หวนคืนดวงใจ のすべてのチャプター: チャプター 21 - チャプター 30

หลินซิ่วหรงนั่งเหยียดหลังตรง มือเรียวทั้งสองประสานกันบนตัก ใบหน้าคนงามเชิดขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาเมล็ดซิ่งแข็งกร้าวประสานกับบุรุษตรงหน้าโดยไม่คิดจะหลบเลี่ยงนี่เป็นครั้งแรกที่นางได้พบบุรุษจาก แคว้นอวิ๋น…ชาติก่อน ตามธรรมเนียมแล้ว บุรุษผู้นี้สมควรควบม้ามารับนางไปด้วยตนเอง ทว่าส่งสามหนังสือและหกพิธีจนกระทั่ง วันที่เขาสมควรมารับนางด้วยตนเองแต่หลินซิ่วหรงกลับไม่เคยเห็นแม้แต่เงาเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำ ระหว่างนางขบวนเกี้ยวเจ้าสาวของนางยังถูกดักลอบทำร้ายระหว่างทางอีกเลยไม่มีโอกาสได้พบพานแต่ไฉนเลยพอมาชาตินี้ หลินซิ่วหรงจะได้พบหน้ากับบุรุษจากแคว้นอวิ๋นเสียทีหัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ทั้งหวาดหวั่น ทั้งตึงเครียด ทั้งประหม่าผสมปนเปกันจนแทบควบคุมไม่อยู่ ยิ่งเห็นสีหน้าของบิดาที่ยามนี้มืดครึ้มถมึงทึงคล้ายท้องฟ้าก่อนพายุ เคร่งขรึมเสียจนเส้นเลือดบนขมับเต้นตุบๆ แววตาคมดุดันกวาดมองไปยังบุรุษจากแดนไกลนั้นด้วยสายตาเย็นเฉียบ บรรยากาศทั่วทั้งจวนจึงหนาวเหน็บราวถูกโอบล้อมด้วยหมอกเย็นเหล่าสาวใช้ที่ยืนเรียงรายอยู่ด้านข้างต่างพากันก้มหน้าไม่กล้าสบตา บ้างถึงกลับใบหน้าซีดเผือด บางคนถึงกับยกชายแขนเสื้อขึ้นเ

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดทั้งที่นางยืนอยู่ตรงหน้าเพียงแค่เอื้อมแต่ซ่งเจิ้งอี้กลับรู้สึกว่าห่างออกไปไกลนัก คล้ายกับว่ายิ่งเขาเร่งฝีเท้าเดินกลับยิ่งห่างออกไปเรื่อยๆ จนไม่อาจจะคว้านางได้อีกแล้วสายตาคมกริบของซ่งเจิ้งอี้ยังคงจับจ้องมองศาลาริมสระบัวตรงหน้าอย่างไม่ละลดราวกับว่า หากเขากะพริบเพียงแค่ชั่วอึดใจเดียว หลินซิ่วหรงจะหายไป จนกระทั่ง จู่ๆ ร่างสูงใหญ่ของนายท่านหลินกลับยืนถมึงทึงอยู่ตรงหน้าซ่งเจิ้งอี้พลันหยุดชะงักฝีเท้ายืนนิ่งทันที ก่อนจะละสายตากลับมามองตรงหน้าแทน ใบหน้าหล่อเหลาเรียบไร้อารมณ์ไม่สะทกสะท้าน “นายท่า…”“เจ้ากล้ามาเหยียบสกุลหลินได้อย่างไร!” ยังไม่ทันสิ้นความ น้ำเสียงทุ้มของนายท่านหลินก็ดังกึกก้อง สะท้อนไปทั่วทั้งจวนแฝงด้วยความกดดันหนักอึ้งกดทับอยู่ในอากาศซ่งเจิ้งอี้ไม่หลบสายตา ใบหน้าหล่อเหลายังคงสงบนิ่งเขาแค่นเสียงฮึดฮัด น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่ชัดเจน “ทั้งเมียและลูกของข้าต่างอยู่ที่นี่ นายท่านหลินคิดว่าข้าจะไปอยู่ที่หอคณิกาหรืออย่างไรกัน”“เจ้า!” นายท่านหลินกัดฟันกรอดกดเสียงต่ำใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ลมหายใจกระฟัดกระเฟียดฉายความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน “อย่าได้คิดอวดดีมายั่

ณ จวนสกุลจ้าววันนี้มารดาของนางเอ่ยว่าจะไปงานเลี้ยงน้ำชาที่จวนสกุลใดสกุลหนึ่ง แม้ว่านางจะได้ยินถ้อยคำทุกประโยคอย่างละเอียดแต่กลับหาได้สนใจนัก เพราะยังครุ่นคิดหาวิธีเอ่ยปฏิเสธอย่างแยบยล เพื่อให้ได้พักผ่อนอยู่ที่จวนอย่างสงบตามต้องการ และก็น่าแปลกนัก นางไม่ต้องอ้างเหตุผลหรือชักแม่น้ำมาหว่านล้อม มารดาก็หาได้รบเร้าอันใดทั้งสิ้น กล่าวเพียงว่า…หากจะอุดอู้อยู่จวนก็ตามใจเถอะจ้าวเหม่ยได้ยินแล้วดีใจอยู่ ไม่ต้องเปลืองน้ำลายพูดมากภายหลังจากที่นางส่งมารดาขึ้นรถม้าออกไปจากจวนแล้ว ก็กลับเรือนแล้วกระโดดลงบนเตียง พร้อมทั้งยังหลับตาลงอย่างผ่อนคลายพลางคิดว่าน่าจะได้พักผ่อนเสียทีแต่ยังไม่ทันชั่วอึดใจ กลับมีสาวใช้วิ่งแจ้นหน้าตาตื่นเข้ามาพร้อม กล่าวว่ามีคุณชายผู้หนึ่งมาถึงจวน และเอ่ยว่าต้องการจะพบหน้านางให้ได้ หากไม่พบก็ไม่ยอมจากไปจ้าวเหม่ยฮวาได้ยินดังนั้นถึงกับดีดตัวขึ้นบนเตียง กรีดร้องออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเต็มไปด้วยความโกรธ หงุดหงิดและรำคาญใจพร้อมกันไฉนเลยพอพ้นสายตาของมารดา นางจะได้พักผ่อนบ้างแต่กลับต้องพบเจอเรื่องนี้!อดคิดไม่ได้ว่านี่คงเป็นแผนการของมารดาวางไว้ แม้ว่าจะนางหงุดหงิดและอารมณ์เสียมาก

ซ่งเจิ้งอี้ไม่คาดคิดเลยว่าพี่ชายจะทำเรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ ทั้งยังปิดบังไม่บอกเขาแม้แต่สักคำเดียว ภายหลังจากทานมื้อเช้าเสร็จ ทั้งเขาและซ่งเจิ้งห่าวพร้อมกู้เหยียนจึงรีบขึ้นรถม้าเข้าวังหลวงทันทียามนี้ ภายในท้องพระโรงเต็มไปด้วยความวุ่นวาย เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วของเหล่าขุนนางสูงต่ำทั้งหลานที่ถูกเรียกตัวเข้ามาอย่างกะทันหัน ทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุดราชการ ดังกึกก้องไปทั่วผสมปนเปไปกับสีหน้าถมึงทึงและท่าทางหงุดหงิดที่อาจปกปิดได้มิด หลายคนพึมพำบ่นเสียงดังราวกับจะประกาศให้ผู้คนทั้งวังได้ยินหัวข้อที่ไม่พ้นถูกพูดถึงหนีไม่พ้นเรื่อง คุณหนูใหญ่สกุลหลินเกี่ยวกับข่าวลือที่แผ่สะพัดดังกระหึ่มในยามนี้และองค์ชายอวิ๋นเซียวจากแคว้นอวิ๋นที่เดินทางมาถึงแคว้นเว่ยโดยไม่ได้บอกกล่าวหรือแจ้งล่วงหน้า มิหนำซ้ำยังมีคณะทูตจากแคว้นอวิ๋นที่เดินตามมาเร่งรัดให้มีพิธีงานแต่งเชื่อมสัมพันธ์โดยเร็ววันกู้เหยียนเดินนำหน้าเข้าท้องพระโรง เขาสูดลมหายใจพลางกวาดสายตามองรอบๆ เหล่าขุนนางต่างมารวมตัวกันแทบครบถ้วน ก่อนที่จะไปสะดุดตาเข้ากับคนผู้หนึ่งแทน อดไม่ได้ที่จะหลุดเสียงฮึดฮัดประชดประชันเบาๆ“ดูหน้าพ่อตาเจ้าเสีย ซ่งเจิ้งอี้…ราวกับถู

หลายวันผ่านไปหลินซิ่วหรงไม่คาดคิดว่าเรื่องราวจะคลี่คลายและสงบลงได้ง่ายดายถึงเพียงนี้ นางไม่ต้องกลายเป็นสตรีบรรณาการขึ้นเกี้ยวไปแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์และไม่ถูกบิดาบังคับให้ฝืนใจแต่งกับบุรุษใดอีกภายหลังเหตุการณ์วันนั้น ซ่งเจิ้งอี้กล่าวว่าสถานการณ์ในวังหลวงยังไม่สงบนัก แม้องค์ชายอวิ๋นจะปฏิเสธการแต่งงานกับนางไปแล้ว แต่ใช่ว่าฝั่งแคว้นอวิ๋นจะยอมรับโดยง่าย ซ้ำเกรงว่าฮ่องเต้จากแคว้นอวิ๋นก็คงไม่พอใจหากรู้เรื่องนี้ไปถึงหู เพื่อแก้ไขปัญหาในตอนนี้และที่จะตามมาในภายหลัง ซ่งเจิ้งอี้จึงตัดสินใจควบม้าออกเดินทางพร้อมพี่ชายไปยังแคว้นอวิ๋นด้วยตัวเองทว่าก็ล่วงเลยมาหลายวันแล้ว ก่อนจะออกเดินทางนั้น เขาบอกว่าจะกลับมาวันนี้แต่ยามนี้ไร้วี่แววตลอดทั้งเช้า หลินซิ่วหรงเอาแต่เฝ้ารออย่างกระวนกระวาย พอยามบ่ายก็ส่งคนไปที่สกุลซ่งแต่กลับได้รับคำตอบเพียงว่า พวกเขายังไม่กลับมา นางได้แต่นั่งเหม่ออยู่กลางลานจวน สายตาจับจ้องไปยังบานประตูราวกับหวังจะเห็นเงาร่างที่รอคอย ภายในใจพลางเต็มไปด้วยความกังวลที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นเรื่อยนางภาวนาให้เขากลับมาปลอดภัย แต่ลึกๆ ก็อดคิดไม่ได้ว่าการกระทำครั้งนี้ราวกับเป็นการฉีกหน้าแคว้นอวิ๋น