไม่คาดคิดว่าคนที่ไม่มีทางหาเธอเจอกลับมายืนอยู่ข้าง ๆ พร้อมยิ้มหน้าระรื่น"คิดว่าหนีผมพ้นเหรอ?" ไคโรเลิกคิ้วขึ้น เด็กน้อยทำเขาหัวหมุนครึ่งค่อนวัน ถ้าไม่ได้รับการช่วยเหลือจากกันตาก็คงไม่รู้ว่ามีคนแอบพักใจอยู่

ฉันกำลังยืนอยู่หน้าห้องพักติดชายหาดที่เป็นเกาะเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่มีความเป็นส่วนตัวสูง เป็นเกาะของเพื่อนคุณไคโรที่เขาเป็นคนพาฉันมาเพราะไม่อยากวุ่นวายกับคนอื่น ๆ ที่หาดส่วนรวม ซึ่งมันสวยเอามาก ๆ มากกว่าที่ฉันไปครั้งแรกถึงหลายเท่า จำกัดคนบนเกาะแค่คนงานสัมปทานรังนก มีหมู่บ้านเล็ก ๆ อยู่ท้ายเกาะแต่ก็ไม่มีใครมายุ่งย่ามกับพวกเรายกเว้นแม่บ้านที่คอยดูแลบ้านตากอากาศหลังนี้"ยืนทำอะไรคนเดียว" คนมาใหม่ว่าพร้อมกับสวมกอดฉันจากด้านหลัง และใช่…เป็นคุณไคโรคนรักป้ายแดงของฉัน พูดไปก็รู้สึกเขินไป มากกว่าเกาะที่สวยงามตรงหน้าทำให้ฉันมีความสุขจนล้นอก ก็คงจะเป็นคนที่มาด้วยเพราะปัจจัยนี้สร้างความสุขให้ฉันถึงพันเปอร์เซ็นต์เลยทีเดียว"ยืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยค่ะ" ฉันยิ้มตอบ แล้วกอดแขนคุณไคโรกลับบ้าง ไม่เคยรู้สึกมีความสุขมากขนาดนี้มาก่อนเลย"ทำไมคุณถึงพาหนูมาทะเลเหรอคะ""เธอเคยฝันว่าอยากมากับคนที่รักไม่ใช่เหรอ ผมกับไคเรนพอใจคุณหรือเปล่า" เขารู้เรื่องนี้ด้วย ใช่…มันคือฝันของฉันที่ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริง ทว่าวันนี้มันเกิดขึ้นจริงแล้ว"พอใจมากค่ะ" ฉันยิ้มตอบคุณไคโร ถ้าไม่นับแม่กันตา ก็ไม่มีใครที่ฉันจะรักได้เท่า

เวลาแห่งการพักผ่อนเยียวยาหัวใจช่างผ่านไปเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ เพียงแค่แป๊ป ๆ ทั้งไคโรนานะและไคเรนก็เดินทางกลับมาถึงบ้านหลังใหญ่ในช่วงเย็นของวัน การเดินทางสร้างความอ่อนเพลียให้ไคเรนหลับปุ๋ยในอ้อมกอดคนเป็นพ่อ จนเขาต้องเป็นคนอุ้มแล้วตามไปวางในห้องนอนเพื่อลูกชายได้นอนต่ออย่างสบายใจตัว จากนั้นชายหนุ่มก็เดินวนกลับมาที่นอนใครบางคนแทนที่จะเป็นห้องของตัวเอง"คุณไคโร…" นานะเรียกคนที่เปิดประตูเข้ามาโดยไม่ได้ให้สัญญาณ ทำเอาคนกำลังจะถอดชุดเตรียมตัวอาบน้ำตกใจเล็กน้อยแต่โชคดีที่ยังไม่ทันได้ปลดเปลื้องเมื่อเห็นเป็นคนรักก็คลายความตกใจ"ทำไมไม่ล็อกประตู" ไคโรทำหน้าไม่พอใจ ทั้งที่อยู่คนเดียวและกำลังจะเปลือยกายแต่เธอกลับปล่อยให้ห้องนอนสามารถมีใครก็ได้เข้ามาง่าย ๆ"ปกติไม่มีใครเข้ามานี่คะ คนอื่น ๆ เขาจะเคาะประตูก่อน ยกเว้นคุณแด๊ดนั้นแหละ" ถามอย่างไรให้วนมาโดนด่าจนได้ ไม่น่าเลยไคโร…"ผมเข้าห้องเมียต้องเคาะด้วยเหรอ""คุณไคโร…แค่แฟนก็พอไหมคะ" หญิงสาวเขินหน้าแดง ทุกครั้งที่คำว่าเมียหลุดจากปากหนายังคงไม่รู้สึกชินเสียที"ผมบอกแล้วไงว่าเราเลยคำนั้นมาแล้ว" ไคโรดึงร่างของคนตัวเล็กลงมานั่งบนตัก แล้วคลอเคลียกับซอกคอขา

สวัสดีครับ ผมไคโรเอง…ได้เจอกันจริง ๆ สักทีนะครับ วันนี้ผมจะมาเล่าชีวิตหลังจากที่ได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ดีที่สุดในชีวิตของผมคนหนึ่งครบหนึ่งปีพอดี เธอชื่อนานะที่ทุกคนคงจะรู้จักกันดี หญิงสาวที่อายุห่างกับผมถึงแปดปี ขณะที่ผมอายุย่างเข้าสามสิบเอ็ดส่วนเธอก็ยี่สิบสามปี ใช่…ผมมีเมียเด็ก แล้วเด็กคนนี้ก็ดันน่ารักจนผมอดใจไม่ไหวจับทำเมียซะเลย หนึ่งปีที่ผ่านมาผมทั้งรักและหลงเธอหนักกว่าเดิม ทั้งนิสัยและทัศนคติเรียกได้ว่าได้ใจผมไปเต็ม ๆ เธอรักผมและลูกมาก มากจนบางทีเธอก็ลืมนึกถึงตัวเอง แค่เพียงเห็นพวกเรามีความสุขเธอก็พร้อมที่จะทำทุกอย่าง โดยเฉพาะกับลูกชายตัวดีของผม เธอทั้งเอาใจใส่ ให้ความรักความอบอุ่นจนเด็กที่ไม่เคยได้รับจากแม่ที่แท้จริงรู้สึกจะรู้สึกขาดแคลน ได้รับจนผมรู้สึกว่ามันจะล้นเอาด้วยซ้ำ เพราะทุกลมหายใจของเธอมีแต่ไคเรน ทั้งเข้าและออกก็จะนึกถึงลูกอยู่เสมอ จนบางทีผมเองก็นึกน้อยใจ ก็เมียเล่นสนใจผมน้อยกว่าลูกในไส้ ใช่…ผมกำลังหวงเมียจากลูกของตัวเอง"คุณแด๊ด…อย่างอนสิคะ" นานะนั่งลงบนตักของผมพร้อมทั้งทำเสียงออดอ้อน ในขณะที่ผมเบือนหน้าออกไม่ยอมมองหน้าเธอ อาการนี้ทุกคนคงดูออกว่าผมกำลังงอนเมียหนักมาก"

เช้าวันหยุดอีกวันทันทีที่ลืมตาขึ้นก็ไร้ร่างภรรยาสุดที่รักที่นอนด้วยกันทั้งคืน เวลาเช้า ๆ แบบนี้เธอคงออกไปหาไคเรนแล้ว คิดได้อย่างนั้นผมจึงเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะได้ลงไปทานข้าวพร้อมกัน"ไปไหนกันหมด" ผมถามป้านิดที่ห้องอาหาร หลังจากเดินตามหาสองแม่ลูกทั่วบ้านก็ไร้ร่างของพวกเธอ ไปไหนก็ไม่ได้บอกผมล่วงหน้าทั้งเธอยังไม่ส่งหรือตอบข้อความทั้งแม่ทั้งลูก"เห็นว่าไปเดินสวนนะคะ ได้ยินหนูนานะบอกว่าอยากจะปลูกต้นไม้เพิ่ม" ทำไมเธอไม่บอกผม…คำถามนี้แล่นเข้ามาในหัว ยอมรับตามตรงว่าผมเริ่มน้อยใจเพราะไม่เพียงแค่ลูกชายที่มีความลับ แต่รู้สึกเหมือนถูกปิดบังจากครอบครัวหรือเพราะผมทำอะไรผิดไปทำไมเหมือนถูกปฏิบัติอย่างหมางเมินขนาดนี้"นายจะรับอาหารเลยไหมคะ ป้าจะได้เตรียมให้เลย""ไม่ล่ะครับ ผมไม่หิว" ผมว่าจบก็เดินออกไปทันที ตรงเข้าไปห้องทำงานด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจผมไม่เข้าใจว่าไอ้อาการน้อยใจที่นับวันก็ยิ่งทวีคูณมันมาอย่างไร โดยปกติก็ไม่ใช่คนที่จะคิดมากหรือคิดเล็กคิดน้อย หรือเพราะผมหลงภรรยามากเกินไปจึงทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นบ้า แค่ถูกเมียกับลูกทิ้งไปเดินสวนใกล้ ๆ กลับรู้สึกอยากร้องไห้เสียอย่างนั้นให