บททั้งหมดของ ดวงใจของมาโปรด + ดวงใจอนันต์: บทที่ 11 - บทที่ 20

ลับหลังพ่อเลี่ยงหนุ่ม คนงานในไร่ที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานต่างพร้อมใจกันหยุดมือ มองตามเจ้านายของตัวเองกับสาวน้อยหน้าหวานด้วยความสงสัยและต่างกระซิบคาดเดากันต่าง ๆ นานาไพลินกะพริบตา การกระทำของมาโปรดทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองลอยได้ เธอลืมไปแล้วว่าการถูกเอาใจใส่นั้นมีความรู้สึกเช่นไร นอกจากคุณตากับคุณยายแล้ว เธอไม่ค่อยมีใครใส่ใจถึงขนาดนี้ ความทรงจำเกี่ยวกับพ่อแม่น้อยเต็มที เห็นทั้งสองอยู่ด้วยกันทีไรเป็นอันต้องทะเลาะกันตลอดจนหย่าร้างกันไป เธอเห็นแม่เป็นทุกข์มาตลอด แม้กระทั้งแต่งงานใหม่ก็ยังเป็นทุกข์ และนั่นก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่แม่อยากให้เธอไปอยู่หอ อยู่ไกลบ้าน และไกลสามีใหม่ของแม่ไพลินมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ทำตัวเซ็กซี่ยั่วยวนใคร แต่ไม่รู้ทำไม เธอมักมีแต่เรื่องพวกนี้เข้ามาในชีวิตเสมอ เพียงแค่เธอไม่อยากให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ จึงได้แต่เก็บงำไว้ และเมื่ออยู่กับเมธา เขาให้เกียรติเธอ ดีกับเธอ ไม่ทำตัวรุ่มร่าม จึงทำให้เธอสบายใจและคิดว่าเขาเป็นคนที่ใช่ คนที่จะใช้ชีวิตด้วยกันแต่สุดท้ายก็ล้มไม่เป็นท่า หรือเธอจะไม่เหมาะที่จะแต่งงาน หรือชีวิตเธอจะเป็นเหมือนแม่นะ นึกถึงแม่ที่เอาแ

มาโปรดนั่งกินมื้อเย็นอยู่กับคุณยายและคุณตา ทั้งสองไม่ได้ถามเรื่องที่จู่ ๆ ไพลินก็ไปนอนค้างที่ไร่รุ่งอรุณ รู้แค่ว่ามาโปรดได้โทรมาบอกคุณตาเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวไม่ได้เอ่ยอะไร กลับมาถึงก็รีบเข้าไปช่วยคุณยายในครัว ระหว่างนั้นมาโปรดคุยกับคุณตาครู่หนึ่งแล้วลากลับ ก่อนกลับยังอุตส่าห์ยกลังน้ำส้มคั้นเข้ามาให้ในครัว เขาเพียงแค่ยิ้มให้ไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษแล้วก็ไหว้ลาคุณยายกลับไป“บ้านโน้นเขาจะพิมพ์การ์ดงานแต่งแล้วนะ เขาโทรมาถามว่าของเรามีอะไรเพิ่มไหม?”ไพลินเงยหน้าขึ้นมองคุณตา อาหารแสนอร่อยกลับกลายเป็นจืดชืดไปทันที คุณยายรู้สึกถึงความผิดปกติอยู่ก่อนแล้ว แต่ก็อดทนรอให้หลานสาวพูดออกมาเองหญิงสาวทนความอึดอัดไม่ไหวจึงเป็นฝ่ายพูดออกมาก่อน “คุณตาไม่ถามอะไรเพลินหรือคะ”คุณตาเงยหน้าขึ้นสบตากับหลานสาว “หลานอยากบอกอะไรตาหรือเปล่าล่ะ”เธอเม้มปากแน่น คุณตาเคยเป็นครูมาก่อน แต่เกษียณออกมาใช้ชีวิตเรียบง่ายได้หลายปีแล้ว ทั้งชีวิตของไพลินมีคุณตากับคุณยายที่เลี้ยงดูยิ่งกว่าพ่อแม่แท้ ๆ ของเธอเสียอีก เธอรู้ว่านอกจากแม่จะผลักไสเธออมาอยู่กับคุณตาคุณยายแล้วยังรับผิดชอบค่าใช้จ่ายขอ

แหวนหมั้นเรียบง่ายถูกถอดออกจากนิ้วเรียวงามวางไว้บนโต๊ะ หญิงสาวยิ้มบาง ๆ ให้ผู้เป็นตาและยายที่นั่งจิบน้ำสมุนไพรแทนกาแฟในมื้อเช้า“หลานตัดสินใจดีแล้วนะ” คุณตาถามย้ำเพื่อความแน่ใจ เขาอยากให้เรื่องนี้เป็นการตัดสินใจของไพลินเอง ไม่ใช่เขาที่คอยชี้แนะ เพราะมันเป็นชีวิตของเธอที่จะต้องแบกรับไปทั้งชีวิตไม่ว่าจะดีหรือร้าย แต่ถ้าหากถามเขา เมื่อรู้ว่าหลานสาวสุดรักต้องเจอกับอะไรมาบ้าง เขาย่อมต้องอยากให้หลานจบทุกอย่างลงแต่เพียงเท่านี้ พอได้รับคำตอบด้วยท่าทางสงบนิ่งมั่นคง คนเป็นตาอย่างเขารู้สึกพอใจไม่น้อย และเขาก็วางใจที่เห็นหลานสาวได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่แข็งแกร่ง รู้จักเลือกสิ่งที่ดีให้กับชีวิต“ค่ะ เพลินคิดดีแล้วค่ะ รบกวนคุณตาเอาคืนให้บ้านโน้นด้วย” น้ำเสียงของคนเป็นหลานหนักแน่นมั่นคง แววตาไม่หลงเหลือร่องรอยความอาลัยอาวรณ์“ดีแล้ว ไม่ต้องรีบแต่งหรอก ผู้หญิงสมัยนี้ดูแลตัวเองได้ อยู่เป็นโสดก็ได้” ตาพูดแล้วตบเข่าเสียงดัง ท่าทางถูกใจนักเล่นเอาคนเป็นหลานถึงกับงง“อ้าว! แล้วทำไมตอนนั้นพูดจาเร่งให้เพลินรีบหมั้นไว้ก่อนละคะ” ไพลินหัวเราะคิกคักแล้วเดินไปชงกาแฟดำให้ตัวเอง แล้วเกิด

“แก่อะไรกันคะ” ไพลินหัวเราะกับท่าทางแง่งอนของคนตัวโต “เพลินแค่ไม่อยากเป็นภาระให้อาโปรดเท่านั้นเอง”“ภาระอะไรกัน” เขาหัวเราะ ขับรถออกมาได้สักระยะก็เปิดเพลงเบา ๆ ไม่ให้บรรยากาศในรถเงียบเหงาจนเกินไปนักตอนที่บทสนทนาขาดช่วง “อยากกินอะไรดี ไข่กระทะไหม โจ๊กเห็ดหอมหรือ ออมเล็ตก็ได้เลย”ไพลินมองนอกหน้าต่างรถ ไม่ได้ตอบคำถามเขา เสียงเพลงเบา ๆ ทำให้เธอเผลอเอนศีรษะพิงกับกระจกและหลับตาลง แม้มาโปรดจะขับรถอยู่แต่ยังเหลือสายตาไว้มองคนข้าง ๆ“เอียงมาซบไหล่อาก็ได้จะได้ไม่ปวดหัว”หญิงสาวเลิกคิ้วเล็กน้อยแล้วกลับมานั่งตัวตรง มองมาโปรดที่ตบไหล่ตัวเองเบา ๆ“ไม่นิ่มเท่าหมอนแต่รับรองไม่ปวดหัวแน่นอน”จู่ ๆ ไพลินก็หัวเราะพรืดออกมา “ปกติสาว ๆ ขึ้นรถมาแล้วอาโปรดเสนอตัวแบบนี้เหรอคะ”“มีที่ไหน” เขาทำเสียงดุใส่ แต่ได้ยินเสียงหัวเราะหวานใสแล้วก็สบายใจขึ้น “อาไม่มีใครเสียหน่อย”“ยังไม่เจอคนถูกใจเหรอคะ” เธอถาม ไม่ได้เจอกันหลายปี วันเวลาผ่านจากวัยเด็กสู่ความเป็นหนุ่มสาว ไม่ได้เป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ออดอ้อนเอาแต่ใจ“ก็ไม่เชิง” มาโปรดยิ้มจาง ๆ “อามันพวกบ้างานนะ

“แค่นี้พอเหรอ” มาโปรดยื่นหน้ามาถาม “ของแค่สองตะกร้าเอง ไม่เอาอะไรเพิ่มอีกเหรอ”ไพลินย่นจมูกใส่ “เงินเดือนเพลินนิดเดียวเองค่ะ ซื้อเยอะกว่านี้ไม่ไหว”มาโปรดหัวเราะ ฐานะทางบ้านไพลินไม่นับว่ากระจอก คุณตาคุณยายมีที่ดินหลายสิบไร่ แต่ด้วยความชราทั้งคู่จึงปล่อยให้คนเช่า บ้างก็รกร้าง และใช้ชีวิตอยู่อย่างสมถะเรียบง่าย ส่วนไพลินเองเท่าที่สังเกตดูก็ไม่ได้เป็นคนฟุ้งเฟ้อ เสื้อผ้ารองเท้ากระเป๋าเป็นของธรรมดาไม่ใช่แบรนด์เนมหรูเหมือนที่สาวทั่วไปนิยมกัน ดังนั้นถ้าจะพูดให้ถูก เธอไม่ต้องไปดิ้นรนทำงานก็สามารถอยู่ได้อย่างไม่เดือดร้อน แต่ถ้าเธออยากทำงานเขาก็จะให้เธอทำเดี๋ยวก่อนมาโปรด นายคิดอะไรอยู่ ทำอย่างกับว่าเธอแต่งเป็นเมียนายแล้วอย่างนั้นแหละมาโประกระแอมขับไล่ความคิดเลยเถิดสองทีแล้วค่อยบอกกับหญิงสาว“อยากได้อะไรก็หยิบเอา อย่าให้คนกรุงเทพฯ คิดว่าเราขี้เหนียว หยิบไปเถอะไม่ต้องจ่าย”“ได้ยังไงคะ”“ได้สิ อาจัดการให้เอง”“อาโปรดทำแบบนี้ เพลินเกรงใจนะคะ”“เกรงใจทำไม อาหลานให้ของกันแค่นี้เรื่องใหญ่ที่ไหน” พูดไปแล้วก็อยากกัดลิ้นตัวเอง ใคร