All Chapters of LOST IN LOVE พ่ายรักท่านประธานลูกติด: Chapter 21 - Chapter 30

"ผมพานายเข้าห้องเรียบร้อยแล้วครับ" พี่ธันวาผู้ช่วยของคุณไคโรเดินออกมาจากห้องพอดีกับตอนที่ฉันออกมาจากห้องไคเรน หลังจากเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เด็กน้อยได้นอนสบายตัวมากขึ้นเราก็สวนกันพอดี"ค่ะพี่ธันวา" ฉันรับคำเขาแล้วกำลังจะเดินไป แต่ต้องชะงักเพราะเสียงเรียกของพี่ธันวาที่ดังขึ้นก่อน"คุณนานะช่วยเช็ดตัวนายให้หน่อยได้ไหมครับ เอ่อ...ตอนนี้ป้านิดคงหลับไปแล้ว ผมก็ทำไม่เป็น" ฉันยืนนิ่งไปสักพัก ให้เช็ดตัวเด็กฉันก็พอทำได้และทำมาบ่อย แต่ถ้าให้เช็ดตัวใหญ่ ยิ่งเป็นท่านประธานเสียด้วย ฉันว่าฉันไม่ถนัดเลย"เอ่อ คือหนู-""ขอบคุณนะครับ ผมขอตัวไปพักก่อนนะครับ" ผู้ช่วยคุณไคโรไม่รอให้ฉันตอบตกลงเลยสักนิด ยังไม่ทันจะว่าจบด้วยซ้ำเขาก็เดินหนีไปในทันที ทิ้งให้ฉันยืนทำหน้าลำบากใจกับคำขอของเขา แต่ก็เอาเถอะ...เช็ดตัวผู้ใหญ่กับเด็กคงไม่ต่างกันมากหรอกมั้งเท่านั้นฉันก็รีบหาผ้าผืนใหม่เพื่อจะทำการเช็ดตัวให้คนเป็นพ่อของคุณหนูที่จะต้องดูแลอีกคน ฉันไม่ได้เคาะห้องของคุณไคโรทว่ากลับเปิดเข้าไปในห้องเพราะยังไงเขาก็ไม่รู้สึกตัว คนตัวโตตอนนี้ได้นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงกว้างไปแล้ว ใบหน้าของเขาแดงก่ำเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื

"เรื่องเมื่อคืน..." คนตัวเล็กชะงักทันทีที่ไคโรกำลังจะเข้าถึงประเด็นที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอเม้มปากตัวเองแน่นเริ่มรู้สึกกลัวในสิ่งที่เขาจะพูดต่อมาจนกระทั่ง..."เมื่อคืนผมดื่มมากไป ขอโทษที่ทำให้คุณลำบาก" นานะถอนหายใจเบา ๆ อย่างโล่งอก ทว่าสายตาของร่างสูงที่ยังมองเธอตลอดเวลาทำให้เขารู้สึกสงสัยจนต้องถามขึ้นมาอีกครั้ง"เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ผมทำอะไรคุณหรือเปล่า?""มะ ไม่มีค่ะ!" นานะรีบปฏิเสธทันควัน ในเมื่ออีกฝ่ายจำอะไรไม่ได้ก็นับเป็นเรื่องที่ดีสำหรับเธอ จะด้วยเหตุผลอะไรที่ทำให้เธอยินยอมที่จะตกเป็นของเขาก็ช่าง อย่างไรเธอก็คิดว่าไคโรก็คงไม่ได้คิดว่าเธอเป็นมากกว่าพี่เลี้ยงของลูกชาย ถ้าจะให้เขาต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดมันก็ดูไม่ยุติธรรมสำหรับเขาเลยสักนิดเดียว"แน่ใจเหรอว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น?" ไคโรถามย้ำอีกครั้ง ซึ่งนานะก็พยักหน้ายืนยันคำเดิม เพื่อให้ทุกอย่างมันจบลงแบบนี้มันดีที่สุดสำหรับเราสองคน"อืม ว่าแต่คุณไม่สบายหรือเปล่า หน้าคุณซีด...""แค่ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร" ได้ยาที่ธีโอหามาให้กินเธอก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย แต่ที่หน้ายังซีดคงเหมือนเดิมน่าจะเพราะเสียเหงื่อมากเกินไป

"ป้าเห็นข่าวหรือยัง คุณซอนญ่ากำลังจะกลับมาไทยเร็ว ๆ นี้" คำว่าซอนญ่าทำให้คนที่กำลังจะเดินผ่านหยุดชะงักเท้าลง ก่อนที่จะขยับมายืนพิงประตูห้องครัวที่มีแม่บ้านมากมายแล้วรอฟังพวกเธอที่เหมือนกำลังจะพูดถึงสิ่งที่เธอกำลังสงสัยต่อไป"แกอย่าพูดชื่อนั้นนะ ถ้าไม่อยากถูกไล่ออก" เสียงป้านิดเธอจำได้ และเหมือนจะเริ่มจริงจังนั่นยิ่งทำให้นานะสงสัยเข้าไปใหญ่ ตกลงแล้วซอนญ่าที่ได้ยินมาแล้วถึงสองรอบเป็นใครกันแน่"หนูก็ไม่อยากพูดถึงหรอกป้า แต่ถ้าคุณเขากลับมาแล้วกลับมาที่นี่อีกล่ะ""เขาก็ต้องกลับมาอยู่แล้ว ลูกชายเขาอยู่ที่นี่" เท่านั้นนานะก็เข้าใจในทันทีว่าซอนญ่าที่ไคโรละเมอในครั้งนั้นเป็นแม่ของลูก หรืออาจจะพ่วงสถานะภรรยาของเขาไปด้วย คนตัวเล็กจึงเลือกที่จะเดินออกมาด้วยหลายความรู้สึกที่เกิดขึ้นอยู่ ๆ ก้อนเนื้อข้างซ้ายที่เต้นไม่เป็นจังหวะก็เริ่มบีบตัวขึ้น มันเจ็บอย่างบอกไม่ถูก มากกว่าการที่เขาจำอะไรไม่ได้ ก็คือการที่เขาอาจจะเห็นเธอเป็นตัวแทนใต้เงามืดของใครสักคนก็ได้ปึก!คนคิดอะไรเพลิน ๆ เดินชนกับใครบางคนเข้า นานะถูกประคองจากอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้ล้มลง ก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นก็เห็นเป็นไคโรที่เป็นคนนั้น"เหม่ออะไร เก

"เด็ก ๆ ขอบคุณคุณไคโรเร็ว" นานะว่าจบก็ชำเลืองมองไคโรที่ยืนเคียงข้าง"ขอบคุณค่ะ/ครับ" จากนั้นเสียงเกรียวกราวทั้งเด็กชายเด็กหญิงก็ดังพร้อมกัน ยกมือไหว้อย่างนอบน้อมจนไคโรยิ้มกว้างออกมา"ทานให้อร่อยนะครับ" สิ้นเสียงนั้นเด็ก ๆ ก็เริ่มทานอาหารที่อภินันทนาการมาจากคนใจบุญอย่างไคโร โดยใช้ชื่อของนานะในการเป็นตัวแทนเพื่อเป็นของขวัญวันเกิดให้กับเธอ"เชิญคุณไคโรมานั่งทางด้วยกันนะคะ" กันตายิ้มบอกแล้วผายมือทางโต๊ะที่ถูกจัดเตรียมแยกไว้"ครับ ทานด้วยกันนะครับ" บนโต๊ะจึงมีกันตาพร้อมผู้ช่วยของเธอ ตรงข้ามก็จะเป็นนานะและไคโรที่นั่งเคียงกันพร้อมหน้าบรรยากาศการทานอาหารผ่านไปด้วยความอบอุ่น นานะเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าตลอดเวลา กระทั่งตอนที่นั่งสอนเด็ก ๆ ทำการบ้านโดยมีไคเรนร่วมวงอยู่ด้วยเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นตลอดเวลา ยิ่งทำให้ไคโรที่มองจากที่ไกล ๆ ยิ้มตามอย่างมีความสุข จากการเป็นผู้ให้ในครั้งนี้ทำให้เขาได้เห็นและรับรู้อะไรหลายอย่างมากมาย"ดิฉันนั่งคุยด้วยได้ไหมคะ?" กันตาที่เพิ่งจัดการทุกอย่างเรียบร้อยเดินเข้ามาคุยด้วย ชายหนุ่มที่นั่งคนเดียวจึงขยับที่ให้แล้วเชิญเธอนั่งอย่างเต็มใจ"คุณไคโรเป็นเจ้านายนานะทั้งท

นับตั้งแต่ที่ฉันกลับมาบ้านหลังใหญ่คนตัวโตที่นอนข้าง ๆ ก็ขยันทำให้ใจเต้นตลอดเวลา เขาจะรู้ไหมว่าฉันแทบจะลงไปนอนแดดิ้นข้างล่างไม่เป็นตัวเองทุกครั้งที่เห็นใบหน้าเขาอย่างใกล้ชิด ความหล่ออร่าพุ่งกระจายอย่างไม่น่าเชื่อว่าเขาอายุเข้าเลขสามฉันใช้ความเบามือที่สุดในการพยายามจะแกะมือหนาออกจากตัว ทว่ายิ่งพยายามเขาก็ยิ่งที่จะรัดฉันแน่น แน่นขึ้นจนเราสองคนแทบจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวกันก็อก ๆเสียงเคาะประตูดังจากห้องคุณไคโร แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้สึกตัว ขณะที่ฉันพยายามที่จะดิ้นออกจากอ้อมกอด จะให้ใครเห็นสภาพนี้ไม่ได้ แต่สุดท้ายมันก็ไม่ทัน..."ป้าขออนุญาตนะลูก..." เสียงป้านิด...แกว่าอย่างแผ่วเบาโดยสายตาที่มองเราสองคนกลับไม่แปลกใจทำไมล่ะ...ทั้งที่ฉันเขินแทบตาย ทำอะไรไม่ถูกอยู่ ๆ ก็ดันมานอนกอดเจ้านายแต่ป้ากลับไม่ได้มองว่ามันเป็นเรื่องใหญ่"ป้าตั้งอาหารกับผ้าไว้เช็ดตัวตรงนี้นะลูก" ป้านิดบอกกับฉัน"เอ่อ ป้าคะ...""ป้าไปก่อนนะลูก" ป้านิดไม่คิดจะฟังฉันเลย ให้ตายเถอะ...แล้วฉันจะต้องนอนในสภาพนี้อย่างนั้นเหรอปึก!ประตูปิดลง...หนทางสุดท้ายของฉันเดินออกไปแล้ว คราวนี้สิ่งที่ฉันทำได้คือนอนนิ่ง ๆ ให้คนข้าง ๆ ได้หลับสบาย