All Chapters of ดวงใจของมาโปรด + ดวงใจอนันต์: Chapter 1 - Chapter 5

‘ดวงใจของมาโปรด’ เป็นนิยายแนวคุณอากับหลานนอกไส้อีกหนึ่งเรื่อง แต่เรื่องนี้แหวกแนวจากแทบทุกเรื่องที่ปรียาดาได้เขียนมา เพราะเรียกได้ว่าเป็นนิยายรักจริง ๆ มาโปรดพระเอกในเรื่องนี้หลงรักไพลินสาวน้อยข้างบ้านมานานแล้ว ประจวบเหมาะกับที่เธอเลิกกับแฟนเพราะโดนหักหลัง ทำให้เธอซมซานกลับบ้าน เขาจึงใช้โอกาสนี้ดูแลเธอ ความอบอุ่นอ่อนโยนของคุณอาหนุ่มทำให้หัวใจของสาวน้อยหวั่นไหว เพราะคุณอาเล่นเดินหน้าจีบโดยไม่สนลูกใคร แล้วอย่างนี้เธอจะไม่ละลายภายใต้อ้อมกอดเขาได้อย่างไร ฝากติดตามกันด้วยนะคะ---------------------------------------------------------------------------------------------------------ไพลินหรือเพลินมาหาคู่หมั้นหนุ่มที่คอนโดของเขา เธอมักจะมาหาเขาเป็นประจำ ทั้งชายหนุ่มเองยังให้คีย์การ์ดสำรองไว้กับเธอเพื่อที่จะได้เข้าออกสะดวก มันแสดงถึงความรักและความเชื่อใจ แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไปภายในห้องว่างเปล่าไร้ร่องรอยเจ้าของห้อง ที่ปกติจะนั่งดูทีวีหรือเล่นเกมอยู่ที่มุมรับแขก หรือไม่ก็นั่งทำงานตรงโต๊ะข้าง ๆ กัน เธอนึกแปลกใจ แต่ก็ได้ยินเสียงดังมาจากทางห้องนอนจึงเดินไปดู ใจยังนึกเป็นห่วงว

เขาวิ่งกลับมาที่ฝั่งคนขับ เห็นไพลินยังนั่งนิ่งอยู่จึงโน้มตัวไปช่วยคาดเข็มขัดนิรภัยให้ เสียงกริ๊กทำให้ร่างเล็กสะดุ้ง รู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ปะทะอยู่ใกล้ใบหน้า ทำให้เธอเผลอจ้องมองใบหน้าคมเข้มเปื้อนหนวดเคราบาง ๆ เขารู้ว่าเธอจ้องมองเขาอยู่จึงเผยรอยยิ้มขึ้น“ไม่ได้เจอกันกี่ปีแล้วนะ”มาโปรดขยับตัวไปประจำที่คนขับ ออกสตาร์ทพารถเคลื่อนออกไปอย่างระมัดระวัง แต่กระนั้นยังเหลือสายตาเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งอยู่เบาะข้าง ๆ เป็นระยะเขารู้จักกับเพลินหรือไพลินมาตั้งแต่เด็กคนนี้แค่เจ็ดแปดขวบที่แสนซุกซนชอบมุดรั้วหรือบางทีก็ปีนรั้วเตี้ย ๆ มาที่ไร่ของเขาหนูน้อยเพลินในความทรงจำของเขาคือเด็กช่างพูด ช่างถาม ถามเสียจนไม่มีใครอยากอยู่ใกล้ ตอนนั้นเขาอายุสิบแปด ตัดสินใจเรียนด้านเกษตรเพื่อพลิกฟื้นที่ดินกว่าห้าสิบไร่ แน่นอนว่าด้วยวัยแค่สิบแปดนั้นมันหนักหนาเกินไปสำหรับเด็กหนุ่มที่ไร้ประสบการณ์ทุกอย่าง เขาจึงเลือกเรียนใกล้บ้านเพื่อที่จะได้สามารถเรียนและดูแลไร่ไปพร้อมกันได้ครอบครัวของไพลินอยู่ที่ไร่เล็ก ๆ ติดกับเขา เขาได้พบเด็กหญิงจอมพลังในช่วงเวลาปิดเทอมเท่านั้น เพราะพ่อแม่ของเธอทำงานที่กรุงเทพฯ จะพาลูกสาวมาเยี่ยมตา

เห็นเพียงแค่นี้ จู่ ๆ น้ำตาก็เอ่อคลอดวงตาคู่สวย หัวใจของไพลินกำลังเจ็บปวด เพราะมันทำให้เธอนึกย้อนไปถึงคืนวันเก่าก่อนที่เธอเกือบจะลืมไปแล้วมาโปรดเห็นน้ำตาที่คลอเบ้าของหญิงสาวแล้วก็ตกใจจนลนลานไปหมด กลัวว่าจะทำอะไรไม่ถูกใจ“โทษที อาลืมไปว่าเพลินไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ แล้ว ยังเตรียมของกินแบบเดิม ๆ ให้อีก เพลินอยากกินอะไร อาจะเปลี่ยนให้ใหม่” เขาจัดแจงคว้าถาดจะไปเปลี่ยนอาหารมาให้เธอใหม่“อย่าเปลี่ยนเลยนะคะ เพลินชอบ” หญิงสาวรีบห้าม เงยหน้ากะพริบตาถี่ ๆ เพื่อไล่หยาดน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาเธอรีบนั่งลงที่เก้าอี้ ไม่ยอมให้มาโปรดยกอาหารหนี เขาเห็นเธอไม่เปลี่ยนใจจริง ๆ จึงยอมวางถาดอาหารกลับที่เดิม นั่งลงข้าง ๆ รินน้ำใส่แก้วไว้ให้ ข้างแก้วน้ำมียาสองสามเม็ดใส่ถ้วยใบเล็กรออยู่ ไพลินเลื่อนชามข้าวต้มมาตรงหน้า หยิบขิงซอยโรยใส่เล็กน้อย เหยาะพริกไทยและซอสถั่วเหลือง แล้วก้มหน้าก้มตากิน อาจเพราะเมื่อวานไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน เพราะเจอเหตุการณ์นั้นเข้าทำให้เช้านี้ ไม่สิ เที่ยงแล้วนี่ เธอจึงรู้สึกหิวมาก รสชาติคุ้นเคยทำให้รู้สึกเจริญอาหาร เผลอแป๊บเดียวข้าวต้มก็หมดชามจนต้องตักเพิ่มรอบสองมาโปรดเอนหลังพิงพนักเก้าอี้มองดูห