All Chapters of คนนี้ของโปรด (20+): Chapter 101 - Chapter 110

ทารกน้อยเพศชายแก้มกลมจ้ำม่ำกำลังหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดของหยางหวัง ตั้งแต่พยาบาลเข็นเด็กน้อยเข้ามาผู้เป็นแม่ได้อุ้มแค่ครู่เดียวเท่านั้นคนเป็นตาก็ครองเจ้าหนูไว้คนเดียว อุ้มไม่วางจนแม้แต่คนเป็นพ่ออย่างทรงโปรดก็ได้แค่ยืนมองตาปริบ ๆ เพราะอยากอุ้มลูกบ้าง“อาป๊าครับ... ผมขออุ้มลูกบ้างได้ไหม” ชายหนุ่มไปยืนประกบข้างไหล่ซ้าย ฝั่งที่จะเห็นหน้าลูกชายตัวเองได้ชัด เอ่ยเสียงอ้อนวอนกับพ่อตา อีกนิดเดียวจะกอดแขนเอาคางเกยไหล่แล้ว แต่หยางหวังเบี่ยงตัวหนี“ลื้อยังอุ้มไม่เป็น ค่อยไปอุ้มที่บ้าน” พูดจบก็ยื่นหลานรักให้พยาบาลเข็นกลับห้องเด็กไปต่อหน้าต่อตา ทรงโปรดอ้าปากค้างไม่อยากจะเชื่อ“นั่นลูกผมนะ ทำไมผมอุ้มไม่ได้”“ลื้อยกให้อั๊วแล้ว” หยางหวังกอดอกแล้วจ้องหน้าไอ้ลูกเขย ทรงโปรดจ้องกลับอย่างไม่วางตาเช่นกัน เรื่องอื่นเขาก็ยอมมาตลอด แต่กับอิแค่อุ้มลูกตัวเองกลับทำไม่ได้"ผมแค่ยอมให้ใช้นามสกุลหยาง ไม่ได้จะยกให้ป๊า ลูกผมผมก็ต้องเลี้ยงเองสิครับ”“ทีอาซินซินอั๊วยังยกให้ลื้อได้เลย หลานคนเดียวลื้อยกให้อั๊วไม่ได้หรือไง!” คนเห่อหลานอยากครอบครองหลานชายแต่เพียงผู้เดียว ให้ได้เติบโตมาในอาณาจักรหยางที่เขาเพียรสร้างมา ไม่อย

“เพราะเดินทางไง เฮียเลยไม่กล้านอน” เขาแค่อยากเก็บใบหน้าทุกอณูและเก็บเกี่ยวทุกความรู้สึกที่ได้อยู่ด้วยกันทุกวินาทีเอาไว้ อีกหลายวันกว่าจะได้เจอกันอีก ทุกครั้งที่ต้องห่างกันเขาคิดถึงเธอกับเจ้าตัวน้อยนี่แทบขาดใจทรงโปรดขยับตัวไปนั่งซ้อนหลังภรรยาแล้วโอบกอดร่างบอบบางใช้แผงอกล่ำของเขาเป็นผนักพักพิง ช่วยแบ่งเบาเธอตอนให้นมลูกไม่ได้อย่างน้อยก็คอยอยู่เป็นกำลังใจ กอดอุ่น ๆ ของเขาช่วยทุเลาอาการเหนื่อยล้า แผงอกกำยำก็ช่วยลดอาการปวดหลังของเธอให้ทุเลาลงได้เช่นทุกครั้งที่เขาทำแบบนี้ให้ซินหยานทิ้งหัวพิงไหล่เขา เอียงหน้าเล็กน้อยแหงนขึ้นไปจูบปลายคางสากที่กำลังมีตอหนวดขึ้นบาง ๆ อย่างขอบคุณ ดวงตาหวานเป็นประกายพราวระยับ“ขอบคุณนะคะ” เธอเอ่ยเสียงหวานแล้วก้มหน้ามองเจ้าตี๋น้อยที่ดูดดื่มน้ำนมจากอกเธอไปหลับตาพริ้มไป“เจ้าเด็กคนนี้ขนาดง่วงก็ยังเห็นแก่กินอยู่อีก เฮียว่าเราควรหัดให้ลูกกินเป็นเวลา งดมื้อดึกได้แล้วดีไหมซิน” ทรงโปรดพึมพำแต่สายตาก็ไม่อาจละไปจากสองเต้าอวบขาวของภรรยาได้ เขานึกอยากจับบ้าง แต่พอเอื้อมมือไปจับ โดนแขนป้อม ๆ นั่นหน่อยเดียวเจ้าก้อนก็เบะปากรอเตรียมร้องไห้ทั้งที่ก็ยังคาบยอดจุกไว้คาปาก“จะบ้าเหร

เธอส่ายหน้าจนผมยาวปลิวสยาย ความเสียวซ่านพุ่งทะยานถึงขีดสุดซินหยานก็กัดริมฝีปากจนแดงก่ำ หวีดร้องในคอแล้วร่างนวลก็กระตุกเกร็งเมื่อเขาใช้ทั้งปลายนิ้วและลิ้นร้อนแสนร้ายกาจส่งเธอไปแตะขอบรุ้งอันพร่างพราย หญิงสาวทิ้งตัวอ่อนปวกเปียกนอนแน่นิ่งแล้วกอบโกยลมหายใจเข้าปอดถี่กระชั้น เพราะในตอนที่เสียวซ่านเธอเผลอกลั้นหายในเสียเนิ่นนานเขาเกือบจะทำให้เธอขาดใจไม่กี่นาทีเท่านั้นที่ทรงโปรดปล่อยให้เธอได้พักเพราะไม่นานเขาก็จับเรียวขาขาวข้างหนึ่งมาพาดไหล่กำยำไร้ปราการปกปิด รั้งขอบกางเกงนอนลงต่ำจนท่อนเอ็นดีดขึงโด่ชี้ฟ้า เขาจับแก่นกายที่พองขยายจนเต็มตึงแทบปริแตกถูไถกับน้ำหวานสีใสที่ฉ่ำเยิ้มตรงร่องสาวแล้วค่อย ๆ กดมันเข้าไปในโพรงสวาทคับแน่น“อื้อ! เฮียขา..” ซินหยานเบิกตากว้างเพราะช่องทางรักของเธอคับแน่นกว่าเก่า และท่อนลำของเขาก็ใหญ่เกินขนาดมาตรฐานไปมากโข ทรงโปรดกัดกรามแน่น เขาเองก็ปวดตึงไม่ต่างจากซินหยาน ของเธอตอดรัดเสียจนเขาแทบขยับไม่ไหว“อา... เกือบแตกแล้วซิน” ชายหนุ่มสารภาพเสียงต่ำพร่า ก่อนจะหยุดขยับแน่นิ่ง แช่ท่อนลำที่ยังค้างอยู่เพียงครึ่งไว้เท่านั้นแล้วโน้มตัวลงประกบจูบปากซินหยานที่น้ำตาไหลออกจากหางตา เขา

“มาถึงขั้นนี้แล้วจะหวงอะไรอีกครับป๊า น่า.. เดี๋ยวผมเสกหลานชายเพิ่มให้นะครับ” คุณหมอปากหมาก็ยังกระเซ้าเย้าแหย่พ่อตาต่อจากที่เคยโดนกระทืบปางตาย ทุกวันนี้เขาใช้ลูกตื๊อหน้าหนาหน้าทนซื้อใจพ่อตามาได้แล้ว จะตีจะเตะจะด่าหรือสารพัดก็เอาวะ ก็อยากได้ลูกเขา แล้วตอนนี้เป็นไงล่ะ หึ!“จะกลับไทยวันนี้ใช่ไหม กี่โมงล่ะ” เมื่อพ่อตาถามทรงโปรดก็ทำหน้าเป็นหมาป่วยใส่ ไม่ตอบคำถามไม่พอ แต่ดันถามพ่อตากลับด้วยนี่สิเป็นคำถามที่เขาไม่จำเป็นต้องถามความเห็นใครก็ได้นอกจากภรรยา ทว่าเมื่อเข้ามาในครอบครัวของหญิงสาวแล้วเขาก็เคารพบุพการีของเธอเสมือนบุพการีตัวเองที่ไม่เคยมีมานานแล้ว“ป๊าครับ.. ถ้าเกิดผมจะลาออกจากหมอ ป๊าจะว่าอะไรไหม” เสียงชายหนุ่มจริงจังไร้ท่าทางล้อเล่นจนผู้อาวุโสกว่าชะงักแล้วละสายตาจากใบหน้าแป้นแล้นของหลานชายมามองขี้หน้าไอ้ลูกเขยตัวดี คิ้วขมวดมุ่น“ทำไม?” หยางหวังถามเหตุผล“ผมอยากอยู่กับลูกเมียครับ“ ทรงโปรดสารภาพตามความจริง เสียงทุ้มหนักแน่น ให้เดินทางมาหาบ่อย ๆ แบบทุกวันนี้มันเหนื่อย เหนื่อยกายแค่ไหนเขาทนได้ แต่หากเป็นไปได้ก็ไม่อยากจากครอบครัวไปสักนาที คนเคยขาดอย่างเขาแค่อยากมีชีวิตครอบครัวที่ปกติ เลี้

ลำพังแค่อาชีพหมอและกิจการที่เจ้าลูกเขยหมอนี่ไปลงทุนไว้และกำลังริเริ่มทำก็มากเกินจนล้น จนไม่มีเวลาได้หายใจอยู่แล้ว ไม่รู้มันจะร้อนเงินอะไรกันนักหนา จะขยันไปไหนเขาแค่อยากให้มีคนที่ดีอยู่เคียงข้างซินหยานในวันสุดท้ายที่ตาแก่อย่างเขาหมดลมหายใจ หวังแค่ให้ทรงโปรดเป็นทั้งสามีและพ่อที่ดี เป็นเสาหลักให้แก่ลูกและหลานของเขาได้และไม่รู้อะไรมันดลจิตดลใจถึงทำให้เขาเชื่อว่าทรงโปรดจะเป็นทั้งหลักยึด ทั้งครอบครัว และที่พักพิงทางใจให้ซินหยานและหลานๆของเขาได้อย่างแน่นอนซินหยานและทรงโปรดได้ฤกษ์เข้าพิธีแต่งงานกันในตอนที่ลูกชายคนแรกอายุได้สี่ขวบ ลูกชายคนที่สองอายุได้สองขวบกว่า ฤกษ์ที่ว่าคือฤกษ์สะดวกของตัวเจ้าสาวเองด้วย เพราะกว่ารูปร่างจะเข้าที่เข้าทางสวยเช้งแบบนี้ในวัยที่ลูกสองแล้วไม่ใช่เรื่องง่าย เล่นเอาคนเป็นสามีบ่นจนท้อ“เฮ้อ.. กว่าจะได้แต่ง” ชายหนุ่มบ่นเสียงอ่อนแล้วทิ้งร่างลงนอนบนเตียงใหญ่ที่ถูกจัดอย่างสวยงาม โรยด้วยกลีบกุหลาบสีขาวอย่างที่เจ้าสาวชอบ จนกลีบดอกกระดอนขึ้นตามแรงยวบจนมันฟุ้งกระจายไม่เหลือเค้ารูปหัวใจ“ก็ได้แต่งแล้วนี่ไงคะ ยังจะบ่นไม่หยุดอีก” ซินหยานบ่นกลับบ้าง พลางยืนถอดเครื่องประดับที่เป็