All Chapters of พลาดรัก (SET WICKED LOVE): Chapter 21 - Chapter 30

"สบายใจได้ทั้งคุณพ่อกับคุณแม่ครับ จากที่หมอฟังอาการของคุณแม่ไม่ได้ส่งผลกระทบกับชีวิตประจำวันมากนัก อาจจะไม่ถึงขั้นเป็นโรคซึมเศร้าครับ เป็นแค่สัญญาณของอารมณ์แปรปรวนจากการตั้งครรภ์ ซึ่งเกิดได้จากการเปลี่ยนแปลงของฮอร์โมน และความเครียดที่มาพร้อมกับการตั้งครรภ์ครับ" ได้ฟังจากปากผู้เชี่ยวชาญไคเรนที่รู้สึกกังวลก็สบายใจขึ้นมาก รวมถึงเฌอแตมที่รู้สึกโล่งอกกับเขาไปด้วย"การดูแลตัวเองในช่วงนี้หมอก็จะแนะนำเหมือนคุณหมอสูนะครับ ทำให้ตัวเองรู้สึกปลอดภัยมากที่สุด อย่างเช่น การพูดคุยกับคนที่ไว้วางใจ หรือการหากิจกรรมที่ช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายเป็นสิ่งที่ช่วยได้มากเลยครับ""ขอบใจมากก้อง""แต่ถ้าอาการมีความรุนแรงขึ้น หรือเกิดขึ้นบ่อยจนเริ่มมีผลกระทบต่อชีวิตประจำวัน เช่น การนอนไม่หลับ กินไม่ได้ หรือรู้สึกหมดหวัง ยังไงก็ต้องมาหาหมออีกครั้งนะครับ""ค่ะคุณหมอ" ไม่คิดเลยว่าการตั้งครรภ์แต่ละครั้งจะต้องพะวงหลาย ๆ อย่างขนาดนี้ ถ้าไม่ท้องเองก็คงไม่สามารถสัมผัสถึงความเป็นแม่ได้จริง ๆ"ถ้างั้นกูกลับก่อนนะ ไม่รบกวนมึงแล้ว""เออ ๆ ยินดีกับมึงแล้วก็คุณเฌอแตมด้วยนะครับ ถ้าไม่รู้สึกว่าเมียป่วยก็ไม่คิดจะบอกเพื่อนบอกฝูงเลยนะ

"คุณเฌอแตมจะไปไหนครับ" ฉันตัวสะดุ้งโหยงเหมือนผู้ร้ายที่ถูกตำรวจจับได้ อีกนิดเดียวตัวของฉันก็ใกล้จะถึงประตูเต็มทีแล้ว แต่ก็ไม่คาดคิดว่าอีกคนจะตื่นเช้ามาดักรอฉันอย่างรู้ทัน"เอ่อ...ฉันว่าจะกลับห้องค่ะ" ฉันหัวเราะแห้ง ๆ กลบเกลื่อนความผิดของตัวเอง"กลับห้องหรือไปทำงานครับ?" เมื่อคืนเราตกลงจบกันที่ให้ฉันหยุดงานไปก่อนหนึ่งสัปดาห์ เพื่อให้แน่ใจว่าภาวะแท้งคุกคามหายดีแล้ว แต่ก็เกิดการโต้แย้งนิดหน่อย ทั้งที่แกลอรี่กำลังจะมีโปรเจ็กต์สำคัญฉันไม่สามารถหยุดนานขนาดนั้นได้"ฉันขอไปทำงานได้ไหมคะ ฉันสัญญาว่าจะดูแลตัวเองดี ๆ จะไม่ถือของหนัก เดินเยอะ หรือทำอะไรเสี่ยง ๆ อีก""ยังไงก็จะไปทำงานให้ได้เลยใช่ไหมครับ" คุณไคเรนทำหน้าเหนื่อยหน่ายใจ ทำเอาฉันรู้สึกผิดนิด ๆ แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อทีมก็สำคัญเหมือนกัน"งั้นก็ได้ครับ ผมให้คุณไปทำงานก็ได้""ขอบคุณนะคะ" ฉันฉีกยิ้มกว้าง ในที่สุดเขาก็ยอม ทว่า..."แต่ผมมีข้อแม้ จนกว่าจะคลอดคุณจะต้องย้ายมาอยู่กับผมที่นี่""คะ!?" ฉันเลิกคิ้วขึ้นสูง ได้ยินไม่ผิดใช่ไหม"เพื่อให้แน่ใจว่าคุณกับลูกจะปลอดภัยคุณจำเป็นต้องมาอยู่ที่นี่กับผม อย่างน้อยก็มีผมดูแล ดีกว่าปล่อยให้คุณต้องอย

"ไคเลอร์มองอะไรพี่เขาขนาดนั้น" ท่ามกลางโต๊ะอาหารที่พร้อมหน้าไปด้วยครอบครัวของไคเรนทำเฌอแตมรู้สึกเกร็งนิด ๆ ยิ่งสายตาน้องชายของเขาที่จดจ้องเธอไม่วางตาก็ยิ่งวางตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ และเหมือนว่าเธอจะไม่ได้รู้สึกไปเองคนเดียว เพราะนานะเองก็เห็นว่าลูกชายมัวแต่สนใจสมาชิกคนใหม่ของบ้านจึงออกปากถามและเป็นการปรามการกระทำนั้นไปในตัว"มองว่าที่พี่สะใภ้ครับแม่ ยิ้มสวยจริง ๆ ด้วย สวยขนาดนี้ไม่แปลกทำไมพี่ถึงชอบ" สิ้นเสียงนั้นคนว่าก็แจกยิ้มกว้างไปหนึ่งทีแค่ก ๆ แต่คนโดนพูดถึงนี่สิ ถึงกับสำลักอาหารที่ทานเข้าไปจนหน้าแดง"คุณเฌอแตมโอเคไหมครับ" ด้วยความเป็นห่วงของไคเรน เขารีบถึงตัวหญิงสาวอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะรีบยื่นน้ำเปล่าให้ เธอก็รับมาดื่มพร้อมทุบหน้าอกเบา ๆ ก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นมา"อะ โอเคค่ะ ฉันไม่เป็นไร""พูดอะไรของลูกไคเลอร์!" นานะถลึงตาใส่ลูกชายคนเล็ก"ผมก็พูด-" แต่เขาก็ยังไม่จบที่จะพูดอะไรแปลก ๆ ออกมาอีก จนไคเรนต้องส่งสายตาดุใส่แล้วสวนประโยคออกมาจนไคเลอร์ต้องรีบกลืนคำแซวลงคอ"เงียบไปเลยไคเลอร์ เวลาทานข้าวใครให้พูดจาไร้สาระ""อ่ะ ๆ ถ้าพี่สบายใจ ผมไร้สาระเองก็ได้" ไคเลอร์ฉายสีหน้ายียวนกวนใส่"เจ้าเด็ก

"แตมมาเช้าเชียว ป่วยเป็นยังไงบ้าง" พนักงานที่เหลือทั้งสี่คนพุ่งตัวเข้ามาพร้อมกันอย่างไม่นัดหมาย หนึ่งในนั้นเป็นภัณฑารักษ์ใหม่ที่ถามอาการคนหยุดงานไปเมื่อวาน"เอ่อ..." เฌอแตมเหล่ตามองใครบางคนก่อนจะตอบ เธอไม่อยากตอบคำถามให้ทุกคนเป็นห่วง แต่ก็ทำอย่างนั้นไม่ได้เพราะคนที่รับปากเสียดิบดีในรถกำลังยืนอ่านเอกสารไม่ไกลจากโต๊ะของเธอ"ว่าไง?""อะ อ๋อ...ยังรู้สึกไม่ค่อยดีเลยค่ะ วันนี้อาจจะยังทำงานหนักไม่ได้มาก แต่แตมจะพยายามทำเต็มที่นะคะ""ไม่เป็นไรเลย พี่เข้าใจ ถ้างั้นวันนี้เรามาคุยกันเรื่องบทความทางวิชาการและเนื้อหาประกอบรูปภาพแล้วกัน ไว้แตมหายดีค่อยไปจัดแกลอรี่""ขอบคุณนะคะพี่ใหม่" เฌอแตมยิ้มร่า แม้ในตอนที่ร่างกายอ่อนแอบ่อยครั้งแต่ใหม่ก็ยังไม่ได้แสดงทีท่าจะรำคาญหรือตำหนิใด ๆ"เอ่อ...บอสทำอะไรเหรอคะ?" เป็นเนยเลขาสาวที่เป็นคนถาม เพราะไคเรนเอาแต่เปิดนั่นดูนี่บนโต๊ะพนักงาน หาทำทุกอย่างบังหน้าเพียงเพราะอยากอยู่คุมเพื่อให้อีกคนยอมทำตามคำสั่ง"ผะ ผมหาแฟ้มรายชื่อผู้ร่วมงานที่ถูกเชิญมาครับ" เท่านั้นเจ้านายของสำนักงานก็ลนลานขึ้นมา"แต่เนยวางไว้บนโต๊ะบอสตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะคะ" เลขาสาวขมวดคิ้วยุ่ง ไม่ใช่แค

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปแล้วในที่สุดวันที่ฉันและพี่ ๆ ที่แกลอรี่รอคอยก็มาถึง ก่อนเริ่มงานนิทรรศการ UNDER THE COAT หนึ่งวันพรุ่งนี้ก็ถึงวันที่จะถูกจัดขึ้นตามกำหนดการณ์ที่เราได้วางแผนมาหลายเดือน ตลอดหลายวันเราทุ่มเทและอดหลับอดนอน คิดงานให้ออกมาดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ยิ่งฉันที่นับว่าเป็นนิทรรศการแรกของการเป็นเบื้องหลัง ครั้งนี้จึงเป็นครั้งที่สำคัญอีกหนึ่งอย่างในชีวิตของฉันฉันและพี่ทีมงานทุกคนยืนมองผลงานของเด็ก ๆ ที่สถานสงเคราะห์กำลังถูกนำขึ้นแขวนอย่างภาคภูมิใจ จนภาพสุดท้ายถูกติดตั้งจนสำเร็จ แกลอรี่ทุกพื้นที่ก็ถูกเตรียมพร้อมสำหรับผู้ชมในวันพรุ่งนี้ เราทุกคนก็ปรบมือเป็นเสียงเดียวกัน นี่สิ...สิ่งที่เรารอคอยใกล้จะสำเร็จแล้ว"รู้สึกดีจัง" พี่ใหม่ว่า ซึ่งฉันก็พยักหน้าเห็นด้วยเป็นที่สุด ไม่เคยรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน ยิ่งทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่เราวางเอาไว้ ก็ยิ่งรู้สึกดีเป็นสิบเท่า ขนาดที่งานยังไม่ทันเริ่มฉันก็รู้สึกมีความสุขมากพอแล้วแล้วพรุ่งนี้จะรู้สึกดีขนาดไหนกัน..."ขอบคุณทุกคนนะครับ พรุ่งนี้เรามาทำให้นิทรรศการออกมาดีที่สุดนะครับ""รับทราบค่ะบอส!" พวกเราทุกคนรับปากคนเป็นท่านประธานอย่างไม่ต้องนัดหม