บททั้งหมดของ หวนคืนดวงใจ: บทที่ 1 - บทที่ 10

หลินซิ่วหรงสะดุ้งขึ้นจากฝันนางหอบหายใจถี่จนหน้าอกกะนเพื่อมสั่นไหว ดวงตาคู่งามเพ่งมองเพดานขาวโพลนตรงหน้าด้วยสายตาที่พร่ามัว หัวคิ้วเรียวค่อยๆ ขมวดมุ่นเข้าหากันช้าๆ ก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นนั่งท่ามกลางบรรยากาศที่ครุกขุ่นภายในห้องเหตุใดที่ไม่ได้ใช่ไม่ใช่กลางป่าหกร้างแตากลับเป็น…เป็นเรือนของนางแทน?หลินซิ่วหรงและมองสายตาขวาเห็นเหล่าสาวใช้ที่คุ้นหน้าคุ้นตาทั้งยืนและนั่งยืนอยู่เต็มเรือนต่างก็มองนางกลับด้วยสีหน้างุนงงไมาแพ่กันไม่ใช่ว่านางตายไปแล้งหรอกหรือ!?ความรู้สึกเจ็บจากลมดาบที่ลำคอก็จะแผ่กระจายไปทั่วทั้งร่าง นางยังคงจำได้ไม่ลืม…มือขาวเรียวพลางยกขึ้นรีบกอบกุมลำลอทันที นัยน์ตาเมล็ดซิ่งกวาดมองเหล่าสาวใช้ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่คสผู้หนึ่ง น้ำเสียงหวานแหบแห้งเอ่ยถาม “ข้า…ยังไม่หรอกหรือ”หลินซิ่วหรงมั่นใจว่า เหตุกานณ์ในตอนนั้นไม่ใช่เพียงแค่ความฝันตื่นหนึ่งเท่านั้น…ราวกับว่ามันเกิดขึ้นจริงๆดังนั้น…นางได้หวนกลับมางั้นหรือ!?เรื่องเหลือเชื่อแบบนี้มีอยู่จริงๆ หรือ!?ทันใดนั้น ความสงสัยและคำถามมากมายแล่นขึ้นกลางอก เช่นนั้นแล้ว วันนี้เป็นวันที่เท่าไหร่แล้ว นางได้กลับมาตอนไหนกัน ระหว่างก่อนเกิดเรื่องวุ่นว

เช้าวันถัดมาหลินซิ่วหรงยังคงยืนนิ่งอยู่หน้าป้ายวิญญาณของบรรพบุรุษสกุลหลินตั้งแต่เมื่อพลบค่ำวันก่อนจนกระทั่งสายวันถัดมาภายในเรือนเต็มไปด้วยเหล่าสาวใช้ในจวนที่พลัดเปลี่ยนมาเฝ้าคุณหนูใหญ่ด้วยเห็นใจและสงสารเต็มอก ทั้งที่นายท่านก็รู้ว่าในยามนี้นั้นคุณหนูกำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ อยู่ แม้ว่าจะไม่เอ่ยปากสั่งให้ดื่มยาขับเลือดทว่าการที่เอาแต่ยืนเช่นนี้ย่อมไม่ต่างกันอย่างไรก็ไม่มีทางใดดีต่อคุณหนูใหญ่ทั้งสิ้นถึงแม้ว่าความผิดของคุณหนูใหญ่จะเป็นเรื่องใหญ่โตมากก็จริงแต่ทว่าที่ผ่านมาคุณหนูย่อมไม่เคยทำผิดมาก่อน ไม่ว่านายท่านและฮูหยินอบรมสั่งสอนสิ่งใดย่อมเชื่อฟัง พวกนางล้วนไม่เคยได้ยินคุณหนูเถียงกลับแม้แต่สักครึ่งคำด้วยซ้ำไฉนจะนำมาหักล้างความผิดในครั้งนี้ไม่ได้กัน อีกทั้งไม่ว่าจะฮูหยินหรือคุณหนูเล็กล้วนมาคุกเข้าอ้อนวอนก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี มิหนำซ้ำยังถูกนายท่านข่มขู่ว่าจะลงโทษคนทั้งคู่ไปด้วยอีกพวกนางเป็นสาวใช้พอเห็นเหตุการณ์นี้ ย่อมรู้สึกสะเทือนใจอยู่มากทว่ากลับไม่สามารถเอ่ยปากพูดอันใดได้นัยน์ตาเมล็ดซิ่วจับจ้องมองแผ่นป้ายวิญญาณตรงหน้าทว่าหาได้รู้สึกผิด เสียใจหรือน้อยใจบิดาแต่อย่างใด นางกำลังพยายามนึกถึ

เรื่องที่คุณหนูใหญ่ตั้งครรภ์ ภายหลังจากนั้นนายท่านหลินมีคำสั่งว่าห้ามผู้ใดพูดถึงและห้ามแพร่งพรายเรื่องเป็นอันขาด หรือหากวันใดวันหนึ่งเรื่องนี้กลายเป็นที่พูดถึงถูกนำมานินทาขึ้นมาย่อมมีต้นเหตุมาจากคนในจวน ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดล้วนลงโทษไม่ยกเว้น!หลินซิ่วหรงหวนกลับมาได้เพียงแค่สองวันเท่านั้นเช้าวันถัดมาพอนางลืมตาตื่นขึ้น ก็หาได้มีอาการอ่อนเพลียหรือรู้สึกอยากอาเจียนออกมาแต่อย่างไร ราวกับว่าเหตุการณ์เมื่อวันก่อนที่นางพะอืดพะอมเหม็ทุกสิ่งอย่างจนหน้ามืดเป็นลมล้มไปคือแผนการของลูกในท้องก็ไม่ปานเกรงว่าเด็กผู้นี้คงดื้อรั้นและแสบไม่น้อยถึงได้กลั่นแกล้งนางถึงเพียงนั้นจนถูกจับได้วันนี้หลินซิ่วหรงกินอาหารได้มากกว่าเมื่อวาน ไม่ว่าจะตักสิ่งใดเข้าปากล้วนเอร็ดอร่อยหาได้รู้สึกเหม็นหืดแต่อย่างใด นางกินไม่หยุดจนรู้สึกว่าถูกสายตาของหลินซิ่วอัน มารดาและบิดามองด้วยความแปลกใจนัยน์ตาเมล็ดซิ่งช้อนขึ้นมองคนทั้งสามสลับกันไปมาก่อนจะกล่าวออกมาน้ำเสียงแห้งๆ “วันนี้พ่อครัวทำอร่อยนักเจ้าค่ะ”หลินซิ่วหรงกลบเกลื่อน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฝีมือของพ่อครัวที่ทำอาหารอร่อยหรือเป็นเพราะว่ายามนี้นางกำลังตักครรภ์กันแน่ถึงได้กินอะไรก็

ชาตินี้หลินซิ่งหรงได้หวนกลับมา นางสัญญาว่าจะไม่ผลักไสไล่ส่งซ่งเจิ้นอี้อีกไม่ว่าวันข้างหน้าจะเผชิญเรื่องอันใด หากนางและเขาจับมือกันแน่นอย่างไรก็ย่อมมีทางออกสามารถแก้ปัญหาฝ่าฟันอุปสรรคที่กีดขวางทางไปได้ด้วนกันแน่ ทว่าเขากลับมีท่าทีหมางเมินห่างเหิน เดินหนีออกห่างไปจากนาง แม้แต่หน้าก็ไม่อยากจะมองหลินซิ่วหรงปวดใจไม่น้อยแต่นับว่าสมควรแล้วแม้ว่าเดิมทีจะเป็นนางที่เอ่ยวาจาเฉียดเฉียนขาดสะบั้นโดยไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ที่เคยมีมา พอยามนี้ซมซามกลับไป ต่อให้จะขอร้องวินวอนหรือคุกเข่าอยู่ต่อหน้า เกรงว่าซ่งเจิ้นอี้คงมองนิ่งๆ หาได้แสดงท่าใดๆ ออกมาราวกับว่าไม่มีความรู้สึกใดๆ หลงเหลืออยู่อีกแล้วมิหนำซ้ำ สายตาที่เคยมองนางด้วยความรักใคร่ตอนนี้กลับว่างเปล่าและเรียบเฉยหาได้ฉายความรู้สึกใดออกมา นอกจากความเย็นยะเยือกที่ยิ่งกว่าหิมะในฤดูเหมันต์เสียอีกเพียงเท่านั้นก็ทำให้หัวใจดวงน้อยของนางปวดหนึบถูกบีบรัดแน่นจนจะหายใจไม่ออกหลินซิ่วหรงและหลิวซิ่วอันกลับมาถึงจวนทั้งที่ออกไปได้ไม่ถึงหนึ่งก้านธูปด้วยซ้ำ หลินฮูหยินนั่งรออยู่ลานกลางจวนพอสายตาเห็นตั้งคู่ตั้งแต่ทางเข้าหน้าประตูจวนก็พลางลุกขึ้นพรวดพราดและเดินเข้าไปห

หลินซิ่งหรงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่หลังจากเดินมาส่งจ้าวเหม่ยฮวาขึ้นรถม้ากลับจวน นางยืนอยู่หลังขอบประตูหาได้ยกเท้าก้าวออกไปตามคำสั่งของบิดา นัยน์ตาเมล็ดซิ่งมองตาไปจนสุดสายตาจากนั้นจึงหันหลังหมุนตัวกลับเข้าไปในจวนทันที“อิงหลัน” น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นแผ่วเบา“เจ้าค่ะ!” อิงหลันพอได้ยินแล้วก็เร่งรีบเดินเข้าไปประคอง เกรงว่าอีกฝ่ายจะหน้ามืดเป็นลมไปเพราะความเครียดสะสมตลอดหลายวันที่ผ่านมาซ้ำยังพักผ่อนไม่เพียงพอ“เจ้าคิดว่าข้าควรหนีไปก่อนที่จะมีเกี้ยวเจ้าสาวมาจอดรออยู่หน้าจวนหรือไม่” หลินซิ่วหรงถามด้วยน้ำเสียงจริงจังแม้เหตุการณ์ในชาตินี้จะแตกต่างจากชาติที่ไปบางเล็กน้อยทว่าสุดท้ายแล้ว นางก็ยังคงหนีไม่พ้นต้องเผชิญชะตากรรมเดิมอย่างงั้นหรือ…!?ถ้อยคำของบิดาในตอนเช้ายังคงดังก้องเวียนอยู่ในหูซ้ำๆนางคงจะหนีไม่พ้นจริงๆอิงหลันกระพริบตาปริบๆ มองด้วยความงุนงงและไม่ค่อยเข้าใจนัก หัวพลันขมวดมุ่นเข้าหากัน“คุณหนูหมายว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ” คาดว่าคงเป็นนางที่หูฝาดได้ยินผิดเพี้ยนไปเองกระมัง“คุณหนูหลินจะไปที่ใดหรือ”จู่ๆ ทันใดนั้น น้ำเสียงทุ้มราบเรียบของบุรุษก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทั้งหลินซิ่งหรงและอิงหลันต่างส