All Chapters of พลาดรัก (SET WICKED LOVE): Chapter 11 - Chapter 20

ในที่สุดเฌอแตมก็เดินทางมาถึงร้านอาหารย่านหรูแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวงของความวุ่นวาย โดยมีทอฝันขับรถมาส่งถึงที่ เพราะเป็นห่วงคนอ่อนไหวที่เพิ่งจะกลับมาสู่สภาพปกติเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา"มีอะไรรีบโทรมาหาฉันทันที" ประโยคที่ทอฝันเน้นย้ำตลอดทั้งเส้นทาง จนเธอไม่รู้จะรับปากอย่างไรเพราะเพื่อนเอาแต่พูดแต่ประโยคเดิม ๆ ซ้ำไปซ้ำมา แต่เข้าใจดีว่านั้นคือความหวังดี และไม่นึกรำคาญเลยสักนิดทั้งยังดีใจเสียอีกที่อย่างน้อยก็ยังมีคนที่เป็นห่วงเธอเหมือนคนในครอบครัวคนหนึ่ง"อ้าวแตมมาแล้ว มานั่งตรงนี้เลย ที่สำหรับคนสำคัญของงาน ใกล้บอสเลยจ่ะ" คนที่กำลังก้าวหยุดเดินทันที"เอ่อ…แตมนั่งข้าง ๆ พี่ใหม่ได้ไหมคะ" ไม่ค่อยสะดวกใจเท่าไหร่ นั่งอยู่ตรงนั้นมีแต่อะไรที่จะทำให้เธอหวั่นไหว กันไว้ดีกว่ามารู้สึกทีหลังมันจะดีกว่ามาก"ไม่ได้ เป็นธรรมเนียมของแกลอรี่เรา แตมจะได้สนิทกับบอสมากขึ้นไง เด็กใหม่ต้องทำความรู้จักท่านประธานเยอะ ๆ" เลขารีบดึงตัวทันทีที่พูดจบ ดันเธอนั่งตรงปลายโต๊ะข้างๆ หัวโต๊ะที่มีเก้าอี้ว่างอยู่ และเป็นตำแหน่งของคนจ่ายตังค์ซึ่งคือไคเรนที่ยังเดินทางมาไม่ถึงเฌอแตมจำใจต้องนั่งอย่างปฏิเสธไม่ได้ ระหว

และแล้ววันที่ใครหลายคนต่างรอคอยมาก็มาถึงเสียที โดยเฉพาะกับคนที่มีกิจวัตรเดิม ๆ ซ้ำไปซ้ำมาหมุนวนเวียนเป็นวัฏจักร ทั้งสัปดาห์ก็ยิ่งอยากให้วันหยุดสุดสัปดาห์แบบนี้มาถึงเต็มทีหนึ่งในนั้นคือเฌอแตม วันหยุดแบบนี้เธอตื่นมาทำความสะอาดขนาดห้องไม่ใหญ่มากตั้งแต่เช้าตรู่ นั้นก็รวมไปถึงการเตรียมของกินง่าย ๆ ใส่ปิ่นโตคู่ใจ เพราะเย็นวันนี้ตั้งใจที่จะไปนั่งปิกนิกที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ บ้าน สบาย ๆ โดยของที่เตรียมไปก็ไม่มีอะไรมาก เป็นแซนด์วิชขนมปังโฮลวีท ผลไม้ และขนมกรุบกรอบหวานน้อยสำหรับสองคนเพราะมีทอฝันที่ไปนั่งเล่นด้วยและไม่ลืมที่จะติดหนังสือคู่มือคุณแม่ไปด้วย เธอกะว่าวันหยุดทั้งวันแบบนี้ก็อยากใช้เวลาอยู่กับธรรมชาติ เสพกลิ่นต้นไม้ใบหญ้าสูดอากาศดี ๆ บรรเทาความเครียดจากการทำงานทั้งสัปดาห์ ก็เป็นผลดีต่อลูกตามคำแนะนำของหมอครืดดด ๆคนกำลังกดลิฟต์เพื่อลงไปตามนัดชะงักเท้า แล้วยืนแช่อย่างนั้นเพื่ออ่านข้อความของคนส่งมาก็พลอยรู้สึกใจแป้วทอฝัน : ขอโทษนะแก วันนี้ฉันมีงานด่วนคงไปปิกนิกกับแกไม่ได้แล้วแต่ก็พอเข้าใจได้ เพราะถ้าไม่ด่วนจริง ๆ ทอฝันคงไม่เลือกจะเทนัด แล้วคนที่เตรียมตัวมาอย่างดีแล้วก็ออกเดินทางต่อ อย่าง

"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ" ร่างเล็กกำลังจะเปิดประตูรถที่มีเจ้านายขับมาส่งถึงที่"เดี๋ยวครับ" แต่ก็ถูกอีกคนห้ามไว้ก่อน เผลอเอื้อมไปจับมือบางจนเฌอแตมที่มองตาม เขาก็รีบปล่อยมือออก"คะ?""ผมขอเบอร์ติดต่อได้ไหมครับ" คนตัวโตว่าจบก็ยื่นโทรศัพท์เครื่องหรูของเขาส่งให้ร่างบางจึงรับพร้อมกดหมายเลขโทรศัพท์สิบหลักให้ กระทั่งเธอยื่นส่งกลับมา"ถ้าเกิดมีอะไรคุณสามารถโทรหาผมได้ตลอดเวลาเลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ""ค่ะ""แล้วก็อย่าทำอะไรเสี่ยง ๆ เหมือนที่สวนสาธารณะอีกนะครับ ถ้าผมมารับไม่ทันแล้วคุณเผลอล้มลงไปจะทำยังไงครับ""ขะ ขอโทษค่ะ" เฌอแตมก้มหน้าตอบเสียงแผ่ว ตอนนั้นแค่อยากช่วยเด็กแต่ก็ลืมคิดถึงตัวเองเสียสนิท"เอ่อ…ผมไม่ได้ตั้งใจดุคุณเฌอแตมนะครับ" ไคเรนเห็นสีหน้าไม่สู้ดีก็รีบเปลี่ยนน้ำเสียงทันที เขาลืมไปว่าคนท้องอ่อนไหวง่าย ที่พูดมาทั้งหมดก็ไม่ได้ตั้งใจจะต่อว่า แต่แค่เป็นห่วงคุณแม่ท้องลูกอ่อนเท่านั้น"ฉันเข้าใจค่ะ ที่ฉันทำมันก็ไม่สมควรจริง ๆ""เข้าใจจริง ๆ ใช่ไหมครับ" ไคเรนยังคงไม่สนิทใจ ถ้าเข้าใจแล้วอีกฝ่ายจะทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ทำไม"ค่ะ แต่มันห้ามความรู้สึกไม่ได้" ว่าจบคนนั่งเบาะข้าง ๆ ก็เงยหน้าพร้อมน้ำตา

"เราจะไปไหนกันเหรอคะ?" หญิงสาวปรายมองท่านประธานที่วันนี้มารับถึงคอนโดด้วยตัวเอง และไม่ได้ตรงไปยังสำนักงานอย่างที่ควรจะเป็น แต่เป็นที่ไหนสักที่ที่เฌอแตมยังไม่ค่อยแน่ใจ"พาคุณไปเจอศิลปินครับ" ตามตารางวันนี้ทั้งเธอและเขาจะต้องคัดเลือกผลงานที่จัดแสดงในนิทรรศการ เพียงเท่านั้นเฌอแตมก็เริ่มเข้าใจ แล้วรถคันหรูก็มุ่งหน้าต่อไปจนมาหยุดอยู่สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งเป็นที่ที่ไคเรนค่อนข้างคุ้นเคยเป็นอย่างดี"ที่นี่เหรอคะ?""ครับ ที่นี่แหละ" ที่ที่พวกเขามาถึงคือสถานสงเคราะห์แม่กันตา ที่ที่ต่อชีวิตแม่เลี้ยงของเขาจนโตมาถึงทุกวันนี้ จึงได้ไคเรนเป็นคนสานต่อตามเจตนารมณ์คนเป็นแม่ ที่อยากให้โอกาสแบบนั้นกับคนอื่นเหมือนกัน"ทุกคนครูพี่เรนมาแล้ว!!" ยังไม่ทันได้เข้าไป หนึ่งในเด็กที่ได้ยินเสียงรถอันคุ้นเคยก็วิ่งออกมาเกาะขอบประตู กระทั่งเห็นว่าเป็นอย่างที่เขาคิดเด็กชายก็ตะโกนลั่นให้เพื่อน ๆ อีกนับสิบชีวิตในห้องต่างวิ่งกรูออกมาตาม"ครูพี่เรน ~" ไคเรนถูกเด็กนับหลายสิบคนกอดกันคนละทิศ ทุกคนต่างมีรอยยิ้มดีใจกับการปรากฏตัวของเขา เช่นเดียวกับไคเรนที่ผูกพันกับสถานที่และเด็ก ๆ เหล่านี้ราวกับคนในครอบครัว"คิดถึงครูพี่เรนไหม ช่

โรงพยาบาล"อาจารย์ไคเรนสวัสดีค่ะ" พยาบาลที่เดินสวนทางกับไคเรนรีบพากันยกมือไหว้ยังคนมาใหม่"สวัสดีครับ หมอเค้กอยู่ไหมครับ" วันนี้เขาตั้งใจเดินมาถึงแผนกสูตินรีด้วยตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนในละแวกนั้นรู้สึกแปลกใจ เพราะมันเป็นเรื่องปกติที่เขาจะมาเจอเพื่อนสนิทสาวสวยในแผนกนี้จนทำทุกคนเริ่มคุ้นชินไปตามกัน"อยู่ค่ะอาจารย์ ตรวจคนไข้คนสุดท้ายเสร็จพอดี""ขอบคุณครับ" เพียงเท่านั้นไคเรนก็รีบตรงไปยังห้องพักประจำของหมอเค้ก เปิดประตูเข้าไปก็เห็นหมอเค้กกำลังยืดเส้นยืดสายคลายความเมื่อยพอดี"อ้าวเรน…" หมอหญิงยิ้มกว้างทันทีที่เห็นเพื่อน และดูเหมือนจะดีใจเป็นพิเศษเมื่อเห็นว่าคนนั้นเป็นหมอไคเรน"คนไข้เยอะเหรอครับ" ไคเรนว่าจบก็ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ใบหน้าที่ดูอ่อนล้าทำเขาอดถามไถ่ไม่ได้"ปกติแหละ แต่ช่วงนี้คงพักผ่อนน้อยก็เลยรู้สึกเหนื่อยง่ายไปหน่อย""เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ มาตรวจกับผมได้นะ สำหรับหมอเค้กผมจองคิวพิเศษให้" คำว่าจองคิวพิเศษทำคนได้ยินเผยยิ้มหน้าระรื่น รู้สึกพิเศษอย่างที่เขาว่าแม้จะรู้ว่าสำหรับไคเรนแล้วคนรอบตัวเขาก็พิเศษหมดทุกคน"ได้ตรวจกับเจ้าของโรงพยาบาล พิเศษจริง ๆ ด้วย" ใช่…ที่นี่มีเ