All Chapters of ภรรยาเช่นข้าหาได้ยากยิ่ง [นางร้าย]: Chapter 11 - Chapter 20

ตันหยงยังคงครุ่นคิดจนเหม่อลอย เพราะหลายอย่างมันต่างจากที่เคยรับรู้มา หรือเป็นเพราะนางเปลี่ยนบทเริ่มต้น จากที่ควรถูกกล่าวหาตกเป็นสตรีมีมลทิน นางกลับคลายปมตรงนี้จนหมดในตอนแรก เนื้อเรื่องมันเลยต่างออกไปจากเดิม‘ทว่า สามแม่ลูกก็ยังใช้วิธีเดิมกำจัดเรานี่หน่า รอบตัวก็ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยน นอกจากท่าทีประหลาดของฟู่อินโหวเท่านั้น ปกติเขาต้องเกลียดเรามากไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมวันนี้เขาถึงยื่นมือมาช่วยเรา และยังช่วยเอาคืนฟู่ซือเหนียงให้อีก เห้อ! ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ เอ๋! หรือเป็นเพราะเราเปลี่ยนบทเริ่มต้น มันเลยทำให้ความคิดที่เขามีต่อเราต่างออกไป แทนที่จะเกลียดก็กลายเป็น… ไม่ใช่ ไม่ใช่แน่ เจ้าอย่าได้คิดเข้าข้างตนเด็ดขาด’ ตันหยงคิดไปเรื่อยจนเผลอยกมือมาตีหน้าตน“คุณหนู เป็นอันใดไปเจ้าคะ” ชงมู่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ตันหยงจึงชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะส่ายศีรษะให้คนของตน“แน่หรือเจ้าคะ” ชงมู่ยังคงเซ้าซี้“ขะ…ข้าแค่กำลังนึกถึงเรื่องเมื่อวาน มีใครได้ข่าวคนกลุ่มนั้นบ้างหรือไม่” ตันหยงกล่าวไปเรื่องอื่นเพื่อหาทางเลี่ยง“ได้ยินว่า เช้ามาถึงได้ถูกปล่อยตัวเจ้าค่ะ” จินมู่เอ่ย“เช้าเลยหรือ

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม เรือนทางด้านหลังก็ถูกทำความสะอาดจนเรียบร้อย ต่อมาคนเจ็บที่ไร้สติก็ถูกพาตัวเข้ามาพัก ตามด้วยหญิงสาวที่เป็นนางเอกของเรื่อง“เมื่อครู่ยังไม่ทันได้คารวะฮูหยิน ข้าน้อยเสียมารยาทแล้ว ต้องขออภัยด้วยนะเจ้าคะ” ไป่ฮวาย่อตัวคำนับอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม แม้ตันหยงจะอายุน้อยกว่า ทว่าฐานะนั้นสูงส่งกว่าคนธรรมดาอยู่มาก เพราะครอบครัวไป่ฮวาไม่ต่างจากคนเร่ร่อน“ตะ… ตามสบายเถิด ข้าเองก็ไม่เก่งเรื่องจัดการดูแลเรือน ขาดเหลือสิ่งใดเจ้าก็แจ้งมาได้เลยนะ ข้าจะรีบจัดการหาให้”“ขอบคุณฮูหยินเจ้าค่ะ แค่นี้ข้าน้อยก็เกรงใจจะแย่”“มะ… ไม่ต้องเกรงใจ ถ้าเจ้าไม่กล้าบอกข้าบอกท่านโหวก็ได้ เขายินดีช่วยแน่นอน” ตันหยงรีบเอ่ย “ตามสบายนะ ข้าคงต้องขอตัวก่อน มีอะไรก็แจ้งมาได้เลยนะ” ก่อนไปนางก็ยังย้ำคำ จากนั้นก็เดินออกมาโดยไม่หันหลังกลับไปมองอีก เพราะผู้เป็นสามีเดินออกมาจากห้องคนป่วยพอดี นางไม่อยากเผชิญหน้ากับเขาในยามนี้…อินหลางจึงมองตามร่างอรชรของภรรยาจนกระทั่งลับตา“ฮูหยินท่านโหวดูต่างจากที่ข้าเคยได้ยินมานะเจ้าคะ นี่กระมังที่เขาว่า ข่าวลือมักเกิดจากความเข้าใจผิดของคน บางเรื่องอาจจะจริง

ด้านตันหยง เมื่อกลับมาถึงเรือนนางก็เดินไปเดินมาอย่างคนครุ่นคิด คนสนิทก็ได้แต่นั่งมองด้วยความมึนงง“ฮูหยินเป็นอะไรไปเจ้าคะ ออกจากห้องทำงานท่านโหวมาท่านก็ไม่พูดไม่จา เอาแต่หน้าบึ้งหน้างอ หรือท่านโหวต่อว่าหรือทำอันใดให้ท่านโกรธหรือเจ้าคะ บอกข้ามาเจ้าค่ะ ข้าจะไปจัดการให้เอง” ชงมู่เอ่ยถามอย่างเป็นกังวล“เขา… เขา” ตันหยงเอ่ยได้แค่นั้น เพราะกระดากอายนัก“เขาอะไรเจ้าคะ” สองสาวรีบถาม“ช่างเถอะ เอาไว้วันหลังข้าค่อยเอาคืน” สิ้นคำนางก็เดินไปนั่งที่มุมโต๊ะวาดภาพของตน ก่อนจะลงมือระบายสีบนกระดาษอย่างฉุนเฉียว จนสีนั้นเลอะเทอะตามแรงสะบัดของมือนาง กระทั่งหญิงสาวได้ระบายอารมณ์สมใจแล้วจึงไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ แล้วจึงมานั่งวาดภาพทิวทัศน์อีกครา“ข้าว่ามันต้องเกิดอะไรในห้องทำงานท่านโหวแน่ มิเช่นนั้นฮูหยินไม่โกรธเกรี้ยวเพียงนี้หรอก” ชงมู่เอ่ยเบา ๆ“เอาน่าถ้ามันร้ายแรง ประเดี๋ยวฮูหยินก็บอกเองนั่นแหละ เจ้าดูแลทางนี้นะ ข้าจะไปเตรียมอาหาร” จินมู่กล่าวจบก็เดินออกไป เพราะอีกไม่นานจะเที่ยงแล้วด้านตันหยงนางยังคงนั่งวาดภาพอย่างสบายใจ ถึงกระนั้นบางช่วงก็ยังเผลอนึกถึงสัมผัสวาบหวามที่สามีมอบให้ ท

อินหลางยืนมองภรรยาตัวน้อยของตนอย่างไม่เชื่อสายตา “ไยเจ้าต้องลงไม้ลงมือ ทำตัวเป็นสตรีป่าเถื่อนเช่นนี้”“ก็นางไม่รู้จักเจียม กล้ามายั่วยวนสามีผู้อื่นทั้งที่ขอมาอาศัยอยู่แท้ ๆ ข้าหรืออุตส่าห์ใจดี ยอมให้เอาบิดาที่ป่วยมารักษาที่นี่ แต่เจ้ากลับคิดลักลอบเป็นชู้กับสามีข้ากระนั้นหรือ”“เปล่านะเจ้าคะฮูหยิน ข้าน้อยไม่ได้ทำเช่นนั้น” ไป่ฮวารีบคุกเข่า พร้อมกับส่ายศีรษะเป็นพัลวัน“ยังจะกล้าเถียง! เจ้า!” ตันหยงก้าวเข้าไปหาอีก ทว่าผู้เป็นสามีขยับเข้ามาขวางเอาไว้ก่อน “นี่ท่านปกป้องมัน”“มู่ตันหยง! เจ้าคิดว่าข้าเป็นบุรุษมักมากกระนั้นหรือ ถึงได้คิดว่าข้าจะมีอะไรกับหญิงอื่น” อินหลางคำรามใส่หน้า แววตาเขาดูเหมือนจะผิดหวังมาก จากนั้นเขาก็หันไปหาผู้ที่นั่งคุกเข่า ก่อนจะยื่นมือออกไปประคองไหล่ไป่ฮวาให้ขยับขึ้นอย่างอ่อนโยน “ลุกขึ้น เจ้าอย่าได้ยอมก้มหัวให้กับสิ่งที่ตนไม่ได้ทำเป็นอันขาด เจ้าไม่ได้ทำผิดอันใด คนคิดชั่วเท่านั้นที่ควรละอาย”ตันหยงได้แต่ยืนมองภาพเบื้องหน้าด้วยใจหวาดหวั่น ถึงกระนั้นนางก็ยังทำใจแข็งเพื่อเอ่ยให้สามีตนฟัง“คนเช่นข้าหรือคิดชั่ว นางเป็นคนยอมรับเองว่ากอดกับท่าน จะให้ข้

ตันหยงไม่มีโอกาสได้กล่าวอันใดอีก เพราะริมฝีปากของนางได้ถูกอีกฝ่ายบดจูบอย่างดุดันราวกับต้องการลงโทษ เขาขบเม้มดูดดึงจนภรรยาตัวน้อยรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปาก แม้นางพยายามดิ้นหนีกลับไม่อาจหลบพ้น มีแต่จะยิ่งเพิ่มแรงกระตุ้นให้เขาจู่โจมหนักขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้ายนางจึงจำต้องคล้อยตาม เพื่อให้เสือร้ายผ่อนแรงกระทำลงบ้าง เพราะยามนี้นางรู้สึกระบมรอบปากแล้วและมันก็ได้ผล เมื่อนางตอบสนองเขาอย่างเงอะงะด้วยความไม่เป็นประสา ความดุดันก็แปรเปลี่ยนเป็นนุ่มนวล สัมผัสอ้อยอิ่งเริ่มดูดดื่มอย่างโหยหา ไม่นานเสียงครางพอใจของทั้งคู่ก็ดังขึ้น เมื่อได้สัมผัสลิ้นหวานของกันและกันเนิ่นนานเพียงใดไม่รู้ฟู่อินโหวถึงได้ยอมปล่อยนางให้เป็นอิสระ โดยที่ร่างอรชรไม่อาจต่อต้านอันใดได้อีกแล้ว มือเรียวจึงยกขึ้นมาลูบศีรษะนางแผ่วเบา ก่อนจะเลยมาเกลี่ยแก้มเนียนที่แดงเรื่อน่ามอง ทว่าพอเขาเห็นปากนางก็ถึงกับหน้าเสีย“เจ็บหรือไม่”“ให้ข้ากัดปากท่านดูดีหรือไม่” คนตัวเล็กยังมิวายย้อน“หึหึ ก็ได้นะหากเจ้ากล้า” อินหลางท้าทายพร้อมกับก้มลงมาหาใบหน้างามที่งอง้ำ เพราะคิดว่านางไม่มีทางทำแน่ ทว่า“อ๊ะ!... ซี๊ด! น้องหญิงนี่เจ้าทำจริงห