All Chapters of คนนี้ของโปรด (20+): Chapter 51 - Chapter 60

กายสาวอวบยวบพิงอกเขา สองแขนยาว ๆ สวมกอดเอวคอดกิ่ว ท้องนิ้วโป้งยื่นไปบดปุ่มกระสันกลางกายสาวแล้วสอดใส่นิ้วกลางเรียวยาวเข้าโพรงถ้ำฉ่ำน้ำลึกลงจนสุดข้อแล้วเริ่มต้นขยับเข้าออกเพื่อเปิดทาง เรียกน้ำรักฉ่ำหวานให้ล้นทะลักเอ่อไหล เสียงหวานของเธอคราง อีกมือเขากอบกุมอกอวบใหญ่ บดบี้ยอดถัน ยิ่งทำให้อารมณ์ดิบของหญิงสาวพลุ่งพล่าน“ฮือ.. เฮียขา ซินไม่ไหว อ๊า..” เสียงหวานหวีดร้องสลับเรียกเขา เธอส่ายหน้าบอกไม่เอาทว่าสะโพกก็แอ่นสวนอย่างอดไม่ได้ เขาเพิ่มนิ้วนางเข้าไปเติมเต็มในโพรงถ้ำแล้วขยับนิ้วรัวเร็วกว่าเก่าอย่างเอาแต่ใจ เรียวปากอิ่มขบกันแน่นกลั้นเสียงไว้ ทว่าก็ยังสู้นิ้วร้อนและความเชี่ยวชาญไม่ไหว เธอหวีดร้องในจังหวะสุดท้ายที่เขาส่งเธอไปแตะขอบรุ้ง เธอเสร็จสมด้วยนิ้วของเขา เพียงแค่นิ้วก็ทำเอาสั่นสะท้านไปทั้งร่าง“อยากได้มากกว่านี้ไหม” เสียงทุ้มพร่าถามชิดใบหูอย่างมอมเมา ลิ้นร้อนของเขาปาดไล้ลำคอขาว เลื่อนไปในโพรงหูจนเธอคราง ซินหยานพยักหน้ารับ เพียงเท่านั้นร่างของเธอก็โดนพลิกกลับให้นอนคว่ำบนเตียงกว้างกะทันหันจนเธอร้องว้าย“เฮีย” หญิงสาวร้องห้าม ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างในตอนที่เขาขยับกายไปยืนเข่าซ้อนหลังเธอไว้ แ

“ซินซิน! ออกมาคุยกับพี่” เสียงนั้นทำซินหยานสะดุ้งเฮือก เธอจำเสียงเขาได้ และผู้ใหญ่ในบ้านทั้งสามท่านก็เช่นกัน“เกิดอะไรกันขึ้น เสียงใคร” เจสันเป็นฝ่ายถามบิดาตนที่อยู่ตรงข้ามโต๊ะ หยางลีบุ้ยหน้าไปทางซินหยานเจสันจึงร้องอ๋อ เหลือเพียงแค่ทรงโปรดเท่านั้นที่ไม่รับรู้อะไร“เฮอะ! ไอ้ตี๋หิด” ได้ยินเจสันพูดฉายานี้ทรงโปรดก็คิ้วกระตุก เขาเข้าใจแล้วว่าตี๋หิดคือใคร คนที่บุกรุกมาคงไม่พ้นคู่หมั้นของซินหยานสินะ อยู่ ๆ หัวคิ้วหนาก็ขมวดเข้าหากัน ทรงโปรดหน้าตึงกว่าเดิมหลายระดับตีนอยากกระตุกไปทาบหน้าคนที่ไม่รู้จักกันเสียดื้อ ๆ มาทำห่าอะไร! ไหนว่าเลิกกันไปแล้ว“จะให้เข้ามารึเปล่า” หยางลีถามน้องชาย หยางหวังจึงส่ายหน้า เข้าหันมองบุตรสาว ละสายตามองต่ำไปยังหน้าท้องที่ยังคงมองไม่ออกว่าตั้งครรภ์เพราะเป็นท้องแรกและวันนี้ซินหยานใส่เดรสฟูฟ่องสีหวาน ทำให้มองไม่เห็นว่าเธอตั้งครรภ์“อ้าว..เฮียเจสันมาเมื่อไหร่ แล้วนั่นใคร” เสียงผู้มาใหม่ทักทาย โจชัวนั่งแหมะที่เก้าอี้ตัวที่ยังว่างอย่างคุ้นเคยแล้วจิ้มผลไม้เข้าปาก เคี้ยวไปพลางถามซินหยานไปพลาง “ซินซินกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”“เมื่อคืน” ซินหยานตอบชายหนุ่มผู้เป็นลูกพี่ลูกน้อง

ซินหยานตกใจมากกับการกระทำของทรงโปรด เธอหันไปสบตาคนข้างกาย สองมือบางอยากรั้งมือเขาที่ทาบทับอยู่ตรงหน้าท้องออกแต่ทำไม่ได้ ทรงโปรดไม่ยอมปล่อย“นี่ เฮียจะทำบ้าอะไร” เธอกระซิบเป็นภาษาไทย ทรงโปรดเมินคำถามเธอแต่หันไปบอกกับผู้บุกรุก“ถ้าไม่โง่ก็น่าจะเข้าใจ”“เมื่อไหร่ซินหยาน!” ไซมอนเสียงกร้าว“จะอยากรู้ไปทำไม ไปดูแลลูกเมียตัวเองเถอะ ตามหาเจอรึยัง” เป็นโจชัวที่โพล่งถามอย่างเสียมารยาท เสียงเกรี้ยวกราดแสดงออกถึงความไม่พอใจ ประโยคนั้นดึงความสนใจของไซอนให้ละจากหน้าท้องของซินหยานได้เป็นอย่างดี“มึงอย่ามายุ่ง ไม่ใช่เรื่องของมึง” ไซมอนพูดเสียงลอดไรฟัน กำปั้นถูกบีบเข้าหากันแน่นจนเอ็นแทบกระตุก“ไม่แน่นะ อีกไม่นานอาจจะเป็นเรื่องของกูด้วยก็ได้” น้ำเสียงเหนือกว่าของโจชัวทำให้ไซมอนเดือดดาลจนหน้าแดง เขาข่มกลั้นโทสะเอาไว้ภายใน กวาดมองหน้าทุกคนด้วยสายตาดำมืดที่ไม่สามารถอ่านออก ก่อนจะยอมเดินจากไปเงียบ ๆ พร้อมลูกน้อง ไม่แม้แต่จะทำความเคารพผู้ใหญ่เลยสักคน จากไปทั้งที่ยังขุ่นเคืองใจ“ฝากไว้ก่อนเถอะ ถึงตากูเมื่อไหร่ กูจะทำให้พังกันให้หมดทุกคนเลยคอยดู!”“กลับไทยเลยนะ เดี๋ยวป๊าให้คนขับรถไปส่งที่สนามบิน ส่วนเรื่องตั๋

ซินหยานตื่นมาในช่วงสายของวันใหม่ สองแขนยืดสุดพร้อมบิดกายขับไล่ความเมื่อยล้า ลืมตาขึ้นมาก็แปลกใจไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน กวาดสายตามองรอบด้านก็สะดุดกับร่างสูงใหญ่ที่นอนเปลือยท่อนบนโชว์แผงอกล่ำอยู่ข้างกัน เพียงเท่านั้นซินหยานก็ระบายยิ้มบนใบหน้าอย่างโล่งใจเธอขยับไปซุกหน้ากับอกแกร่งไร้การขัดเขิน มาถึงขั้นนี้แล้วจะอายอะไร เธอกอดก่ายเอวสอบเบา ๆ กลัวเขาตื่น ทำเนียนอยู่ในอ้อมอกเขาแบบนั้น ทรงโปรดเมื่อรู้สึกตัวว่ามีคนตัวเล็กมาวุ่นวายเขาก็กระชับกอดรั้งร่างนุ่มนิ่มมาแนบชิดกว่าเก่า“อ้าว.. ตื่นเฉย” ซินหยานแหงนหน้าไปมองเขาแล้วเอ่ยขอโทษ “ซินกวนเฮียไป ขอโทษค่ะทำเฮียตื่นเลย นอนต่อเถอะ”ถึงแม้จะยังอยากซบต่อเพราะกลิ่นตัวเขาหอมมาก หอมชื่นใจจนเธอหายเวียนหัว แต่เพราะกลัวเขารำคาญเลยจะผละห่างทว่าเขาก็รั้งไว้ไม่ปล่อย“นอนต่ออีกหน่อยนะ เหนื่อยมากเลย” เสียงทุ้มพร่าบ่นพึมพำแล้วกอดเธอไว้แน่นแทนหมอนข้าง ซินหยานก็ซุกหน้าเข้าหาอกเขาอัตโนมัติตามแรงกอดนั้น ความอบอุ่นที่มีต่อกันอย่างไม่ตั้งใจทำเอาสองหนุ่มสาวที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางพากันหลับไปอีกครั้งคราวนี้กว่าจะตื่นก็ปาไปเกือบบ่ายสามโมง ทรงโปรดลุกมากดสั่งอาหารจากแอพพ

MyDear : ยายหมวย!MyDear : หาย!... ตอบพี่มาเดี๋ยวนี้ อะไรยังไง ฮึ!ซินหยานรีบกดปิดมือถือแทบไม่ทัน ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นก็มีสายเข้าจากดาริน แต่เธอยังทำใจรับสายไม่ได้ สถานการณ์ตอนนี้ไม่สะดวกจะอธิบาย“หูชาแน่ ๆ ยายซินเอ้ยย” เธอกัดเล็บแล้วพึมพำ“บ่นอะไร”“อุ๊ย!” เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู ลมหายใจอุ่น ๆ ที่ตกกระทบกับลาดไหล่ทำให้หญิงสาวสะดุ้งเฮือกตกใจ เธอหันขวับกลับไปมอง ใบหน้าสวยก็ปะทะเข้ากับใบหน้าหล่อคมที่กำลังมองเธอด้วยสายตาเป็นประกายเจอสาว ๆ มาล้อมหน้าล้อมหลังหน่อยก็อารมณ์ดีจังเลยนะพ่อคุณ ซินหยานบ่นในใจ“ตกใจเหรอ หืม”“มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เธอเป็นฝ่ายผละหน้าออกแล้วหันไปมองรอบ ๆ ว่าในระยะสายตายังมีใครจดจ้องมองเขาอยู่อีกไหม เพราะเขาเอาหน้าเข้ามาใกล้เกินไป จนสันจมูกโด่ง ๆ เฉียดแก้มเธออยู่แล้ว“คุยกับใคร” เขาถาม สายตาก็เบนไปทางโทรศัพท์ในมือเธอที่ยังคงสั่นอยู่เป็นระยะ สลับกับแจ้งเตือนข้อความจากแอพพลิเคชันไลน์เข้ารัว ๆไอ้ MyDear นี่มันใครวะ! โพรไฟล์ก็เป็นภาพเงาผู้ชาย ดูผ่าน ๆ คุ้นตาฉิบหาย หวังว่าคงจะไม่ใช่ไอ้ตี๋หิดอดีตคู่หมั้นหน้าจืดของเธอหรอกนะฉับพลันมือไว ๆ ของคนขี้สงสัยก็เผลอคว้าโทรศัพท์