Tous les chapitres de : Chapitre 41 - Chapitre 50

"คุณภรรยาท่านประธานคะ คุณสามีเรียกพบค่า ~" ฉันเงยหน้ามองเลขาท่านประธานใหญ่ของแกลอรี่ WHITE COAT ที่เดินมาเรียกฉันถึงที่โต๊ะ ทั้งยังส่ายหัวแล้วอมยิ้มให้พี่เนยที่ใช้สรรพนามเย้าแหย่เข้าทุกวัน"พี่เนย...แตมแต่งงานมาสามปีแล้วนะคะ ยังไม่เลิกแซวอีก" สามปีผ่านไปบรรยากาศสุดแสนจะผ่อนคลายของออฟฟิศเราก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง ความเป็นพี่น้อง ความเฮฮาสนุกสนานกับการทำงานยังไม่เปลี่ยนแปลง เว้นแต่ฉันที่ได้เลื่อนเป็นภัณฑารักษ์หลักเช่นเดียวกับพี่ใหม่แล้ว และรับน้อง ๆ ภัณฑารักษ์ใหม่ ๆ เพิ่มเข้ามาอีกหลายคน ด้วยแกลอรี่ที่ขยายใหญ่ขึ้น สรรสร้างนิทรรศการที่มีคุณภาพเพิ่มขึ้นทุกปี กระทั่งตอนนี้ WHITE COAT ดังไกลไปถึงหลายประเทศ หลายคนแห่แหนกันมาเพื่อดูนิทรรศการของเราโดยเฉพาะ"เรารีบไปเถอะ ให้คุณสามีรอนาน ๆ มันไม่ดีน่า ~" พี่เนยฉีกยิ้มกว้างกระทั่งพนักงานคนอื่น ๆ ก็ช่วยกันสนับสนุนส่งเสียงกระเซ้ายกใหญ่"พอเลยนะทุกคน ได้เวลาเลิกงานแล้วรีบกลับก่อนฝนจะตกนะคะ" ฉันทิ้งท้ายพวกเขาก็รีบเดินหนีเข้าไปในห้องทันที ท้องฟ้าเมฆครึ้มมาแต่ไกลไม่เป็นอุปสรรคต่อการแกล้งฉันจริง ๆฉันดันประตูห้องคนที่ทำให้โดนแซวทั้งสำนักงาน จนเห็นเจ้าตัว

ห้าปีผ่านไปเวลาผ่านไปอย่างไม่น่าเชื่อ ในขณะที่ฉันอายุเข้าเลขสามเจ้าฝาแฝดของฉันก็ได้ 7 ขวบพอดี วัยกำลังซุกซน สร้างเสียงหัวเราะ แต่ในขณะเดียวกันก็เหนื่อยหน่ายกับความดื้อของพวกเขาเหมือนกัน"ทำอะไรอยู่คะ?" ฉันโน้มกอดแผ่นหลังของคนที่ยืนหันหน้าเข้าหาเตา กลิ่นหอมของอาหารลอยฟุ้งในอากาศทั่วบ้านของเรา ยังเป็นฉันที่เป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก มีสามีดี ๆ ที่ฟ้าส่งให้มาอยู่เคียงข้าง ไม่มีวันไหนที่ไม่มีความสุขเลย"มีแซนด์วิชทูน่า แล้วก็ข้าวผัดให้ลูกครับ""หอมจัง ~" ฉันไม่พูดเปล่า ว่าแล้วก็ฝังจมูกกับแผ่นหลังกว้างของเขา ความหอมที่ฉันหมายถึงไม่ได้หมายถึงข้าว แต่เป็นกลิ่นกายของเขาที่คุ้นเคยและชวนตกหลุมรักซ้ำไปซ้ำมา"ระวังจะไม่ได้ไปปิกนิกนอกบ้านนะครับ" ฉันหยุดการกระทำในทันที สุดสัปดาห์แบบนี้ก็ต้องออกไปใช้ชีวิตครอบครัวข้างนอกบ้าง วาดรูป อ่านหนังสือ และพาลูกวิ่งเล่นที่สวนสาธารณะฉันรอวันนี้มาตั้งหลายวัน"ไม่แกล้งแล้วก็ได้" ฉันเป็นต้องผละใบหน้าออกเล็กน้อย กลัวสามีจะจับทำกิจกรรมในบ้านมากกว่าออกไปตามที่แพลนเอาไว้"หึ...ลูกล่ะครับ" คุณไคเรนกลั้วเสียงหัวเราะเบา ๆ ว่าไม่ได้เพราะหลังจากแต่งงานคนอบอุ่นของฉันค่อ

เพล้ง!คนมาใหม่ยืนนิ่งทันทีที่เปิดประตูเข้ามาแล้วพบกับแจกันราคาห้าหลักได้ถูกขว้างผ่านเฉียดจมูกตั้งโด่งเพียงนิดเดียว ข้าวของในห้องกระจัดกระจายไร้ซึ่งทิศทาง แฟ้มเอกสารที่เคยเป็นระเบียบตอนนี้ได้ถูกรื้ออกมาเต็มพื้นเหตุเกิดจากฝีมือของคนคนเดียวที่ยืนตระหง่านกลางห้องทำงาน"แด๊ด…" เจ้าของการกระทำพึมพำเสียงเบาหวิวจนแทบไม่ได้ยิน เขาจดจ้องคนเป็นพ่อที่ยืนมองตาเขม็งก่อนที่จะรีบหลบสายตาด้วยความหวั่นกลัวที่เริ่มก่อขึ้นในใจ"ลงมาจากโต๊ะแด๊ดไคเรน..." เสียงทุ้มนุ่มลึกราวกับสายน้ำที่นิ่งสนิทแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัวของมวลคลื่นใต้ผืนน้ำที่สั่นกระเพื่อมพร้อมจะก่อคลื่นยักษ์ซัดทุกอย่างที่ขวางหน้า แน่นอนว่าความน่ากลัวที่สัมผัสได้นั้นทำให้คนที่ดื้อรั้นค่อย ๆ ปีนลงจากโต๊ะทำงานตามคำสั่งอย่างไม่มีข้อถกเถียง"คุณไคโรคะ…" ผู้ช่วยสาวที่อยู่ในเหตุการณ์กลืนน้ำลายอย่างลำบาก เธอกุมมือทั้งสองไว้แน่นแล้วรีบเดินปรี่มายืนก้มหน้าหงุดตรงหน้าท่านประธานใหญ่ของเคลวานกรุ๊ป บริษัทอันดับหนึ่งในด้านการผลิตบรรจุภัณฑ์สินค้าต่าง ๆ สร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำและเข้าตลาดหลักทรัพย์ภายในเวลาไม่กี่ปี หวังจะรายงานเหตุการณ์ที่เกิดทั้งหมดก่อนหน้า

ไคโรมองตามลูกน้องที่อยู่ ๆ ก็เปิดประตูห้องประชุมด้วยอาการตื่นตัว จนเขาพยักหน้าเป็นการอนุญาตลูกน้องจึงตัดสินใจเดินไปกระซิบถึงธุระด่วนที่ต้องขัดขวางการประชุมสำคัญ"วันนี้เลิกประชุมแค่นี้นะครับ ขอบคุณทุกคน" เพียงได้ฟังเท่านั้นท่านประธานใหญ่ก็รีบหยัดขึ้นติดกระดุมเสื้อ กล่าวลาผู้ถือหุ้นที่ใบหน้ายังเกิดคำถามมากมาย ด้วยประเด็นการหารือยังไม่ถูกจัดการเวลาการประชุมก็ยังไม่หมดตามกำหนดการทำทุกคนเริ่มไม่เข้าใจ แต่เขาไม่ได้มีเวลามากพอจะตอบคำถามเหล่านั้น เท้ายาวรีบก้าวเท้าออกจากห้องประชุมอย่างไม่สนใจใคร"ธันวาอยู่ไหน" ระหว่างยืนรอลิฟต์ไคโรกล่าวถามเสียงเข้ม ขณะที่ลูกน้องอีกสองคนได้แต่ยืนก้มหน้าตามหลัง"กำลังตามหานายน้อยที่วิ่งออกไปครับ"ติ๊ง!เท่านั้นเขาก็ก้าวเข้าไปในลิฟต์โดยลูกน้องรีบกดชั้นปลายทางที่ธันวาคอยรายงานการหายไปของลูกชายอย่างใจเย็น แน่นอนว่าเขาไม่ค่อยห่วงลูกชายตัวดีมากนัก แต่แค่เป็นห่วงคนรอบตัวที่กำลังจะถูกสร้างปัญหาโดยลูกชายของเขามากกว่าและคนที่จะจัดการได้เห็นทีก็คงเป็นเขาเท่านั้น"เจอตัวแล้วครับนาย" ธันวาที่ยืนรอหน้าสำนักงานของพนักงานแผนกหนึ่งยืนรวบมือพร้อมรายงาน เขาไม่กล้าแม้จะสบตาเพราะ

"นาน่าจะพาผมไปเล่นอะไรครับ" เด็กชายตัวน้อยเงยหน้ามองฉันอย่างตื่นเต้น ตอนนี้เราเดินออกมาจากแผนกกันแล้ว กำลังจะตรงไปชั้นโรงอาหารของพนักงาน สถานที่พักผ่อนชั่วคราวของพนักงานทุกคนโดยเฉพาะ เพราะฉันได้คิดกิจกรรมดี ๆ ที่จะมาเล่นกับเด็กคนนี้ไว้แล้วตอนแรกฉันก็กล้า ๆ กลัว ๆ ที่จะอาสาเป็นหน่วยกล้าตายดูแลเขา เป็นถึงลูกท่านประธานเชียวนะ ถ้าฉันทำอะไรไม่ถูกใจจะไม่ถูกไล่ออกเหมือนรุ่นพี่ที่ทำงานเมื่อวานเหรอ แต่อีกใจฉันก็รู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้เป็นการส่วนตัวแฮะ สายตาที่ดื้อตาใสจ้องมองมาที่ฉัน การกระทำที่ออดอ้อนฉันปฏิเสธไม่ลงหรอก อย่างไรเสียก็ต้องทำหน้าที่ที่พี่ทั้งแผนกตั้งความหวังให้สำเร็จ"เดี๋ยวไคเรนนั่งตรงนี้ก่อนนะ เดียวพี่มา" ว่าแล้วฉันก็ดันร่างเล็กให้นั่งที่โต๊ะกว้าง ก่อนที่ตัวเองจะเดินไปหาหนังสือที่ใกล้วัยของเขามากที่สุดเท่าที่บริษัทจะมีให้"พี่มาแล้ว" ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นฉันก็กลับมาพร้อมกับหนังสือและกระดาษหลายแผ่น ทำเอาคนเห็นถึงกับขมวดคิ้วไม่ชอบใจขึ้นมา"พี่เห็นเราปิดเทอมอยู่ งั้นเรามาหากิจกรรมสร้างเสริม IQ ก่อนเปิดเทอมดีไหม""แต่หนังสือพวกนั้นผมเคยอ่านหมดแล้ว" ฉันชะงักมองคนเพิ่งพูดจบ หนังสือ