All Chapters of ดวงใจของมาโปรด + ดวงใจอนันต์: Chapter 41 - Chapter 50

“ทำไมจู่ ๆ แม่ก็มาหาผมแบบนี้ล่ะครับ ไม่ใช่ว่าไปทัวร์ยุโรปกับกลุ่มเพื่อนกันอยู่เหรอครับ” อนันต์ถามขึ้นทันทีที่เห็นมารดายืนอยู่หน้าห้องพักของเขา แล้วปรายตามองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยความประหลาดใจ“โอปอล?” คิ้วเข้มเผลอขมวดเข้าหากันเล็กน้อยก่อนจะคลายออกแต่หญิงสาตาไวทันสังเกตเห็น“ทำไมคะอนันต์ ทำหน้าเหมือนจำกันไม่ได้” หญิงสาวในชุดแบรนด์หรูทันสมัยเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม แต่ทั้งน้ำเสียงและรอยยิ้มชวนให้รู้สึกถึงการปั้นแต่ง“เปล่าครับ แค่แปลกใจที่เห็นคุณมาพร้อมกับแม่ผม” อนันต์พยายามควบคุมเสียงของตัวเองให้ราบเรียบ ในใจของเขากลับรู้สึกแปลก ๆ การพบเจอโอปอลครั้งนี้กลับไม่ทำให้เขาดีใจเหมือนที่เคย หากเป็นก่อนหน้านี้ การได้เจอหน้าเธอคงทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง แม้ว่าจะเธอมักจะมาเขาพร้อมปัญหาต่าง ๆ นานาของเธอก็ตาม แต่ตอนนี้ความรู้สึกเหล่านั้นดูจะจืดจางไปอย่างน่าประหลาดใจ“ก็เพราะหนูโอปอลมาด้วยน่ะสิ ไม่งั้นแม่ไม่ได้เห็นหน้าแกแน่ ๆ” คุณกานดาผู้เป็นมารดาเอ่ยขึ้นพลางส่ายหน้าไปมาอย่างระอาใจ ยังนึกตำหนิลูกชายที่จู่ ๆ ก็ทิ้งความสะดวกสบายย้ายจากกรุงเทพฯ มาอยู่ต่างจังหวัดแบบนี้

“สวัสดีค่ะ”เสียงคุ้นเคยทักขึ้นเรียกสายตาของคนทั้งสองให้หันไปมอง อนันต์ยิ้มกว้างเมื่อเห็นมุกดาเดินเข้ามาใกล้ เธอสวมเครื่องแบบพนักงานโรงแรมแสดงว่าเธอกำลังทำงานอยู่“สวัสดีครับคุณมุก เจอกันสองรอบเลยนะครับ”“ค่ะ” มุกดายิ้มนิด ๆ “พ่อเลี้ยงมาโปรดโทรมาบอกให้มุกช่วยดูแลคุณกานดาค่ะ หากมีอะไรขาดเหลือสามารถเรียกใช้มุกได้ค่ะ”“รวดเร็วจริงๆ อะไร ๆก็อยู่ในสายตาพ่อเลี้ยงมาโปรดไปเสียหมด” อนันต์หัวเราะออกมา “ต้องลำบากคุณมุกเลย”“ไม่ลำบากหรอกค่ะ มุกขอตัวเข้าไปคุยกับคุณกานดาหน่อยนะคะ ท่านหลับหรือยังคะ”“ยังครับ เดี๋ยวผมพาไปเอง” อนันต์หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง โดยไม่สนใจสายตาไม่พอใจของหญิงสาวอีกคนที่ยืนอยู่“อ้าว ลืมอะไรเหรอลูก”“เปล่าครับ ไอ้โปรด เอ่อ พ่อเลี้ยงมาโปรดมันเป็นห่วงคุณแม่เลยให้คนของทางโรงแรมมาดูแลเป็นพิเศษ”“ตายจริง ยังอุตส่าห์ไม่ลืมคนแก่ เอ๊ะ! หนูนี่หน้าตาคุ้น ๆ นะ” คุณกานดาเพ่งพินิจใบหน้าของมุกดาพยายามนึกว่าเคยเจอเด็กสาวคนนี้ที่ไหนมาก่อนรึเปล่า“หนูชี่อมุกดาค่ะ ครอบครัวหนูทำงานในไร่ของพ่อเลี้ยงมาโปรดค่ะ” มุก

คุณกานดาปรายตามองหญิงสาวที่ทำงานอย่างคล่องแคล่วแล้วไปยืนรออยู่ด้านหลังราวกับแม่บ้านที่พร้อมรอรับคำสั่งเรียกใช้งาน“ไม่ต้องห่วงค่ะ โอปอลดูแลคุณแม่ให้เอง” โอปอลที่เพิ่งเข้ามานั่งร่วมโต๊ะด้วยส่งยิ้มหวานฉ่ำให้อนันต์ แต่กลับได้เพียงสายตาเย็นชา ทำให้เธอหงุดหงิดแต่ต้องเก็บอาการไว้และปั้นยิ้มต่อไปอนันต์ไม่อยากสร้างความขัดแย้งตรงนั้น เขาจึงตอบสั้น ๆ “คงต้องรบกวนโอปอลแล้ว”“ขออนุญาตนะคะ” มุกดาเอ่ยอย่างสุขภาพ “พ่อเลี้ยงมาโปรดสั่งไว้แล้ว หากคุณกานดาอยากไปไหว้พระที่วัดประจำจังหวัด ท่านจัดรถและคนขับให้แล้ว หรือถ้าคุณกานดาอยากไปที่ไหนก็แจ้งได้ค่ะ รวมทั้งสปาและนวดแผนไทยด้วยค่ะ”“แหม เอาใจยิ่งกว่าลูกแท้ ๆ อีก” คุณกานดายิ้มปลื้ม ไม่เสียแรงที่เคยดูแลกันมา แต่ก็ทำเป็นงอนลูกชายตัวเองเล่น“โธ่แม่...ก็ผมเป็นหมอไม่ใช่เจ้าของไร่นี่ครับ” อนันต์แกล้งโวย ทำเสียงออดอ้อน“รีบ ๆ กินแล้วก็ไปทำงานไป เลิกงานก็แวะมาหาแม่ด้วยล่ะ”“ครับ ๆ” ในสายตาแม่ เขาก็คงเป็นเด็กเสมอ อนันต์ได้แต่ยิ้ม คนอื่นอาจมองเขาเป็นลูกแหง่ไม่โตเสียที แต่เขาก็เข้าใจแม่ดีโอปอลกลับรู้สึกเหมื

สองวันที่ผ่านมามุกดาทำหน้าที่เป็นไกด์พาคุณกานดาและโอปอลท่องเที่ยวในจังหวัด หมออนันต์แวะมาหามารดาทุกวัน แต่ก็อยู่ได้เพียงช่วงเวลาสั้น ๆ เนื่องจากต้องกลับไปโรงพยาบาล เมื่อเขามีเวลาว่างก็จะรีบกลับมาดูแลมารดาที่โรงแรม ทำให้โอปอลที่มากับคุณกานดายิ่งดูอึดอัดขึ้นทุกทีมุกดาเองก็เหนื่อยแทบหมดแรง เธอต้องดูแลคุณกานดาและโอปอลทั้งในและนอกเวลา แต่ไม่อยากให้เป็นปัญหาจึงไม่ได้รายงายให้พ่อเลี้ยงมาโปรดรับรู้ คุณกานดารับมือได้ไม่ยากนักแต่ผู้หญิงของหมออนันต์นี่ช่างเรื่องมากจนเพื่อนร่วมงานของมุกดา ก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มคุยเรื่องราวของหมออนันต์และโอปอลในวงสนทนาส่วนตัว“หมออนันต์กับคุณโอปอลเป็นคู่รักกันจริง ๆ เหรอ?” เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งพูดขึ้น “ถึงจะสวย แต่เธอดูไม่น่าจะไปกันได้กับหมออนันต์เลยนะ”“นั้นสิ ๆ อีกคนเป็นคนง่าย ๆ ไม่เรื่องมาก อีกคนมากเรื่อง ไอ้นั้นไม่ได้ ไอ้นี้ไม่เอา วุ่นวายชะมัด” เพื่อนอีกคนเสริมมุกดาเดินเข้ามาได้ยินการสนทนา แต่ไม่ได้แสดงท่าทีสนใจที่จะร่วมวงด้วย เธอเองเป็นคนที่ควรจะบ่นถึงความมากเรื่องของโอปอล แต่ความเป็นมืออาชีพก็ทำให้เธอเก็บทุกอย่างไว้ในใจ“อ

“หมออนันต์?”“หน้าผมมีอะไรหรือครับ ทำไมทำหน้าเหมือนตกใจที่เห็นผมแบบนี้ล่ะครับ” เขายิ้มเขินแล้วขยับแว่นสายตา“คุณหมอไม่ได้อยู่เวรหรอกหรือคะ”“อยู่ครับแอบแวบมาแป๊ปหนึ่ง มาหาของกินน่ะครับ” อนันต์คิด อยู่ในช่วงพักคงไม่เป็นอะไรหรอก ปกติเขาหาอะไรกินในโรงพยาบาล เพียงแต่วันนี้ออกมาไกลหน่อยเท่านั้นเองมุกดาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเล็กน้อย เธอรู้ว่าเขาแอบหนีเวรออกมา อยากจะแกล้งตำหนิสักเล็กน้อยแต่ก็เก็บคำไว้ เธอจะมีสิทธิ์อะไรไปว่าหมอที่แอบหนีเวรได้เล่า“ไม่ได้หนีเวรนะครับ ผมบอกเพื่อนกับพยาบาลว่าออกมาหาบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกินสักถ้วยแล้วก็จะกลับเข้าไป” อนันต์รีบแก้ตัวเพราะรู้ว่าหญิงสาวคิดอะไรอยู่“คุณหมอเดินมาหรือคะ” มุกดาแอบยิ้มขำ ไหน ๆ เขาก็พูดเสียน่าสงสาร เธอจึงเดินพาเขาไปที่ห้องพักของพนักงาน ที่นั่นมีกระติกน้ำร้อนและอาหารกึ่งสำเร็จรูปรวมทั้งเครื่องดื่มร้อนเย็นสำหรับพนักงาน“ครับ แค่วิ่งข้ามถนนมาเอง”โรงพยาบาลอยู่ตรงข้ามกับโรงแรม ใกล้ ๆ กันมีร้านสะดวกซื้อที่เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง กลางคืนโรงอาหารของโรงพยาบาลปิดแล้ว ถ้าเขาไม่เดินมาเองก็ไหว้ว