Lahat ng Kabanata ng Empire of Desire: Kabanata 51 - Kabanata 60

Amelia’s POVPagka-lock ni Adrian ng conference room doors, parang nilamon ako ng buong building.Hindi ako tinitingnan ng mga tao habang dumadaan ako—yung iba dahil guilty,yung iba dahil takot.May ilan pang nagbubulungan.“She’s involved. For sure.”“No one gets that close to Blackwood for free.”“She probably leaked something tapos siya pa ang pinagtatanggol.”Dapat hindi masakit.Pero masakit pa rin.Kasi ang tsismis ang pinakamurang sandata sa mundo.Hindi niya kailangan ng katotohanan—ingay lang.Naglakad ako diretso, likod tuwid, kahit pakiramdam ko parang napupunit ako sa gitna.Pagbukas ng elevator doors sa legal floor, dumiretso ako sa cubicle ko bago pa may lumapit. Makapal ang tension sa ere—papers rustling, may mga pasimpleng takot, at tunog ng mga taong naghahanda na parang sasabog ang kumpanya.Blackwood Corporation was under fire.At hindi ko alam kung paano ako naging part ng kuwento.Umupo ako. Nilapag ang bag. Tinitigan ang blankong monitor.Pwede akong…maghintay

Amelia's POV Puno ng tensyon ang press conference room—flash ng cameras, mga reporter na parang pukyutan sa ingay, at ang maliit na stage na parang bibitak any moment.Nakatayo si Amelia sa likod ng podium, basa ang mga palad, at ang tibok ng puso niya ay parang gustong kumawala.Hindi pa siya kailanman humarap sa camera.Hindi pa siya na-interview kahit minsan.At ngayon—siya ang nasa harap.Hindi si Adrian.Siya ang pumalit para sa kanya.At halos bumigay ang tuhod niya sa bigat niyon.Hindi siya si Adrian Blackwood. Wala siyang intimidating calm nito. Wala ang power, wala ang authority. Pero may hawak siyang isang bagay na mas mabigat pa sa lahat ng iyon—Ang katotohanan.At hindi niya hahayaang sirain ng mundo ang lalaki gamit ang kasinungalingan.“Ms. Cruz…” bulong ng PR director sa tabi niya, halatang kinakabahan. “Sigurado ka ba? Isang maling salita lang, kakainin ka ng media.”

Amelia’s POVThe elevator doors slid shut, trapping us in a pocket of silence.My pulse wouldn’t calm down. Parang nanginginig pa rin yung legs ko. The adrenaline from the board meeting hadn’t faded—in fact, mas lalo ko siyang naramdaman now that everything was over. I had just faced twelve people who could end my career kung gusto nila. I stood up for a man who could dismantle entire companies with a single decision. I defended him with a confidence I didn’t even know existed in me.And Adrian…Adrian just watched.He didn’t stop me.He didn’t overshadow me.He watched me.With pride. With intensity. With something too dangerous to name.I forced myself to breathe slowly. The elevator hummed as we descended. In the mirrored panel, I could see my reflection—slightly trembling. Adrian stood beside me, hands in his pockets, posture tense but unreadable.He hadn’t said a single word since we left the boardroom.Not one.Hindi ko alam kung good sign ba yun or a warning.When the elevator

Amelia’s POVMay mga moments sa life na bigla mong mare-realize yung isang bagay—yung nakakainis, na matagal mo nang pinipilit balewalain.For me, ganito yung morning after the board meeting. Nakaupo ako sa maliit kong kitchen, hawak ang cup of coffee na hindi ko ma-inom dahil sobrang exhausted ako.Adrian Blackwood is everywhere.And hindi ko ibig sabihin physically.Nasa decisions ko siya. Nasa choices na hindi ko na fully free gawin. Nasa paraan ng pagtitig ng mga tao ngayon sa akin—may halo ng takot, inggit, at calculation.Nag-exhale ako, pinisil ang mukha ko sa palms ko.I defended him. I saved him.At sa ginawa ko ‘yon… na-tie ko ang sarili ko sa isang lalaking ang shadow umaabot nang mas malayo kaysa sa akala ko.Nagbu-buzz ang phone ko—ulit-ulit. Siguro sampung messages in five minutes.“Amelia, can you introduce me to—” “Are you working directly with Adrian now?” “Do you know what’s the next move for Blackwood?”Yung mga taong last week halos hindi ko kilala, ngayon curious

Amelia’s POVNaka-latag sa desk ko yung folder parang loaded na baril. Black leather, sleek, hindi mo pwedeng hindi pansinin. Yung signature ni Adrian sa last page parang nagbubuga ng init sa papel—tahimik na declaration ng power na hindi kailangan ng salita.Tiningnan ko siya parang ilang oras. Sa bawat kurap ko, yung mga salita sa isip ko nagre-rearrange: career advancement, loyalty, security, legal immunity. Mga promises na, sa theory, pwedeng gawing reality yung future na dati, sa quiet moments lang, pinangarap ko.Pero may halaga. Alam ko.Bawat instinct sa katawan ko sumisigaw na wag. Hindi ako naive—si Adrian Blackwood, walang libre. Lahat may kapalit. At yung version niya ng “partnership”… may weight ng possession, control, at something na hindi ko ma-define pero ramdam mo sa lahat ng aspeto ng buhay mo.Itinulak ko yung folder palayo. Nanginig mga fingers ko. Hindi dahil sa takot sa kanya, kundi takot sa sarili ko. Gaano kalaki ang kailangan kong ibigay? Gaano kalaki ang dapa