All Chapters of ดวงใจของมาโปรด + ดวงใจอนันต์: Chapter 31 - Chapter 40

ลมยามเย็นพัดผ่านต้นส้มในไร่กว้างใหญ่ที่ทอดยาวไปสุดสายตา ความเงียบสงบที่ครอบคลุมอยู่เหนือไร่รุ่งอรุณทำให้ที่นี่ดูเหมือนถูกตัดขาดจากโลกภายนอกที่วุ่นวาย สถานที่แห่งนี้ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนักนับตั้งแต ‘อนันต์’ จากไปครั้งก่อน ทั้งกลิ่นหอมของดอกส้มที่ยังคงอบอวลในอากาศ รสชาติเข้มข้นของกาแฟดำที่ถูกจิบทุกครั้งเมื่อเขามานั่งพักที่หน้าบ้านพักในไร่ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่ในใจของอนันต์กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่แตกต่างออกไปทุกครั้งที่เขากลับมาที่นี่ มันเหมือนกับการย้อนเวลากลับไปสู่ช่วงวัยเด็ก ที่ชีวิตยังเรียบง่ายและไม่มีความกดดันใด ๆ เขาและ ‘มาโปรด’ เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่วัยเยาว์ ท่ามกลางไร่ปศุสัตว์ที่บัดนี้กลายมาเป็นไร่ส้มที่เคยเป็นสนามเล่นของเด็กหนุ่มสองคน ความสนุกสนานและเสียงหัวเราะในวัยเยาว์นั้นยังคงตราตรึงอยู่ในใจของอนันต์ แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่ได้เป็นเด็กอีกต่อไปแล้วมาโปรด เจ้าของไร่รุ่งอรุณ เป็นชายหนุ่มที่มีความมุ่งมั่นและความทะเยอทะยานในชีวิต แม้ว่าเขาจะสืบทอดกิจการของครอบครัว แต่มาโปรดกลับไม่ใช่คนที่หลงใหลในความสำเร็จทางธุรกิจเพียงอย่างเดียว เขายังเป็นคนที่รักความ

อนันต์นั่งพิงเก้าอี้หวายหน้าบ้านพักตากอากาศของไร่รุ่งอรุณ ในมือถือแก้วกาแฟดำที่ยังคงอุ่น แม้เขาจะจิบเพียงเล็กน้อยแต่ความขมของมันก็ทำให้รู้สึกสบายใจขึ้นชั่วคราว ความเงียบสงบของไร่และสายลมยามเย็นที่พัดผ่านสร้างบรรยากาศที่ผ่อนคลาย บรรยากาศที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบตัวหยุดเคลื่อนไหว หยุดเพื่อให้เขาได้ทบทวนความคิดและความรู้สึกภายในที่ยังคงคลุมเครือชื่อของเขาคือ ‘อนันต์’ ชื่อที่สั้นแต่ทรงพลัง มันเป็นชื่อที่ไม่ต้องมีการเติมแต่งใด ๆ เพื่อน ๆ ของเขาเคยพยายามตั้งชื่อเล่นให้ แต่ในที่สุดทุกคนก็เรียกเขาแค่ ‘อนันต์’ อย่างคุ้นปาก ทว่าชื่อที่เรียบง่ายนี้ไม่ได้สะท้อนความซับซ้อนในชีวิตของเขาเลยสักนิดวันหยุดของเขาเหลือเพียงสองวันก่อนที่เขาจะต้องกลับไปเผชิญหน้ากับโลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง อนันต์ถอนหายใจเบา ๆ ขณะจิบกาแฟอย่างเบื่อหน่าย ทุกครั้งที่เขากลับมาที่ไร่แห่งนี้ เขามักจะรู้สึกเหมือนได้หลีกหนีจากความวุ่นวายของชีวิตในเมืองใหญ่ จากความเครียดและความกดดันที่มาพร้อมกับหน้าที่การเป็นหมอ เขาคิดว่าการได้พักผ่อนที่ไร่ของเพื่อนสนิทคือการพักผ่อนที่แท้จริง ที่นี่ไม่มีความเร่งรีบ ไม่มี

“สวัสดีค่ะ”“สวัสดีครับ”“รู้จักกันไว้”มาโปรดพูดพลางขับรถไปอนามัยซึ่งอีกไม่กี่สิบเมตรก็ถึง“คือแบบนี้นะ ก็อย่างที่เห็น อนามัยที่นี่เป็นสถานรักษาพยาบาลที่เดียวในระแวกนี้ เจ็บป่วยเล็กน้อยรักษาเบื้องต้นก็มาที่นี่ก่อนส่งตัวไปโรงพยาบาลประจำอำเภอหรือจังหวัด ที่นี่มันก็ทรุดโทรมและงบไม่ค่อยจะมี ทางไร่รุ่งอรุณของฉันมีความคิดจะบริจาคเพื่อปรับปรุงอนามัยให้ดีขึ้น อาจจะไม่ถึงกับทันสมัยเท่าโรงพยาบาลในเมือง แต่ถ้าขาดเหลืออะไรที่พอจัดซื้อจัดหาได้ก็จะจัดการให้เท่าที่พอทำได้ ที่นี้ก็อยากให้หมออนันต์ลองประเมินดูว่าขาดเครื่องมือแพทย์ที่จำเป็นอะไรบ้าง ส่วนมุกดาไหน ๆ ก็มาแล้ว ช่วยจดบันทึกทำรายการให้หน่อยละกัน พอเข้าใจใช่ไหม”“เข้าใจค่ะ” มุกดาพยักหน้ารับ ไม่ใช่แค่พี่ชายที่ทำงานที่ไร่รุ่งอรุณ เรียกว่าครอบครัวของเธอทั้งหมดเลยก็ว่าได้ ส่วนมุกดาปกติทำงานอยู่ในตัวเมือง กิจการของพ่อเลี้ยงมาโปรดไม่ใช่แค่ไร่รุ่งอรุณยังมีร้านอาหารและโรงแรมหรูชื่อดังของจังหวัด เธอทำงานในส่วนของโรงแรมและเมื่อมีวันหยุดก็กลับมาบ้านแบบนี้ไม่กี่นาทีต่อมา รถกระบะก็มาถึงอนามัย มาโปรดนัดหมายกับหม

มุกดาขมวดคิ้วทันที สีหน้าของเธอดูหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม “ขอร้องล่ะค่ะคุณฉัตรภพ อย่าดึงคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องในเรื่องไร้สาระแบบนี้เลย”“ไร้สาระ? เรื่องของผมมันไร้สาระขนาดนั้นเลยเหรอ!” ฉัตรภพโต้กลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ“คุณฉัตรภพลืมไปหรือเปล่าคะว่าคุณมีภรรยาแล้ว” มุกดาตอบกลับอย่างชัดเจน เธอยกมือขึ้นกอดอกพลางถอนหายใจหนัก ๆ ความอดทนของเธอใกล้จะหมดลงแล้ว“ผมก็บอกแล้วว่าผมแยกกันอยู่กับเมียแล้ว เราแค่ต้องทำหน้าที่พ่อแม่ของลูกเท่านั้น!” ฉัตรภพยังคงยืนยันหนักแน่น“แต่คุณก็ยังไม่ได้หย่ากับเธอนี่คะ แล้วมุกก็ไม่อยากเป็นมือที่สาม และที่สำคัญคือมุกไม่ได้รู้สึกพิเศษกับคุณมากไปกว่าลูกค้า” มุกดาย้ำชัดเจน“คุณมุก...”อีกฝ่ายส่งเสียงโอดครวญไม่ยอมง่าย ๆ มุกดาชักรำคาญผู้ชายขี้ตื๊อทั้งที่เธอปฏิเสธชัดเจนแล้วแท้ ๆ ว่าไม่ชอบและไม่มีความคิดจะสานสัมพันธ์กับเขา เธอเจอฉัตรภพเพราะเขาเป็นลูกค้าระดับวีไอพี แต่ถึงจะวีไอพีหรือซุปเปอร์วีไอพียังไง ถ้าพฤติกรรมส่วนตัวเกินรับไหว เธอก็ไม่จำเป็นต้องฝืนใจยิ้มรับเช่นกันอนันต์ที่ยืนฟังอยู่นานพอจับใจความของเรื่องได้ เริ่มรู้สึกไม่

มุกดารู้เขาต้องการให้เธอช่วย หน้าตาคุณหมอหนุ่มตอนนี้ดูน่าขบขันจนเธอต้องกลั้นหัวเราะ แค่เดินเข้าไปใกล้ก็ได้กลิ่นเหล้าคละคลุ้งเหมือนตกในถังเหล้ามา มุกดาเดินเข้าไปด้วยรอยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น“นึกว่าใคร ที่แท้ก็พี่หมอนี่เอง ทำไมมาเวลามุกทำงานล่ะคะ” มุกดาพูดพลางยิ้มให้อนันต์ ก่อนจะหันไปมองพยาบาลสาวที่ยังคงเกาะแขนของเขาไว้แน่น“มีสัมมนาแล้วตอนเย็นเลี้ยงอาหารที่ห้องอาหาร คุณมิ้น...เอ่อ พยาบาลที่โรงพยาบาลน่ะครับ คงจะดื่มหนักไปหน่อยเลยสับสนไปนิด” ระหว่างพูดก็ยังพยายามแกะมือพยายาบาลสาวออกมุกดายิ้ม ก่อนจะเสนอทางออกให้ “ถ้างั้นให้มุกไปส่งเพื่อนคุณหมอที่ห้องพักเองก็แล้วกันค่ะ”“ขอบคุณครับ” อนันต์โล่งอกที่แก้ปัญหาตรงหน้าได้“คุณหมอใจร้ายมีแฟนก็ไม่บอก” พยาบาลสาวยิ้มอย่างเศร้าสร้อยก่อนจะปล่อยแขนของอนันต์อย่างไม่เต็มใจนัก“เพิ่งตัดสินใจนะครับ เอาไว้จะติดบอร์ดประกาศที่โรงพยาบาลก็แล้วกัน” เขารู้ว่าอีกฝ่ายเมามากและอาจจำเรื่องคืนนี้ไม่ได้ เขาจึงพูดอย่างไม่ใส่ใจนักมุกดาช่วยพยุงพยาบาลสาวไปยังห้องพัก ขณะที่อนันต์เดินตามมาด้วยท่าทีโล่งอก พวกเขาพยุงเธอไปจนถึงเตีย