Lahat ng Kabanata ng Empire of Desire: Kabanata 31 - Kabanata 40

Amelia's POV Pagkatapos ng gulo sa boardroom kahapon, iba na ang pakiramdam sa opisina.Hindi lang tingin — pati tono. ‘Yung biglang tumatahimik ang buong floor kapag dumadaan ako, ‘yung mga bulungan na akala mo casual lang pero halatang may pangalan kong kasama.“Did you hear? She made Marcus look like an idiot.”“Please, hindi siya ‘yung gumawa nun—Adrian Blackwood did.”“Same thing, diba? Siya na raw favorite.”“Favorite? More like… pet project.”‘Yun ang tumama.Sinubukan kong baliwalain, nilubog ko sarili ko sa trabaho, pero parang usok ‘yung tsismis — manipis pero nakakabulunan.Sa legal department, parang shark tank. At ako ‘yung bagong dugong itinapon sa gitna. Hindi nila sinasabi harapan, pero ramdam ko ‘yung pagbabago. Mga files na dati diretso sa desk ko, ngayon rerouted na. Meetings na dapat kasama ako, biglang “rescheduled.” Kahit ‘yung mga paralegal na dati sabay kong kumakain, biglang may ibang lunch plans.Apparently, kapag dinepensahan ka ng Adrian Blackwood, automat

Amelia's POV Pagdating ko sa office niya, hindi na ako nag-iisip — naglalagablab ako.Ramdam ng buong building ang galit ko. Yung mga assistant na usually nakangiti, biglang natahimik nung dumaan ako. Si Lydia nga, na laging strict, umusog na lang sa gilid — parang alam na niya kung anong mangyayari.Binuksan ko yung glass doors nang hindi kumakatok.Nando’n siya — nakatayo sa likod ng desk, sleeves rolled up, phone sa tenga, mukhang laging composed at in control. Pero nung makita niya ako, sandaling nagulat yung expression niya.“I’ll call you back,” sabi niya sa phone bago ibaba. “Miss Cruz.”“Don’t,” sabi ko agad, matalim ang boses. “Wag mo kong tawagin ng ganyan.”“Do what?”“‘Yan! Yung calm voice mo. Yung parang wala lang, kahit alam mong nilalaro mo na ‘yung buhay ko.”Nagbago ang ekspresyon niya — serious, curious. “Explain.”“Don’t act clueless, Adrian!” Napasigaw ako halos. “Alam mo ‘to! You blocked my resignation, you made sure na di ako makalipat, pati client access ko fro

Amelia's POV Tahimik na tahimik na sa office after nine.Ang naririnig ko lang ay ‘yung ugong ng city sa labas — busina, sirena, ilaw ng mga building na parang ayaw ding matulog. Samantalang ako, nandito pa rin, nakakulong sa ilalim ng fluorescent lights, nakikipaglaban sa spreadsheets na ayaw mag-cooperate.Lahat umuwi na. Ako na lang ang naiwan. ‘Yung kape kong malamig na, ‘yung leeg ko masakit na sa kaka-yuko sa contracts. Ilang beses ko nang binura’t sinulat ulit ‘yung parehong clause — pero di ako pwedeng tumigil.Hindi habang nandito pa siya.Nararamdaman ko eh — ‘yung presence niya. Ilang doors lang ang pagitan, pero alam kong gising pa siya. ‘Yung ilaw sa office ni Adrian Blackwood, hindi ‘yan namamatay bago mag-midnight.At kahit di kami nagkikibuan simula nung last board meeting, sure akong aware siya na nandito rin ako.Parang silent challenge na to — kung sino ang unang susuko.Pagdating ng 10:47 p.m., napabuntong

Amelia's POV Sinasabi ko sa sarili ko — adrenaline lang ’to.’Yung kaba sa dibdib, ’yung init sa balat — galing lang ’to sa pressure, sa trabaho, sa pagod. Hindi dahil sa kanya.Hindi dahil sa kung paano niya inayos ’yung tie ko, o sa kung paano bumaba ’yung boses niya nung binanggit niya ang pangalan ko.At least, ’yun ang gusto kong paniwalaan.Pero nung pumasok ako sa elevator that afternoon, at sumunod siyang pumasok after me — everything just... stopped.Tahimik.Walang nagsasalita, pero ang bigat ng hangin. Parang bawat segundo, may sinasabi na hindi namin kayang aminin.Nakatingin siya sa repleksyon namin sa salamin — composed, distant — pero isang tingin lang niya sa akin, at parang nag-freeze lahat ng dugo ko.Put*ngina. One glance. That’s all it took.Pagbukas ng elevator doors sa floor niya, huminto siya sandali.“Good work today.” sabi niya, calm pero may kung anong lalim sa tono.Ta

Amelia's POV I shouldn’t have come.The ballroom glittered like something straight out of a dream — chandeliers everywhere, violins playing in the background, and people dressed in money so loud it didn’t even need to talk.The Blackwood Foundation Charity Gala was supposed to be “formal but friendly,” sabi sa invitation.Reality check: it was a power show in disguise.At ako?Ako ‘yung outsider na pumunta sa laban na walang tamang armor.My dress was simple — black, classy, borrowed from my cousin. Walang designer label, walang beads na kumikislap, walang diamonds na sumisigaw ng “I belong here.”Pagkapasok ko pa lang, ramdam ko na ‘yung mga tingin.Curious. Judging. Amused.> “Is that her?”“The one from the firm?”“She’s braver than I thought.”Ang mga bulungan, parang pabango na ayaw akong bitawan.I caught my reflection sa mirrored wall — composed, chin high, acting like I didn’t hear them. Pero sa loob, bawat tingin nila parang apoy sa balat ko.A waiter passed by with champagn