All Chapters of พลาดรัก (SET WICKED LOVE): Chapter 31 - Chapter 40

"บอสดื่มน้ำให้ใจเย็นก่อนนะคะ ถึงมือหมอแล้วเฌอแตมต้องไม่เป็นไร" ภัณฑารักษ์ใหม่อดไม่ได้ที่จะยื่นน้ำเปล่าเย็น ๆ ให้คนเดินไปเดินมา ตอนนี้จิตใจเขาอยู่แต่กับคนในห้อง ภาพเลือดไหลและคราบเลือดที่ติดฝ่ามือทำใจเขารู้สึกไม่ดีและวิตกกังวล"ขอบคุณครับ แต่ผมไม่หิว ขอโทษด้วยครับ" แม้ในตอนคร่ำเครียดไคเรนก็ยังคงความสุภาพ จากนั้นก็วนเวียนหน้าห้องด้วยความรู้สึกหลาย ๆ อย่าง ทั้งความกลัว ความกังวล ความเป็นห่วง ถาโถมเต็มไปหมด ไม่เป็นอันจะทำอะไร คิดเรื่องไหน กระทั่งเวลาจะผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วคุณหมอข้างในก็ยังไม่ออกมาบอกข่าวคราวให้เขารู้ดีขึ้นเลย"ไคเรน..." เสียงอันคุ้นเคยที่กำลังวิ่งเข้ามาพร้อมใครอีกสองคนมาถึงตัวไคเรนในเวลาต่อมา"นาน่า" ไคเรนจดจ้องครอบครัวที่มีทั้งพ่อแม่และน้องชายมากันครบ"ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไรหนูแตมจะต้องปลอดภัย" แน่นอนว่านานะรู้ดีที่สุดว่าเขารู้สึกอะไร เท่านั้นก็โผเข้ากอดลูกชายเอาไว้ลูบแผ่นหลังอ่อนโยนเพื่อเป็นการปลอบใจเช่นเดียวกับคนอื่นที่แตะเบา ๆ พร้อมอยู่เคียงข้างรอเวลาต่อไปกระทั่ง...เสียงประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก ทุกคนที่รอด้วยความหวังก็พร้อมใจกันเดินไปหา"หมอเค้ก...คนไข้เป็นยังไงบ้าง

แสงแดดยามเช้าตรู่คล้อยลงมาตามแนวต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ริมน้ำ แรงลมเย็นที่พัดพาให้เสียงกระทบกันของใบไม้สร้างความผ่อนคลาย บรรยากาศโดยรอบเงียบสงบ มีเพียงเฌอแตมกับไคเรนนั่งอยู่ด้วยกันบนม้านั่งไม้ใต้ต้นโพธิ์หลังจากที่เพิ่งปล่อยปลาทำบุญให้ลูกน้อยที่จากไปโดยไม่ทันได้ลืมตาดูโลก และพ่อแม่ที่เธอแทบไม่มีโอกาสได้จำหน้าทำให้ใจของเฌอแตมสงบขึ้นมาก"รู้สึกเหมือนได้บอกลาเขาเลยค่ะ" น้ำเสียงของเธอฟังดูนิ่งเรียบ แต่แฝงด้วยความเจ็บปวดในใจไคเรนรับฟังโดยไม่คิดจะพูดแทรก เพียงแค่ขยับมือมาวางบนหลังมือเธออย่างแผ่วเบา เป็นการสื่อว่าเธอยังเขาอยู่ตรงนี้ แม้ตัวของเขาเองจะรู้สึกเสียใจไม่แพ้กันก็ตามทั้งไคเรนและเฌอแตมนั่งที่เดิมและใช้เวลาอำลาลูกน้อยหลายชั่วโมง ระฆังวัดที่ดังเบา ๆ จากศาลาไม้ริมโบสถ์เป็นเสียงที่ฟังแล้วใจสงบ เหมือนโลกทั้งใบของพวกเขากำลังรักษาความว้าวุ่นวุ่นวายในใจของคนสองคน และเพื่อให้ใครสักคนได้ใช้เวลาทำใจโดยใช้ความสงบ กระทั่งเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาก ไคเรนก็เป็นคนที่พาเธอออกมา"เราจะไปไหนกันเหรอคะ?" ระหว่างที่รถกำลังแล่นออกไปเรื่อย ๆ เฌอแตมก็หันมาถาม"ผมยังมีอีกที่ที่จะทำให้คุณสบายใจ" รถหรูใช้เวลาบนท้องถนนไม่

"ขั้นตอนแรกให้นำไม้ตามรูปจัดวางไว้ทั้งสองข้าง จากนั้นก็ไขสกรูทั้งสองด้านให้แน่น" เสียงที่ดังมาจากข้างนอกทำให้ฉันรีบแต่งตัวให้เร็วขึ้น น้ำเสียงที่ฟังดูไม่คุ้นหูเอามากเกรงว่าจะมีใครมาหาที่ห้องจึงรีบเปิดประตูออกไปดูสำหรับเช้าวันหยุดฉันที่คิดว่าตัวเองตื่นเช้าคงสู้ใครอีกคนไม่ได้ ไม่พบคนแปลกหน้าสักคน เว้นแต่คุณไคเรนที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำอะไรบางอย่าง โดยเสียงพวกนั้นก็ดังมาจากโทรศัพท์ที่เขาเปิดคลิปอะไรบางอย่างตั้งไว้ดู"คุณทำอะไรเหรอคะ?" ฉันนั่งลงบนพื้นแบบเขาบ้าง รอบตัวของเขาเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์จิ๋วทำจากไม้หลายท่อนวางสลับไปมา และคู่มือที่ถูกพับงอเหมือนผ่านการต่อสู้มาแล้วครึ่งชีวิต"ประกอบของเล่นลูกที่คุณสั่งมา" ฉันปรายมองอย่างชั่งใจอีกครั้ง จริงด้วย...มันเป็นม้าโยกไม้ที่ฉันสั่งมาจากอินเทอร์เน็ต ก่อนที่จะรู้ว่าเสียลูกตัวเองไปแต่พอพัสดุมาส่งเขาก็จากฉันไปแล้ว แน่นอนว่าฉันไม่รู้จะแกะแล้วประกอบไปทำไม ในเมื่อมันไม่มีใครให้ใช้ ฉันจึงเก็บไว้ที่มุมเล็ก ๆ ของเพนท์เฮ้าส์แต่ก็ไม่คิดว่าคุณไคเรนจะแกะออกมาประกอบด้วยตัวเอง"แต่มันไม่มีใครใช้แล้ว" ฉันว่าจบก็ก้มน้าลงเล็กน้อย จะบอกว่าทำใจได้หายขาดก็พูดไม่ได้

เสียงเอะอะจากเด็ก ๆ และเสียงปืนของเล่นดังระงมอยู่ทั่วบริเวณซุ้มยิงปืนภายในสวนสนุกแห่งหนึ่ง เฌอแตมยืนยิ้มอยู่ข้างไคเรนที่กำลังตั้งท่ายิงปืนอย่างจริงจัง ใบหน้าคมขมวดคิ้วอย่างมุ่งมั่นเต็มที่ราวกับกำลังอยู่ในสนามแข่งจริง"คิดไว้เลยนะครับว่าอยากได้ตัวไหน?" ไม่วายที่คนพูดจะกล่าวในระหว่างทำสมาธิ กระทั่งเฌอแตมยกยิ้มไม่พูดอะไรเอาใจช่วยเขาเงียบ ๆ กระทั่ง...ปัง!ลูกปืนยางพุ่งออกตัวอย่างมั่นใจ แต่เป้าหมีตัวเล็กก็ยังคงตั้งแน่นิ่งอยู่ตรงนั้นแทบไม่ขยับเขยื้อนเพราะเพียงแค่แรงลมที่เฉียดไปเท่านั้น"อืม...ตาเมื่อกี้แค่วอร์มครับ" ไคเรนพึมพำ อุตส่าห์คุยไว้เสียดีแต่ก็พลาดจนได้ ทว่าครั้งแรกใคร ๆ ก็ผิดพลาดกันได้ คราวนี้เขาขยับปืนใหม่ แล้วขอลองอีกครั้งปัง!ลูกยางลูกที่สองพุ่งออกอีกครั้ง ทว่าเป้าหมายยังคงไม่สะทกสะท้าน ทำเอาเฌอแตมแอบกลั้นหัวเราะอยู่ข้าง ๆ ไม่ส่งเสียงเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเสียความมั่นใจ"เกมนี้ยากกว่าที่เราคิดอีกนะครับ เปลี่ยนเป็นเกมอื่นดีกว่า" เขาหันมาย้ำด้วยความจริงจัง วางปืนลงอย่างเซ็งหมายจะดึงตัวหญิงสาวออกจากซุ้มเกมที่ทำเขาอับอาย"ขอฉันลองได้ไหมคะ?" หญิงสาวยิ้มพลางยื่นมือมารับปืนบ้าง ไคเรนจ้องม

ในวันหยุดจากการทำงานเฌอแตมกำลังตั้งใจทำอาหารเพื่อรอให้ใครอีกคนกลับมาทานอาหารด้วยกัน โดยเมนูที่เลือกรังสรรค์ก็เจาะจงเป็นเมนูที่เขาโปรดปราน เอาใจคนทำงานหนักให้กลับมาจะได้สลัดความเหนื่อยล้าด้วยรสมือชั้นเลิศของแฟนสาวแบบเธอเสียงเปิดประตูทำให้คนตัวเล็กรีบวิ่งออกไปต้อนรับถึงที่ ฉีกยิ้มกว้างให้เขาแล้วยื่นมือรับเสื้อคลุมของคนรักมาถือให้"ขอบคุณครับ" ไคเรนรู้สึกดีขึ้นเป็นกอง มีคนตั้งตารออยู่ที่บ้านมันรู้สึกดีแบบนี้นี่เอง ว่าแล้วก็ประคองใบหน้าสวยจูบซับหน้าผากมนเป็นการรางวัล ชื่นใจทั้งคนมอบแบบเขาได้เห็นหน้าแฟนสาวเท่านี้ก็หายเหน็ดเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลยทีเดียว"วันนี้ฉันทำต้มข่าไก่ของโปรดคุณด้วย" เฌอแตมภูมิใจนำเสนอ เมนูนี้สำหรับเธอแล้วค่อนข้างจะทำยาก กว่าจะมั่นใจว่ามันออกมาอร่อยถูกใจเขาทานก็ชิมแล้วชิมอีกเพื่อให้แน่ใจ"เหนื่อยไหมครับฮื้ม...วันหยุดทำไมไม่พักผ่อนให้สบายตัวล่ะครับ" เสียงนุ่มว่าพร้อมกับดึงเธอลงมานั่งด้วย แน่นอนว่าดีใจมากที่มีคนให้ความสำคัญกับตนถึงขนาดนี้ แต่เขาเองก็ไม่อยากทำให้เธอลำบาก แทนที่วันหยุดจะเป็นเวลาที่ควรพักผ่อนเอาแรงเพื่อสู้กับการทำงานวันต่อ ๆ ไป"ฉันพักผ่อนเต็มที่แล้ว อยากต