Lahat ng Kabanata ng Empire of Desire: Kabanata 11 - Kabanata 20

Amelia POVBy the time nakarating ako sa Blackwood Tower that morning, nagsisisi na ako sa lahat ng life choices ko kung bakit ako napadpad dito.Isa na namang “urgent” assignment galing kay Ma’am — at syempre, hindi ko pwedeng tanggihan.> “Mr. Blackwood specifically requested your presence in the morning board meeting.”Requested.As if may choice naman talaga ako tumanggi sa taong may-ari halos ng kalahati ng Manhattan.Pinilit kong kumbinsihin ang sarili ko na professional lang ’to — siguro gusto lang niyang ipa-clarify yung clauses na inayos ko last time. Pero aminin ko man o hindi, the thought of seeing him again made my heart go on a full-blown cardio session.Pag-akyat ko sa top floor, ibang level talaga.Floor-to-ceiling glass windows, city skyline sa backdrop, sunlight bouncing off chrome and marble — parang nasa ibang mundo ka.At sa gitna ng lahat ng ’yon, nakaupo siya — Adrian Blackwood. Dark suit. Darker stare. One hand on his watch like he literally owned time.Hindi ma

Amelia's POVNung nag-vibrate ‘yung phone ko at lumabas ‘yung message niya, alam kong may masamang mangyayari sa araw ko.From: Adrian BlackwoodMessage: My office. Now.Walang “hello,” walang context. Dalawang salita lang — pero sapat para magpalpitate ‘yung kaluluwa ko.Hindi pa man tanghali, pagod na ako. Kape at stress na lang ang bumubuhay sa’kin. Kaya kung ano man ‘tong pinatawag niya, I knew it couldn’t be good.Pagdating ko sa executive floor, ramdam ko na agad ‘yung pressure. Tahimik. Masyadong tahimik. Parang built para takutin ang kahit sinong pumasok.‘Yung tunog ng heels ko sa marble, parang echo ng kaba ko.Ang secretary niya, ‘yung elegant-looking na laging composed, ngumiti lang nang manipis.> “He’s expecting you, Miss Cruz.”Of course he was.Huminga ako nang malalim, then I pushed the door open.Adrian Blackwood’s office — puro glass, steel, at arroganc

Amelia's POVDapat pa lang alam ko na may mali nung nagsimula na ‘yung mga senior associates magbulungan.Pagdating ng Tuesday morning, ramdam mo agad — may kakaiba sa floor. Tahimik pero alerto. Every time dumadaan ako, biglang nag-iiba ‘yung usapan. At pagdating ko sa desk ko, parang pati inbox ko may tinatagong problema.Hanggang sa nakita ko ‘yung email na nagpahinto sa mundo ko.From: Office of the CEOSubject: Project Orion — Assigned: A. Cruz.Project. Orion.The biggest deal ng Blackwood ngayong quarter — multimillion acquisition, high-stakes, lahat ng senior partners nag-aagawan makasama.At ngayon, pangalan ko ang nasa file.Tatlong beses kong binasa. Inisip ko baka typo lang. Pero hindi. Wala. Just me — a 24-year-old paralegal — assigned sa project na pwedeng baguhin ang buong kumpanya.“Are you kidding me?” narinig kong sabi sa likod ko. Si Marlene — isa sa mga analysts na matagal na dito. Crossed arms, halatang hindi natuwa.“He gave you Orion?”Huminga ako nang malalim.

Amelia's POV Nagsimula lahat sa mga bulungan.Noong una, akala ko ako lang ang nag-iisip. Yung biglang pagtahimik kapag dumadaan ako sa office, ‘yung mga tingin na parang may alam, at mga pilit na ngiti na hindi umaabot sa mata.Pero pagdating ng pangalawang araw, alam kong hindi na guni-guni ‘yon.Pinag-uusapan na nila ako.Naririnig ko sa elevator, sa pantry, sa hallway. Mga piraso ng usapan na sakto lang lakas para marinig ko.> “Did you hear she’s working directly under Blackwood now?”“Please, no one gets that kind of promotion without… incentive.”“Come on, she’s pretty. Maybe that’s all it took.”Masakit.Bawat salita, bawat ngiti na may halong panghuhusga — parang apoy sa balat.Gusto kong isigaw na mali sila. Na dumating ako rito dahil sa puyat, sa disiplina, sa talino — hindi dahil sa kung anong kwentong ginagawa nila sa isip nila.Pero alam ko rin na walang saysay.Kasi sa sandaling ang babae ay lumapit sa kapangyarihan, hindi na utak ang nakikita ng mga tao — katawan na l

Amelia’s POVSinabi ko na sa sarili ko — hindi ako pupunta.After everything that happened in his office, after all the rumors, the humiliation, the stares — I promised I’d stay the hell away from Adrian Blackwood.Pero ayun, may dumating na email.> “Conference Room 45B. 8:00 PM. Come alone. —A.B.”Walang context. Walang paliwanag.Just his initials — parang utos.At dahil yata gusto akong paglaruan ng tadhana, pumunta pa rin ako.---Late na sa opisina no’n. Tahimik. Patay na karamihan ng ilaw, at bawat tunog ng takong ko sa sahig parang echo sa buong floor. Nang dumating ako sa glass-walled room, nandun siya — nakatayo sa may bintana, nakatingin sa city lights.Hindi man lang lumingon.“You’re late.”Tumingin ako sa phone ko. “It’s 8:01.”“Still late.”“Baka pwede mo ring subukang kausapin ang tao nang normal, minsan.” sabi ko, halos pabulong.