All Chapters of ดวงใจของมาโปรด + ดวงใจอนันต์: Chapter 21 - Chapter 30

หากเธอไม่เห็นภาพนั้นกับตา เวลานี้เธอกับเขาคงคุยกันเรื่องพิธีแต่งงานต่อหน้าผู้หลักผู้ใหญ่ เลือกของชำร่วยหรืออาหารสำหรับเลี้ยงแขก แต่ตอนนี้ทุกอย่างจบลงแล้ว“เป็นอะไรหรือเปล่า” มาโปรดหันมามองแวบหนึ่ง“คะ?”“อยู่ ๆ ก็เงียบไป”“จะให้พูดตลอดเวลาหรือคะ?”“ก็ไม่ได้หมายความแบบนั้น”“ทิ้งพี่หมอไว้ในไร่คนเดียวแบบนั้นไม่เป็นอะไรแน่นะคะ”“ไอ้หมอมันเพื่อนซี้อา มันมากินมานอนแบบนั้นแหละ แค่มีคนทำกับข้าวให้กินมันก็อยู่ได้แล้ว แล้วไม่ต้องไปเรียกมันว่าพี่” มาโปรดส่ายหน้าไปมา สั่งเสียงเข้มในตอนท้ายอย่างไม่สบอารมณ์นัก ที่เธอเรียกเขาว่าอาแต่เรียกเจ้านั่นว่าพี่ ทั้งที่อายุเท่ากันกับเขาแท้ ๆ ไอ้เพื่อนคนนี้ก็อีกคนมีปัญหาก็ไม่พูดเอาไร่เขาเป็นที่หลบพักใจไพลินหัวเราะออกมา เดิมทีเธอเป็นกังวลที่เขาต้องมาส่งเธอแบบนี้ เหมือนต้องทิ้งเพื่อนเพื่อมาดูแลเธอ แต่พี่หมอเองก็ยืนกรานว่าจะอยู่คนเดียวสักพัก“เพลินเปิดเพลงฟังได้ไหมคะ”“เอาสิ อยากฟังเพลงอะไรก็เปิด” เขาไม่ห้าม อะไรที่ทำให้เธอยิ้มได้ เขายินดีมือเรียวยื่นมือไปเปิดเพลงในรถยนต์ เธอไม่ได้ใ

“ว้าวววว เจ้าของไร่ส้มเหรอเนี่ย” สาว ๆ ในแผนกส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่ ไพลินจึงแจกของฝากแล้วหิ้วตะกร้าผลไม้ใหญ่สุดไปให้หัวหน้าแผนก“กลับมาแล้วเหรอเพลิน” หัวหน้าทักอย่างเป็นกันเอง “แล้วจะแต่งงานวันไหนล่ะ บอกเนิ่น ๆ นะ จะได้เตรียมตัวกันทัน”“ไม่ได้แต่งแล้วค่ะ” เธอยิ้มน้อย ๆ หัวหน้ารู้เรื่องของเธอดีเพราะก่อนลาหยุดได้แจ้งไปแล้วว่าลากลับบ้านไปเพื่ออะไร“อ้าว เกิดอะไรขึ้น มีอะไรให้ช่วยไหม?”“ไม่มีอะไรค่ะ คือเพลินคิดว่าเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า”  เธอไม่อยากให้มีเรื่องไปกระทบกับแก้วกัลยา ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า“เอาเถอะ ๆ อายุยังน้อยไม่ต้องรีบแต่งงานหรอก พี่ก็แต่งตอนสามสิบแล้ว” หัวหน้าหัวเราะแล้วมองส้มในตะกร้า “ส้มสวยจัง”“หวานด้วยนะคะ ส้มจากไร่ของ...อาเพลินเองค่ะ”“เพลินมีญาติเป็นเจ้าของไร่ส้มด้วยเหรอ?”“ค่ะ” เธอยิ้มแหย ไม่ได้อยากจะอวดรวย แต่ปากพลั้งไปเพราะภูมิใจกับส้มจากไร่ของมาโปรดมากหลังจากรู้ว่าเขาปรับปรุงสายพันธุ์ด้วยตัวเอง ทำให้ออกมาหวานเป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนกับที่ขายตามท้องตลาดทั่วไปจึงอยากนำเสนอหัวหน้าไม่ถามอะไรเพราะพอจ

เพราะมาโปรดรูปร่างสูงใหญ่ ไพลินจึงเลือกร้านอาหารสไตล์โอเพ่นที่เป็นพื้นที่เปิดโล่ง จะได้ไม่รู้สึกอึดอัดที่ต้องอยู่ในร้านเล็ก ๆ แคบ ๆ การใส่ใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำให้มาโปรดยิ้มหน้าบาน เขาถอดเสื้อเชิ้ตออกไว้ที่รถเหลือเพียงเสื้อยึดสีขาวพอดีตัวที่ทำให้เห็นมัดกล้ามอย่างชัดเจน นอกจากรูปร่างแข็งแกร่งแล้ว หน้าตาคมเข้มหล่อเหลาของมาโปรดที่แสดงถึงความเป็นผู้ชายเต็มร้อย ทำให้เวลาเดินเข้ามาในร้านคนต่างลอบมองกันเป็นแถว แต่เขากลับทำมาดนิ่ง ไม่เหลียวแลใครในสายตานอกจากสาวน้อยข้างกายไพลินสังเกตเห็นเช่นกัน คนอย่างมาโปรด ลองได้ไปปรากฏตัวที่ไหนจะต้องเป็นจุดเด่นเสมอ เขามีเสน่ห์แบบแมน ๆ ที่เห็นแล้วทำให้อ่อนระทวย ตัวเธอเองก็ไม่เว้น แต่ติดที่เขาเป็นอา และเขายังมองเธอเป็นเด็กที่ไม่เคยโตสักที และนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอต้องควบคุมใจตัวอย่างอยู่อย่างนี้เธอมองแผ่นอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแล้วนึกถึงตอนเด็ก ๆ ที่เธอเคยขี่หลังเขา เวลาที่เธอร้องไห้แล้วเขาทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งข้าง ๆ ให้เธอใช้ชายเสื้อของเขาเช็ดน้ำตาและน้ำมูก“มองแบบนี้มีอะไรหรือเปล่า”ไพลินส่ายหน้าไปมา “แค่คิดถึงตอนเด็ก ๆ ที่เพล

“ก็บอกว่าเพลินไม่เป็นไรไงคะ” ไพลินหัวเราะ “ถ้าเรามัวแต่ใส่ใจกับเรื่องแบบนี้ เราก็หัวเสียเปล่า ๆ เพลินไม่ได้เป็นอะไรก็คือไม่ได้เป็นอะไร บางทีคนนั้นก็อาจจะไม่รู้ก็ได้ว่าชนเพลินก็ได้ค่ะ”“เรามันก็เป็นเสียแบบนี้แหละนะ ต้องทำให้อาเป็นห่วง ไม่รู้จักสู้คนเสียบ้าง”“รู้ได้ยังไงคะว่าเพลินไม่สู้คน” เธอทำปากยื่นใส่เขา“อย่ามาทำเป็นพูดเลย ไม่อย่างนั้น วันนี้เสื้อจะเลอะแบบนี้เหรอ” เขาชี้ไปที่รอยเปื้อนบนเสื้อเธอ หญิงสาวถอนหายใจ“ช่างมันเถอะค่ะ แค่รอยเปื้อน แต่อย่างน้อยก็ทำให้เรารู้นิสัยที่แท้จริงของใครบางคน”“ถ้ามีอะไรก็บอกอาได้”“มีอะไรก็ไม่บอกหรอกค่ะ กลัวอาโปรดไปมีเรื่องกับคนอื่น”“นี่เป็นห่วงอาหรือเป็นห่วงคู่กรณีกันแน่”“ก็เป็นห่วงอาโปรดแหละค่ะไม่อยากให้อาโปรดมีปัญหา แต่คิดอีกที ใครมีเรื่องกับอาโปรดคนนั้นคงน่าห่วงกว่า อีกอย่างเพลินจัดการปัญหาของเพลินได้ แค่นี้ เพลินก็รบกวนอามากแล้ว”“ก็บอกแล้วว่าไม่ได้รบกวนอะไรเราน่ะคิดมากไปเอง” เขาหัวเราะ “มาเถอะ ถ้างั้นเราไปขึ้นรถด้วยกัน”มาโปรดคว้ามือเล็กมากุมไว้ มือของเขาหยาบกร้านในขณะที

“เพลิน ตั้งแต่เล็กจนโต ถึงอาจะทำหน้าดุใส่ยังไงแต่ก็ไม่เคยลงมือลงไม้กับเพลิน ถ้าอาจะโกรธก็คงจะโกรธถ้าเพลินกลับไปคบคนแบบนั้น” เขาจ้องมองแววตาคู่สวย “เพลินไม่ต้องชอบอาก็ได้ ไม่ต้องรักอาก็ได้แต่เพลินต้องรักตัวเอง ต้องรู้จักเลือกผู้ชายดี ๆ เข้าใจไหม”ความจริงใจของชายหนุ่มทำให้ไพลินซาบซึ้งใจและยิ้มออกมา เธอคล้องแขนเขาและแนบหน้าลงกับต้นแขนใหญ่ที่แข็งแรงกำยำด้วยความรู้สึกอุ่นใจ“อาโปรดพูดเหมือนอย่างกับเป็นพ่อของเพลินเลย”“ไม่เอาใครจะอยากเป็นพ่อ! อยากเป็นแฟนต่างหาก!”คราวนี้หญิงสาวหัวเราะเสียงใสดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะมีแง่มุมที่น่ารักอย่างที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน ทั้งสองขึ้นรถและมาโปรดขับตรงมาส่งถึงที่พัก ครั้งนี้ไม่ได้เข้าไปในห้องของเธอ อย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง เขาไม่อยากให้เธอมีเรื่องเสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะเขารุ่งเช้ามาโปรดมารอรับหญิงสาวตามที่พูดไว้จริง ๆ เขาอาสาขับรถมาส่งเธอที่ทำงาน แม้เธอยืนกรานว่าไม่จำเป็นต้องมารับก็ได้ แต่เขาก็ยังมา“อาอยู่กรุงเทพฯ ไม่กี่วันก็ให้อาทำหน้าที่นี้เถอะ” เขาพูดขนาดนี้แล้ว เธอจึงปฏิเสธไม่ลง เพราะลึก ๆ แล้วเธอมีความส