All Chapters of ภรรยาเช่นข้าหาได้ยากยิ่ง [นางร้าย]: Chapter 21 - Chapter 30

เช้าวันต่อมา…ตันหยงยังคงหลับสนิท เพราะเมื่อวานนางรู้สึกเหนื่อยกว่าทุกวัน อาจเป็นเพราะถูกสามีจับกินด้วย ร่างกายเลยอ่อนแรง ทำให้เพลียจนเช้าแล้วก็ยังไม่ยอมตื่น และเมื่อคืนนางก็ไม่รู้ด้วยว่า ผู้เป็นสามีได้แอบย่องขึ้นมานอนด้วยซึ่งยามนี้เขาก็กำลังนอนตะแคงมองนางอยู่ เมื่อเห็นภรรยาสาวตนยังหลับเขาก็อดหยอกเย้าไม่ได้ “น่าชังจริงเชียว” กล่าวพร้อมกับขยับเข้ามาจุมพิตปากอิ่มสีแดงเรื่อ ทว่าได้สัมผัสแล้ว ไหนเลยเขาจะหยุดแค่นั้น เมื่อคนใต้ร่างยังไม่ต่อต้าน มือเขาก็เริ่มซุกซน ปลดเชือกที่ผูกรั้งชุดนอนออก เผยให้เห็นซับในตัวแดงและเนินเต้าขาวที่ล้นออกมาด้านข้าง และไม่รอช้าที่จะสอดมือเข้าไปบีบขยำจนทำให้นางรู้สึกตัวตื่น แต่ไหนเลยคนใต้ร่างจะตั้งตัวทัน เพียงแค่นางเผยอปากจะก่นด่าเขา ลิ้นอุ่นก็สอดแทรกเข้าตวัดหยอกเย้าเสียแล้ว นำพาความหวานละมุนมาสู่ปลายลิ้นทันที“อื้อ…” ตันหยงได้แต่ครางในลำคอ เมื่อถูกทั้งมือและปากเขาจู่โจม จากที่ยกมือดันไหล่ก็กลายเป็นลูบไล้อย่างลืมตัว ทำให้ฟู่อินโหวได้ใจ ขยับมือเลื่อนลงไปด้านล่างแล้วสอดแทรกนิ้วเรียวของตนแหวกกลีบผกาอย่างแผ่วเบาร่างอรชรบิดเร้าตามความกระสันท

อินหลางหันมาหาภรรยาของตนพร้อมกับจับไหล่นางให้เผชิญหน้ากัน เพราะตันหยงนางนิ่งจนเขานึกกลัว เกรงนางจะต้องมนต์อะไรสักอย่างถึงได้ชะงักงันไม่พูดจา“ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ขอข้าคุยกับนางสักประเดี๋ยวนะเจ้าคะ ท่านพี่ไม่ต้องกังวล” สิ้นคำนางก็ก้าวเท้าเข้าไปหาไป่ฮวา ทว่าสามีกลับรั้งแขนไว้เพราะความเป็นห่วง“ข้าไม่เคยคิดทำร้ายฮูหยิน หากท่านไม่วางใจก็ไปยืนเฝ้าได้เจ้าค่ะ” ไป่ฮวาเอ่ย ก่อนจะเดินนำไปที่สวนให้ห่างผู้คนสักนิดตันหยงก็เดินตามมาติด ๆ มีอินหลางตามมาด้วย แต่พอเขาเข้าใกล้เกินไปทั้งคู่ก็หันมามองหน้า เขาเลยต้องถอยออกมาเมื่อห่างผู้คนตันหยงก็เอ่ยถามอีกฝ่ายเสียงเบา“เจ้ารู้เรื่องบทประพันธ์ ‘น้ำค้างในหอจันทรา’ ได้เยี่ยงไร”ก่อนหน้านี้ไป่ฮวามองอีกฝ่ายอย่างชั่งใจ ทว่าเมื่อได้ยินคำถาม นางก็เผยยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยว่า “ข้าคือผู้แต่งบทประพันธ์นี้ หากนับเวลาจากปัจจุบันถึงยามนี้ก็ห้าปีแล้ว”ตันหยงนิ่งไปอีกหน เพราะสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยมันคือเรื่องจริง ใช่… นางจำได้ว่านิยายเรื่องนี้ตีพิมพ์ออกมาได้ห้าปีแล้ว แต่มันจะเป็นไปได้หรือที่คนเขียนจะมาอยู่ในนิยายเรื่องนี้ด้วย มิหนำซ้ำนางยังกลายมาเป็นนางเอก

อินหลางเองก็มึนงงไม่แพ้กัน เขาจึงรีบถามให้แน่ใจ“จะ… จริงหรือ เจ้าไม่ได้ปดพี่นะ”“ข้าจะปดท่านพี่ทำไม เอาล่ะในเมื่อทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้ว เช่นนั้นเราก็มาวาดภาพกันต่อดีกว่านะเจ้าคะ ข้าขอใช้ห้องตำราของท่านพี่ได้หรือไม่” ตันหยงยิ้มหวานให้เขา“ได้สิ จวนนี้เจ้าอยากใช้ตรงไหนจัดการได้เลย” ฟู่อินโหวรีบเอ่ย ภรรยาตัวน้อยก็ยิ้มกว้างทันที ด้านไป่ฮวาได้แต่เหลือบตามองอย่างหมั่นไส้ แต่ยังไม่ทันได้เปลี่ยนสีหน้า แขนของนางก็ถูกคว้ามาเกาะ แล้วรั้งให้เดินตามกันออกมา ทิ้งให้คนในห้องมองตามอย่างมึนงง…“ฮะ… ฮูหยินไปสนิทกับแม่นางไป่ฮวาตั้งแต่เมื่อใดกัน” เป็นเกาหยางที่เอ่ยในสิ่งที่ตนสงสัยก่อนใคร“นั่นสิ ข้าไม่เคยเห็นแม่นางไป่มาหาฮูหยินเลยสักครั้ง และฮูหยินก็ไม่เคยไปหานางเลยสักครา แล้วทั้งคู่ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อใด” ครานี้เป็นเว่ยซานที่เอ่ยขึ้นมาอย่างงวยงง“พวกนางไม่เคยไปมาหาสู่กันกระนั้นหรือ”“ไม่ขอรับ ข้าอยู่เฝ้าฮูหยินตามคำสั่งนายท่านตลอดทั้งวัน มีแยกไปบ้างเวลาทำธุระ แต่ก็ไม่นานนะขอรับ เอ๋! หรือสองคนนี้จะนัดพบกันยามค่ำคืน ทว่าแม่นางไป่ก็เพิ่งมาอยู่แค่สามวันมิใช่หรือขอรับ มิหนำซ้ำว

เวลาต่อมา ณ ลานไม้หน้าเรือนรับรอง กลุ่มคนงานก็นำโต๊ะยาวมาตั้งขวางทางเดิน ในขณะนั้นแขกผู้ใหญ่อย่างฉินอ๋องก็เดินทางมาถึง ซึ่งเขามักจะมาอวยพรนางทุกปีเพราะไท่ฮูหยินคือน้องสาวของหานสืออวิ้นผู้เป็นตาของเขาเอง หากจะนับให้เข้าใจฉินอ๋องก็คือญาติผู้พี่ของฟู่อินหลางและอายุของทั้งคู่ก็เท่ากัน เพราะเกิดในวันเดียวกัน ต่างก็แค่ คนหนึ่งเกิดกลางวัน อีกคนเกิดยามวิกาล“ท่านพี่ ไยท่านไม่บอกว่าฉินอ๋องจะมาด้วย แค่นี้ข้าก็ต้อนรับไม่ทันแล้วท่านรู้หรือไม่” ตันหยงตำหนิสามีทันที “พี่ก็ไม่รู้ว่าพระองค์จะเสด็จมา ก่อนหน้าทรงรับสั่งว่าจะเดินทางไปตรวจตราภัยแล้งช่วยรัชทายาท ทว่าเหตุใดจู่ ๆ ถึงได้เสด็จมาก็ไม่รู้” อินหลางหันมากระซิบบอกภรรยา ก่อนจะมองไปที่ร่างสูงตัวเท่ากัน ซึ่งยามนี้กำลังประคองท่านย่าตนออกมานั่งที่ตั่ง ทำให้แขกเหรื่อที่มาอวยพรต้องรีบเงียบเสียงลง“ตามสบายเถิด ข้าเองก็มาโดยไม่ได้แจ้งก่อน ต้อนรับตามแต่พวกเจ้าสะดวกเถิด” สุรเสียงของฉินอ๋อง เอ่ยออกมาเล็กน้อยก็ทำให้ภายในงานเงียบลงถนัดตา มีเพียงเสียงดนตรีเท่านั้นที่ยังคงบรรเลงขับกล่อมให้ได้ยิน“ทรงอำนาจดีจังเลยนะเจ้าคะ น่าเกรงขามมาก

อินหลางพาภรรยาตัวน้อยของตนกลับมาถึงเรือนก็ไม่ยอมเสียเวลาจัดการกับนาง เพราะวันนี้ฮูหยินเขาแต่งกายได้งดงามเย้ายวนนัก หากไม่ติดว่าอยู่ในงานเลี้ยง เขาเป็นได้แบกนางกลับห้องในยามนั้นแล้ว และเมื่อมาถึงเขาก็ไม่รอช้าที่จะยกนางขึ้นบนโต๊ะกลางห้อง หมายจะรีดน้ำรักตนเสียตรงนี้ ทว่าในขณะที่เขาซุกหน้าบนซอกคอขาว ประตูที่ปิดอยู่กลับถูกเปิดออก ตามมาด้วยชายฉกรรจ์ปิดหน้าตากรูกันเข้ามา “ฆ่าฟู่อินโหว แล้วเอาฮูหยินมันไป” เสียงคำสั่งดังขึ้นทันที จากนั้นพวกมันก็ง้างดาบใส่ หมายเอาชีวิตเจ้าของจวน อินหลางป้องภรรยาตนไว้ข้างหลัง ทั้งเตะทั้งถีบผู้ที่ก้าวเข้าใกล้ เขาพาฮูหยินถอยร่นไปจนถึงมุมเก็บดาบ เมื่อคว้ามันมาได้ก็กลายเป็นกลุ่มคนร้ายที่ต้องหวาดกลัว เพราะฟู่อินโหวสังหารคนเหล่านี้อย่างไม่มีปรานี ถึงกระนั้นพวกมันก็ยังพุ่งเข้ามาไม่หยุด บางคนอ้อมมาด้านหลังหมายจะจัดการกับภรรยาเขา ฟิ้ว! คมธนูจากหน้าประตูแหวกผ่านอากาศปะทะร่างคนร้ายทันที พร้อมกันนั้นเหล่าองครักษ์ของฉินอ๋องก็กรูกันเข้ามา “จัดการมันให้หมด” เขาสั่งการเสียงเข้ม กลุ่มคนร้ายจึงพากันตื่นตระหนก บ้างก็วิ่งออกทางหน้าต่างเพื่อเอาตัวรอด “ข้