All Chapters of คนนี้ของโปรด (20+): Chapter 81 - Chapter 90

“ทำไม ไม่ให้เฮียมองแบบนี้แล้วจะให้มองแบบไหน” แล้วไอ้สายตาเจ้ากรรมก็ไปหยุดที่ต้นคอขาวทุกที เขาสลัดความคิดออกจากตรงนั้นไม่ได้เลย“หยุดสักที! ซินแค่พยายามทำความเข้าใจเฮีย ว่าเฮียงานยุ่ง เฮียไม่ว่าง ไม่เคยว่างเลย แล้วซินผิดตรงไหนเหรอ ก็ออกมาให้แล้วนี่ไง!" แล้วจะยิ่งออกไปให้ไกลกว่านี้อีก เขาจะได้ไม่อึดอัด บางทีที่เขาไม่กลับบ้านอาจเป็นเพราะเบื่อที่จะเห็นหน้าเธอทุกวันก็ได้ ซินหยานฟิวส์ขาด เธอตวาดเขาเสียงดังลั่น น้ำเสียงที่เคยแว่วหวานตอนนี้มันสั่นเครือปนกับเสียงสะอื้นไห้ มือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างกำชายเสื้อตัวเองแน่น เธอเกลียดสายตาคู่นั้น เกลียดที่มันเอาแต่มองเธอราวกับเธอไม่ได้เรื่อง เธอรับมันไม่ได้ ทรงโปรดหยุดชะงักเมื่อเห็นอารมณ์ของซินหยาน บ่อยครั้งที่มีปากเสียงกัน บ่อยครั้งที่เธอร้องไห้และขึ้นเสียงใส่ ครั้งหนึ่งน้ำตาเธอเคยทำให้เขาใจอ่อน และหลังจากนั้นมันก็ทำให้เขารำคาญ จนเมินเฉยต่อเธอ ไม่ใส่ใจ และตอนนี้มันก็ทำให้เขามีความรู้สึกอีกครั้ง คืออาการใจสั่น มันสะท้านอยู่ในอก เพราะน้ำตาของซินหยานในวันนี้มันไหลในสถานการณ์ที่ต่างไปจากทุกครั้ง"ซิน... เป็นอะไรไป" มือหนาอยากไขว่คว้ามือเธอมาสัมผัสให้ผ่อนคล

“กลับไปอยู่คนเดียวอะนะ? ไม่ ให้น้องมันอยู่นี่แหละ อย่างน้อยกูก็ดูแลได้ดีกว่ามึง” เจสันกระแทกแดกดัน ทั้งมือทั้งเท้าเริ่มสั่นอยากกระตุกไปสัมผัสใบหน้าของเพื่อนแรง ๆ อีกครั้งให้สาแก่ใจ ให้สาสมกับที่มันทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ซินหยานมานานแรมเดือน“เมียกู กูดูแลได้” ทรงโปรดไม่ยอม เขามันคนปากพล่อย ปากบอกดูแลได้ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าไม่ เขาดูแลเธอไม่ได้ แต่ขอโอกาสใหม่อีกครั้งได้ไหม“มึงกลับไปก่อนเถอะ เร็ว ๆ ไอ้โปรด เดี๋ยวไว้คุยกันวันหลัง” เจสันพรูลมหายใจแล้วเอ่ยไล่อีกครั้ง ก่อนที่ทรงโปรดจะหนีไม่ทัน“ก็บอกว่ากูไม่ไป!”“กูเตือนแล้วนะ”“เตือนห่าอะไร” ทรงโปรดหันขวับมามองเจสันด้วยสายตารำคาญ ไอ้เจมันพูดยากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ คนจะรอเมีย แม่งก็ไล่อยู่ได้ ไล่อย่างกับไล่หมาทว่าฉับพลันสายตาคมหม่นแสงของทรงโปรดก็ลุกวาว สันหลังเสียววาบเมื่อเห็นชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่พุ่งตัวมายังทิศทางที่เขานั่ง หัวโจกที่เดินนำกลุ่มนั้นไม่ใช่ใคร แต่เป็นว่าที่พ่อตาเขานี่แหละ ท่านหยางหวังร่างสูงที่นั่งไหล่ลู่ลงเมื่อครู่รีบกระเด้งตัวมายืนเต็มความสูง เตรียมทำความเคารพผู้อาวุโสกว่า ทว่าไม่ทันได้ยกมือไหว้ตามแบบฉบับมารยาทไทย ชายวัยกลางคนร่

หลังจากหยางหวังพาตัวซินหยานกลับฮ่องกงในวันนั้น คล้อยหลังผู้เป็นอาเจสันรีบกดต่อสายหาวิศรุตทันใด ถึงแม้รู้ดีแก่ใจว่าหากวิศรุตรู้จะกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ แต่จะเก็บงำอาการปางตายของทรงโปรดเป็นความลับไม่บอกใครเลยก็ไม่ได้ระหว่างนั้นเจสันพาทรงโปรดไปส่งโรงพยาบาลก่อนที่เพื่อนสนิทจะช้ำในตายกลางทางเสียก่อน วิศรุตกับอีกหลายคนคงไปรอสมทบกันที่โรงพยาบาล“ทำไมไอ้โปรดมันอาการหนักขนาดนั้น” นายแพทย์ราม [1]โชติภิวรรธที่ตามวิศรุตมาด้วยกันหลังจากที่รู้ข่าวเอ่ยถาม เห็นทรงโปรดนอนแน่นิ่งไม่ตอบสนองใด ๆ ก็อดเป็นห่วงไม่ได้“กระทบกระเทือนส่วนไหนหนักรึเปล่าวะพี่ต้น เดี๋ยวผมไปดูให้” นายแพทย์ลักษณ์โชติภิวรรธที่[2] มาด้วยเช่นเดียวกัน กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหาหมอที่เป็นเจ้าของไข้ หมอคนนั้นเป็นรุ่นพี่ที่สนิทกับตน ไม่นานลักษณ์ก็เดินกลับมาพร้อมคำตอบว่า...“หน้าแตกยับ เย็บห้าเข็ม ส่วนใหญ่จะเป็นรอยบวมปูด ฟกช้ำ มีเลือดคั่ง ซี่โครงขวาหักหนึ่ง และช้ำใน ส่วนสมองต้องรอตรวจอย่างละเอียดอีกที” พูดจบลักษณ์ก็พรูลมหายใจ“มันเรื่องอะไรกัน ทำไมถึงโดนยำเละขนาดนั้น” รามอดถามไม่ได้ เขาไม่ใช่คนช่างสอดเรื่องชาวบ้าน แต่ทรงโปรดก็ถือเป็นสมาชิกคนหนึ่

“งั้นก็หาเงินก่อน ส่วนเมียค่อยหาจังหวะตามไปง้อ ไม่ก็หาช่องทางติดต่อ โทร. ไปง้อดูก่อน ดีกับเมียได้พ่อตาไม่น่ายากละ เขารักลูกสาวมาก ครั้งแรกยังยอมให้มึงเอามาอยู่ไทยได้เลย หรือถ้าทนไม่ไหว ไปหาเมียก่อน เดี๋ยวเรื่องเงินพวกกูจัดการให้” เสียงลักษณ์เสนอรักทรงโปรดเหมือนน้องชาย เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว คุณวิชุตารักทรงโปรดจะตายชัก รายนั้นแทบจะไปสู่ขอซินหยานให้อยู่แล้ว ตอนทราบเรื่องเสนอตัวออกสินสอดให้เองด้วยซ้ำไป ติดตรงที่คุณศิวะบิดาพวกเขาปรามไว้บอกให้ใจเย็น ๆ ก่อน เพราะบิดาซินหยานอาจยังไม่ยอมยกลูกสาวให้ง่าย ๆ“ก็ใช่ แต่คราวนี้คงไม่ง่ายเหมือนครั้งก่อน มึงคิดว่าจะทนได้ไหม” เสียงวิศรุต เพราะหากเขาเป็นบิดาซินหยาน ทรงโปรดคงโดนยิงตายตั้งแต่ครั้งแรกที่ไปเหยียบบ้านเขาแล้ว เพราะทำลูกสาวเขาท้อง ยังคิดด้วยซ้ำว่าพ่อซินหยานใจดีเกินไป“เอาน่า ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ทำ” รามให้กำลังใจ “มีอะไรก็บอกพวกพี่ อย่าไปแอบทำอะไรคนเดียวอีก เข้าใจไหม”“อย่าพูดว่าเกรงใจเพราะมึงเป็นน้องพวกกู” วิศรุตย้ำอย่างรู้ทันความคิดทรงโปรดว่ากำลังคิดอะไรที่ผ่านมาที่ทรงโปรดทำอะไรโดยไม่บอกใครไม่แนะนำให้ซินหยานรู้จักกับที่บ้าน ไม่ใช่เพราะ

“ทีกับป๊าไม่เห็นเคยทำให้” ผู้เป็นพ่อบ่นอุบ คิดแล้วก็น้อยใจ อิจฉาไอ้หนุ่มไทยนั่นได้ไหม“ไปอยู่กับมันแค่ไม่กี่เดือนลูกสาวป๊ากลับต้องทำสารพัดเลย มันปล่อยให้หนูเหงาเหรอ หรือมันทำอะไรให้หนูรู้สึกกดดันไหมบอกป๊า”“หนูไม่ได้ทำเพราะเขาชอบ เขาไม่เคยบังคับ หนูแค่อยากทำให้” ทรงโปรดยุ่งตลอดเวลา ส่วนตัวเธอก็ว่างจัด อยู่คนเดียวมันเหงาไม่รู้จะทำอะไร เอาตรง ๆ ก็แอบอยากให้เขาเห็นว่าเธอไม่ได้เป็นคุณหนูไร้ประโยชน์“ให้ส่งคนไปกระทืบมันอีกรอบดีไหม”“อย่านะ! พอแล้ว อย่าไปทำเขา” ซินหยานเบิกตากว้าง จากเสียงอ่อนเสียงหวานเมื่อครู่กลับแทบคำรามใส่บิดา แววตาเธอเขียวปั๊ด“ป๊าถามตรง ๆ ลูกรักมันไหม” คำถามที่ไม่คิดว่าจะออกมาจากปากบิดา ทำเอาซินหยานสะดุ้งเล็กน้อย เธอยังไม่ทันตั้งตัว ไม่ทันได้เตรียมใจจะบอกว่ารักก็คงดูใจง่ายเกินไป เพราะเวลาที่ได้ใช้ด้วยกันมันช่างแสนสั้น แต่จะตอบว่าไม่ก็โกหกอีกเช่นเดียวกัน ที่สำคัญคือเธอจะเอาอะไรไปรัก... ไม่กล้ารักหรอก เธอไม่กล้ารักแล้วโดนบิดาเธอกระทืบไปครั้งนั้นสภาพไม่น่าจะหายได้ภายในสองสามวัน เขาเองคงเกลียดเธอไปแล้วกระมัง เกลียดทั้งที่ยังไม่ทันได้รักกันด้วยซ้ำเห็นเขาผู้ที่แข็งแรง มีสุ