Semua Bab ภรรยาเช่นข้าหาได้ยากยิ่ง [นางร้าย]: Bab 1 - Bab 10

บทนำ…ณ เรือนนอกเมืองใกล้กับวัดใหญ่หลงซานชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังยืนหันรีหันขวางราวกับรอใครบางคนอยู่ ไม่นานนักใบหน้าเขาก็เผยให้เห็นรอยยิ้ม เมื่อร่างอรชรของสตรีที่ตนรอคอยโผล่ออกมาจากชายป่า เขาจึงรีบตรงเข้าไปหา“ตันหยงเจ้ามาเสียที รู้หรือไม่พี่คิดถึงเจ้านัก” คำหวานถูกกล่าวออกมาทันใด พร้อมกันนั้นเขาก็จูงมือนางให้เดินมาที่หน้าเรือน ก่อนจะยื่นน้ำส่งให้หญิงสาวดับกระหาย“ข้าก็คิดถึงพี่ มิเช่นนั้นไม่รีบออกมาหาท่านพี่อี้หรอกเจ้าค่ะ” หญิงสาวกล่าวพร้อมกับซับเหงื่อบนใบหน้าของตน เพราะนางบุกป่าฝ่าดงเพื่อตรงมาหาเขาที่นี่ โดยไม่ยอมหยุดพักเลยสักนิด“จริงหรือ เจ้าทำพี่ดีใจรู้หรือไม่” ชายหนุ่มเผยยิ้มชอบใจ ก่อนจะโน้มหน้ามาใกล้เพื่อจุมพิตแก้มเนียน และหญิงสาวก็ไม่ปฏิเสธเขาเลยสักนิด เมื่อเห็นนางไม่ทักท้วง เหวินอี้จึงโน้มตัวลงมาช้อนอุ้มร่างอรชรขึ้น เพื่อหานางเข้าด้านใน“พวกเจ้าออกไปเฝ้าไกล ๆ หน่อย” ยกยิ้มใส่คนของตนแล้วก็พาสตรีในอ้อมกอดเข้าเรือนไปหาความสุขด้านใน “ข้าอิจฉาคุณชายนัก มีสตรีงามมาทอดกายให้ถึงที่เชียว”“ไม่ใช่แค่งาม แต่นางยังเป็นถึงบุตรสาวท่านโหราจารย์ด้วย”“จริงหรือ? แล้วเห

นางรำผู้นี้ขยับข้อเท้าที่สวมใส่กระดิ่งอย่างแช่มช้าอ่อนช้อย อาภรณ์สีแดงสดแนบเนื้อพลิ้วไหวตามการเคลื่อนตัวของเรือนกาย มันงดงามราวกับเปลวเพลิงที่กำลังหลอกล่อแมลงใบหน้างามยังคงเรียบเฉย ไม่ยิ้มแย้มเพื่อเชิญชวนคนดู ดวงตากลมโตคมดุเยือกเย็นไร้ซึ่งการหยอกล้อเฉกเช่นนางรำทั่วไป ทว่าทุกฝีก้าวกลับมีแรงดึงดูดอย่างประหลาด ทั้งนุ่มนวลและหนักแน่น ยามเสียงดนตรีเริ่มหนักขึ้น นางก็ยกแขนทั้งสองขึ้นเหนือศีรษะ นิ้วเรียวขยับอ่อนช้อย ท่วงท่าเชื่องช้าดั่งสายธาร ทว่าเต็มไปด้วยพลังที่บดบังไม่ให้ใครละสายตาได้พอบทเพลงเปลี่ยนจังหวะ เรือนกายอ่อนนุ่มก็เคลื่อนไหวรวดเร็วเฉียบคม ปลายผ้าคล้ายเปลวไฟพุ่งออกพร้อมฝีเท้าที่หมุนวนไปทั่วพื้นที่กว้างในห้องรับรองเหล่าบุรุษในห้องต่างก็พากันมองอย่างไม่ละสายตา บางคนแทบจะลืมหายใจไปก็มี เพราะสตรีนางนี้ทั้งงามและยั่วยวนนัก แม้ไม่ยิ้มทว่าสีหน้าและแววตากลับดึงดูดได้ดียิ่งร่างกายของนางเปรียบดังสายน้ำ มือที่ชูขึ้นนั้นดูอ่อนโยนราวกับผ้าไหมที่พัดปลิว แต่เมื่อใดที่นางขยับตัวรวดเร็วกลับดูแข็งแกร่งดั่งเหล็กกล้า ซึ่งมันสร้างความตื่นตะลึงได้ดียิ่ง แม้แต่เจ้าของงานยังนั่งน

อารมณ์คุกรุ่นของบุรุษคู่แค้นยังคงปะทุ รอเวลาจัดการอีกฝ่ายอย่างที่ใจหมายมั่น ทว่าสตรีตัวน้อยที่นั่งนิ่งอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง กลับทอดถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย‘เห้อ! ตกลงอีตาโหวนี่เป็นพระเอกแน่เหรอ ปากว่ามือถึงขนาดนี้ ทำไมมันไม่ค่อยเหมือนเนื้อเรื่องที่อ่านมาเลย ปกติเขาต้องรักนวลสงวนตัว ไม่แตะต้องสตรีไม่ใช่เหรอ ถึงจะรู้แล้วว่าเราเป็นใคร เขาก็ไม่น่า… จูบเราต่อหน้าผู้คนนี่’ นึกแล้วแก้มเนียนใสก็ขึ้นสีเรื่อ โดยเฉพาะจมูกนางมันแดงอย่างกับลูกตำลึงเชียวดีที่ก้มหน้าอยู่ ฟู่อินโหวจึงมองไม่เห็นแต่ก่อนที่นางจะได้คิดไปไกลจนวุ่นวายใจ ใครคนหนึ่งก็กล่าวขึ้น ทำให้ทุกคนต้องหันไปยังที่มาของเสียงทันที“นี่ใช่หรือไม่ มู่ตันหยงที่พวกเจ้าพูดถึง” เสียงทุ้มเย็นกล่าวขึ้น ก่อนจะดันร่างอรชรของสตรีนางหนึ่งมาที่กลางห้อง“ใช่ ๆ นางนี่แหละ มู่ตันหยงที่ข้าเคยหลับนอนด้วย ว่าแต่ทำไมหน้าตานางดูอิดโรยอย่างกับคนทำงานหนักเลย”ชายหนุ่มผู้หนึ่งกล่าวขึ้น พร้อมกับเดินมาส่องหน้าให้ชัด “เอ๋! มิใช่ว่านางรอเจ้าบ่าวนานไปจนทนไม่ไหว แอบไปลักลอบหลับนอนกับบ่าวคนไหนมาหรอกนะ”“ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นทันที“หึ

ด้านในจวน แขกเหรื่อเริ่มทะยอยกลับมากินดื่มอีกครั้ง ตามมาด้วยเสียงดนตรีที่ดังขึ้นเพื่อขับกล่อมผู้คนในงาน แต่ในมุมสวนริมกำแพงกลับมีกลุ่มสตรีกำลังพูดคุยหารือกัน“ไม่น่าเชื่อว่าข่าวลือพวกนั้นจะเกิดจากสาวใช้นางนี้ผู้เดียว ลูกว่ามู่ตันหยงจะต้องบังคับให้สาวใช้รับผิดแทนแน่ ๆ ” คุณหนูสามฟู่ซือหลินเอ่ยกับมารดาและน้องสาวของตน หนึ่งในสี่ยังมีบุตรสาวของราชครูเจียงรวมอยู่ด้วยอีกคน“ลูกก็ว่าต้องเป็นเช่นนั้นท่านแม่ มีอย่างที่ไหน เป็นเจ้านายแท้ ๆ แต่กลับยอมให้สาวใช้สวมใส่เสื้อผ้าเช่นเดียวกับตน มันก็แค่ข้ออ้างทั้งนั้น” คุณหนูสี่นามว่าฟู่จือจือรีบสำทับ“แม่ก็คิดเช่นเจ้า” ฮูหยินรองฟู่กล่าวบ้าง“มันอาจจะจริงก็ได้นะเจ้าคะ ข้าเองยังเคยเก็บอาภรณ์และเครื่องประดับที่ไม่ใช้แล้วให้สาวใช้ในจวนเลย หากพี่สะใภ้ทำมันก็คงไม่แปลกอันใด อีกอย่างข้าได้ยินว่า ซื่อจื่อกั๋วกงก็ยืนยันเป็นมั่นเหมาะว่านางคือสตรีที่… เอ่อ…” เจียงซินลี่ไม่กล้าเอ่ยต่อนางรู้สึกกระดากอายที่จะพูดถึงเรื่องลักลอบได้เสียกันของกลุ่มคนเหล่านี้ จึงได้แต่ยิ้มแหยในเวลาต่อมา“เจ้าก็เป็นเสียอย่างนี้ มองคนในแง่ดีไปเสียทั้งหมด ข้าไม่มีทางเชื่อ

หลังจากกลับเข้าห้องด้วยความรีบร้อน ไม่นานก็มีเสียงคนสนิทกล่าวขึ้นมาที่หน้าประตู “ฮูหยิน ท่านยังต้องไปยกน้ำชาให้ไท่ฮูหยินกับฮูหยินรองฟู่นะเจ้าคะ” จินมู่เอ่ยรายงาน“แล้วเขาล่ะ” ตันหยงกระซิบถาม“นั่งรอที่สวนเจ้าค่ะ ท่านโหวบอกว่าจะไปด้วย”ได้ยินเช่นนั้นตันหยงก็เปิดประตูออกมา สายตายังคงจับจ้องไปที่โต๊ะกลางสวน พอเห็นสามีมองอยู่นางก็เม้มปาก แต่ก็ยอมเดินออกมา เพื่อไปทำหน้าที่สะใภ้ตามธรรมเนียม เมื่อเดินมาถึงนางก็เอาแต่เหลือบมองท่านโหว เพราะเกรงจะถูกเขาเอาคืน จนกลายเป็นหวาดระแวงไปเลย และท่าทางนางมันก็ทำให้ฝ่ายของสามีพากันอมยิ้ม เพราะมู่ตันหยงคอยเหลียวหลังกลับมามองอยู่ตลอดเวลา “เดินไปเถิดน่า หันรีหันขวางอยู่ได้ ไม่เหนื่อยหรือ”“ท่านโหวก็เดินนำสิเจ้าคะ” นางรีบต่อรอง ผู้เป็นสามีจึงส่ายศีรษะเล็กน้อย ถึงกระนั้นใบหน้าเขาก็ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มแต่ก่อนที่เขาจะเดินต่อ มือเรียวได้ยื่นออกมารั้งแขนนางให้หยุด จากนั้นเขาก็โน้มหน้าลงมาหาแล้วเอ่ยกับคนหน้าตื่นว่า “ไม่ต้องกลัว ข้าเอาคืนเจ้าแน่” ยิ้มร้ายเผยออกมาอีกครั้ง คนตัวเล็กจึงได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะยิ้มแหยให้เขา“ลืม ๆ มัน