บททั้งหมดของ อัญมณีอสูร: บทที่ 131 - บทที่ 140

หลังจากมีการพูดคุยกันเป็นที่เข้าใจ ชอว์ก็ออกคำสั่งซึ่งเขาทำได้ เขาย้ายองค์ชายน้อยออกมาจากตำหนักท่านนายนแม้จะได้รับการท้วงติงจากพระชายาแต่ด้วยอำนาจและความแข็งกร้าวของชอว์ทำให้พระชายาไม่อาจขัด เพราะท่านคารามาสก็ถือหางอนุญาตต่อชอว์เมื่อหนูอัญได้เข้าเฝ้าและทูลคุยบางอย่างกับท่านคารามาสเป็นการส่วนตัว            “หม่อมฉันจะไปเรียนต่อที่อังกฤษสองปีและองค์ชายก็ทรงอนุญาตแล้ว ช่วงระหว่างนี้การที่ให้องค์ชายมีเด็กที่เป็นหลานชายอยู่เคียงข้างจะทำให้พระองค์อ่อนโยนมากขึ้น และเป็นการผูกสัมพันธ์อันดีระหว่างอาหลานค่ะ ตอนนี้ทายาทของพระองค์มีแค่สองพระองค์นี้แล้วนะคะ” ประโยคสั้นๆ ท่านคารามาสเองก็เคยคิดไว้เช่นกันหลังจากที่เห็นการเปลี่ยนแปลงในทางที่ไม่ดีของหลานชายที่มีเพียงคนเดียว แต่เขาก็ไม่มีอำนาจหรือบากหน้าไปคุยกับบุตรชายที่เหลือคนเดียวของตน หนูอัญเป็นดั่งน้ำจากฟ้ามาพร่าพรมบนหัวใจที่แห้งเหี่ยวคนแก่อย่างเขา ท่านคารามาสทรงอนุญาตโดยไม่ไตร่ตรองอะไรเลยในทันที ใครจะเชื่อว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ก็คิดเหมือนกับเขา ยิงธนูนัดเดียวได้นกสองตัวเลย แ

เมื่อนักสืบที่รับผิดชอบคดีได้เข้าไปสอบถามผู้ต้องหาเกี่ยวกับบุตรชายของตน เธอมีพฤติกรรมแปลกๆ เธอหวาดระแวง หวั่นวิตก พอนานเข้าเธอถูกจับตามองและเมื่อจะมีใครเข้ามาเยี่ยมจะต้องแจ้งต่อนักสืบ ทำให้เป็นประเด็นเกิดการฆ่าตัวตายในคุก ผู้ต้องหาฆ่าตัวตายในคุก ตอนนั้นทุกคนสันนิษฐานได้เพียงประเด็นเดียวคือเธอไม่ต้องการให้บุตรชายที่หายไปมาเยี่ยมเธอและทิ้งหลักฐานรอยนิ้วมือไว้ แม่ที่ปกป้องลูก หนูอัญรู้โดยทันทีว่าชอว์คือคนที่ฆ่าพ่อเลี้ยงตัวเองอย่างไม่ต้องสงสัย เธอเชื่อในเรื่องการกระทำนี้แต่เธอไม่เชื่อว่าเขาทำเพราะเขาเป็นคนเลว ชอว์ไม่ทำร้ายคนที่ไม่รังแกเขาหรือคนที่เขารัก มันต้องเกิดอะไรขึ้นระหว่างชอว์กับพ่อเลี้ยงแน่นอน แต่จะเป็นเรื่องอะไรนั้นก็มีเพียงชอว์เท่านั้นที่เก็บรายละเอียดความลับนี้ไว้ มันจะเป็นสาเหตุให้ชีวิตเขาเปลี่ยนไปเหรอเปล่านะ ซึ่งมันเป็นไปได้อย่างมาก            “คุณอีกแล้ว...”            “คุณอีกแล้ว?” ผู้ชายคนเดิมที่หนูอัญเจอเขาหลายครั้งต่อหลาย

หลายวันก่อนเขาเจอกับยูริโดยบังเอิญ ในรอบหลายเดือนที่เขาไม่เจอกับเธอ วันนั้นเขาต้องไปตัดริบบิ้นให้กับสวนสาธารณะที่สร้างใหม่ แม้เขาจะเป็นรัชทายาทแต่คนที่อยู่ในกลุ่มผู้บริจาคสามารถเข้าใกล้เขาได้ ซึ่งยูริคือหนึ่งในนั้น ไม่รู้ว่าเธอตั้งใจหรือไม่ ตั้งแต่ที่จากกันคราวนั้นเขาก็ไม่ได้เรียกพบเจอกับเธออีก แต่การเจอกันครั้งนี้ทุกอย่างในตัวเขาเปลี่ยนไป เขาเปลี่ยนเป็นคนใหม่ในช่วงไม่กี่เดือนเพื่อหนูอัญและประเทศนี้ เขาทำเพียงทักทายตามมารยาทกับเธออย่างห่าง-เหิน แม้เขาจะมองเห็นแววตาผิดหวังในแววตาเธอ แต่เขาก็ทำได้เพียงแค่มองผ่านไป แต่เขาก็แอบเห็นซีไปคุยอะไรกับเธอซึ่งเขาก็มัวแต่ยุ่งๆไม่มีเวลาเอ่ยถาม และโชคดีที่ข้างกายเขามีองค์ชายน้อยที่ไม่ยอมละห่างกายเขาเลย ทำให้ยูริไม่อาจเอ่ยอะไรออกมาได้สะดวกตามใจปราถนา            “วันก่อนแกคุยอะไรกับยูริ” ซีหลี่ตามองชอว์อย่างจับผิด “อะไรว๊ะ! ทำไมฉันจะรู้ไม่ได้ ให้มันน้อยๆหน่อยเจ้าซี แกนะ! ลูกน้องฉันนะโว้ย” ชอว์แม้จะเปลี่ยนไปมาก แต่ยามที่เขาอยู่กับลูกน้องคนสนิทสองคนเขาก็จะทำตัวสบายๆ

เวลาที่ต้องทำงานชั่วๆให้พ่อเลี้ยงผมก็ทำไปตามคำสั่งจวบจนมาถึงวัยสิบสี่ย่างสิบห้า ชีวิตผมแปดเปื้อนมาจะได้สองปีแล้ว ผมมีประสบการณ์การเอาตัวรอดมากขึ้นด้วยวัยเพียงเท่านี้ ชีวิตสอนชีวิต ผมมองคนชั่วๆออก มองออกว่ามันกำลังคิดอะไร ผมไม่มีลูกน้องผมมีแค่ตัวเองเท่านั้น ความชั่วร้ายที่ผมประสบพบเจอมันก็เป็นครูให้กับผม จนกระทั่งผมมีโอกาสได้ขโมยปืนของพวกมันมาได้หนึ่งกระบอก ผมไม่ได้เอามันมาเพื่อฆ่าใคร แต่ผมเอามันมาศึกษาวิธีการใช้งาน ก็เผื่อๆไว้ในอนาคต ผมศึกษาแยกชิ้นส่วนปืนและประกอบมันเข้าไปใหม่ ปืนจริงๆในมือผมจึงกลายเป็นของเล่นชิ้นโปรดของผมมาตั้งแต่นั้น ผมเคยจับเวลาการประกอบปืนและแกะมันออก ผมทำเวลาได้ดีขึ้นเรื่อยๆ จากปืนที่เคยหนักมือตอนนี้มันเบามากสำหรับผมในวัยสิบสี่ปีกว่าๆ            วันนั้นเป็นอีกวันที่ผมกำลังเดินทางกลับบ้าน หลังจากโป้ปดแม่ว่าไปเล่นบาสกับเพื่อนๆ แต่จริงๆแล้วผมออกจากคราสเรียนเร็วกว่าปกติเพื่อเดินทางไปส่งของให้พ่อเลี้ยงในสถานที่ที่ไกลกว่าทุกๆครั้ง ทุกอย่างก็น่าจะราบรื่นดีแต่เผอิญวันนั้นอาจารย์ที่ปรึกษาดันโทร.มาที่บ้านติดต

ชีวิตความยิ่งใหญ่ในวงการมืดของผมเริ่มต้นนับจากวันนั้น ความรักที่พวกเขามีต่อผม ผมเอามาสร้างประโยชน์ต่อเส้นทางมืดดำของผม เพราะผมไม่อยากได้เส้นทางสว่างอีกต่อไปแล้ว ผมเติบโตขึ้นเรื่อยๆในวงการมืด ผมรับงานฆ่าคนรวมถึงเปิดเผยจุดดำมืดของเหยื่อออกสู่สาธารณะชน แล้วแต่ทางผู้ว่าจ้างต้องการให้เหยื่อตายแบบไหน ตายเงียบๆ หรือตายแบบเป็นอุบัติเหตุ หรือตายแบบฆ่าตัวตาย แบบไหนผมจัดให้ได้หมด ผลงานอายุการทำงานสร้างชื่อเสียงให้กับผมไม่น้อย แม้ผมจะเริ่มจากทำงานคนเดียวแต่ชื่อเสียงขอผมมากขึ้นกว้างขวางขึ้น ผมต้องมีลูกน้อง คนแรกเขาชื่อแอล และคนต่อๆมาก็เกิดขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ผมต้องมีผู้คุ้มกัน ใครๆก็บอกว่าผมเป็นมาเฟีย แต่เหล่าพวกลูกน้องบอกว่าผมไม่ใช่มนุษย์ แล้วเป็นอะไรละตอนนั้นผมถามพวกเขา พวกเขาบอกว่าผมเป็นอสูร ยิ่งวิถีการใช้ชีวิตของผมที่มักจะนอนตอนกลางวันและออกล่าตอนกลางคืน แบบนี้มันวิถีอสูรชัดๆ ร่างกำยำในชุดสีเข้มเนี๊ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า บดบังดวงตาสีเทาเข้มด้วยแว่นตากันแดดแบรนด์ดัง คนระดับอย่างชอว์หากไม่สวมชุดประจำชาติเสื้อผ้าเข้าของเครื่องใช้ของเขาก็เป็นแบรนด์ดังทั้งนั้น ยิ่งขับให้เข